ILPP1/443-470/14-2/JSK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2014 r. (data wpływu 9 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy komornik będzie zobowiązany do wykonywania obowiązków płatnika podatku od towarów i usług - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy komornik będzie zobowiązany do wykonywania obowiązków płatnika podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik sądowy (dalej: Komornik, Wnioskodawca, Zainteresowany) prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi na podstawie tytułu wykonawczego. Na wniosek wierzyciela egzekucja skierowana została m.in. do nieruchomości dłużnika, których nie udało się zbyć w myśl przepisów o sądowym postępowaniu egzekucyjnym. Po drugiej bezskutecznej licytacji nieruchomości wierzyciel egzekwujący, będący jednocześnie wierzycielem hipotecznym, złożył do Sądu Rejonowego wniosek, o którym mowa w art. 984 k.p.c., w przedmiocie przejęcia na własność nieruchomości z zaliczeniem na cenę nabycia przysługującej mu względem dłużnika wierzytelności. Wartość dochodzonego i zabezpieczonego hipotecznie roszczenia (około 15 mln zł) znacznie przewyższa cenę zaoferowaną jako cenę przejęcia nieruchomości na własność (8,3 mln zł).

W dniu 15 kwietnia 2014 r. sąd udzielił wierzycielowi przejmującemu przybicia. Wierzyciel ten zgodnie z art. 964 § 1 k.p.c. zwolniony jest od uiszczenia rękojmi. Komornik nie przystąpił jeszcze do sporządzenia hipotetycznego projektu planu podziału, albowiem nie został wezwany przez sąd.

Mając powyższe na uwadze przejęciu nieruchomości nie będzie towarzyszyło uiszczenie ceny nabycia przez wierzyciela przejmującego. Cena zaproponowana we wniosku o przejęcie zaliczona zostanie na zaspokojenie dochodzonej w postępowaniu egzekucyjnym wierzytelności, jeżeli przejmujący zapłaci wszystkie należności korzystające z pierwszeństwa w myśl art. 1025 k.p.c. (opłaty i koszty egzekucyjne) po uprzednim ustaleniu ich wysokości, sporządzeniu hipotetycznego planu podziału i wezwaniu przez sąd do ich uiszczenia pod rygorem wygaśnięcia skutków przybicia.

Reasumując, w powyższym stanie faktyczno-prawnym:

* z prawa przejęcia nieruchomości korzysta wierzyciel hipoteczny,

* należność dochodzona przez wierzyciela hipotecznego na dzień złożenia wniosku egzekucyjnego wynosiła około 11 mln zł, natomiast cena wywołania w II licytacji wynosiła około 8 mln zł i taka suma będzie przedmiotem podziału w hipotetycznym planie podziału,

* do depozytu sądowego nie nastąpił, ani nie nastąpi przepływ gotówkowy ceny nabycia umożliwiający komornikowi pobranie należnej kwoty podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w powyższym stanie sprawy Komornik będzie obowiązany do wykonywania obowiązków płatnika podatku od towarów i usług wskazanych w art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług, komornik sądowy uzyska status płatnika VAT, jeżeli zostaną spełnione łącznie dwie przesłanki:

* będzie on wykonywał czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów k.p.c.

oraz

* dostawa towarów dokonana zostanie w trybie egzekucji.

Stanowisko orzecznictwa wyrażone m.in. w uchwale SN z dnia 15 grudnia 2006 r., sygn. akt III CZP 115/06, wyroku TK z dnia 4 listopada 2010 r., sygn. akt P 44/07, wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 5 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 386/07, czy też wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 5 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 388/07, aktualne w tej materii, zdaje się przemawiać za zasadą, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy w wyniku prowadzenia określonego rodzaju egzekucji, ilekroć podejmuje on czynności egzekucyjne, a dostawa towarów obejmuje w tym przypadku prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności w rozumieniu art. 999 § 1 k.p.c.

