ILPP1/443-325/13-4/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2013 r. (data wpływu 18 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 czerwca 2013 r. (data wpływu 27 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego oznaczenia nabywcy oraz prawa do odliczenia podatku VAT - jest prawidłowe.

W dniu 18 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego oznaczenia nabywcy oraz prawa do odliczenia podatku VAT. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 24 czerwca 2013 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz dodatkową opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej przez Internet oraz transportu drogowego towarów. W lipcu 2012 r. Zainteresowana rozpoczęła budowę dwukondygnacyjnego budynku o łącznej powierzchni użytkowej wraz z kotłownią 144,81 m^2, gdzie na parterze zlokalizowany będzie lokal użytkowy wraz z pomieszczeniem socjalnym oraz proporcjonalnie przypisaną powierzchnią kotłowni na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej o łącznej pow. 53,39 m² (36,87%), a pozostała powierzchnia parteru, piętro oraz proporcjonalnie przypisana powierzchnia kotłowni służyć będzie zaspokojeniu własnych potrzeb mieszkaniowych o łącznej pow. 91,42 m² (63,13%).

W trakcie realizacji inwestycji, Wnioskodawczyni ponosi trzy grupy wydatków:

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 24 czerwca 2013 r. Zainteresowana wskazał, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. W jaki sposób oznaczyć nabywcę materiałów i usług zakupionych do realizacji inwestycji.

2. W jaki sposób ustalić wartość wydatków poniesionych na budowę lokali wykorzystywanych na cele prowadzonej działalności gospodarczej, dających prawo do odliczenia podatku VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad. 1

Oznaczenie nabywcy w formie imienia i nazwiska oraz podania nr NIP będzie właściwe dla potrzeb wykazania zakupów inwestycyjnych w rejestrze VAT i deklaracji VAT-7 jako podatek VAT naliczony.

Ad. 2

Ma Ona możliwość wykazania 36,87% wydatków, których nie można jednoznacznie przypisać ani do części mieszkalnej, ani do części przeznaczonej na działalność jako podatek naliczony w deklaracji VAT-7.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Przez sprzedaż, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 22 ustawy, należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W oparciu o art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

Szczegółowe zasady wystawiania faktur VAT i innych dokumentów z nimi zrównanych uregulowane zostały w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

I tak, zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia, fakturę wystawia:

W świetle § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura powinna zawierać:

W oparciu o § 5 ust. 6 rozporządzenia, podatnik może określić w fakturze również kwoty podatku dotyczące wartości poszczególnych dostarczonych towarów i wykonanych usług wykazanych w tej fakturze; w tym przypadku łączna kwota podatku może być ustalona w wyniku podsumowania jednostkowych kwot podatku.

Fakturę wystawia się nie później niż 7. dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-5, § 10-12 i § 16 ust. 2 (§ 9 ust. 1 rozporządzenia).

Jak wynika z przytoczonego przepisu art. 106 ust. 1 ustawy, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt nabycia określonych towarów lub usług.

W ocenie tut. Organu, przez wystawienie faktury należy rozumieć sporządzenie wyżej wymienionego dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy towaru lub usługi), a także przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni, będąca zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe "O...", w zakresie sprzedaży detalicznej przez Internet oraz transportu drogowego towarów. W lipcu 2012 r. Zainteresowana rozpoczęła budowę dwukondygnacyjnego budynku o łącznej powierzchni użytkowej wraz z kotłownią 144,81 m^2, gdzie na parterze zlokalizowany będzie lokal użytkowy wraz z pomieszczeniem socjalnym oraz proporcjonalnie przypisaną powierzchnią kotłowni, użytkowane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, natomiast pozostała część parteru, piętro oraz proporcjonalnie przypisana część kotłowni wykorzystywane będą na potrzeby mieszkaniowe Wnioskodawczyni.

W pierwszej kolejności wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą kwestii prawidłowego oznaczenia nabywcy materiałów i usług zakupionych do realizacji inwestycji, celem prawidłowego udokumentowania ww. wydatków, aby móc dokonać odliczenia podatku naliczonego.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni, posiadająca status czynnego podatnika podatku VAT, dokonując nabycia materiałów i usług w celu realizacji inwestycji, powinna otrzymać fakturę zawierającą Jej imię i nazwisko oraz nr NIP, a także inne elementy, spełniające wymogi, o których mowa w § 5 ust. 1 rozporządzenia, aby móc dokonać odliczenia podatku naliczonego.

