ILPP1/443-441/14-4/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki jawnej, reprezentowanej przez pełnomocnika radcę prawnego, przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2014 r. (data wpływu 26 maja 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 lipca 2014 r. (data wpływu 10 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na usługę wstępu na teren parku rozrywki z możliwością korzystania z jego atrakcji (w tym urządzeń) - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na usługę wstępu na teren parku rozrywki z możliwością korzystania z jego atrakcji (w tym urządzeń). Dnia 10 lipca 2014 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem VAT czynnym. Działalność polega na prowadzeniu parku rozrywki rodzinnej. Na terenie parku umiejscowione są trampoliny, dmuchane zamki do skakania, zjeżdżalnie i inne atrakcje. Zasada odpłatności za korzystanie z parku polega wyłącznie na pobieraniu opłaty za wstęp. Wewnątrz parku nie pobiera się opłat za korzystanie z poszczególnych atrakcji. Odpłatność za sprzedawane jedzenie i napoje odbywa się oddzielnie i podlega właściwemu dla usług gastronomicznych opodatkowaniu.

Dnia 10 lipca 2014 r. wniosek uzupełniono o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego wskazując, że "jednorazowy bilet wstępu uprawnia do korzystania ze wszystkich zamontowanych w parku rozrywki urządzeń oraz atrakcji znajdujących się w parku (trampolin, dmuchanych zamków, zjeżdżalni).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jaką stawkę podatku od towarów i usług należy pobierać od usługi wstępu na teren parku rozrywki z możliwością korzystania z jego atrakcji, w tym urządzeń.

Zdaniem Wnioskodawcy, właściwa będzie stawka wynikająca z art. 41 ust. 2 w zw. z załącznikiem nr 3 poz. 186 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm., zwanej dalej ustawą o VAT). Obecnie jest to stawka 8%.

Z uwagi na brak w ustawie o VAT definicji pojęcia wstępu, jako prawidłowe należy przyjąć jego rozumienie wypracowane przez Ministra Finansów w wydawanych przez niego interpretacjach przepisów prawa podatkowego, w podobnych stanach faktycznych. Zgodnie z jego stanowiskiem "wstęp" należy rozumieć szerzej niż określenie "bilet wstępu". "Wstęp" oznacza możliwość uczestnictwa w czymś, skorzystania z czegoś i taka definicja, zdaniem podatnika, trafnie oddaje istotę świadczonych przez niego usług. Oferuje ona bowiem możliwość skorzystania z poszczególnych atrakcji, uczestniczenia w zabawie z wykorzystaniem danego urządzenia czy obiektu, czyli możliwość uczestniczenia w czymś, skorzystania z czegoś. Stosując takie szerokie pojęcie wstępu nie ma podstaw do rozróżniania na potrzeby opodatkowania podatkiem od towarów i usług wstępu na teren parku jako całości i wstępu na poszczególne obiekty położone w jego granicach.

Istniejące wątpliwości co do tego, czy wstęp na teren parku oznacza jedynie bierne zachowywanie się wewnątrz, bez możliwości korzystania z atrakcji, uciął jednoznacznie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w sprawie I SA/Rz 980/12. Uzasadniając wydany wyrok Sąd nie podzielił stanowiska Ministra Finansów, w myśl którego opłata za bilety wstępu nie jest tożsama z "opłatą w zakresie wstępu". Takie stanowisko ogranicza zastosowanie stawki 8% tylko do opłaty za "wstęp" do danego obiektu, na określony teren w celu zachowania biernego. Tymczasem wstęp do parków rozrywki i wesołych miasteczek, na dyskoteki i sale taneczne (poz. 183 załącznika) nie może oznaczać biernego zachowania nabywcy biletu - klienta po "dokonaniu wstępu" czyli po wejściu do danego obiektu. Chodzi tu bowiem o usługi związane z rozrywką i rekreacją, których charakter wiąże się z udostępnianiem klientom, wstępującym możliwości aktywnego korzystania z urządzeń - jak w wesołym miasteczku i w parku rozrywki - albo wykorzystania muzyki do aktywnego poruszania się (dyskoteki, sale taneczne). Tym samym z treści poz. 183 nie można, zdaniem Sądu, wyprowadzić wniosku, że opłata za wstęp dotyczy biernego uczestnictwa, bo takie bierne uczestnictwo pozostaje w oczywistej sprzeczności z rodzajami tych rozrywek i rekreacji. W parku linowym regułą jest poruszanie się z użyciem określonych urządzeń (np. lin, mostków linowych), a w wesołym miasteczku korzystanie z karuzeli, strzelnicy. Nie "wstępuje" się tam natomiast po to, by przyglądać się zabawom i rozrywkom innych osób. Wejście, wstęp do parku rozrywki (podobnie jak na salę taneczną, na dancing) jest z natury rzeczy immanentnie związany właśnie z możliwością aktywności ruchowej przy wykorzystaniu charakteru tego miejsca i przygotowanych w nim atrakcji.

