ILPP1/443-243/11-2/KŁ - Zwolnienie od podatku VAT usług ułatwiających korzystanie z rachunku bankowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2011 r. (data wpływu 10 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonej usługi "B" - jest prawidłowe.

W dniu 10 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonej usługi "B".

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Bank S.A. zawarł z "A" S.A. (dalej "A") umowę o współdziałanie w świadczeniu usługi elektronicznej prezentacji i płatności rachunków, na mocy której zamierza wdrożyć usługę "B".

"B" to usługa ułatwiająca szybkie i wygodne opłacenie rachunków. Klient korzystający z tej usługi (klient Banku) otrzymuje rachunki lub faktury w formie elektronicznej i może regulować je tzw. "jednym kliknięciem" za pośrednictwem internetowego dostępu do swojego konta bankowego. Różnica między usługą "B" a usługą "polecenia zapłaty" jest taka, że klient sam wybiera dogodny dla siebie termin dokonania płatności.

Schemat tej usługi jest taki, że Dostawca (np. operator telekomunikacyjny, zakład energetyczny lub gazowniczy, dostawca Internetu lub telewizji kablowej), zamiast bezpośrednio klientowi, wysyła w formie elektronicznej dokumenty do zapłaty (faktury) do "A", który jako operator "B" grupuje zebrane dane i udostępnia je bankowi. Następnie bank prezentuje klientowi otrzymane z systemu "B" dane za pośrednictwem systemu bankowości internetowej, a klient zapoznaje się z prezentowanymi danymi i akceptuje (lub nie) płatność w dogodnym dla siebie momencie. Bank informuje "A" o statusie przetwarzania danego dokumentu, w tym o fakcie zaakceptowania bądź odmowie wykonania płatności. Przepływ środków pieniężnych z tytułu opłaconych rachunków i faktur z banku klienta do banku dostawcy usług realizowany jest standardowo (poprzez system ELIXIR lub jako przelew zewnętrzny).

Na mocy powyższej umowy z "A" S.A. Bank S.A. zobowiązał się do przystosowania swoich systemów i regulacji w celu uczestniczenia w świadczeniu usługi "B". Ponadto Bank zobowiązał się wobec "A" S. A. do współuczestniczenia w świadczeniu usługi "B" na rzecz klientów Banku, tj. do prezentowania klientom Banku otrzymanych od "A" S.A. z systemu "B" elektronicznych dokumentów (e-faktur) za pośrednictwem systemu bankowości elektronicznej Banku oraz informowania "A" S. A. o statusie przetworzenia tych dokumentów w systemach Banku (tj. np. o zapłacie, bądź odmowie zapłaty e-faktur przez klientów Banku), w tym w szczególności do:

Z tytułu opisanego powyżej współuczestniczenia w świadczeniu usługi "B" Bank S.A. będzie otrzymywał od "A" S.A. wynagrodzenie płatne na podstawie wystawianych przez Bank faktur VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy powyższa usługa "B", świadczona na podstawie zawartej z "A" S.A. umowy o współdziałanie w świadczeniu usługi elektronicznej prezentacji i płatności rachunków, jest zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie obowiązujących od 1 stycznia 2011 r. znowelizowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższa usługa "B", świadczona na podstawie zawartej z "A" S.A. umowy o współdziałanie w świadczeniu usługi elektronicznej prezentacji i płatności rachunków, jest zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie obowiązujących od 1 stycznia 2011 r. znowelizowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Podstawę do zwolnienia z podatku VAT usługi opisanej w stanie faktycznym stanowi, w ocenie Wnioskodawcy, przepis art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Zainteresowany, zwraca uwagę na fakt, że istotą świadczenia przez Bank powyższej usługi jest zapewnienie przepływu środków pieniężnych z rachunku klienta Banku, za pośrednictwem operatora "B", tj. "A" S.A., do banku dostawców usług wystawiających faktury VAT i rachunki stanowiące podstawę płatności. Zatem w świetle przytoczonego art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, uznać należy, iż Bank świadczy usługę w zakresie "wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych", jak również jest to usługa ściśle powiązana z "prowadzeniem rachunku klienta" korzystającego z usługi "B", bowiem to z jego rachunku wypływają środki pieniężne, a świadczenie tej usługi nie byłoby możliwe bez systemu bankowości elektronicznej S.A.

