ILPP1/443-413/10-3/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2010 r. (data wpływu 9 kwietnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 kwietnia 2010 r. (data wpływu 20 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku udokumentowania fakturą VAT wydania przewłaszczonego towaru - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku udokumentowania fakturą VAT wydania przewłaszczonego towaru. Powyższy wniosek uzupełniono pismem z dnia 14 kwietnia 2010 r. o własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie zadanego pytania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu x 2001 r. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka, Wnioskodawca) zawarła umowę o dostawę ciepła z Kontrahentem. W celu realizacji dostawy energii cieplnej Spółka zobowiązała się do wykonania, na własny koszt, inwestycji polegającej na modernizacji systemu ciepłowniczego, należącego do Kontrahenta, polegającej w głównej mierze na zamianie istniejącej, przestarzałej kotłowni węglowej na kotłownię gazową, wymianie ok. 400 m podziemnych rur ciepłowniczych i wymianie 9 węzłów ciepłowniczych, posadowionych w różnych budynkach kompleksu szpitalnego. Kontrahent przekazał Spółce prawo do dysponowania przedmiotową nieruchomością na cele budowlane na podstawie umowy dzierżawy. Inwestycję poprzedziło wydanie przez organ budowlany decyzji o pozwoleniu na budowę (decyzja Burmistrza). Załącznikiem do tej decyzji jest projekt budowlany określający cel inwestycji, specyfikację materiałów i urządzeń oraz sposób ich połączenia dla osiągnięcia celu inwestycji. Dla zapewnienia środków finansowych na realizację swoich zobowiązań inwestycyjnych, Wnioskodawca zawarł z Bankiem w dniu x 2001 r. dwie umowy kredytowe. Jednym z kilku zabezpieczeń udzielonego Spółce kredytu, miał być zastaw rejestrowy, ustanowiony na rzeczach ruchomych (urządzeniach), niezbędnych do wykonania przedmiotowej inwestycji. W tym celu Spółka (zastawca) zawarła z Bankiem (zastawnik) w dniu x 2002 r. umowę zastawu rejestrowego. Na jej podstawie zastawnik, ustanowił zastaw rejestrowy na urządzeniach będących przedmiotem inwestycji budowlanej. Inwestycja została zakończona w sierpniu 2002 r. Stwierdzenie zakończenia inwestycji oznacza, że użyte w procesie budowlanym materiały i urządzenia, zgodnie z decyzją o pozwoleniu na budowę, tworzą od tej chwili trwały, prawnie chroniony związek funkcjonalny (art. 191 Kodeksu cywilnego, art. 71 ustawy - Prawo budowlane), będący nierozłączną częścią składową obiektu budowlanego, w którym został wybudowany (art. 47 k.c., art. 3 ust. 1 pkt a), art. 62 ustawy - Prawo budowlane), natomiast budynek, na mocy art. 48 k.c., jest częścią składową gruntu, na którym jest posadowiony. O zakończeniu inwestycji decyduje organ budowlany, wydając w tej sprawie stosowny dokument urzędowy - decyzję o pozwoleniu na użytkowanie przedmiotu inwestycji - w przypadku Zainteresowanego - kotłowni gazowo-olejowej w budynku Kontrahenta (decyzja Burmistrza z dnia x 2002 r.). W dniu x 2004 r. Bank wypowiedział Spółce umowy kredytowe. Posługując się nieistniejącym od dnia x 2002 r. zastawem rejestrowym (zastaw upadł na mocy art. 9 ust. 1 ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów) w dniu x 2005 r. Bank zawiadomił Spółkę o przejęciu przedmiotu zastawu rejestrowego na własność. Uznając, że doszło do przewłaszczenia ruchomości (zastaw można ustanowić tylko na rzeczach ruchomych), Bank twierdzi, że dokonał ich łącznej sprzedaży w dniu x 2005 r., wystawiając nabywcy (Kontrahent Wnioskodawcy) fakturę VAT opiewającą na: "System ciepłowniczy". Dla oceny wszystkich poruszonych kwestii, kluczowe znaczenie ma data x 2002 r., stwierdzona mocą dokumentu urzędowego - decyzji organu administracji państwowej o pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego - jako data zakończenia inwestycji. W tej dacie, co szczególnie należy podkreślić, bezpośrednio z mocy przepisów prawa (ustawy), a nie czyjejś woli czy też oceny, dokonało się automatycznie wiele zmian, tj:

