ILPP1/443-200/13-4/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Powiatu, przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2013 r. (data wpływu 13 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 maja 2013 r. (data wpływu 23 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* określenia, kto jest podatnikiem podatku VAT oraz czyj NIP i dane powinny być stosowane na dokumentach potwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług oraz

* ustalenia, czy deklaracje VAT powinien składać jedynie Powiat

jest prawidłowe.

W dniu 13 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia, kto jest podatnikiem podatku VAT, czyj NIP i dane powinny być stosowane na dokumentach potwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług oraz ustalenia, czy deklaracje VAT powinien składać jedynie Powiat. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 maja 2013 r. (data wpływu 23 maja 2013 r.) o kserokopię dowodu uiszczenia dodatkowej opłaty.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dotychczasowe rozliczanie podatku VAT w Powiecie wyglądało następująco: zarówno Starostwo Powiatowe, jak również Powiat (każdy podmiot posługując się własnym numerem NIP) składało we właściwym urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe w podatku VAT. Dla przykładu, w sytuacji sprzedaży nieruchomości, transakcja ta była rozliczana w deklaracji VAT przez Powiat, natomiast w przypadku dzierżawy lub najmu nieruchomości rozliczenie było dokonywane przez Starostwo.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, podatnikiem VAT jest wyłącznie Powiat. Na dokumentach potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi powinny znajdować się jedynie dane Powiatu i jego NIP. Tylko Powiat powinien składać deklaracje VAT.

Podatników podatku VAT definiuje art. 15 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, podatnikami VAT są:

- wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, którą ustawa o VAT specyficznie definiuje, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Duże znaczenie dla niniejszej sprawy ma przepis art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, zgodnie z którym: "nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych". Powyższa definicja nastręcza pewne trudności, gdyż posługuje się pojęciem "organ władzy publicznej" (za który można uznać Powiat), jak również sformułowaniem "urząd obsługujący" (za który można uznać Starostwo Powiatowe).

Powyższa teza, jakoby powiat jako jednostka samorządu terytorialnego była organem administracji publicznej nie budzi dziś w orzecznictwie najmniejszych wątpliwości, wskazać wystarczy w tym przedmiocie następujące orzeczenia:

Cytując trzeci z powołanych powyżej wyroków: "nie powinno więc budzić wątpliwości ze względu na uregulowania ustrojowe to, że jednostka samorządu terytorialnego jest organem władzy publicznej także w rozumieniu ust. 6 art. 15 ustawy o VAT".

Jak wskazano powyżej, art. 15 ust. 6 ustawy o VAT posługuje się pojęciem "organu władzy publicznej", a także "urzędu obsługującego ten organ". W tym drugim znaczeniu może zatem występować Starostwo Powiatowe. Jednocześnie przez "organ władzy publicznej" można rozumieć Powiat. W zasadzie wstępna lektura tego przepisu prowadzi więc do wniosku, że podmiotowość podatkową można przypisać zarówno Powiatowi, jak również Starostwu. Powiat wszakże jest osobą prawną, a te występują w charakterze podatników podatku VAT. Jednocześnie Starostwo Powiatowe można uznać za jednostkę organizacyjną, która również może być podatnikiem VAT. Warto również zauważyć, że także Starosta spełnia przesłanki do potraktowania go za podatnika VAT, gdyż jest osobą fizyczną. Kluczową kwestią dla podmiotowości w podatku VAT jest jednak działanie w ramach samodzielnej działalności gospodarczej. Wśród wymienionych trzech podmiotów (Powiatu, Starostwa Powiatowego oraz Starosty) jedynie pierwszy z nich, tj. Powiat działa w ramach samodzielności, o której mowa w art. 15 ustawy o VAT. Początkowe próby traktowania starostw powiatowych jako podatników VAT spotkały się z jednoznaczną krytyką ze strony Ministerstwa Finansów, jak również sądów administracyjnych.