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na podobieństwo usługi "B", do usługi "polecenia zapłaty", która jako usługa finansowa, objęta jest zwolnieniem z VAT. Celem obu tych usług jest zapewnienie przepływu środków pieniężnych z rachunku klienta Banku do banku dostawcy usług wystawiających faktury VAT. Zasadnicza różnica sprowadza się do tego, że w przypadku usługi "B" to klient sam wybiera dla siebie dogodny moment na dokonanie płatności. Jakkolwiek obecnie ustawa o podatku od towarów i usług nie odnosi się już do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, to jednakże Wnioskodawca pragnie zauważyć, że posiada klasyfikację statystyczną, zgodnie z którą przedmiotowe usługi mieszczą się w grupowaniu 67.13.10-00.90 PKWiU z 1997 r. "usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym powstałe, gdzie indziej nie wymienione".

Powyższe sklasyfikowanie usługi "B", prowadzi do wniosku, że usługi świadczone przez Bank na podstawie umowy z "A" S.A. mogą być także uznane za usługi, o których mowa w art. 43 ust. 13 znowelizowanej ustawy VAT, zgodnie z którym, "zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41".

Mając na uwadze treść powyższego przepisu, analizując współdziałanie S.A. w świadczeniu usługi "B", zdaniem Wnioskodawcy istotne znaczenie ma fakt, iż z perspektywy odbiorcy końcowego (klienta Banku) czynności wykonywane przez Bank na podstawie umowy z "A" S.A. są na tyle kluczowe dla przebiegu przepływu środków pieniężnych z rachunku klienta Banku, do banku dostawcy usług, iż mogą być uznane za istotny element transakcji głównej polegającej na dokonaniu płatności na rzecz usługodawców klienta. Są to jednocześnie czynności niezbędne do świadczenia usługi głównej - dokonanie transakcji płatniczej, chociażby z tego względu, że konieczny jest do tego system bankowości elektronicznej S.A.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Ponadto, zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. przepisem art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Artykuł 5a został dodany do ustawy o podatku od towarów i usług na podstawie art. 1 pkt 2 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476).

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie zaznacza się, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy wprowadzonego art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578 z późn. zm.) oraz zmienionego art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku, a nawet zwolnień od podatku.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., w myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwolnione od podatku były usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy, jednakże przepis ten został uchylony.

W konsekwencji - zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy - zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 13 ustawy).

Natomiast w myśl art. 43 ust. 14 ustawy, przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Zgodnie zaś z ust. 15 art. 43 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów. Powyższe jest konsekwencją wprowadzenia do ustawy cyt. art. 5a, zgodnie z którym od dnia 1 stycznia 2011 r., jeżeli przepisy ustawy nie powołują symbolu statystycznego dla danego towaru bądź usługi, nie identyfikuje się ich za pomocą klasyfikacji statystycznych.

Zasadniczym powodem odejścia od stosowania klasyfikacji statystycznych przy określaniu zakresu zwolnień od podatku było zapewnienie pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szczególności Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.).

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu podatku VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT.

Wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i factoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom, transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Analizując przedstawione powyżej regulacje zauważyć należy, że użyte w art. 43 ust. 1 pkt 40, ustawy, pojęcie "usług w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług" odpowiada określeniom wskazanym w art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE - "transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności".

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł z "A" S.A. umowę o współdziałanie w świadczeniu usługi elektronicznej prezentacji i płatności rachunków, na mocy której zamierza wdrożyć usługę "B".

"B" to usługa ułatwiająca szybkie i wygodne opłacenie rachunków. Klient korzystający z tej usługi (klient Banku) otrzymuje rachunki lub faktury w formie elektronicznej i może regulować je tzw. "jednym kliknięciem" za pośrednictwem internetowego dostępu do swojego konta bankowego. Różnica między usługą "B" a usługą "polecenia zapłaty" jest taka, że klient sam wybiera dogodny dla siebie termin dokonania płatności.