Uwzględniając powyższe fakty w księgach rachunkowych Spółki, począwszy od tej daty nie widnieją po stronie aktywów jakiekolwiek ruchomości, czy też nieruchomości związane z przedmiotową inwestycją, które mogłyby być przedmiotem sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w wyniku przewłaszczenia ruchomości dokonanego przez Bank na podstawie ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, a następnie ich dalszej sprzedaży, po stronie Wnioskodawcy powstał obowiązek wystawienia faktury VAT i wynikający z tego obowiązek podatkowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wątpliwość uzasadniająca złożenie wniosku, wynika stąd, że do ww. transakcji udokumentowanej fakturą wystawioną przez Bank nie doszło, ponieważ była ona niedopuszczalna głównie z dwóch powodów:

* po pierwsze dlatego, że przedmiot transakcji (ruchomości) nie istniał, zarówno w dacie rzekomego przewłaszczenia (x 2005 r.), jak i w dacie sprzedaży (x 2005 r.),

* po drugie w dacie sprzedaży, z powodów jw. po stronie Banku nie istniał przymiot właściciela przedmiotu transakcji.

Gdyby jednak przyjąć za Bankiem, że sprzedaż dotyczyła "rzeczy ruchomych, których właścicielem Bank miał się stać, jakoby na podstawie uprawnień, wynikających z ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, to należy zważyć, iż najpóźniej od dnia x 2002 r. żadna z rzeczy nabytych celem użycia w inwestycji, nie istniała jako odrębna ruchomość, a zastaw rejestrowy upadł z mocy ustawy, ze względu na ich trwałe połączenie z nieruchomością Kontrahenta, w trybie ustawy - Prawo budowlane. Zauważyć jednak należy, że przyjęcie stanowiska Banku za prawidłowe wywołałoby szereg dalszych konsekwencji, z których pierwszą byłoby ustalenie następującego stanu faktycznego:

* od daty zakupu do dnia x 2005 r. Wnioskodawca byłby właścicielem urządzeń, połączonych na trwałe z nieruchomością Kontrahenta,

* z chwilą przyjęcia rzeczy do użytkowania do dnia x 2005 r., Wnioskodawca zobowiązany byłby do ich ujęcia w księgach rachunkowych, jako środki trwałe oraz utworzenia indywidualnych tabel amortyzacyjnych tych urządzeń i prowadzenia amortyzacji zgodnie z właściwością poszczególnych rzeczy, a nie tak, jak to czynił, prowadzenie amortyzacji łącznie od kwoty całej inwestycji w skali 10% rocznie (jak dla inwestycji w obcym środku trwałym).

Dokonanie takich ustaleń w tym zakresie byłoby istotne, ponieważ w sposób oczywisty wywołuje skutek podatkowy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (inne od przyjętych przez Wnioskodawcę daty i kwoty amortyzacji).

Koleiną konsekwencją byłoby powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, wynikającą z przymusowego przewłaszczenia dokonanego przez Bank, na podstawie ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów. Wykonanie takiego przymusu przez Bank, poprzez oświadczenie o przewłaszczeniu, jest de facto sprzedażą rzeczy, która to sprzedaż powinna być udokumentowana fakturą VAT, wystawioną przez Wnioskodawcę na rzecz Banku. Sytuacja taka - w ocenie Zainteresowanego - nie miała jednak miejsca. Jeśli więc przedmiot sprzedaży w dacie sprzedaży nie istniał, to faktura przedstawia czynność pustą i nie może wywołać jakichkolwiek skutków, w tym skutków podatkowych.