Pogląd orzecznictwa dotyczy jednak sytuacji, gdy w toku egzekucji dochodzi do licytacyjnej sprzedaży nieruchomości, a determinantem wydania postanowienia o przysądzeniu własności jest wpłata wylicytowanej kwoty na rachunek sum depozytowych sądu.

W ocenie organu egzekucyjnego, na etapie dostawy nie będzie on dokonywał czynności egzekucyjnych, albowiem po drugiej bezskutecznej licytacji wierzyciel złożył do sądu wniosek o przejęcie nieruchomości na własność za cenę wywołania zaliczając swoją wierzytelność na cenę nabycia. To sąd udzielił wierzycielowi przybicia i w konsekwencji przysądzi własność nieruchomości. Jedynym obowiązkiem komornika sądowego będzie sporządzenie projektu hipotetycznego planu podziału, który zostanie zatwierdzony przez sąd, będący w tym przypadku gestorem postępowania.

Analogiczny stan faktyczny był przedmiotem badania przez Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu, który w decyzji z dnia 10 sierpnia 2011 r., znak PT II 4407/297/11/k.z./26898, stwierdził, że w przypadku przejęcia przez wierzyciela hipotecznego na własność nieruchomości po drugiej bezskutecznej licytacji przeprowadzonej w myśl przepisów o sądowym postępowaniu egzekucyjnym nie będzie miał zastosowania przepis art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług nakładający na komornika sądowego obowiązki płatnika podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 18 ustawy, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Obecnie ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji opublikowana została w Dz. U. z 2012 r. poz. 1015, z późn. zm.

Z treści powyższego przepisu wynika, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Na mocy art. 759 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, z późn. zm.) wynika jednoznacznie, że czynności egzekucyjne, co do zasady wykonywane są przez komorników, z wyjątkiem czynności zastrzeżonych dla sądów.

Zgodnie z art. 921 § 1 ww. ustawy - Kodeks postępowania cywilnego egzekucja z nieruchomości należy do komornika działającego przy sądzie, w którego okręgu nieruchomość jest położona.

Jednocześnie podkreślenia wymaga fakt, że na określony rodzaj egzekucji (np. egzekucji z nieruchomości) składa się szereg czynności egzekucyjnych, z których tylko nieliczne wykonywane są przez sąd. Wykonywanie przez sąd niektórych czynności, takich jak przybicie, wezwanie do złożenia do depozytu sądowego oraz przysądzenie, nie oznacza przejęcia przez sąd egzekucji, a fakt że decydujący dla przeniesienia własności nieruchomości jest moment uprawomocnienia się postanowienia sądu nie jest tożsamy z przyjęciem, że to sąd dokonuje dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, i w przypadku egzekucji z nieruchomości komornik nie wykonuje żadnych czynności egzekucyjnych.

Literalne brzmienie art. 18 ustawy wskazuje, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy dokonanej w wyniku prowadzenia określonego rodzaju egzekucji, ilekroć podejmuje on czynności egzekucyjne. Przy czym w tym przepisie brak jest jednoznacznego wymogu, aby komornik jako przyszły płatnik, dokonywał - w trakcie prowadzenia określonego rodzaju egzekucji - czynności, której bezpośrednim skutkiem jest przeniesienie prawa własności określonego towaru.

Tak więc, warunek z art. 18 ustawy do uznania komornika za płatnika podatku od dostawy dokonanej w wyniku prowadzenia określonego rodzaju egzekucji zostanie spełniony również, gdy w trakcie prowadzenia egzekucji będzie on dokonywał tylko niektórych czynności egzekucyjnych, tak jak to ma miejsce w przypadku egzekucji z nieruchomości.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Podatnikiem natomiast, stosownie do art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 ww. ustawy stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie "płatnikami" oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Komornik sądowy pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem, a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą dokonaną w ramach egzekucji. Nie bez znaczenia jest także fakt, że podatnik, będący dłużnikiem, zazwyczaj nie otrzymuje kwot uzyskanych przez organ egzekucyjny ze sprzedaży towarów w wykonaniu czynności egzekucyjnych. Prawdopodobne jest zatem, że podatnik nie posiada innych środków finansowych umożliwiających uiszczenie należnego podatku. Ustanowienie organu egzekucyjnego płatnikiem zapewnia odprowadzenie należnego podatku przez organ przeprowadzający dostawę w ramach czynności egzekucyjnych.

Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 952 ww. ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, zajęta nieruchomość ulega sprzedaży przez licytację publiczną. Termin licytacji nie może być wyznaczony wcześniej niż po upływie dwóch tygodni po uprawomocnieniu się opisu i oszacowania ani też przed uprawomocnieniem się wyroku, na podstawie którego wszczęto egzekucję.

W myśl art. 982 § 1 ww. ustawy, jeżeli na licytacji nikt nie przystąpił do przetargu, a przedmiotem egzekucji jest nieruchomość rolna, współwłaściciel nieruchomości wystawionej na licytację i nie będący dłużnikiem osobistym, ma prawo przejęcia nieruchomości na własność w cenie nie niższej od trzech czwartych sumy oszacowania. Art. 958 § 2 stosuje się odpowiednio.

Jeżeli nikt nie zgłosił wniosku o przejęcie nieruchomości w myśl artykułu poprzedzającego albo przedmiot egzekucji nie jest nieruchomością rolną, komornik na wniosek wierzyciela wyznacza drugą licytację, na której cena wywołania stanowi dwie trzecie sumy oszacowania. Cena ta jest najniższa, za którą można nabyć nieruchomość - art. 983 k.p.c.

Stosownie do treści art. 984 § 1 k.p.c., jeżeli również na drugiej licytacji nikt nie przystąpi do przetargu, przejęcie nieruchomości na własność może nastąpić w cenie nie niższej od dwóch trzecich części sumy oszacowania, przy czym prawo przejęcia przysługuje wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu oraz współwłaścicielowi. Jeżeli przedmiotem egzekucji jest nieruchomość rolna, stosuje się art. 982 z wynikającą z niniejszego przepisu zmianą co do ceny przejęcia. W przypadku gdy osoby określone w art. 982 nie skorzystają z prawa przejęcia nieruchomości rolnej, prawo to przysługuje także wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Natomiast jak wynika z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są dokonywane przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tych czynności.

Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług oraz czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze.

Natomiast należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu "jak właściciel" zawiera się możliwość uznania za dostawę owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług "dostawa" oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego). Należy przy tym zaznaczyć, że chodzi tu o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności". Czynności przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel musi zatem towarzyszyć wydanie przedmiotowych towarów. Zatem chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem jest, co do zasady, wydanie towaru.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Komornik prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi na podstawie tytułu wykonawczego. Na wniosek wierzyciela egzekucja skierowana została m.in. do nieruchomości dłużnika, których nie udało się zbyć w myśl przepisów o sądowym postępowaniu egzekucyjnym. Po drugiej bezskutecznej licytacji nieruchomości wierzyciel egzekwujący, będący jednocześnie wierzycielem hipotecznym, złożył do Sądu Rejonowego wniosek, o którym mowa w art. 984 k.p.c., w przedmiocie przejęcia na własność nieruchomości z zaliczeniem na cenę nabycia przysługującej mu względem dłużnika wierzytelności. Wartość dochodzonego i zabezpieczonego hipotecznie roszczenia (około 15 mln zł) znacznie przewyższa cenę zaoferowaną jako cenę przejęcia nieruchomości na własność (8,3 mln zł). W dniu 15 kwietnia 2014 r. sąd udzielił wierzycielowi przejmującemu przybicia. Wierzyciel ten zgodnie z art. 964 § 1 k.p.c. zwolniony jest od uiszczenia rękojmi. Komornik nie przystąpił jeszcze do sporządzenia hipotetycznego projektu planu podziału, albowiem nie został wezwany przez sąd. Mając powyższe na uwadze przejęciu nieruchomości nie będzie towarzyszyło uiszczenie ceny nabycia przez wierzyciela przejmującego. Cena zaproponowana we wniosku o przejęcie zaliczona zostanie na zaspokojenie dochodzonej w postępowaniu egzekucyjnym wierzytelności, jeżeli przejmujący zapłaci wszystkie należności korzystające z pierwszeństwa w myśl art. 1025 k.p.c. (opłaty i koszty egzekucyjne) po uprzednim ustaleniu ich wysokości, sporządzeniu hipotetycznego planu podziału i wezwaniu przez sąd do ich uiszczenia pod rygorem wygaśnięcia skutków przybicia.

