ILPP1/443-314/10-5/AI

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., reprezentowanej przez pełnomocnika radcę prawnego Pana, przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2010 r. (data wpływu 17 marca 2010 r.), uzupełnionym pismami z dnia 17 maja 2010 r. (data wpływu 19 maja 2010 r.) oraz z dnia 17 czerwca 2010 r. (data wpływu 17 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności przystąpienia do długu - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności przystąpienia do długu. Powyższy wniosek uzupełniono pismami z dnia 17 maja 2010 r. oraz 17 czerwca 2010 r. o doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego, opłatę, uwierzytelnioną kopię odpisu z KRS oraz o informację dotyczącą urzędu skarbowego właściwego dla Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka B prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług pośrednictwa finansowego płatności masowych poprzez sieć franszyzową, złożoną z partnerów związanych z tą spółką umowami franszyzy na prowadzenie punktów obsługi klienta. W ramach prowadzonej działalności, partnerzy Spółki B przyjmują dokonywane przez klientów wpłaty na rzecz odbiorców masowych i przekazują je Spółce B, która jest zobowiązana przekazać te wpłaty odbiorcom płatności masowych.

W związku z problemami finansowymi, Spółka B opóźniała się z realizacją płatności na rzecz odbiorców płatności masowych, co zagrażało dalszemu istnieniu tej spółki oraz grozi wystąpieniem przez klientów z roszczeniami przeciwko jej partnerom. W związku z powyższym Spółka B podjęła decyzję o wycofaniu się z działalności w zakresie prowadzenia i obsługi sieci franszyzowej, złożonej z partnerów związanych z tą spółką umowami franszyzy na prowadzenie punktów obsługi klienta, w tym o rozwiązaniu zawartych umów franszyzowych.

Wnioskodawca (zwana dalej Spółką A) zamierza prowadzić działalność gospodarczą w zakresie usług pośrednictwa finansowego płatności masowych na analogicznych zasadach jak Spółka B. W związku z powyższym, Spółka A zainteresowana jest utworzeniem sieci franszyzowej, złożonej z partnerów związanych z tą spółką umowami franszyzy na prowadzenie punktów obsługi klienta, rozwojem tej sieci oraz prowadzeniem działań zmierzających do zwiększenia zaufania klientów do realizowania płatności masowych za pośrednictwem punktów obsługi klienta.

W związku z powyższym, Spółka A zawarła ze Spółką B porozumienie, na podstawie którego Spółka B zobowiązała się, że w każdym przypadku, gdy druga strona zawartej przez Spółkę B umowy franszyzowej na prowadzenie punktu obsługi klienta wyrazi wolę rozwiązania tej umowy za porozumieniem stron, Spółka B złoży oświadczenie o rozwiązaniu umowy franszyzowej ze skutkiem natychmiastowym. Spółka A zobowiązała się natomiast, że w każdym przypadku, gdy partner Spółki B, z którym rozwiązana zostanie umowa franszyzowa w sposób wskazany powyżej, nawiąże współpracę i zawrze ze Spółką A umowę franszyzową o treści zaproponowanej lub zaakceptowanej przez Spółkę A, Spółka przystąpi do długu Spółki B jako współdłużnik solidarny, opiewającego na zobowiązanie do zapłaty (przekazania) na rzecz odbiorców płatności masowych, płatności masowych złożonych przez klientów partnera Spółki B i przekazanych przez niego na rachunek Spółki A, zgodnie z postanowieniami umowy franszyzy, oraz zapłaci w określonym terminie - jako dłużnik solidarny - na rzecz odbiorców płatności masowych zobowiązania wynikające ze złożonych przez klientów partnera Spółki B i przekazanych przez niego Spółce B płatności masowych

