ILPP1/443-333/10-2/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2010 r. (data wpływu: 22 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku oraz korekty rocznej - jest prawidłowe.

W dniu 22 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku oraz korekty rocznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest m.in. zarządzanie nieruchomościami mieszkalnymi oraz w mniejszym zakresie zarządzanie lokalami użytkowymi.

W roku 2008 Spółka nie wykonała żadnych czynności w związku z którymi przysługiwałoby jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Inaczej mówiąc, w roku 2008 Spółka nie dokonała żadnej sprzedaży opodatkowanej VAT.

W roku 2009 Spółka wykonywała czynności w związku z którymi przysługuje jej prawo do odliczenia VAT (sprzedaż opodatkowana - m.in. zarządzanie lokalami użytkowymi) oraz czynności w związku z którymi takie prawo jej nie przysługuje (przykładowo zarządzanie lokalami mieszkalnymi). Nabywając towary i usługi Spółka nie miała możliwości jednoznacznego przyporządkowania każdego z dokonanych zakupów do określonego rodzaju dokonywanych czynności. Dokonując takich zakupów podatnicy co do zasady mają prawo do odliczenia VAT wyłącznie na podstawie ustalonego ostatecznie za poprzedni rok wskaźnika proporcji. Wskaźnik ten jest wartością wstępną dla obliczania wielkości podatku naliczonego do odliczenia w bieżącym roku podatkowym, a obliczona na jego podstawie wartość podatku podlegającego odliczeniu podlega skorygowaniu w oparciu o wskaźnik ostateczny w deklaracji VAT za styczeń kolejnego roku.

Pomimo tego, iż w roku 2008 Spółka nie wykonała żadnych czynności w związku z którymi przysługiwałoby jej prawo do odliczenia VAT, przez cały rok 2009 dokonywano odliczenia całości podatku naliczonego. Spółka dokonując w roku 2009 odliczenia podatku naliczonego nie dopełniła przy tym obowiązków wynikających z art. 90 ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 545 z późn. zm.), tj. nie uzgodniła w formie protokołu z właściwym naczelnikiem urzędu skarbowego wyliczonej szacunkowo proporcji do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego. Spółka odliczała więc cały podatek naliczony, tj. zarówno związany wyłącznie ze sprzedażą opodatkowaną, jak i tę jego część którą mogłaby ewentualnie odliczać przy uwzględnieniu wskaźnika proporcji, jak i tę, co do której nie miała wcale prawa do odliczenia VAT.

Wykazane kwoty podatku naliczonego pomniejszały podatek należny do zapłaty, a w pozostałej części wykazywane były w deklaracji VAT jako kwota do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy.

Ponieważ Spółka nie dopełniła obowiązków wynikających z art. 86 ust. 1 i art. 90 ust. 8 ustawy o VAT, złożono korekty deklaracji VAT za rok 2009. Spółka skorygowała pierwotnie złożone deklaracje w ten sposób, że w rozliczeniu za każdy z poszczególnych miesięcy roku 2009, (Spółka składa miesięczne deklaracje VAT) zmniejszyła do zera wartość odliczonego podatku naliczonego podlegającego rozliczeniu za pomocą proporcji oraz wartość odliczonego podatku co do którego nie miała prawa do odliczenia z uwagi na brak związku z czynnościami dającymi takie prawo.

Spółka uznała, że ponieważ w roku 2008 nie wykonała żadnych czynności podlegających opodatkowaniu (czynności w związku z którymi przysługuje prawo do odliczenia) i nie wykonała obowiązków wynikających z art. 90 ust. 8 ustawy o VAT, nie miała w tym okresie prawa do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego rozliczanego za pomocą proporcji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka w przedstawionym stanie faktycznym w prawidłowy sposób dokonała za rok 2009 korekty podatku naliczonego złożonych deklaracji VAT-7.

Spółka uważa, iż z uwagi na fakt, iż nie spełniła obowiązków wynikających z art. 90 ust. 8 ustawy o VAT, tj. ponieważ nie dokonała uzgodnienia w formie protokołu z właściwym naczelnikiem urzędu skarbowego wyliczonej szacunkowo proporcji do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego - do czego była zobowiązana, nie miała w tym roku (tekst jedn.: w analizowanym stanie faktycznym w roku 2009) prawa do odliczenia podatku naliczonego z uwzględnieniem proporcji.

Ponieważ Spółka w roku 2009 nie miała prawa do odliczania podatku naliczonego za pomocą proporcji, to w poszczególnych okresach rozliczeniowych za rok 2009, należało dokonać zmniejszenia całego podatku naliczonego podlegającego rozliczeniu przy pomocy proporcji, tj. do zera.

