ILPP1/443-593/09-2/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 27 kwietnia 2009 r. (data wpływu: 20 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi zorganizowania zimowiska dla młodzieży - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi zorganizowania zimowiska dla młodzieży.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi turystyki dla bezpośredniej korzyści turysty. Usługę taką Zainteresowany wykonał w miesiącu lutym 2009 r., a była to organizacja zimowiska dla dzieci. Podatnik zorganizował wyjazd we własnym imieniu i powierzył innym podmiotom wykonanie usług związanych z tą działalnością (zakupiona została baza noclegowa, usługa transportowa oraz opłata za wyciągi narciarskie).

Wnioskodawca uważa, że spełnia przesłanki określone w art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), dotyczące szczególnej procedury opodatkowania usług turystycznych. Usługi te Zainteresowany świadczył na terenie Czech ponosząc koszty w tym kraju, np. baza noclegowa i skorzystał z opodatkowania w Polsce wg szczególnej procedury opodatkowania marży, spełniając warunki określone w art. 119 ust. 3 ustawy o VAT.

Podatnik wystawił faktury VAT marża, zaprowadził ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty. Na tej podstawie ustalił kwotę marży, będącą podstawą opodatkowania tej usługi.

Zainteresowany zaklasyfikował wykonywane usługi jako obóz zimowy zorganizowany dla młodzieży szkolnej pod symbolem PKWiU 55.23.11, którego istotą był pobyt w ośrodku krótkotrwałego zakwaterowania. Przy okazji dzieci korzystały z istniejącej bazy turystycznej (wyciągi narciarskie, basen).

Wykonaną usługę Podatnik opodatkował wg stawki 7%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy 7% stawka podatku VAT jest prawidłowa dla świadczonych usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonał on prawidłowego zaklasyfikowania wykonanej usługi, tzn. obozu zimowego zorganizowanego dla młodzieży szkolnej pod symbolem PKWiU 55.23.11 i zastosował stawkę podatku VAT w wysokości 7%, bowiem istotą tego obozu był pobyt w ośrodku krótkotrwałego zakwaterowania (art. 41 ust. 2 w związku z poz. 140 załącznika Nr 3 do ustawy). Był to obóz dla młodzieży szkolnej, a nie wycieczka dla tej młodzieży z kompleksowym programem imprez.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Jednocześnie w ust. 3 ww. artykułu ustawodawca wskazuje, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy wynosi 22%. Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jaki i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienia od podatku.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Pod pozycją 140 załącznika nr 3 ustawodawca wymienił grupę usług świadczonych przez obiekty noclegowe turystyki oraz inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania (PKWiU ex 55.2), z wyłączeniem usług zakwaterowania w bursach, internatach i domach studenckich (PKWiU ex 55.23.15).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia "usług turystycznych", wobec powyższego należy posiłkować się ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 z późn. zm.). Usługami turystycznymi, w rozumieniu art. 3 pkt 1 ww. ustawy, są usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszelkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym.

Szczególne procedury dotyczące świadczenia usług turystycznych zostały uregulowane w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług. Wprowadzają one specyficzny sposób opodatkowania polegający na opodatkowaniu marży, stanowiącej wynagrodzenie podatników świadczących ww. usługi.

I tak, stosownie do ust. 1 powołanego wyżej artykułu, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

W myśl dyspozycji art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

W świetle postanowień ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku, gdy podatnik:

Podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty (art. 119 ust. 3a ustawy). Wskazany przepis zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji. W efekcie, łączne spełnienie wszystkich przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Według art. 119 ust. 5 ustawy, w przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej "usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

Z kolei ust. 6 ww. artykułu wskazuje, iż w przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Podstawowym kryterium zasadności zastosowania specjalnych zasad opodatkowania marży, jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę turystyki. Usługa turystyki jest bowiem kompleksową usługą realizowaną przez podatnika, obejmującą swym zakresem różne usługi składowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, przy czym muszą one być nabywane od innych podatników.

Nadmienia się, że wg ogólnej zasady zawartej w art. 27 ust. 1 ustawy, w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28. W stosunku do usług wskazanych w wyżej wymienionym art. 27 ust. 2-6 i art. 28 ustawy ustawodawca w sposób odmienny określił miejsce świadczenia usług.

Jednakże w związku z tym, że usługi turystyki nie zostały wskazane w wyżej wymienionych przepisach, w przypadku świadczenia tych usług obowiązuje ogólna zasada określona w wyżej cytowanym art. 27 ust. 1 ustawy. Ponadto w myśl art. 119 ust. 7 ustawy, usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone poza terytorium Wspólnoty.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi turystyki dla bezpośredniej korzyści turysty. Usługę taką Zainteresowany wykonał w miesiącu lutym 2009 r., a była to organizacja zimowiska dla dzieci. Podatnik zorganizował wyjazd we własnym imieniu i powierzył innym podmiotom wykonanie usług związanych z tą działalnością - zakupiona została baza noclegowa na terenie Czech, usługa transportowa oraz opłata za wyciągi narciarskie.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że Wnioskodawca organizując zimowisko dla dzieci w ramach którego nabywał usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty - świadczył usługę turystyki.

Jak wynika ze złożonego wniosku, Zainteresowany przy świadczeniu przedmiotowej usługi spełniał przesłanki zawarte w art. 119 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. W takiej sytuacji opodatkowanie przedmiotowej usługi turystycznej powinno nastąpić według procedury przewidzianej w art. 119, z uwzględnieniem zasady odrębnego ustalania podstawy opodatkowania dla usług własnych i usług nabywanych od innych podatników zawartej w cyt. już art. 119 ust. 5 ustawy.

W przypadku opodatkowania marżą stosuje się stawkę podatku 22% do całej usługi turystycznej, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem w ustawie o podatku od towarów i usług nie wymieniono usług turystycznych jako usług, dla których obniża się stawkę podatku lub też usług, które zwalnia się od podatku od towarów i usług.

Podkreślenia wymaga, iż odwołanie się przez Wnioskodawcę do klasyfikacji statystycznej na potrzeby ustalenia stawki właściwej dla usług będących przedmiotem zapytania, nie jest zasadne, gdyż w świetle wyżej cyt. art. 8 ust. 3 ustawy, usługi turystyki nie są identyfikowane dla potrzeb podatkowych za pomocą klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Reasumując, dla usługi zorganizowania zimowiska dla młodzieży, na którą składały się usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, zastosowanie ma art. 119 ustawy o VAT. Oznacza to, że usługi te, jako usługi turystyki, obligatoryjnie podlegają szczególnej procedurze opodatkowania marży i objęte są stawką podatku od towarów i usług w wysokości 22%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.