Nawet jeżeli stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe to należy rozważyć, czy jednak w miejsce transakcji, która nie miała miejsca zaistniała inna mimo, że nieopisana wystawioną fakturą. Zauważyć bowiem należy, że w wyniku wykonania inwestycji w obcym środku trwałym, w okolicznościach opisanych umową, po stronie Wnioskodawcy mimo utraty praw rzeczowych, mogło powstać prawo do żądania zwrotu poniesionych, a nie zamortyzowanych jeszcze, nakładów inwestycyjnych. Prawo to, jak inne, może być przedmiotem obrotu gospodarczego, jednak jego zbycie (przeniesienie na inny podmiot), może mieć miejsce wyłącznie na podstawie umowy cywilno-prawnej, czego ani bezwarunkowo, ani warunkowo Wnioskodawca nigdy nie uczynił. Prawo to zawsze pozostawało i w dalszym ciągu pozostaje, w wyłącznej dyspozycji Zainteresowanego. Bank nie mógł w szczególności go przejąć, poprzez przewłaszczenie na podstawie ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, a była to jedyna czynność, na którą Bank się powołuje.

Dla pełnego opisu zaistniałej sytuacji należy również zbadać, jak wyglądała sytuacja prawna i faktyczna wobec przedmiotu sprzedaży, po stronie kupującego. Zauważyć przy tym należy, że:

* nieruchomość ta w okresie zawarcia i trwania ww. umów, była cały czas wyłączną własnością Kontrahenta Spółki (kupującego w opisywanej transakcji),

* jeśli Kontrahent przed opisaną transakcją był właścicielem przedmiotowej nieruchomości i wszystkich jej części składowych, to taka sprzedaż nie mogła spowodować u niego przysporzenia majątkowego. Kontrahent w wyniku kwestionowanej przez Wnioskodawcę transakcji, nie nabył więc żadnych praw ani nie pozbył się żadnych zobowiązań. Transakcja nie dała, bo nie mogła dać żadnych podstaw zmian w zapisach jej aktywów i pasywów, była więc pusta.

Spółka stoi na stanowisku, że oceniając wszelkie aspekty przedmiotowej transakcji, można dojść do tylko jednej i jednoznacznej konkluzji - nie tylko nie doszło do sprzedaży opisanej przedmiotową fakturą, ale nie doszło również do jakiejkolwiek innej sprzedaży. Skutkować to powinno skorygowaniem faktury w taki sposób, że zostaje ona wyeliminowana w całości z obrotu gospodarczego i w konsekwencji skorygowaniem dokonanych w wyniku jej wystawienia rozliczeń podatkowych.

W uzupełnieniu z dnia x 2010 r. Zainteresowany jednoznacznie wskazał, iż nie doszło do żadnej sprzedaży, w wyniku której po stronie Wnioskodawcy powstałby obowiązek wystawienia faktury VAT i wynikający z tego obowiązek podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

Przez dostawę towarów - stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Oznacza to, że przepisy ustawy odrywają pojęcie dostawy towarów od cywilistycznego pojęcia sprzedaży, czyli czynności, której następstwem jest przeniesienie własności określonej rzeczy. Zatem przeniesienie prawa do rozporządzania towarem może mieć miejsce nawet wówczas, gdy nie dochodzi do przeniesienia własności tego towaru. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotne jest bowiem przeniesienie faktycznego władztwa ekonomicznego nad towarem.