W związku z faktem, iż przystąpienie przez Spółkę A do długu Spółki B we wskazany powyżej sposób, jest związane z oczekiwanymi przez Spółkę A przyszłymi korzyściami związanymi z możliwością zawarcia umów franszyzy z dotychczasowymi partnerami Spółki B, strony porozumienia ustaliły, iż wysokość kwot wydatkowanych przez Spółkę A na zapłatę wskazanych powyżej zobowiązań Spółki B, których następnie Spółka A będzie uprawniona domagać się od Spółki B, będzie uzależniona od określonych korzyści jakie Spółka A osiągnie ze współpracy z dotychczasowymi partnerami Spółki B w następstwie zawarcia z nimi umów franszyzy. Strony przyjęły mechanizm rozliczeń, zgodnie z którym im większe korzyści osiągnie Spółka A ze współpracy z dotychczasowymi partnerami Spółki B w następstwie zawarcia z nimi umów franszyzy, tym zwrotu mniejszej części kwoty wydatkowanej na spłatę zobowiązań będzie mogła dochodzić od Spółki B. W efekcie możliwa jest zarówno sytuacja, w której Spółka A będzie mogła dochodzić od Spółki B: (i) całości kwoty poniesionej na zapłatę zobowiązań tej spółki, (ii) części tej kwoty, albo też (iii) nie będzie w ogóle uprawniona do dochodzenia zwrotu tej kwoty.

Strony porozumienia postanowiły, iż ma ono charakter umowy nieodpłatnej, a Spółka A nie jest uprawniona do żądania wynagrodzenia za działania podjęte w jego wykonaniu (w szczególności za przystąpienie do długu Spółki B i zapłatę tego długu).

Z pisma z dnia 17 maja 2010 r., stanowiącego uzupełnienie do wniosku wynika, iż pomiędzy Wnioskodawcą (Spółką A) a Spółką B nie dochodzi do świadczenia usług jakiegokolwiek rodzaju. Jak wskazano we wniosku jedyną czynnością podejmowaną pomiędzy Spółką A i B, jest czynność przystąpienia przez Wnioskodawcę do długu Spółki B. Sytuacja taka zachodzi w przypadku, gdy pomiędzy Spółką B a jej partnerami (franszyzobiorcą) dochodzi do rozwiązania umowy franszyzy, a następnie partner taki zawiera odrębną umowę franszyzy z Wnioskodawcą. Rozwiązywanie i nawiązywanie umów franszyzy, nie zachodzi zatem pomiędzy samymi opisanymi wyżej spółkami. Nie dochodzi także pomiędzy nimi do cesji praw i obowiązków z umów franszyzy. Każdy partner po rozwiązaniu umowy ze Spółką B zawiera odrębną umowę franszyzy z Wnioskodawcą. Jedyną czynnością, jaka w opisanej sytuacji zachodzi pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką B jest przystąpienie do długu. W ocenie Wnioskodawcy czynność przystąpienia przez niego do długu Spółki B nie stanowi usługi w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Czynność taka nie kreuje po stronie Spółki B świadczenia w postaci zwolnienia jej z obowiązku spłaty zobowiązania na rzecz wierzyciela. W wyniku bowiem kumulatywnego przystąpienia do długu wierzyciel zyskuje nowego zobowiązanego solidarnie dłużnika, jednakże bez zwolnienia dłużnika dotychczasowego, w szczególności przystąpienie takie nie daje podstaw do uznania go za usługę pośrednictwa finansowego, zaliczaną w ustawie do katalogu usług zwolnionych z opodatkowania. Wskazać trzeba, iż kumulatywnego przystąpienia do długu nie można utożsamiać z przejęciem długu, w wyniku którego pierwotny dłużnik zostaje definitywnie zwolniony ze swojego zobowiązania. Warto podkreślić, iż zgodnie z prezentowanym w doktrynie poglądem także przejęcie długu nic stanowi usługi w rozumieniu ustawy o VAT. Zdaniem Wnioskodawcy przemawia to tym hardziej za brakiem podstaw do traktowania przystąpienia do długu, jako usługi, także w rozumieniu zapisów Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Ponadto, Spółka wskazała, iż zgodnie z przedstawionym we wniosku opisem, przystąpienie do długu ma miejsce wówczas gdy Spółka A zawrze własną umowę franszyzy z dotychczasowym partnerem Spółki B, a zatem przystąpienie do długu "niesie" za sobą wymierną korzyść w postaci zawiązania nowej franszyzy generującej przychody dla Wnioskodawcy jako franszyzodawcy. Jak wskazano we wniosku przedmiot umów franszyzowych obejmuje prowadzenie punktów obsługi klienta, w których przyjmowane są dokonywane przez klientów wpłaty na rzecz odbiorców masowych.

