ILPP1/443-314/08-2/AI

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2008 r. (data wpływu 18 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działki - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Gmina dokonała sprzedaży działki gruntu o łącznej powierzchni 0,4221 ha, która w rejestrze gruntów opisana jest jako: 0,2921 ha - pastwiska trwałe, 0,1300 ha - użytki rolne zabudowane. Na sprzedanej działce znajdują się ruiny budynku mieszkalno-gospodarczego. Gmina nie posiada aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego, natomiast posiada studium zagospodarowania przestrzennego, w którym ww. działka funkcjonuje jako teren zabudowy mieszkaniowej i zagrodowej o niskiej intensywności zabudowy z dopuszczeniem usług i produkcji nieuciążliwej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dokonano prawidłowego przyporządkowania ww. czynności sprzedaży działki jako zwolnionej od podatku VAT w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż ww. nieruchomości gruntowej należy potraktować jako zwolnioną od podatku VAT, ponieważ nie posiada aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego, a z wypisu i wyrysu działki wynika, że jest zapisana jako pastwiska trwałe i użytki rolne zabudowane. Ponadto Zainteresowany bierze pod uwagę przepisy ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U. Nr 64, poz. 592) i na podstawie tych przepisów uważa, iż sprzedana działka powinna być uznana za nieruchomość rolną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Art. 7 ust. 1 ustawy definiuje dostawę towaru jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast towarami w myśl art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Kwestię podstawy opodatkowania w przypadku dostawy gruntu, na którym posadowione są budynki rozstrzyga przepis art. 29 ust. 5 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak dla dostawy budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, ze zwolnienia korzysta również dostawa gruntu.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22%. Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jaki i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2 cytowanego wyżej artykułu, rozumie się między innymi budynki i budowle lub ich części, jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat - vide art. 43 ust. 2 pkt 1.

Zwolnienia, o którym mowa wyżej - w myśl art. 43 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług - nie stosuje się do dostawy towarów wymienionych w ust. 2 pkt 1, tj. towarów używanych będących budynkami, budowlami lub ich częściami - jeżeli przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych lub w trakcie użytkowania wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a podatnik:

Z art. 43 ust. 6 ustawy wynika, że zwolnienie nie będzie przysługiwało wówczas gdy wszystkie przesłanki wymienione w przepisie występują równocześnie, czyli: wydatki na ulepszenie przedmiotu dostawy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, podatnik miał prawo odliczyć podatek od tych wydatków i jednocześnie użytkował te towary krócej niż 5 lat. Brak jakichkolwiek wydatków na ulepszenie skutkuje tym, że art. 43 ust. 6 cyt. ustawy nie ma zastosowania.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Gmina dokonała sprzedaży działki gruntu, na której znajdują się ruiny budynku mieszkalno-gospodarczego.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że sprzedaż części nieruchomości zabudowanej używanymi budynkami mieszkalno-gospodarczymi o powierzchni 0,1300 ha - (określonej w rejestrze gruntów jako użytki rolne zabudowane) korzystać może ze zwolnienia z VAT pod warunkiem spełnienia następujących wymogów: musi upłynąć 5 lat licząc od końca roku, w którym zakończono budowę obiektów oraz w momencie nabycia nieruchomości podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od dokonywanych zakupów. Ponadto zwolnienie od podatku VAT można zastosować w przypadku sprzedaży używanych budynków, jeżeli nie wystąpiły łącznie przesłanki wymienione w powołanym wyżej art. 43 ust. 6 ustawy o VAT.

Z przytoczonych przepisów wynika, iż dla prawa do zastosowania zwolnienia od podatku konieczne jest spełnienie szeregu warunków. Jednym z tych warunków jest brak prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towaru będącego przedmiotem dostawy.

Należy zwrócić uwagę na fakt, iż ustawodawca nie uzależnił stosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy od tego, czy przy zakupie towaru naliczono podatek VAT, lecz od tego czy nabywcy przysługiwało prawo do odliczenia.

Z danych zawartych we wniosku wynika, iż na sprzedanej działce znajdują się ruiny budynku mieszkalno-gopsodarczego. Nie wiadomo jednak czy ruiny wypełniają treść ww. przepisów. Dlatego sprzedaż części nieruchomości zabudowanej ruinami budynku mieszkalno-gospodarczego może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, pod warunkiem spełnienia wymogów wskazanych w art. 43 ust. 1 pkt 2 z uwzględnieniem art. 43 ust. 6 ustawy o VAT. Nie spełnienie określonych w przepisach warunków skutkuje opodatkowaniem sprzedaży 22% stawką VAT.

Ponadto ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż część gruntu o powierzchni 0,2921 ha zapisana jest w rejestrze gruntów jako pastwiska trwałe i nie ma aktualnego miejscowego planu zagospodarowania, natomiast posiada studium zagospodarowania przestrzennego, w którym ww. działka funkcjonuje jako teren zabudowy mieszkaniowej i zagrodowej o niskiej intensywności zabudowy z dopuszczeniem usług i produkcji nieuciążliwej.

W związku z brakiem w przepisach podatkowych definicji gruntu przeznaczonego pod zabudowę, charakter gruntu należy ustalać w oparciu o przepisy prawa miejscowego, tj. w oparciu o lokalne przepisy zagospodarowania przestrzennego.

Dla prawidłowego określenia przeznaczenia terenów istotne znaczenie odgrywa miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.). Stosownie do art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (art. 4 ust. 2).

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. Sporządzenie powyższego studium jest niezbędnym etapem do uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (art. 9 ust. 4 cyt. ustawy).

W myśl art. 14 ust. 5 oraz art. 15 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przed podjęciem uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wójt, burmistrz lub prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzania planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem.

Natomiast ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.) informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Z zacytowanych przepisów wynika, iż dla określenia przeznaczenia danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decydujące znaczenie ma przeznaczenie określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Dostawa gruntów - na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - opodatkowana jest 22% stawką podatku. Wyjątek stanowi art. 43 ust. 1 pkt 9, na mocy którego zwolniona jest od podatku dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz stan faktyczny zawarty we wniosku, stwierdzić należy, iż dostawa części działki, określonej w rejestrze gruntów jako pastwiska rolne, nie może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT (na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy) i podlega opodatkowaniu według stawki podstawowej, tj. 22%. Przedmiotowe grunty - zgodnie ze studium zagospodarowania przestrzennego przeznaczone są bowiem pod zabudowę mieszkaniową. Natomiast sprzedaż części nieruchomości zabudowanej ruinami budynku mieszkalno-gospodarczego może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, pod warunkiem spełnienia wymogów wskazanych w art. 43 ust. 1 pkt 2, z uwzględnieniem art. 43 ust. 6 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.