Schemat tej usługi jest taki, że Dostawca (np. operator telekomunikacyjny, zakład energetyczny lub gazowniczy, dostawca Internetu lub telewizji kablowej), zamiast bezpośrednio klientowi, wysyła w formie elektronicznej dokumenty do zapłaty (faktury) do "A", który jako operator "B" grupuje zebrane dane i udostępnia je bankowi. Następnie bank prezentuje klientowi otrzymane z systemu "B" dane za pośrednictwem systemu bankowości internetowej, a klient zapoznaje się z prezentowanymi danymi i akceptuje (lub nie) płatność w dogodnym dla siebie momencie. Bank informuje "A" o statusie przetwarzania danego dokumentu, w tym o fakcie zaakceptowania bądź odmowie wykonania płatności. Przepływ środków pieniężnych z tytułu opłaconych rachunków i faktur z banku klienta do banku dostawcy usług realizowany jest standardowo (poprzez system ELIXIR lub jako przelew zewnętrzny).

Na mocy powyższej umowy z "A" S.A. Bank S.A. zobowiązał się do przystosowania swoich systemów i regulacji w celu uczestniczenia w świadczeniu usługi "B". Ponadto Bank zobowiązał się wobec "A" S.A. do współuczestniczenia w świadczeniu usługi "B" na rzecz klientów Banku tj. do prezentowania klientom Banku otrzymanych od "A" S.A. z systemu "B" elektronicznych dokumentów (e-faktur) za pośrednictwem systemu bankowości elektronicznej Banku oraz informowania "A" S. A. o statusie przetworzenia tych dokumentów w systemach Banku (tj. np. o zapłacie, bądź odmowie zapłaty e-faktur przez klientów Banku), w tym w szczególności do:

Z tytułu opisanego powyżej współuczestniczenia w świadczeniu usługi "B" Bank S.A. będzie otrzymywał od "A" S.A. wynagrodzenie płatne na podstawie wystawianych przez Bank faktur VAT.

Jednym z orzeczeń zajmującym się problematyką usług pomocniczych do usług finansowych jest wyrok z dnia 5 czerwca 1997 r. w sprawie C-2/95, Sparekassernes Datacenter (SDC) v. Skatteministeriet. W wyroku tym, który dotyczył usług związanych z przelewami, Europejski Trybunał Sprawiedliwości uznał, że usługa pomocnicza dla usług finansowych mogą korzystać ze zwolnienia z VAT tylko jeśli sama w znacznym stopniu "staje się" usługą finansową. Dla uznania usług związanych z przelewami za zwolnione, Trybunał w istocie wymaga, aby te usługi wywoływały taki efekt jak przelew, tzn. prowadziły do przeniesienia środków i zmieniały sytuację prawną i finansową zainteresowanego podmiotu.

W świetle przytoczonego wyroku, usługa elektronicznej prezentacji i płatności rachunków, którą Zainteresowany będzie świadczył, w swej istocie dąży do przelewu środków pieniężnych z rachunku klienta Banku. Czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach usługi "B" pociągają za sobą bezpośrednie skutki o charakterze finansowym dla klienta Banku. Po akceptacji w systemie elektronicznym, przez klienta Banku faktury lub rachunku, następuje przepływ środków pieniężnych z Banku (od Wnioskodawcy) do banku dostawcy np. energii elektrycznej poprzez system ELIXIR lub jako przelew zewnętrzny.

Wobec powyższego, usługa "B" stanowi osobny element usługi wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej od podatku wskazanej w tym punkcie, tj. wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych.

Jednocześnie należy wskazać, iż co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Takie też stanowisko wyraził TSUE w wyroku z 27 października 2005 r. C-41/04 w sprawie Levob Verzekeringen BV, OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financiën. Zatem, jeżeli świadczenia są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od towarów i usług.

W świetle powyżej przedstawionego opisu sprawy i stanu prawnego, usługa "B" ułatwiająca szybkie i wygodne opłacenie rachunków, świadczona na podstawie zawartej umowy o współdziałanie w świadczeniu elektronicznej prezentacji i płatności rachunków, korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 w zw. z art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.