Obaj wspólnicy Spółki A - Wnioskodawcy, z których jeden pełni funkcję członka zarządu, posiadają udziały w kapitale zakładowym Spółki B. Nie pełnią w niej natomiast żadnych funkcji zarządczych, nadzorczych lub kontrolnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisie przedstawionym powyżej, przystąpienie przez Spółkę A - jako współdłużnik solidarny - do długu Spółki B i zapłata tego długu jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, przystąpienie przez Spółkę A - jako współdłużnik solidarny - do długu Spółki B i zapłata tego długu, nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przystąpienie przez Spółkę A - jako współdłużnik solidarny - do długu Spółki B i zapłata tego długu nie stanowi bowiem świadczenia usług w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej dalej u.p.t.u. Stanowisko takie znajduje oparcie w poglądach przedstawicieli doktryny wyrażonych w tym zakresie (por. m.in. A. Bartosiewicz, r. Kubacki VAT 2008, Warszawa 2008, s. 117 oraz A. Bartosiewicz, r. Kubacki, VAT. Komentarz, Lex, 2009, wyd. III. Komentarz do art. 8 u.p.t.u., w kwestiach dotyczących przejęcia długu).

Ponadto, nawet gdyby przyjąć, iż przystąpienie przez Spółkę A - jako współdłużnik solidarny - do długu Spółki B i zapłata tego długu stanowi usługę w rozumieniu przepisów u.p.t.u. wskazać należy, iż czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na dyspozycję art. 8 ust. 2 u.p.t.u. Nie może być wątpliwości, iż przystąpienie przez Spółkę A - jako współdłużnik solidarny - do długu Spółki B i zapłata tego długu następuje nieodpłatnie (bez wynagrodzenia), co zostało wprost wskazane w treści porozumienia zawartego pomiędzy wskazanymi powyżej spółkami. Kwestia ew. opodatkowania tej czynności musiałaby być zatem rozpatrywana wyłącznie w oparciu o dyspozycję art. 8 ust. 2 u.p.t.u.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy nie może być wątpliwości, iż przystąpienie przez Spółkę A - jako współdłużnik solidarny - do długu Spółki B i zapłata tego długu nie podlega opodatkowaniu bowiem nie wypełnia łącznie warunków wskazanych w powyższym przepisie.

Jakkolwiek bowiem przystąpienie przez Spółkę A - jako współdłużnik solidarny - do długu Spółki B i zapłata tego długu nastąpiło nieodpłatnie (bez żadnego wynagrodzenia), nie może być wątpliwości, iż było czynnością związaną z prowadzeniem przedsiębiorstwa przez Spółkę A. Czynność ta nastąpiła bowiem w celu uzyskania możliwości zawarcia umów franszyzy z dotychczasowymi partnerami Spółki B i uzyskania z tego tytułu przychodów w przyszłości, tj. w związku z potrzebami działalności prowadzonej przez Spółkę A. Przez usługi niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa rozumie się natomiast tylko takie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności.