Każdy przepis polskiej ustawy o podatku od towarów i usług musi być przed zastosowaniem zbadany pod kątem zgodności z Dyrektywą oraz zgodności z zasadą neutralności i proporcjonalności. Europejski Trybunał Sprawiedliwości (dalej ETS) w wyroku z dnia 4 grudnia 1974 r. w sprawie Yvonne van Duyn, przeciwko Home Office (sygn. sprawy 41-74, ECR 1974, s. 01337; również wyroki ETS z dnia 8 października 1987 r. Criminal proceedings v. Kolpinghuis Nijmegen BV, ECR 1986, s. 00723; Pubblico Ministero v. Tullio Ratti, w sprawie sygn. 148/78; Ursula Becker v. Finanzamt Munster-Innenstadt, w sprawie sygn. 8/81; Marks and Spencer pic v. Commissioners of Customs and Excise, sygn. C-62/00; BP Supergaz Anonimos Etairia Geniki Emporiki-Viomichaniki kai Antiprossopeion v. Państwo Greckie, w sprawie sygn. C-62/93) przesądził, że w sytuacji gdy przepisy dyrektywy są bezwarunkowe i dostatecznie precyzyjne, mogą być powoływane przez jednostkę w sporze z organem państwowym, gdy państwo nie implementuje dyrektywy do prawa krajowego lub zrobi to w sposób nienależyty; tym samym, ustalenie, że przepis krajowy nie prowadzi do osiągnięcia rezultatu, lub niewłaściwie odzwierciedla postanowienia dyrektywy, skutkuje przyznaniem pierwszeństwa normom samej dyrektywy. Wskazać należy na wyrok ETS z dnia 11 lipca 1991 r. w sprawie Hansgeorg Lennartz v. Finanzamt Munchen III (C-97/90) oraz wyrok ETS z dnia 22 czerwca 1989 r. Fratelli Constanzo v. Commune di Milano (C-103/88), w których podkreśla się, że również organy administracji, obok sądów, są zobowiązane do przestrzegania zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego wobec prawa krajowego i do odmowy stosowania prawa krajowego, gdy jest ono niezgodne z prawem wspólnotowym.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji RP, źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

W art. 91 ust. 2 Konstytucji wprowadzona została zasada pierwszeństwa zastosowania umowy międzynarodowej ratyfikowanej w drodze ustawy. Natomiast zgodnie z art. 91 ust. 3 Konstytucji, prawo stanowione przez organizację międzynarodową stosowane jest bezpośrednio mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami, o ile wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową.

Powyższy zapis, analizowany łącznie z art. 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, pozwala na wywiedzenie reguły pierwszeństwa zastosowania prawa stanowionego przez Wspólnotę Europejską, w przypadku rozbieżności pomiędzy przepisami prawa krajowego a prawem wspólnotowym, jeżeli tej rozbieżności nie da się usunąć w drodze wykładni (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2007 r. o sygn. akt I OSK 1193/06).

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 kwietnia 1997 r., sygn. akt III RN 14/97 (OSNAPIUS 1997, Nr 20, poz. 394) wskazał, że "jakiekolwiek wątpliwości dotyczące interpretacji przepisów obowiązującego prawa, w sytuacji gdy ustawa zobowiązuje organ podatkowy do wydania decyzji, która ma autorytatywnie i indywidualnie dla każdego podatnika ustalić podstawową dla dokonania obliczenia należności podatkowej wartość (...), nie mogą być interpretowane na niekorzyść podatnika - w myśl zasady in dubio pro tributario, którą wywodzi się wprost z konstytucyjnych gwarancji podstawowych wolności obywatelskich (...)".

Również NSA w uchwale (7) z dnia 20 kwietnia 1998 r. sygn. akt FPS 4/98 (ONSA 1998, z. 3, poz. 77) stwierdził, że "wyjaśniając (...) wątpliwości prawne (...) miał również na względzie zasadę in dubio pro tributario, wyprowadzoną zobowiązujących w 1994 r. art. 6 i 7 przepisów konstytucyjnych, pozostawionych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą RP oraz o samorządzie terytorialnym, w myśl której wątpliwości dotyczące wykładni przepisów podatkowych nie powinny być interpretowane na niekorzyść podatnika".

Jako że powołany we wniosku przepis ustawy o VAT jest korzystny dla podatnika, gdyż dopuszcza stosowanie obniżonej stawki VAT na usługi przez podatnika sprzedawane a jego wykładnia musi być dostosowana do przepisów wspólnotowych, prawidłowe będzie stwierdzenie, że usługa wstępu do parku rozrywki i korzystania z jego atrakcji podlegać powinna stawce 8%.

