ILPP1/443-32/13-4/JSK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2013 r. (data wpływu 16 stycznia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 marca 2013 r. (data wpływu 5 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowych przeznaczonych pod zabudowę - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości gruntowych przeznaczonych pod zabudowę. Wniosek uzupełniono w dniu 5 marca 2013 r. o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego oraz o brakującą opłatę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W roku 1995 Wnioskodawczyni zakupiła jako osoba fizyczna działkę przy ul.... w... o powierzchni 19.681^2. Na tej nieruchomości Zainteresowana planowała wybudować pensjonat, który prowadziłby syn Wnioskodawczyni -. Po podjęciu przez syna stałej pracy na morzu plany stały się nieaktualne.

Po latach, w roku 2008, Zainteresowana wraz z mężem zaplanowała wybudować na działce halę magazynową. Po roku postępowania administracyjnego w Urzędzie Miasta. Wnioskodawczyni otrzymała warunki zabudowy, a po opracowaniu projektu budowlanego otrzymała decyzję o pozwoleniu na budowę nr... z dnia.

Pogorszenie się stanu zdrowia męża Zainteresowanej i wiążący się z tym spadek dochodów zmusił Wnioskodawczynię i jej męża do rezygnacji z budowy hali magazynowej i rozważenia sprzedaży części nieruchomości nr... o wielkości 2.500^2. Jest to minimalna wielkość jaką można wydzielić zgodnie z planem miejscowym zagospodarowania przestrzennego. Zatem, działkę..., ark...., obręb... można podzielić maksymalnie na 3 działki.

Na infolinii krajowej Urzędu Skarbowego oraz od rzeczoznawcy majątkowego, który robił wycenę przedmiotowej działki nr..., Wnioskodawczyni otrzymała informację, że jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej przy sprzedaży całości działki nr..., jak i jej części, nie powinna do ceny działki doliczać podatku VAT. ²

Cała nieruchomość składa się z działki nr 3/9 - 9.000² i działki nr 3/10 - 10.681².

Pozwoleniem na budowę oraz planem miejscowym objęta jest cała nieruchomość - działki: nr... i nr (...)

W piśmie z dnia 3 marca 2013 r. (data wpływu 5 marca 2013 r.), będącym uzupełnieniem przedmiotowego wniosku, Zainteresowana poinformowała, że:

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawczyni, Zainteresowana jest osobą fizyczną, nie prowadzi działalności gospodarczej. Przedmiotową działkę zakupiła prywatnie, zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest zgodne z informacją uzyskaną na infolinii krajowej Urzędu Skarbowego oraz od rzeczoznawcy majątkowego, zgodnie z którym przy sprzedaży jednej części nieruchomości, jak i jej pozostałych części, do ceny Wnioskodawczyni nie powinna doliczać podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem, w świetle przytoczonych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Stwierdzić należy, że nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem wystąpi jako podatnik podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

* dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

* czynność ta wykonana została przez podmiot, który dla tej właśnie czynności występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle przytoczonych wyżej regulacji prawnych zauważyć należy, iż status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Uwzględniając zasady wykładni językowej i funkcjonalnej definicji działalności gospodarczej należy stwierdzić, że działalność gospodarczą stanowi tak działalność częstotliwa, czyli stała i powtarzalna, jak również jednorazowa czynność, jeśli wiąże się z nią zamiar częstotliwości, przy czym wspomniana działalność powinna być wykonywana przez producenta, handlowca, usługodawcę, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika lub wykonującego wolny zawód.

Tut. Organ nadmienia, iż definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji, jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną może stanowić również działalność gospodarczą.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości gruntowej, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w roku 1995 Wnioskodawczyni zakupiła jako osoba fizyczna działkę o powierzchni 19.681^2. Na tej nieruchomości Zainteresowana planowała wybudować pensjonat, który prowadziłby syn Wnioskodawczyni. Po podjęciu przez syna stałej pracy na morzu plany stały się nieaktualne.

Po latach, w roku 2008, Wnioskodawczyni wraz z mężem zaplanowała wybudować na działce halę magazynową. Po roku postępowania administracyjnego w Urzędzie Miasta Wnioskodawczyni otrzymała warunki zabudowy, a po opracowaniu projektu budowlanego Wnioskodawczyni otrzymała decyzję o pozwoleniu na budowę.

Pogorszenie się stanu zdrowia męża Wnioskodawczyni i wiążący się z tym spadek dochodów zmusił Zainteresowaną i jej męża do rezygnacji z budowy hali magazynowej i rozważenia sprzedaży części nieruchomości nr... o wielkości 2.500^2. Jest to minimalna wielkość jaką można wydzielić zgodnie z planem miejscowym zagospodarowania przestrzennego.

Cała nieruchomość składa się z działki nr... - 9.000² i działki nr... - 10.681^2. Obydwie działki przylegają do siebie, ale mają odrębne księgi wieczyste. Zainteresowana ma zamiar podzielić mniej więcej na pół działkę nr... na dwie mniejsze działki. Działkę nr... chciałaby sprzedać w całości.

Według uchwalonego w dniu 17 kwietnia 2012 r. miejscowego planu działki nr... i nr... leżą na terenie... i...: tereny zabudowy usługowej z wodami powierzchniowymi śródlądowymi. Część działki nr... leży na terenie...: teren komunikacji - droga publiczna.