Tym samym, nawet gdyby przyjąć, iż przystąpienie przez Spółkę A - jako współdłużnik solidarny - do długu Spółki B i zapłata tego długu stanowi usługę w rozumieniu przepisów u p.t.u., czynność ta nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Co do zasady, usługa podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy ma charakter odpłatny. Jednakże ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług. Jednakże ustawa o podatku od towarów i usług nie wskazuje na formę odpłatności, jak również nie definiuje tego pojęcia.

Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazuje, iż odpłatność ma miejsce wówczas, gdy:

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że kwotę należną (zapłatę), stanowi korzyść majątkowa, jaką podatnik uzyska lub ma uzyskać, w związku z wykonaniem czynności opodatkowanej. Jeżeli w obrocie gospodarczym następuje zamiana towaru na towar, towaru na usługę, a także zamiana usługi na usługę mamy do czynienia z transakcjami barterowymi. "Barter" oznacza wymianę bezpośrednią bez udziału pieniądza.

Prawną istotę umowy zamiany regulują przepisy prawa cywilnego, a zwłaszcza art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). W rozumieniu Kodeksu cywilnego umowa zamiany jest umową konsensualną, wzajemną i zobowiązującą, a art. 603 k.c. stanowi, że przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie do przeniesienia własności innej rzeczy.

Natomiast z treści art. 604 k.c. wynika, że do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży.

Odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju oznacza wykonanie tych czynności za wynagrodzeniem. Przepisy podatkowe nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń, co do formy zapłaty. Wynagrodzenie (zapłata) nie musi nastąpić w formie świadczenia pieniężnego. Może to być również świadczenie rzeczowe. Taki sposób rozliczania wzajemnych należności przedsiębiorców nie stanowi naruszenia dyspozycji zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.), który zastrzega jedynie, że bezpośrednie przepływy pieniężne powinny odbywać się w formie bezgotówkowej. Inne sposoby wykonania zobowiązań skutkujące zapłatą nie zostały wyłączone.

Świadczenia rzeczowe mogą również zostać uznane za transakcje barterowe. Barter w polskim prawie uważa się za jeden z rodzajów umowy zamiany. Celem umów barterowych jest niedokonywanie dodatkowych rozliczeń pieniężnych pomiędzy kontrahentami, a w konsekwencji maksymalne uproszczenie obrotu gospodarczego, w tym oczywiście rozliczeń podatkowych. Należy podkreślić, że barter polega nie tylko na równoważącej się wartościowo transakcji towar za towar, lecz również: usługa za usługę, towar za usługę, lub usługa za towar. Podstawowym założeniem i istotą umów barteru jest brak konieczności ponoszenia dodatkowych świadczeń, a to, czy strony umówią się na wymianę towaru za towar, usługi za usługę czy też towaru za usługę nie ma istotnego znaczenia.

Barter jest więc pojęciem szerszym, obejmującym swoim zakresem zamianę usług, zamianę towaru na usługę i usługi na towar. Z punktu widzenia polskiego prawa cywilnego barter jest rodzajem umowy zamiany, polegającej na równoważącej się wartościowo wymianie towaru na towar lub usługi na usługę (ewentualnie usługi na towar lub towaru na usługę), gdzie nie wchodzą w grę dodatkowe rozliczenia pieniężne między kontrahentami.

W przypadku transakcji barterowych, w tym również zamiany usług, świadczenie usługi stanowi zapłatę jeśli zostały spełnione następujące warunki:

* istnieje bezpośredni związek pomiędzy dokonywanymi wymiennie czynnościami, czyli pomiędzy czynnością opodatkowaną a otrzymaną za nią zapłatą,

* istnieje możliwość określenia wartości wiadczonych usług w pieniądzu.

Jak wynika z powyższego realizowane w oparciu o umowę zamiany przeniesienie własności towaru lub usługi stanowi zatem czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bowiem jest niczym innym jak dwiema odpłatnymi dostawami towarów lub dwoma odpłatnymi świadczeniami usług.