Według art. 2 pkt 6 ustawy, towarami są rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Czynności przeniesienia prawa musi jednak towarzyszyć wydanie przedmiotowego towaru, tylko wówczas bowiem powstanie obowiązek podatkowy z tytułu tej czynności, ponieważ w myśl art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy postaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Należy zaznaczyć, że faktury wystawiane przez podatnika pełnią fundamentalną rolę na gruncie podatku VAT: nie stanowią tylko zwykłych dokumentów służących dokumentacji transakcji. Wystawienie faktury przez podatnika ma bowiem wpływ m.in. na powstanie obowiązku podatkowego.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, ust. 4 i ust. 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Według art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl § 13 ust. 1 obowiązującego od dnia 1 czerwca 2005 r. do dnia 30 listopada 2008 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 z późn. zm.), fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 14, 15 i 15a.

Z treści wniosku wynika, iż w dniu x 2001 r. Wnioskodawca zawarł umowę o dostawę ciepła z Kontrahentem. W celu realizacji dostawy energii cieplnej Spółka zobowiązała się do wykonania, na własny koszt, inwestycji polegającej na modernizacji systemu ciepłowniczego, należącego do Kontrahenta, posadowionego w różnych budynkach kompleksu szpitalnego. Kontrahent przekazał Spółce prawo do dysponowania przedmiotową nieruchomością na cele budowlane na podstawie umowy dzierżawy. Inwestycję poprzedziło wydanie przez organ budowlany decyzji o pozwoleniu na budowę. Dla zapewnienia środków finansowych na realizację swoich zobowiązań inwestycyjnych, Wnioskodawca zawarł z Bankiem w dniu x 2001 r. dwie umowy kredytowe. Jednym z kilku zabezpieczeń udzielonego Spółce kredytu, miał być zastaw rejestrowy, ustanowiony na rzeczach ruchomych (urządzeniach), niezbędnych do wykonania przedmiotowej inwestycji. W tym celu Spółka (zastawca) zawarła z Bankiem (zastawnik) w dniu x 2002 r. umowę zastawu rejestrowego. Na jej podstawie zastawnik, ustanowił zastaw rejestrowy na urządzeniach będących przedmiotem inwestycji budowlanej. Inwestycja została zakończona w sierpniu 2002 r. Stwierdzenie zakończenia inwestycji oznacza, że użyte w procesie budowlanym materiały i urządzenia, zgodnie z decyzją o pozwoleniu na budowę, tworzą od tej chwili trwały, prawnie chroniony związek funkcjonalny, będący nierozłączną częścią składową obiektu budowlanego, w którym został wybudowany, natomiast budynek jest częścią składową gruntu, na którym jest posadowiony. O zakończeniu inwestycji decyduje organ budowlany, wydając w tej sprawie stosowny dokument urzędowy - decyzję o pozwoleniu na użytkowanie przedmiotu inwestycji - w przypadku Zainteresowanego - kotłowni gazowo-olejowej w budynku Kontrahenta (decyzja z dnia x 2002 r.). W dniu x 2004 r. Bank wypowiedział Spółce umowy kredytowe. Posługując się nieistniejącym od dnia x 2002 r. zastawem rejestrowym w dniu x 2005 r. Bank zawiadomił Spółkę o przejęciu przedmiotu zastawu rejestrowego na własność. Uznając, że doszło do przewłaszczenia ruchomości (zastaw można ustanowić tylko na rzeczach ruchomych), Bank twierdzi, że dokonał ich łącznej sprzedaży w dniu x 2005 r., wystawiając nabywcy (Kontrahent Wnioskodawcy) fakturę VAT opiewającą na: "System ciepłowniczy".

W przedmiotowej sprawie należy wskazać, iż umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie należy do umów nienazwanych i jest zawierana na podstawie przepisów art. 155, art. 156 oraz art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Przewłaszczenie na zabezpieczenie polega na zabezpieczeniu wierzytelności przez przeniesienie na wierzyciela własności oznaczonej rzeczy (oznaczonych rzeczy) z równoczesnym zobowiązaniem wierzyciela do korzystania z rzeczy w sposób oznaczony w umowie i do powrotnego przeniesienia własności rzeczy na dłużnika po zaspokojeniu zabezpieczonej wierzytelności. Przeniesienie własności następuje causa cavendi (w celu zabezpieczenia), a między zbywcą (dłużnikiem) i nabywcą (wierzycielem) rzeczy nawiązuje się szczególny stosunek powiernictwa. W przypadku niespełnienia świadczenia przez dłużnika wierzyciel może zaspokoić się z rzeczy - według wcześniejszego umownego uzgodnienia - przez definitywne zachowanie własności rzeczy, jej sprzedaż, wynajęcie itp.