W dniu 9 kwietnia 2009 r. dla przedmiotowych działek została wydana decyzja o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie hali magazynowej z zapleczem biurowym. Obiekt ten Wnioskodawczyni miała wcześniej zamiar budować z mężem. Pozwoleniem na budowę oraz planem miejscowym objęta jest cała nieruchomość.

Wnioskodawczyni nie jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Nie prowadzi pozarolniczej działalności w zakresie sprzedaży i wynajmu nieruchomości, ani żadnej innej działalności gospodarczej.

Od czasu zakupu, czyli od roku 1995, Zainteresowana nie udostępniła opisywanych działek na podstawie umów cywilnoprawnych osobom trzecim płatnie, czy bezpłatnie. Ziemia leży od tego czasu nieużytkowana.

Wnioskodawczyni nigdy nie ponosiła i do czasu sprzedaży działek nie zamierza ponosić żadnych nakładów inwestycyjnych mających na celu zwiększenie atrakcyjności działek. Nigdy nie zamieszczała i nie planuje zamieszczać ofert sprzedaży w radio, prasie czy Internecie. Informacje o chęci sprzedaży Zainteresowana przekazuje przy okazji wśród znajomych.

W świetle powołanych powyżej przepisów, dostawa gruntu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na względzie opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy ww. działek przeznaczonych pod zabudowę Wnioskodawczyni nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Jak wskazała sama Zainteresowana, przedmiotowy grunt został nabyty z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej, bowiem Wnioskodawczyni planowała wybudowanie na nim pensjonatu, a gdy plany te nie mogły zostać zrealizowane, podjęła decyzję o wybudowaniu hali magazynowej. Zainteresowana dokonała nawet czynności przygotowawczych, gdyż wystąpiła o warunki zabudowy, a po opracowaniu projektu budowlanego otrzymała decyzję o pozwoleniu na budowę. Powyższe działania jednoznacznie wskazują, iż nieruchomość została zakupiona z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowych poprzez przeprowadzenie na niej inwestycji polegającej na budowie budynku wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nie można uznać, iż przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości przyświecał Wnioskodawczyni cel związany z prywatnym wykorzystaniem ww. nieruchomości.

Zaznaczyć również należy, iż już sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej na przedmiotowej nieruchomości, potwierdzony obiektywnymi dowodami, przesądza o potrzebie traktowania Zainteresowanej jako podatnika podatku od towarów i usług nawet wtedy, gdy przewidywana inwestycja, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie została przez Wnioskodawczynię zrealizowana.

Biorąc pod uwagę powyższe wskazać należy, że czynności wykonywane przez Zainteresowaną będą wypełniały definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, zatem Wnioskodawczyni wystąpi - w związku z dostawą przedmiotowych działek - w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. W związku z tym, planowana sprzedaż gruntu podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zaznaczyć również należy, iż w myśl art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy, podatnicy dokonujący dostawy terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę nie mogą skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy.

Mając na uwadze powyższy przepis stwierdzić należy, iż Zainteresowana dokonując już pierwszej sprzedaży przedmiotowych gruntów stanie się czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W niniejszym przypadku nie ma zatem znaczenia ilość sprzedawanych przez Zainteresowaną w ciągu roku wydzielonych działek.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Zatem, zwolnienie przysługuje wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane, czy też pod zabudowę. Oznacza to, że ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym lub leśnym. Nie ma przy tym znaczenia faktyczny i aktualny sposób wykorzystania gruntu, ponieważ znaczenie ma jedynie jego przeznaczenie. Przyjmuje się, że pojęcie tereny przeznaczone pod zabudowę obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy np. mieszkaniowej, zabudowy techniczno-produkcyjnej, zabudowy zagrodowej.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, posługuje się kryterium przeznaczenia terenu, a nie tylko jego klasyfikacją gleboznawczą. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji pojęcia gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.).

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w świetle ust. 2 powołanego przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Dopiero w przypadku, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.), podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Zatem, dla podstawy wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2010 r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego - "teren budowlany" oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C-468/93 pomiędzy Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondernemingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony dla terenów gminy - przez gminę oraz, że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Z kolei w sytuacji braku ww. dokumentacji - przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

Podkreślić należy, iż analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę.

Odnosząc powyższe do niniejszej sytuacji wskazać należy, iż z uwagi na przeznaczenie opisanych działek w planie zagospodarowania przestrzennego Gminy jako tereny zabudowy usługowej z wodami powierzchniowymi śródlądowymi i teren komunikacji (droga publiczna) - a więc pod zabudowę - planowana sprzedaż tych działek nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Zatem stosownie do treści art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, dostawa przedmiotowej działki, będzie opodatkowana wg 23% stawki podatku.

Reasumując, planowana przez Wnioskodawczynię sprzedaż części działki nr... lub nr..., a także pozostałych części, nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem VAT, według 23% stawki podatku. Zainteresowana musi zatem do ceny doliczyć podatek VAT.

Tym samym, w rozpatrywanej sprawie nie jest istotna ilość sprzedawanych w ciągu roku wydzielonych działek, ponieważ Wnioskodawczyni dokonując już pierwszej sprzedaży przedmiotowych gruntów wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Ponadto należy wskazać, iż w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.