Ponadto, w przedmiotowej sprawie wątpliwości Zainteresowanej odnoszą się do kwestii ustalenia wartości wydatków poniesionych na budowę lokali wykorzystywanych na cele prowadzonej działalności gospodarczej, dających prawo do odliczenia podatku VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, których Wnioskodawczyni nie jest w stanie jednoznacznie przypisać do części budynku przeznaczonego na działalność gospodarczą bądź na własne potrzeby mieszkaniowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, iż formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zatem, w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. "niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego". Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Dodatkowo zauważyć należy, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18 (art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy).

Stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego (art. 86 ust. 13 ustawy).

Ponadto podkreślić należy, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Ponadto, w oparciu o art. 88 ust. 4 ustawy, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Jak wskazano wyżej, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Zauważyć należy, iż istnieje grupa zakupów, które nie mogą być uznane za związane z działalnością gospodarczą, gdyż ponoszą je osoby fizyczne niezależnie od tego, czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe zakupy osobiste, konsumpcyjne np. dotyczące zapewnienia sobie, na własne potrzeby, odpowiednich warunków mieszkaniowych. Zakupy o charakterze osobistym w szczególności mogą dotyczyć funkcjonowania, eksploatacji i utrzymania własnego lub wynajmowanego mieszkania bądź wydzielonych w nim pomieszczeń na cele prywatne. Prywatnego charakteru tego rodzaju zakupów nie zmienia również fakt, iż podatnik może sporadycznie korzystać z pomieszczenia lub znajdujących się w nim rzeczy, przeznaczonego na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, prowadząc jednocześnie w odrębnym pomieszczeniu działalność gospodarczą.

W świetle powyższego, nie można uznać jako podatku naliczonego związanego z działalnością gospodarczą od zakupów, które dotyczą pomieszczeń w budynku wykorzystywanym w głównej mierze na własne cele mieszkaniowe. Są to typowe zakupy (wydatki) o charakterze osobistym, są one bowiem ponoszone przede wszystkim w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Wydatki te nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie występuje więc ścisły i niebudzący wątpliwości związek podatku naliczonego z wykonywaniem czynności opodatkowanych. W rezultacie nie przysługuje odliczenie w takiej sytuacji, gdyż nie są spełnione wymogi, o których mowa w ww. art. 86 ust. 1 ustawy, tj. związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Jedynie w przypadku, gdy posiadany przez podatnika budynek jako całość lub wyodrębnione w tym budynku pomieszczenia służą tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służą celom osobistym, nie ma przeszkód do odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych z jego utrzymaniem i eksploatacją.

Jednocześnie należy odnieść się do treści art. 86 ust. 7b ustawy, w myśl którego, w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej, podatek naliczony oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej.

Przy czym przez wytworzenie nieruchomości, stosownie do art. 2 pkt 14a ustawy, rozumie się wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Cytowany wyżej przepis art. 86 ust. 7b ustawy, reguluje sposób obliczania podatku naliczonego od nabycia bądź wytworzenia nieruchomości w sytuacji, w której dana nieruchomość ma być używana zarówno na cele działalności gospodarczej, jak i na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością. Niniejsza regulacja ma zastosowanie wówczas, gdy dana nieruchomość (której dotyczy podatek naliczony) nie jest wykorzystywana wyłącznie na cele działalności gospodarczej. Obejmuje ona sytuacje, w których nieruchomość ma przeznaczenie mieszane, to znaczy jest wykorzystywana zarówno na cele związane z działalnością, jak i na inne cele, w tym cele prywatne podatnika bądź jego pracowników, czyli cele niezwiązane z czynnościami opodatkowanymi.

Powyższy przepis wprowadza zatem szczególny tryb odliczeń podatku naliczonego w przypadku nieruchomości i nakłada obowiązek określenia wysokości udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość została lub zostanie wykorzystana do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Unormowanie to ma charakter doprecyzowujący ogólną zasadę w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT i znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy nabyta, bądź wytworzona nieruchomość stanowi majątek przedsiębiorstwa podatnika i jest wykorzystywana przez niego zarówno do działalności gospodarczej, jak również np. do celów osobistych (mieszkaniowych). Wówczas w odniesieniu do tej części nieruchomości, w stosunku do której podatnik nie jest w stanie przypisać w całości do działalności gospodarczej, podatek naliczony oblicza się przy zastosowaniu udziału procentowego.