Przedmiotowo istotnym elementem takiej umowy, cechą ją identyfikującą, jest zamieszczenie w jej treści zastrzeżenia o zwrotnym przeniesieniu własności po spełnieniu świadczenia. Zatem przeniesienie prawa własności następuje w takim przypadku warunkowo (celem nie jest wyzbycie się własności rzeczy) i ma charakter nieodpłatny. Ponadto w okresie przewłaszczenia nabywca może rozporządzać rzeczą tylko w zakresie uzgodnionym w umowie. Pomimo przeniesienia prawa własności rzeczy na wierzyciela, nie może on swobodnie rozporządzać tymi rzeczami (np. dokonać ich zbycia).

W przypadku niespełnienia świadczenia przez dłużnika wierzyciel może zaspokoić się z rzeczy - według wcześniejszego umownego uzgodnienia - przez definitywne zachowanie własności rzeczy, jej sprzedaż, wynajęcie itp.

W związku z powyższym uznać należy, iż samo zawarcie umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie wierzytelności nie jest czynnością skutkującą powstaniem obowiązku podatkowego w podatku VAT i obowiązku wystawienia faktury. Jednakże w przypadku niewywiązania się z zawartej umowy (np. zerwania umowy kredytowej, czy braku spłaty pożyczki), warunek zwrotnego przeniesienia własności wygasa, wobec czego pożyczkodawca może od tego momentu swobodnie dysponować przewłaszczoną rzeczą, a dokonana dostawa nabiera odpłatnego charakteru.

Tym samym wydanie towarów będących przedmiotem przewłaszczenia, w związku z zawartą umową, przesądza o uznaniu tej czynności za odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Wierzyciel staje się pełnoprawnym właścicielem ruchomości, co skutkuje koniecznością wystawienia faktury VAT przez dłużnika i odprowadzeniem podatku od towarów i usług, o ile ta rzecz nie jest zwolniona od opodatkowania.

Reasumując, jeżeli Wnioskodawca na dzień przewłaszczenia dysponował prawem do ww. ruchomości, wówczas miał obowiązek wystawienia faktury dokumentującej dokonanie odpłatnej dostawy towaru - ruchomości stanowiących urządzenia kotłowni olejowo-gazowej, czyli uzyskania przez Bank prawa do swobodnego rozporządzania przedmiotowym towarem, nie później niż 7. dnia od dnia wydania towaru, zgodnie z § 13 ust. 1 powołanego rozporządzenia. Natomiast obowiązek podatkowy od ww. czynności przewłaszczenia, powstał z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru, w myśl art. 19 ust. 1 oraz ust. 4 ustawy.

Należy wskazać, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga, czy Wnioskodawca miał prawo do dysponowania ruchomościami, gdyż kwestia ta uzależniona jest od treści umów zawartych przez Zainteresowanego oraz nie wynika z przepisów podatkowych, zatem nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Powyższe dotyczy również interpretacji przepisów ustawy z dnia z dnia 6 grudnia 1996 r. o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 67, poz. 569 z późn. zm.).

Tut. Organ wskazuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie opisane w stanie faktycznym oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku udokumentowania fakturą VAT wydania przewłaszczonego towaru. Natomiast, kwestia dotycząca stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania transakcji sprzedaży fakturą VAT wystawioną przez Bank została załatwiona postanowieniem o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 7 lipca 2010 r., nr ILPP1/443-413/10-4/AW.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.