Reasumując, w powyższym stanie faktyczno-prawnym:

* z prawa przejęcia nieruchomości korzysta wierzyciel hipoteczny,

* należność dochodzona przez wierzyciela hipotecznego na dzień złożenia wniosku egzekucyjnego wynosiła około 11 mln zł, natomiast cena wywołania w II licytacji wynosiła około 8 mln zł i taka suma będzie przedmiotem podziału w hipotetycznym planie podziału,

* do depozytu sądowego nie nastąpił, ani nie nastąpi przepływ gotówkowy ceny nabycia umożliwiający komornikowi pobranie należnej kwoty podatku od towarów i usług.

Kwestią do rozstrzygnięcia w analizowanej sprawie jest wskazanie, czy Komornik będzie obowiązany do wykonywania obowiązków płatnika podatku od towarów i usług wskazanych w art. 18 ustawy.

Mając zatem na uwadze przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawne należy wskazać, że skoro po przeprowadzeniu dwóch bezskutecznych licytacji ww. nieruchomości, wierzyciel złożył do sądu wniosek o przejęcie na własność egzekwowanych nieruchomości, a Sąd wydał postanowienie w przedmiocie przysądzenia na własność na rzecz wierzyciela ww. nieruchomości, oznacza to, że wierzyciel może dysponować tymi nieruchomościami jak właściciel.

Stwierdzić również należy, że istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów w zakresie przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel a wynagrodzeniem. Podkreślić przy tym należy, że zapłaty (wynagrodzenia) nie można utożsamiać jedynie ze świadczeniem pieniężnym. Także świadczenie o charakterze rzeczowym jest wynagrodzeniem. Przykładowo więc zamiana towarów, zamiana towaru na usługę i odwrotnie, wydanie towarów (świadczenie usług) w zamian za wierzytelności itp. będzie uznane odpowiednio za odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług. Mamy bowiem do czynienia z konkretną korzyścią, która należna jest za dokonywane świadczenie. W analizowanej sprawie nastąpiło przeniesienie na rzecz wierzyciela nieruchomości stanowiących własność dłużnika.

W związku z powyższym przejęcie na własność przez wierzyciela nieruchomości będących przedmiotem egzekucji, z jednoczesnym potrąceniem wierzytelności przez wierzyciela, należy uznać w przedmiotowej sprawie za sprzedaż nieruchomości, tj. dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast komornik sądowy w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług będzie płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy ww. nieruchomości w imieniu dłużnika, jeśli dłużnik występowałby w charakterze podatnika VAT obowiązanego do rozliczenia podatku z tytułu tej czynności.

W konsekwencji, w powyższym zdarzeniu przyszłym Komornik będzie obowiązany do wykonywania obowiązków płatnika podatku od towarów i usług, wskazanych w art. 18 ustawy, jeśli dłużnik występowałby w charakterze podatnika VAT obowiązanego do rozliczenia podatku z tytułu tej czynności.

Tut. Organ wskazuje, że na ocenę prawidłowości analizowanej kwestii nie mogą wpłynąć powoływane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych, bowiem zapadają one w odniesieniu do indywidualnych i właściwych tylko im stanów faktycznych. W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane.

Ponadto, w sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, że powołana przez Wnioskodawcę decyzja Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 10 sierpnia 2011 r., znak PT II 4407/297/11/k.z./26898 jest rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.