Za stanowiskiem, że wstęp określony, co prawda w innej pozycji załącznika a mianowicie w pozycji 186 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, obejmuje również możliwość korzystania z urządzeń siłowni, czy też klubu, a zatem zastosowanie ma stawka obniżona opowiedział się między innymi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 30 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Bd 1045/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyrokach z dnia 11 kwietnia 2013 r., III SA/Wa 3204/12 oraz z dnia 18 czerwca 2013 r., III SA/Wa 126/13. Zbliżone zagadnienie (dotyczyło biletów wstępu - karnetów do siłowni, klubów fitness itp.), było już przedmiotem rozstrzygnięcia przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 30 stycznia 2014 r., sygn. akt I FSK 311/13.

Wyrok NSA z dnia 7 marca 2014 r., sygn. I FSK 504/13 wskazuje jednoznacznie, że nie można zakładać, że racjonalny ustawodawca tworzy normę prawną nieobejmującą żadnego stanu faktycznego. Nie sposób wskazać usługi związanej z rozrywką czy rekreacją, które polegałyby wyłącznie na samym wstępie, biernym uczestnictwie, bez aktywnego korzystania z urządzeń znajdujących się w tym obiekcie. Samo pojęcie rozrywki czy rekreacji zakłada aktywne spędzanie wolnego czasu. Zachodzi bowiem sprzeczność między pojęciem rozrywka, rekreacja a bierne uczestnictwo, brak aktywności. Dlatego też NSA uznał, że wykładnia pojęcia "wstęp" wyłącznie do wejścia do obiektu, bez możliwości korzystania z urządzeń tam się znajdujących, stanowi zawężenie tego pojęcia.

Wreszcie należy zwrócić uwagę na cele, które przyświecają ustawodawcy, wprowadzającego stawki obniżone na określone towary lub usługi. W ten sposób, obniżając koszt nabycia, można preferować określone zachowania konsumentów. Niewątpliwie wprowadzenie stawki obniżonej na usługi rekreacyjne służy rozpowszechnieniu zdrowego trybu życia poprzez udostępnienie tych usług i obniżenie kosztów. W tym kontekście nieracjonalne byłoby preferowanie poprzez stawki obniżone wyłącznie usług rekreacyjnych polegających na biernym korzystaniu z obiektów. Nieracjonalne byłoby różnicowanie podatkowe tych usług rekreacyjnych, które polegają na konieczności korzystania z urządzeń lub przyrządów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że ponieważ wniosek wpłynął do tut. Organu w maju 2014 r. i Wnioskodawca rozpoczął - jak wynika z wniosku - działalność w grudniu 2013 r., rozstrzygnięcie oparto na przepisach obowiązujących od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Świadczeniem usług, w myśl art. 8 ust. 1 wskazanej ustawy, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Jak stanowi przepis art. 5a ww. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Stawka podatku, na postawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku - stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy - wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

W załączniku nr 3 do ustawy, zawierającym wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 8%:

* pod poz. 183 wskazano na "Usługi związane z rozrywką i rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne (bez względu na symbol PKWiU),

* pod pozycją 186 - "Pozostałe usługi związane z rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu" (bez względu na symbol PKWiU).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że usługi związane z rozrywką i rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu m.in. do parków rozrywki objęte są stawką podatku w wysokości 8% na podstawie poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy.

Natomiast pod poz. 186 załącznika nr 3, bez względu na symbol PKWiU, wymieniono pozostałe usługi związane z rekreacją - wyłącznie w zakresie wstępu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem VAT czynnym. Działalność polega na prowadzeniu parku rozrywki rodzinnej. Na terenie parku umiejscowione są trampoliny, dmuchane zamki do skakania, zjeżdżalnie i inne atrakcje. Zasada odpłatności za korzystanie z parku polega wyłącznie na pobieraniu opłaty za wstęp. Wewnątrz parku nie pobiera się opłat za korzystanie z poszczególnych atrakcji. Odpłatność za sprzedawane jedzenie i napoje odbywa się oddzielnie i podlega właściwemu dla usług gastronomicznych opodatkowaniu. Jednorazowy bilet wstępu uprawnia do korzystania ze wszystkich zamontowanych w parku rozrywki urządzeń oraz atrakcji znajdujących się w parku (trampolin, dmuchanych zamków, zjeżdżalni).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą stawki podatku od towarów i usług, jaką należy pobierać od usługi wstępu na teren parku rozrywki z możliwością korzystania z jego atrakcji, w tym urządzeń.