Dla przykładu można przywołać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2010 r. sygn. akt I FSK 273/2009, w którym stwierdzono, że: "1. Urząd gminy nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), będąc jednostką pomocniczą organu wykonawczego gminy jakim jest wójt (burmistrz, prezydent miasta), gdyż wykonując w imieniu i na rzecz gminy zadania tegoż organu, nie jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tego artykułu. 2. Z tytułu realizacji tych czynności - jeżeli są one wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych - podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 6 u.p.t.u. jest gmina będąca osobą prawną, która stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) jest uprawniona do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie określonym w art. 7 i art. 10 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 1997 r. Nr 9, poz. 43 z późn. zm.)". Przytoczone orzeczenie zostało następnie powołane w kilkudziesięciu interpretacjach indywidualnych oraz orzeczeniach sądowych. Bez znaczenia pozostaje fakt, że dotyczy ono gminy a nie powiatu, gdyż z punktu widzenia podatku VAT ustrojowo organizmy te są jednakowe.

Orzecznictwo w zakresie działalności powiatowej nie jest tak bogate, ale jednakowo jednolite w zakresie uznania podmiotowości podatkowej w podatku VAT jedynie powiatu.

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym już wiele lat temu wskazywano, że ani starosta ani też starostwo powiatowe nie posiadają przymiotu samodzielności, która jest niezbędna do posiadania statusu podatnika VAT. Przykładowo, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 października 2007 r. sygn. akt I SA/Wr 1155/07 stwierdzono, że nie można się zgodzić z argumentacją, która na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT wywodzi, że skoro Prezydent pełniący funkcję starosty jest organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawie gospodarowania nieruchomościami Skarbu Państwa, wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, to podatnikiem podatku VAT będzie Prezydent pełniący funkcję starosty. Zwrócono bowiem uwagę, że przepis art. 15 ust. 6 uptu nie jest samodzielną podstawą do określenia, kiedy organ władzy publicznej jest lub nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Nie można więc tego przepisu interpretować w oderwaniu od ogólnej definicji podatnika VAT z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT (czyli podmiotu wykonującego samodzielnie działalność gospodarczą). Prezydent wykonujący funkcje starosty gospodarującego na mieniu niebędącym jego własnością i nie dysponujący samodzielnie zyskiem, nie jest samodzielnym podmiotem, gdyż podejmowane przez niego czynności ograniczają się do działania w imieniu i na rachunek jednostki samorządowej.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone wyrokiem NSA z dnia 14 maja 2009 r. sygn. akt I FSK 293/08): "podatnikiem takim nie może być w szczególności starosta (prezydent miasta na prawach powiatu), z tej przede wszystkim przyczyny, że nie jest on podmiotem samodzielnie prowadzącym działalność gospodarczą. Nigdy bowiem starosta nie działa na własny rachunek i na własną odpowiedzialność, już chociażby z tego powodu, że nie jest - ze względu na brak wyodrębnienia - jednostką organizacyjną. (...) Zasadniczą kwestią jest bowiem to, że zarówno starosta, jak i prezydent miasta na prawach powiatu nie stanowią odrębnych "bytów" organizacyjnych. Działają oni bowiem wyłącznie w obrębie jednostek samorządu terytorialnego, a więc w ramach bądź to powiatu, bądź to miasta będącego gminą na prawach powiatu. Wszelkie zatem podejmowane przez nich działania są w istocie działaniami podejmowanymi przez jednostkę samorządu terytorialnego. Potwierdzeniem podmiotowości podatkowej powiatu (a nie starostwa powiatowego lub starosty) są ponadto m.in. następujące interpretacje indywidualne Ministerstwa Finansów:

Z powyższych interpretacji indywidualnych Ministerstwa Finansów wynikają następujące stwierdzenia:

Za chybione natomiast należy uznać stanowisko wyrażone w jednej z powyższych interpretacji, zgodnie z którym w przypadku realizacji czynności cywilnoprawnych odnoszących się do nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa podatnikiem jest Starosta, który także zobowiązany jest do składania oddzielnej deklaracji VAT-7, co oznacza, że "faktury VAT powinny być wystawiane odpowiednio na Powiat i Starostę z NIP-ami tych podmiotów". Zostało ono zresztą skorygowane w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 sierpnia 2012 r. (IPPP2/443-500/12-6/MM).

Konkludując, należy zgodzić się z przedstawionymi powyżej twierdzeniami oraz uznać, że podatnikiem VAT jest Powiat, nie zaś Starosta lub Starostwo Powiatowe.

