ILPP1/443-518/08-2/HW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o. w likwidacji, przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2008 r. (data wpływu 20 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia podatku - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia podatku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustanowił zastaw skarbowy na ruchomościach Wnioskodawcy. Likwidator Spółki zgodnie z udzieloną promesą sprzedał w trakcie likwidacji ruchomości na podstawie faktury VAT. Kwotę netto wynikającą z faktury sprzedaży przekazał na konto ZUS - zastawnika, natomiast wartość podatku VAT przekazał na konto Pierwszego Urzędu Skarbowego w K., zgodnie z deklaracją VAT-7, w której wykazano sprzedaż i podatek należny. Spółka przekazała podatek VAT należny od sprzedaży ruchomości objętych zastawem skarbowym w pełnej wysokości, wynikającej z faktury VAT, bez potrącenia podatku naliczonego z faktur zakupu towarów i usług.

Sprzedaż ruchomości nastąpiła według wyceny rzeczoznawcy majątkowego, Wycena według wartości bieżącej, cena rynkowa obejmuje wartość netto i podatek VAT, co zostało zaznaczone w wycenie przez rzeczoznawcę.

ZUS jako zastawnik, wyraził zgodę w promesie na sprzedaż ruchomości na podstawie wyceny rzeczoznawcy i zgodnie ze złożoną ofertą przez kupującego. Wycena i oferta była przez likwidatora przedłożona do ZUS.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowo Likwidator Spółki przekazał wartość netto wynikającą z faktury sprzedaży ruchomości objętych zastawem skarbowym na konto ZUS, a podatek VAT na konto Urzędu Skarbowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług na podatniku spoczywa obowiązek sporządzenia deklaracji VAT-7 i przekazanie podatku należnego wykazanego na fakturze sprzedaży. Spółka była sprzedawcą, wystawcą faktury VAT, zarachowała sprzedaż do przychodu oraz wykazała w deklaracji miesięcznej VAT-7.

ZUS jako zastawnik uważa, że całą wartość brutto winien przekazać na rachunek bankowy ZUS, z czym likwidator jako podatnik się nie zgadza.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem VAT podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, w myśl ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 276 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.) likwidatorami są członkowie zarządu, chyba że umowa lub uchwała wspólników stanowi inaczej. Jednakże w przypadku, gdy o rozwiązaniu spółki orzeka sąd, może on ustanowić likwidatora zgodnie z art. 276 § 3 cyt. ustawy. W granicach ustanowionych przez przepisy powołanej wyżej ustawy likwidator zatem prowadzi interesy spółki w ramach czynności likwidacyjnych w imieniu i na rachunek spółki na mocy stosunku prawnego ustalonego albo przez wspólników, albo przez sąd.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 109 ust. 3 ustawy o VAT podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i art. 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i ust. 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Obniżenie kwoty podatku należnego wynikającego ze sprzedaży o kwotę podatku naliczonego jest podstawowym prawem podatnika, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny w podatku od towarów i usług. Podatnik może z tego prawa skorzystać w granicach określonych przepisami. Skorzystanie z tego prawa następuje w wyniku złożenia deklaracji podatkowej. Określając zasadność obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, należy mieć na uwadze fakt, iż dokonanie tego odliczenia jest możliwe tylko pod warunkiem istnienia związku dokonanego zakupu z czynnościami uprawniającymi do dokonania tego odliczenia. Zgodnie bowiem z art. 86 ust. 1 cyt. ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Stosownie do zapisu art. 103 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 i art. 33.

Natomiast zgodnie z ust. 12 ww. artykułu zobowiązanie podatkowe, kwotę zwrotu różnicy podatku, kwotę zwrotu podatku naliczonego lub różnicy podatku, o której mowa w art. 87 ust. 1, przyjmuje się w kwocie wynikającej z deklaracji podatkowej, chyba że naczelnik urzędu skarbowego lub organ kontroli skarbowej określi je w innej wysokości.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Likwidator Spółki sprzedał ruchomość, dokumentując tę transakcję fakturą VAT. W związku z tą sprzedażą Spółka przekazała podatek należny w pełnej wysokości, wynikającej z faktury VAT na konto Urzędu Skarbowego bez potrącenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących zakup towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż rozliczenia podatku od towarów i usług dokonuje się w deklaracji podatkowej. Jej wypełnienie opiera się na prowadzonych rzetelnie ewidencjach zakupu i sprzedaży przy uwzględnieniu zasad zawartych w art. 86 i art. 88 ustawy o VAT.

Zatem Wnioskodawca w przedmiotowej sprawie był zobowiązany do zadeklarowania w rozliczeniu podatku od towarów i usług wykazanego na fakturze VAT podatku należnego od sprzedaży ruchomości. Jednakże miał prawo do uwzględnienia w rozliczeniu tym podatku naliczonego z faktur na zakup towarów i usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną, chyba, że to prawo było ograniczone przez przepis art. 88, np. wydatki te nie stanowiły kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

Ponadto w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż analiza czy Likwidator Spółki prawidłowo przekazał wartość netto wynikającą z faktury sprzedaży ruchomości objętych zastawem skarbowym na konto ZUS nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.