W przekonaniu Spółki uzyskała ona prawo do odliczenia podatku naliczonego rozliczanego za pomocą proporcji w deklaracji za styczeń 2010 r., tj. dokonując rocznej korekty proporcji VAT do odliczenia poprzez zwiększenie podatku naliczonego o wartość wynikającą z faktur (z uwzględnieniem proporcji), z których Spółka nie miała prawa odliczyć VAT w roku 2009 z tego powodu, iż nie znała wysokości wskaźnika proporcji.

W przypadku, gdy podatnik nie ma możliwości przyporządkowania dokonywanych zakupów do określonego rodzaju czynności, tj. gdy są one związane zarówno z czynnościami w związku z którymi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, jak i czynnościami, które nie uprawniają do takiego odliczenia, ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o wartość podatku naliczonego ustalonego w oparciu o ostateczną strukturę sprzedaży obliczoną dla poprzedniego roku, która w roku bieżącym jest proporcją wstępną i która wraz z odliczonym podatkiem podlega korekcie w rozliczeniu (deklaracji) za styczeń kolejnego roku. Powyższe wynika z regulacji zawartych w art. 90 i art. 91 ustawy o VAT.

Spółka dokona korekty poprzez wykazanie podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur, z których Spółka nie miała prawa odliczyć VAT w roku 2009 z tego powodu, iż nie znała wysokości wskaźnika proporcji. Zdaniem Spółki obowiązek i prawo do złożenia korekty deklaracji występuje w sytuacji wykazania w pierwotnie złożonym rozliczeniu nieprawidłowych danych, bądź w wypadkach wyraźnie przewidzianych w przepisach prawa podatkowego (np. korekta dostaw wewnątrzwspólnotowych w przypadku opóźnionego otrzymania potwierdzania odbioru towaru przez nabywcę). W związku z tym Spółka uważa, że nie ma prawa skorygować podatku naliczonego w poszczególnych deklaracjach za rok 2009 jedynie w części, tj. do wartości wyliczonej z uwzględnieniem ostatecznej proporcji za rok 2009, ponieważ za te okresy nie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego za pomocą proporcji. Przede wszystkim Spółka nie ustaliła z naczelnikiem wartości proporcji (art. 90 ust. 8 ustawy o VAT) ale i dokonując rozliczeń za rok 2009 nie miała w tym czasie wiedzy co do ostatecznej proporcji. Istotnym jest wyłącznie fakt, że w rozliczeniu za poszczególne okresy roku 2009 Spółka takiego prawa (i wiedzy) nie miała. Stanowisko przeciwne oznaczałoby możliwość dokonywania odliczenia podatku naliczonego, który winien być rozliczany z uwzględnieniem proporcji, za pomocą proporcji przyjętej przez podatnika w dowolnej wysokości. Tym samym nie dokonując uzgodnienia z naczelnikiem urzędu skarbowego podatnicy mogliby odliczać przez cały rok podatek naliczony w dowolnie uznanej przez siebie wysokości, a następnie po zakończeniu roku korygowaliby te wartości zgodnie z ostatecznie wyliczoną proporcją. W takiej sytuacji przepis art. 90 ust. 8 ustawy o VAT byłby zbędny.

Taka opinia Spółki wynika również z tego, że skoro ustawodawca przewidział w przepisach ustawy o VAT (art. 91 ust. 1 ustawy) szczególny tryb dokonywania takiej korekty to należy go stosować, w tym również w sytuacji przedstawionej przez Spółkę.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, zaprezentowany przez nią sposób dokonania korekt podatku naliczonego podlegającego odliczeniu z uwzględnieniem proporcji jest prawidłowy.

Sposób ustalenia proporcji, a więc procentowo określonej wartości w jakiej podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w szczególnych sytuacjach, w których podatnicy nie osiągnęli w poprzednim roku obrotu w związku z którym przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego, bądź osiągnęli ten obrót w wysokości niższej niż 30.000 zł, określony został w art. 90 ust. 8 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem: "podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Przepis ten obliguje podatników, którzy znaleźli się w sytuacji objętej jego hipotezą do określonego w nim zachowania. Nie wskazuje jednak na konsekwencje niezastosowania się do jego dyspozycji. W ocenie Spółki, skutkiem niewypełnienia obowiązku nałożonego w art. 90 ust. 8 ustawy o VAT jest pozbawienie podatnika w rozliczeniach za poszczególne okresy roku podatkowego, w którym nie dokonał on takiego uzgodnienia, prawa do odliczenia przy uwzględnieniu proporcji, ponieważ nie zna on jej wartości, a więc proporcji jaką może stosować do obliczenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. Nie można jednak stwierdzić, iż takiemu podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia VAT, gdyż sankcja taka naruszałaby zasadę podstawową - neutralności VAT. Wobec tego należy uznać, iż na skutek niezastosowania się do powołanego przepisu podatnik ma prawo do odliczenia (nie może tego prawa utracić), ale dopiero w rozliczeniu za styczeń kolejnego roku po dokonaniu ostatecznego ustalenia wskaźnika proporcji w formie korekty proporcji.