Dla potrzeb podatku od towarów i usług wielokrotne dostawy towarów lub świadczenie usług w ramach umowy barterowej podlegają opodatkowaniu jako czynności faktycznie dokonane (dokonana dostawa towarów i świadczenie usługi). Czynności te zgodnie z ogólnymi zasadami winny być udokumentowane fakturami VAT.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca (Spółka A) zamierza przystąpić do długu Spółki B, która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług pośrednictwa finansowego płatności masowych poprzez sieć franszyzową, złożoną z partnerów związanych z tą Spółką umowami franszyzy na prowadzenie punktów obsługi klienta. W ramach prowadzonej działalności, partnerzy Spółki B przyjmują dokonywane przez klientów wpłaty na rzecz odbiorców masowych i przekazują je Spółce B, która jest zobowiązana przekazać te wpłaty odbiorcom płatności masowych. W związku z problemami finansowymi - Spółka B opóźniała się z realizacją płatności na rzecz odbiorców płatności masowych, co zagrażało dalszemu istnieniu tej Spółki oraz grozi wystąpieniem przez klientów z roszczeniami przeciwko jej partnerom - Spółka B podjęła decyzję o wycofaniu się z działalności w zakresie prowadzenia i obsługi sieci franszyzowej złożonej z partnerów związanych z tą Spółką umowami franszyzy na prowadzenie punktów obsługi klienta, w tym o rozwiązaniu zawartych umów franszyzowych.

Spółka A zamierza prowadzić działalność gospodarczą w zakresie usług pośrednictwa finansowego płatności masowych na analogicznych zasadach jak Spółka B. W związku z powyższym, Spółka A zainteresowana jest utworzeniem sieci franszyzowej, złożonej z partnerów związanych z tą Spółką umowami franszyzy na prowadzenie punktów obsługi klienta, rozwojem tej sieci oraz prowadzeniem działań zmierzających do zwiększenia zaufania klientów do realizowania płatności masowych za pośrednictwem punktów obsługi klienta.

W związku z powyższym, Spółka A zawarła ze Spółką B porozumienie, na podstawie którego Spółka B zobowiązała się, że w każdym przypadku, gdy druga strona zawartej przez Spółkę B umowy franszyzowej na prowadzenie punktu obsługi klienta wyrazi wolę rozwiązania tej umowy za porozumieniem stron, Spółka B złoży oświadczenie o rozwiązaniu umowy franszyzowej ze skutkiem natychmiastowym. Spółka A zobowiązała się natomiast, że w każdym przypadku, gdy partner Spółki B, z którym rozwiązana zostanie umowa franszyzowa w sposób wskazany powyżej, nawiąże współpracę i zawrze ze Spółką A umowę franszyzową o treści zaproponowanej lub zaakceptowanej przez Spółkę A, Wnioskodawca przystąpi do długu Spółki B jako współdłużnik solidarny, opiewającego na zobowiązanie do zapłaty (przekazania) na rzecz odbiorców płatności masowych, płatności masowych złożonych przez klientów partnera Spółki B i przekazanych przez niego na rachunek Spółki A, zgodnie z postanowieniami umowy franszyzy, oraz zapłaci w określonym terminie - jako dłużnik solidarny - na rzecz odbiorców płatności masowych zobowiązania wynikające ze złożonych przez klientów partnera Spółki B i przekazanych przez niego Spółce B płatności masowych.

