ILPP1/443-49/11-2/NS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2011 r. (data wpływu 13 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania prowizji - jest prawidłowe.

W dniu 13 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania prowizji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zajmuje się emisją i obsługą bonów towarowych. Na zamówienie klienta bon towarowy w formie elektronicznej (karta z chipem), przekazywany jest zlecającemu. Bony posiadają określoną wartość uprawniającą do dokonywania zakupów w sieci oznaczonych sklepów. Klient wydaje te bony osobom trzecim jako nagrody programu lojalnościowego lub inne nagrody. Bon ten stanowi w istocie substytut towaru i można go zrealizować wyłącznie w przypadku nabycia towaru bez możliwości otrzymania gotówki.

Spółka pobiera od klienta opłatę w wysokości wartości nominalnej bonu oraz opłaty i prowizje za nośnik, dostarczanie kart, ich ubezpieczenie i obsługę, zawierające też marżę Zainteresowanego. Wnioskodawca monitoruje realizację bonów w sieci handlowej i przekazuje powstałe zobowiązania z tytułu dokonanych dostaw towarów na rzecz dostawców towarów. Od momentu aktywacji bonu towarowego do jego unicestwienia w drodze wymiany na towar Spółka prowadzi pełną kontrolę stopnia wykorzystania bonu towarowego przez osobę trzecią obdarowaną bonem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji prowizje otrzymywane od klienta zamawiającego bony towarowe opodatkowane są podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonywane przez Spółkę usługi są opodatkowane podatkiem VAT. Wątpliwości Zainteresowanego budzą nowe przepisy opisujące zwolnienia od podatku VAT niektórych usług finansowych. Analizując jednak zapisy art. 43 ust. 1 pkt 37 do pkt 41, w opinii Wnioskodawcy, należy z pewnością uznać, iż opisana usługa nie jest usługą ubezpieczeniową (pkt 37), nie jest też usługą udzielania kredytów lub pożyczek (pkt 38), nie jest również usługą w zakresie udzielania poręczeń lub gwarancji (pkt 39), nie stanowi również usługi w zakresie depozytów lub transferów środków pieniężnych, o której mowa w pkt 40 wskazanego przepisu. Spółka ma wątpliwości, czy emitowany bon towarowy stanowi instrument finansowy, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 41. Nawet jednak w takim przypadku, zgodnie z art. 43 ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług, zwolnienia dotyczącego emitowanych instrumentów finansowych nie stosuje się, gdy usługa dotyczy praw odzwierciedlających tytuł prawny do towarów. Emitowane przez Zainteresowanego bony towarowe takowe prawa odzwierciedlają i są unicestwiane wyłącznie poprzez zamianę ich w towar w rozumieniu przepisów ustawy. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, również ten przepis nie ma zastosowania i w związku z tym prowizje otrzymywane od klienta zamawiającego u Spółki bony towarowe, nie korzystają ze zwolnienia i są opodatkowane stawką podstawową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.) wskazuje, że "świadczenie usług" oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Uwzględniając powołane wyżej przepisy art. 5 i art. 8 ustawy wskazać należy, iż każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu mieści się w definicji usługi. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Zakres pojęciowy świadczenia ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów zawartą w art. 7 ustawy i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług wszelkich transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, dla której jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca zajmuje się emisją i obsługą bonów towarowych. Na zamówienie klienta bon towarowy w formie elektronicznej (karta z chipem), przekazywany jest zlecającemu. Bony posiadają określoną wartość uprawniającą do dokonywania zakupów w sieci oznaczonych sklepów, stanowią one w istocie substytut towaru i można je zrealizować wyłącznie w przypadku nabycia towaru bez możliwości otrzymania gotówki. Spółka pobiera od klienta opłatę w wysokości wartości nominalnej bonu oraz opłaty i prowizje za nośnik, dostarczanie kart, ich ubezpieczenie i obsługę, zawierające też marżę Zainteresowanego. Wnioskodawca monitoruje realizację bonów w sieci handlowej i przekazuje powstałe zobowiązania z tytułu dokonanych dostaw towarów na rzecz dostawców towarów. Od momentu aktywacji bonu towarowego do jego unicestwienia w drodze wymiany na towar Spółka prowadzi pełną kontrolę stopnia wykorzystania bonu towarowego przez osobę trzecią obdarowaną bonem.

W kontekście powyższego należy zatem stwierdzić, iż wypłacane Wnioskodawcy wynagrodzenie w formie prowizji z tytułu obsługi bonów towarowych jest zapłatą za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu.

Podstawowa stawka podatku - w oparciu o art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie natomiast do treści obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, wprowadzonego art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578) oraz zmienionego art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, na mocy przepisów art. 43 ust. 1 ustawy, obowiązujących od dnia 1 stycznia 2011 r., zwalnia się od podatku:

* usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę - pkt 38;

* usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę - pkt 39;

* usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług - pkt 40;

* usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie - pkt 41.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384), instrumentami finansowymi są:

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż opisane we wniosku usługi, polegające na obsłudze bonów towarowych, nie korzystają ze zwolnień określonych w art. 43 ust. 1 pkt 38-41, jako że usługi te nie zostały wymienione w ww. przepisach.

Ponadto należy wskazać, iż zwolnione od podatku są także czynności, które zostały wymienione m.in. w § 13 obowiązującego do dnia 5 kwietnia 2011 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649 z późn. zm.).

Wśród czynności tych nie zostały jednakże wymienione usługi będące przedmiotem zapytania.

Należy zatem stwierdzić, iż usługi obsługi bonów towarowych nie korzystają również ze zwolnień określonych w § 13 cyt. rozporządzenia.

Informuje się, iż od dnia 6 kwietnia 2011 r. obowiązuje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392), które zastąpiło ww. rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. Natomiast przepis § 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. jest odpowiednikiem tego samego przepisu rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r.

Reasumując, w przedmiotowej sytuacji prowizje otrzymywane od klienta jako wynagrodzenie za świadczenie usług obsługi bonów towarowych, opodatkowane są 23% stawką podatku, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, bowiem nie zostały wymienione w ustawie o podatku od towarów i usług oraz w przepisach wykonawczych, ani jako zwolnione, ani jako korzystające z preferencyjnej stawki podatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.