Z treści opisu stanu faktycznego wynika, iż w budowanym dwukondygnacyjnym budynku na parterze zlokalizowany będzie lokal użytkowy wraz z pomieszczeniem socjalnym oraz proporcjonalnie przypisaną powierzchnią kotłowni na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej o łącznej pow. 53,39 m² (36,87%), a pozostała powierzchnia parteru, piętro oraz proporcjonalnie przypisana powierzchnia kotłowni służyć będzie zaspokojeniu własnych potrzeb mieszkaniowych o łącznej pow. 91,42 m² (63,13%).

W trakcie realizacji inwestycji, Wnioskodawczyni ponosi m.in. wydatki, których nie będzie można jednoznacznie przypisać ani do pomieszczeń mieszkalnych, ani do pomieszczeń przeznaczonych na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponadto, Zainteresowana wskazała, iż wybudowany lokal użytkowy wraz z pomieszczeniem socjalnym oraz częścią kotłowni przeznaczony do prowadzenia działalności będzie wykorzystywany tylko do wykonywania czynności opodatkowanych.

Jak wskazano powyżej wątpliwości Zainteresowanej dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z wydatkami poniesionymi na realizację inwestycji (dwukondygnacyjnego budynku), których nie można jednoznacznie przypisać do prowadzonej działalności gospodarczej lub służących zaspokajaniu potrzeb osobistych (mieszkaniowych).

Odnosząc przedstawione wyżej okoliczności do powołanych przepisów prawa podatkowego, stwierdzić należy, że w odniesieniu do wydatków związanych z budową przedmiotowego budynku, przeznaczonego zarówno do prowadzenia działalności gospodarczej, jak i do celów prywatnych (mieszkaniowych), przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących poniesione wydatki tylko w takim zakresie, w jakim będą one związane z prowadzoną działalnością opodatkowaną.

W przedmiotowej sprawie poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki, które nie mogą zostać jednoznacznie przypisane do części budynku, która będzie wykorzystywana do działalności gospodarczej lub do części przeznaczonej na cele mieszkaniowe, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących te wydatki w określonej wysokości, tj. od części, która będzie wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, związanej z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

Mając na uwadze okoliczności przedstawione w złożonym wniosku, w zakresie wydatków, których nie da się jednoznacznie przypisać do konkretnych części budynku (tekst jedn.: części usługowej bądź mieszkaniowej), zdaniem tut. Organu zastosowanie metody klucza powierzchniowego budynku jest właściwe z uwagi na fakt, iż umożliwi to alokację podatku według powierzchni wykorzystywanej do czynności opodatkowanych oraz czynności, w związku z którymi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Jak już wspomniano najważniejsze znaczenie w tym względzie ma rzeczywiste, faktyczne przyporządkowanie nabywanych towarów i usług do wykonywanych czynności.

W konsekwencji, w odniesieniu do poniesionych wydatków przeznaczonych na wybudowanie dwukondygnacyjnego budynku, których Zainteresowana nie jest w stanie przyporządkować do konkretnych części budynku (tekst jedn.: służących zarówno do prowadzonej działalności gospodarczej, jak i do zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych), ma Ona prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej, związanej z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, zgodnie z art. 86 ust. 1 w związku z art. 86 ust. 7b ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń wskazanych w art. 88 ustawy.

Reasumując, należy stwierdzić, iż:

Ad. 1

Wnioskodawczyni, nabywając materiały i usługi w celu realizacji inwestycji, powinna otrzymać fakturę zawierającą Jej imię i nazwisko oraz nr NIP, a także inne elementy, spełniające wymogi, o których mowa w § 5 ust. 1 rozporządzenia.

Ad. 2

Zainteresowana, aby móc dokonać odliczenia podatku naliczonego, powinna w oparciu o udział procentowy, w jakim przedmiotowa nieruchomość jest wykorzystywana do celów działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 86 ust. 7b ustawy, ustalić wartość podatku naliczonego do odliczenia. W przedmiotowej sprawie może zostać przyjęty wskazany w stanowisku udział procentowy powierzchni przeznaczonej na działalność gospodarczą w powierzchni całego budynku.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego oznaczenia nabywcy oraz prawa do odliczenia podatku VAT. Natomiast, w kwestii dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.