W konsekwencji Spółka ma prawo dokonać w rozliczeniu za styczeń kolejnego roku podatkowego tj. roku 2010 korekty podatku naliczonego do odliczenia z uwzględnieniem proporcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z powyższego uregulowania wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje podatnikowi w związku z zakupem towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

W myśl natomiast art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W świetle art. 90 ust. 4 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 3 określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu. Przepis ten stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna (art. 90 ust. 8 ustawy).

Przepis ust. 8 stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna (art. 90 ust. 9 ustawy).

Stosownie do art. 90 ust. 10 ustawy, w przypadku gdy proporcja określona zgodnie z ust. 2-8:

* przekroczyła 98% - podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2,

* nie przekroczyła 2% - podatnik nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2.

Artykuł 90 ust. 8 i ust. 9 ustawy umożliwiają podatnikowi, na jego wniosek, dokonanie zmiany wysokości proporcji ustalonej przez niego wstępnie dla danego roku podatkowego, jeśli prognozuje on (i ma na to dowody, choćby w postaci swojego doświadczenia), że proporcja ta nie będzie reprezentatywna lub w ogóle nie ma on możliwości jej ustalenia, bo w poprzednim roku podatkowym nie osiągnął żadnych obrotów.

Należy podkreślić, że ustalenie przez podatnika nowej proporcji odbywa się za zgodą naczelnika urzędu skarbowego. Podatnik obowiązany jest więc wystąpić z odpowiednim wnioskiem. Na podstawie tego wniosku podatnik uzgadnia z organem podatkowym swoją prognozę i po pisemnej akceptacji przez ten organ podatnik może stosować nowy współczynnik.

Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do dokonywania korekty, zostały określone w art. 91 ustawy.

Stosownie bowiem do art. 91 ust. 1 ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-9, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11, dla zakończonego roku podatkowego. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli różnica między proporcją odliczenia określoną w art. 90 ust. 4a proporcją określoną w zdaniu poprzednim nie przekracza 2 punktów procentowych.

W myśl art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15 000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Zgodnie z art. 91 ust. 2a ustawy, obowiązek dokonywania korekt w ciągu 10 lat, o którym mowa w ust. 2, nie dotyczy opłat rocznych pobieranych z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste; w przypadku tych opłat przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Korekty, o której mowa w ust. 1 i ust. 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy (art. 91 ust. 3 ustawy).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest m.in. zarządzanie nieruchomościami mieszkalnymi oraz w mniejszym zakresie zarządzanie lokalami użytkowymi. W roku 2008 Spółka nie wykonała czynności w związku z którymi przysługiwałoby jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Natomiast w roku 2009 Spółka wykonywała czynności w związku z którymi przysługuje jej prawo do odliczenia VAT (sprzedaż opodatkowana - m.in. zarządzanie lokalami użytkowymi) oraz czynności w związku z którymi takie prawo jej nie przysługuje (przykładowo zarządzanie lokalami mieszkalnymi). Nabywając towary i usługi Spółka nie miała możliwości jednoznacznego przyporządkowania każdego z dokonanych zakupów do określonego rodzaju dokonywanych czynności. Przez cały rok 2009 dokonywano odliczenia całości podatku naliczonego, jednak nie dopełniono przy tym obowiązków wynikających z art. 90 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. nie uzgodniono w formie protokołu z właściwym naczelnikiem urzędu skarbowego wyliczonej szacunkowo proporcji do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego.

Zainteresowana złożyła korekty deklaracji VAT za rok 2009, w wyniku których skorygowała pierwotnie złożone deklaracje w ten sposób, że w rozliczeniu za każdy z poszczególnych miesięcy roku 2009, zmniejszyła do zera wartość odliczonego podatku naliczonego podlegającego rozliczeniu za pomocą proporcji oraz wartość odliczonego podatku, co do którego nie miała prawa do odliczenia z uwagi na brak związku z czynnościami dającymi takie prawo.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz w odniesieniu do opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że Spółka dokonując korekt deklaracji VAT złożonych za rok 2009 i jednocześnie zmniejszając do zera wartość odliczonego podatku za poszczególne miesiące postąpiła prawidłowo. Zainteresowany bowiem - z uwagi na fakt, iż w roku 2008 nie wykonywał żadnych czynności w związku z którymi przysługiwało prawo do odliczenia i nie dopełnił obowiązku wynikającego z art. 90 ust. 8 ustawy - nie miał prawa w roku 2009 do odliczania podatku naliczonego z zastosowaniem proporcji sprzedaży, a ponadto nie nabywał towarów służących wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych.

Natomiast w deklaracji podatkowej za miesiąc styczeń 2010 r., Spółce przysługiwało prawo do dokonania korekty zwiększającej kwotę podatku naliczonego na podstawie rzeczywistej proporcji sprzedaży (tzw. proporcji ostatecznej) osiągniętej w roku 2009.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.