ILPP1/443-218/11-4/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2011 r. (data wpływu 7 lutego 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 kwietnia 2011 r. (data wpływu 22 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku od transakcji sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 7 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku od transakcji sprzedaży działek. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 19 kwietnia 2011 r. o doprecyzowanie przedstawionego zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W roku 1992 Wnioskodawca kupił razem z żoną grunt rolny o powierzchni 0,49 ha. Zainteresowany planował budowę domu na przedmiotowym gruncie, ale na razie działkę używał do rekreacji.

W roku 2003 Rada Gminy uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania, według którego działka jest przeznaczona na budownictwo jednorodzinne. Działkę w roku 2010 Wnioskodawca podzielił na cztery mniejsze po 1200 m ² z zamiarem sprzedaży trzech działek. Dwie działki sprzedał w grudniu 2010 r., trzecią sprzeda w lutym 2011 r. Czwartą działkę zatrzyma i zostanie na niej wybudowany dom.

Wnioskodawca wskazał, że wszystkie działki w wyniku postępowania spadkowego stanowią współwłasność i należą do Zainteresowanego i do jego dwóch synów.

Wnioskodawca jest inżynierem emerytem. Wykonuje wolny zawód projektanta urządzeń elektrycznych i z tego tytułu jest podatnikiem podatku VAT. Nie prowadzi innej działalności gospodarczej. Nigdy nie zajmował się kupnem i sprzedażą nieruchomości.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 19 kwietnia 2011 r. Zainteresowany wskazał, iż działka o powierzchni 0,49 ha była zbyt duża do budowy domu jednorodzinnego. W uchwalonym przez gminę miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zalecono działki o powierzchni 800 - 1500 m ^2. Wnioskodawca podzielił działkę na 4 mniejsze, trzy z nich sprzedał pozostawiając czwartą dla siebie.

Zainteresowany nie wykorzystywał przedmiotowych działek w działalności gospodarczej, w tym również działalności rolniczej. Nie jest, ani nie był rolnikiem ryczałtowym. Nie sprzedawał produktów rolnych pochodzących z przedmiotowych działek.

Wnioskodawca jest właścicielem pracowni projektowej instalacji elektrycznych i z tego tytułu jest podatnikiem podatku VAT. Przedmiotowe działki nie były przedmiotem umowy najmu, umowy dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Zainteresowany dokonał geodezyjnego podziału działki na swój koszt. Nie ma zamiaru zbywać innych należących do niego nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w wyniku opisanych wyżej transakcji powstaje obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług (VAT).

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyniku opisanych wyżej transakcji nie powstaje obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług. Zainteresowany nie prowadzi działalności w zakresie obrotu nieruchomościami. Synowie Wnioskodawcy także nie prowadzą takiej działalności. Działkę kupiono 19 lat temu z zamiarem budowy domu. Względy ekonomiczne zmuszają Zainteresowanego do sprzedaży części działki i budowy domu na mniejszej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., nadanym ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476), przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, "Mienie", "Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego", Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Pasecki Kazimierz, "Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz", Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika tego podatku.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją podmiotu wykonującego określoną czynność, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Z opisu sprawy wynika, iż w roku 1992 Wnioskodawca kupił razem z żoną grunt rolny o powierzchni 0,49 ha. Zainteresowany planował budowę domu na przedmiotowym gruncie, ale na razie działkę używał do rekreacji. W roku 2003 Rada Gminy uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania, według którego działka jest przeznaczona na budownictwo jednorodzinne. Działkę w roku 2010 Wnioskodawca podzielił na cztery mniejsze po 1200 m ² z zamiarem sprzedaży trzech działek. Dwie działki sprzedał w grudniu 2010 r., trzecią sprzeda w lutym 2011 r. Czwartą działkę zatrzyma i zostanie na niej wybudowany dom. Wnioskodawca wskazał, że wszystkie działki w wyniku postępowania spadkowego stanowią współwłasność i należą do Zainteresowanego i do jego dwóch synów. Wnioskodawca jest inżynierem emerytem. Wykonuje wolny zawód projektanta urządzeń elektrycznych i z tego tytułu jest podatnikiem podatku VAT. Nie prowadzi innej działalności gospodarczej. Nigdy nie zajmował się kupnem i sprzedażą nieruchomości. Zainteresowany nie wykorzystywał przedmiotowych działek w działalności gospodarczej, w tym również działalności rolniczej. Nie jest, ani nie był rolnikiem ryczałtowym. Nie sprzedawał produktów rolnych pochodzących z przedmiotowych działek. Przedmiotowe działki nie były przedmiotem umowy najmu, umowy dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Zainteresowany dokonał geodezyjnego podziału działki na swój koszt. Nie ma zamiaru zbywać innych należących do niego nieruchomości.

W przedmiotowej sprawie Zainteresowanego nie można uznać za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami, nie można stwierdzić bowiem, iż nabywając w roku 1992 grunt rolny działał on w charakterze handlowca. Mając na uwadze okres oraz cel zakupu trudno uznać, że przedmiotowy grunt zakupiono w celu dalszej odsprzedaży. Ponadto, realizowane czynności nie przybrały formy zawodowej (profesjonalnej), czyli nie cechują się stałością (powtarzalnością i zamiarem kontynuacji) i nie mają zorganizowanego charakteru. Dodatkowo Wnioskodawca zaznaczył, że przedmiotowe działki rolne nigdy nie stanowiły majątku służącego do prowadzenia działalności gospodarczej.

Reasumując, zbycie przez Wnioskodawcę gruntów zakupionych w roku 1992 przeznaczonych pod zabudowę jednorodzinną nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. W konsekwencji, Zainteresowany w związku z dostawą dwóch działek w grudniu 2010 r. oraz jednej w lutym 2011 r., nie wypełnia przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 ustawy i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. Jednocześnie Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku z tytułu sprzedaży przedmiotowych działek.

Ponadto wskazać należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Z tych względów, z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego, niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie o obowiązku i uprawnieniach Wnioskodawcy, a nie jego synów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww.ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.