Wskazać należy, że w obowiązującym od dnia 1 lipca 2011 r. art. 32 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 2011. 77. 1), wskazano, że usługi wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę, w tym opłatę w formie abonamentu, biletu okresowego lub opłaty okresowej.

W art. 32 ust. 2 ww. rozporządzenia wskazano natomiast, że ustęp 1 ma zastosowanie w szczególności do:

W myśl art. 32 ust. 3 ww. rozporządzenia, ustęp 1 nie obejmuje korzystania z obiektów, takich jak sale gimnastyczne i inne, w zamian za opłatę.

Powołane rozporządzenie Rady Nr 282/2011 wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio. Oznacza to, że przepisy tego rozporządzenia z dniem 1 lipca 2011 r. stają się częścią porządku prawnego, obowiązującego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, bez konieczności ich implementacji w drodze ustawy. Rozporządzenie Rady Nr 282/2011 przyjęte zostało w celu jednolitego stosowania przez wszystkie państwa członkowskie systemu podatku od wartości dodanej, opartego na postanowieniach Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Artykuł 32 ww. rozporządzenia definiuje "usługi wstępu" odnosząc je w szczególności do przyznania prawa wstępu na imprezy takie jak np. spektakle, przedstawienia teatralne, występy cyrkowe, targi czy do parków rozrywki.

Zdaniem tut. Organu, z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że mamy do czynienia z usługami świadczonymi przez park rozrywki rodzinnej wraz ze znajdującymi się w nim atrakcjami.

Należy następnie zauważyć, że ustawodawca nie określił form ani kategorii "wstępu", które objął obniżoną stawką podatku. Pod pojęciem "wstępu", określonym w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa - www.sjp.pwn.pl) rozumieć należy "możliwość wejścia gdzieś".

Powyższe rozumienie "wstępu" nie jest jednak równoznaczne z możliwością korzystania z dostępnych w danym miejscu urządzeń. Opłata za wstęp jest opłatą wnoszoną przez np. kibica, co do zasady, za uczestniczenie w imprezie sportowej poprzez oglądanie (uczestnictwo bierne).

Zauważyć należy, że w przedstawionym stanie sprawy Wnioskodawca sprzedaje bilety wstępu uprawniające do wejścia na teren parku oraz korzystania z dostępnych tam urządzeń (np. trampoliny, dmuchane zamki, zjeżdżalnie).

Jak wyjaśniono powyżej, pojęcia usług w zakresie wstępu (o którym mowa w poz. 183 załącznika nr 3 do ustawy) nie można utożsamiać z pojęciem "biletu wstępu", uprawniającym do korzystania z dostępnych urządzeń (atrakcji). Usługi wstępu do tego typu miejsc obejmują, zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami, świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za opłatę. Pobrana opłata dotyczy samego wstępu do niego.

Odnosząc opisany we wniosku stan sprawy do przytoczonych powyżej przepisów prawa stwierdzić należy, że usługa udostępniania atrakcji znajdujących się w parku rozrywki, za skorzystanie z których będzie pobierana opłata, nie jest tożsama z "opłatą w zakresie wstępu". Poniesienie ww. opłaty za skorzystanie z danej atrakcji nie spowoduje, że usługobiorca nabędzie wyłącznie "prawo wstępu". W zamian za wskazaną opłatę będzie miał prawo do skorzystania z określonej atrakcji. Na tak ścisłą wykładnię pojęcia "wstępu" wskazuje również użycie, zarówno w poz. 183, jak i w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy, słowa "wyłącznie", którego znaczenie odnosi się do tych obiektów i stanów rzeczy, które są w nim wymienione (w przedmiotowej sprawie do "wstępu"). Zatem usługa polegająca na udostępnianiu za opłatą, znajdujących się na terenie parku rozrywki rodzinnej atrakcji, będzie opodatkowana stawką VAT w wysokości 23%.

Podsumowując, usługi wstępu na teren parku rozrywki z możliwością korzystania z jego atrakcji, w tym urządzeń, winna być opodatkowana podstawową, tj. 23% stawką podatku od towarów i usług.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie stanu faktycznego oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, że w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Tut. Organ wyjaśnia jednocześnie, że powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie mają zastosowania w niniejszej sprawie. Powyższe wynika z faktu, że jedno z orzeczeń odnosi się do prawa do odliczenia podatku VAT (C-97/90), a orzeczenie C-103/88 dotyczy proceduralnego charakteru stosowania przepisów Dyrektywy. Nie odnoszą się zatem one do opisanego stanu faktycznego, gdyż wprost nie wyjaśniają podatkowego charakteru tego zagadnienia, a w szczególności nie stanowią o możliwości zastosowania określonej stawki podatku. Skutkiem powyższego ich bezpośrednie zastosowanie w niniejszej sprawie nie jest możliwe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.