W związku z faktem, iż przystąpienie przez Spółkę A do długu Spółki B we wskazany powyżej sposób, jest związane z oczekiwanymi przez Spółkę A przyszłymi korzyściami związanymi z możliwością zawarcia umów franszyzy z dotychczasowymi partnerami Spółki B, strony porozumienia ustaliły, iż wysokość kwot wydatkowanych przez Spółkę A na zapłatę wskazanych powyżej zobowiązań Spółki B, których następnie Spółka A będzie uprawniona domagać się od Spółki B, będzie uzależniona od określonych korzyści jakie Spółka A osiągnie ze współpracy z dotychczasowymi partnerami Spółki B w następstwie zawarcia z nimi umów franszyzy. Strony przyjęły mechanizm rozliczeń, zgodnie z którym im większe korzyści osiągnie Spółka A ze współpracy z dotychczasowymi partnerami Spółki B w następstwie zawarcia z nimi umów franszyzy, tym zwrotu mniejszej części kwoty wydatkowanej na spłatę zobowiązań będzie mogła dochodzić od Spółki B. W efekcie możliwa jest zarówno sytuacja, w której Wnioskodawca będzie mógł dochodzić od Spółki B:

* całości kwoty poniesionej na zapłatę zobowiązań tej spółki,

* części tej kwoty,

* nie będzie w ogóle uprawniona do dochodzenia zwrotu tej kwoty.

Strony porozumienia postanowiły, iż ma ono charakter umowy nieodpłatnej, a Spółka A nie jest uprawniona do żądania wynagrodzenia za działania podjęte w jego wykonaniu (w szczególności za przystąpienie do długu Spółki B i zapłatę tego długu).

Zatem, w związku z problemami finansowymi Spółki B, Wnioskodawca zawarł porozumienie ze Spółką B, na podstawie którego Spółka B zobowiązała się, że w każdym przypadku, gdy druga strona zawartej umowy franszyzowej na prowadzenie punktu obsługi klienta wyrazi wolę rozwiązania tej umowy za porozumieniem stron, Spółka B rozwiąże umowę ze skutkiem natychmiastowym. Natomiast Spółka A zobowiązała się, że w każdym przypadku, gdy partner Spółki B, z którym rozwiązana zostanie umowa, będzie przystępować do długu, zawierając umowy franszyzy z klientami Spółki B.

Z powyższego wynika więc, iż pomiędzy Spółką A a Spółką B zaistnieje relacja zobowiązaniowa i odpłatna, w której każda ze stron zobowiązuje się do określonego działania. Na mocy porozumienia bowiem Wnioskodawca zobowiązał się do przystąpienia do długu i zapłaty w określonym terminie jako dłużnik solidarny - na rzecz odbiorców płatności masowych, w sytuacji gdy druga strona porozumienia zachowa się w określony sposób, tj. jeżeli strona umowy franszyzowej (kontrahent Spółki B) wyrazi wolę rozwiązania umowy, a druga strona porozumienia (Spółka B) złoży oświadczenie o rozwiązaniu umowy ze skutkiem natychmiastowym. A zatem jeżeli postanowienia porozumienia się spełnią, to Wnioskodawca zapłaci część długu Spółki B. W przedmiotowej sprawie występuje więc zarówno świadczenie wzajemne jak i wynagrodzenie.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że przyrzeczenie przez Wnioskodawcę przystąpienia - jako współdłużnik solidarny - do długu Spółki B i zapłaty tego długu w zamian za natychmiastowe rozwiązanie umowy franszyzy jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Forma odpłatności w przedmiotowej sprawie (usługa za usługę) wskazuje, że mamy tu do czynienia z transakcjami barterowymi.

Przesłanką opodatkowania, według art. 5 ust. 1 ustawy, jest odpłatność dostawy towarów lub świadczenia usług. W odniesieniu do okoliczności opisanych we wniosku spełniony jest ten warunek, gdyż w przypadku transakcji barterowych występuje bezpośredni związek między czynnością przystąpienia do długu a otrzymanym w zamian wynagrodzeniem w postaci prawa zawarcia umowy z kontrahentami Spółki B. Nie dochodzi tu więc do nieodpłatnego świadczenia usług przez Spółkę A, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności przystąpienia do długu. Natomiast, kwestia dotycząca zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów została załatwiona w interpretacji nr ILPB3/423-252/10-5/MM w dniu 17 czerwca 2010 r. odrębnym pismem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.