W praktyce Powiat będzie podatnikiem VAT w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, gdyż w przypadku realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których został powołany jako organ władzy publicznej, tego statusu nie posiada.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady powstania powszechnego obowiązku ewidencyjnego dla celów podatkowych, w którego zakres wchodzi w szczególności obowiązek dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego składanego w celu uzyskania numeru identyfikacji podatkowej, reguluje ustawa z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1314 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 tej ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Stosownie do ust. 2 i ust. 3 powołanego przepisu, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków. Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Biorąc pod uwagę regulacje prawne wskazane w art. 2 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, należy stwierdzić, że każdy podmiot, który należy do jednej z wymienionych kategorii, jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego. Należy podkreślić również, że nie jest prawnie dopuszczalna sytuacja nadania jednego NIP dwóm podmiotom, (z których jeden jest podatnikiem np. podatku od towarów i usług, a drugi płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych), jak również posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej nadanym innemu podmiotowi. Numer identyfikacji podatkowej nie może być używany w oderwaniu od nazwy podmiotu, która występuje w decyzji administracyjnej o nadaniu NIP. Konsekwencją wydania ww. decyzji jest jednoznaczna identyfikacja podmiotu poprzez jego NIP i nazwę.

W myśl art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Powiat, w rozumieniu ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 z późn. zm.), jest jednostką samorządu terytorialnego. Posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest właścicielem mienia i innych praw majątkowych oraz samodzielnie prowadzi gospodarkę finansową na podstawie budżetu powiatu.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym, organami powiatu są rada powiatu i zarząd. Zarząd jest organem wykonawczym powiatu (art. 26 ust. 1 powołanej ustawy), który - w myśl art. 33 tej ustawy - wykonuje zadania powiatu przy pomocy starostwa powiatowego oraz jednostek organizacyjnych powiatu, w tym powiatowego urzędu pracy.

Co istotne, w skład zarządu powiatu wchodzą starosta jako jego przewodniczący, wicestarosta i pozostali członkowie (art. 26 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym). Z przepisu art. 34 ust. 1 ww. ustawy wynika ponadto, iż starosta organizuje pracę zarządu powiatu i starostwa powiatowego, kieruje bieżącymi sprawami powiatu oraz reprezentuje powiat na zewnątrz.

Jak wynika z powyższego, starostwo powiatowe jest jednostką pomocniczą, służącą zarządowi do wykonania zadań powiatu oraz obsługi techniczno - organizacyjnej powiatu. Tak rozumiane starostwo powiatowe jest wyspecjalizowanym biurem o pewnym zespole pracowników oraz zasobie środków materialnych, danych do pomocy organowi w celu realizacji jego zadań i kompetencji.

Samorządowe osoby prawne (gminy, powiaty, województwa) są jednostkami podziału terytorialnego, posiadają osobowość prawną, a zatem i zdolność do działania we własnym imieniu i na własny rachunek. Nie mają jednak własnych struktur organizacyjnych, a nałożone na nie zadania wykonują za pośrednictwem urzędu. Urzędy te realizując zadania spoczywające na samorządowych osobach prawnych, a skutkujące obowiązkiem podatkowym w podatku od towarów i usług, występują wyłącznie jako jednostki organizacyjne działające w imieniu i na rzecz ww. osób prawnych.

Jednocześnie organ jednostki samorządu terytorialnego (starosta) działa jedynie jako organ tej jednostki a zatem wszelkie podejmowane przez niego działania są w istocie działaniami podejmowanymi przez jednostkę samorządu terytorialnego.

Z rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 5 lipca 2010 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego, jednostek budżetowych, samorządowych zakładów budżetowych, państwowych funduszy celowych oraz państwowych jednostek budżetowych mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 289) wynika, że ani starostwo powiatowe ani starosta nie ma możliwości prowadzenia odrębnej ewidencji księgowej, dotyczącej rozliczeń podatku od towarów i usług dla samorządowych osób prawnych oraz dla ich urzędów, obsługujących od strony techniczno - organizacyjnej te osoby prawne.

W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego wskazano, iż dotychczasowe rozliczanie podatku VAT w Powiecie wyglądało następująco: zarówno Starostwo Powiatowe, jak również Powiat (każdy podmiot posługując się własnym numerem NIP) składało we właściwym urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe w podatku VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą przy tym kwestii określenia, kto powinien być podatnikiem podatku VAT, czyj NIP i dane powinny być stosowane na dokumentach potwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług oraz ustalenia, czy deklaracje VAT powinien składać jedynie Powiat.

Wobec powyższego, wyjaśnić należy, iż na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r.).

Jednocześnie zaznacza się, iż cytowany przepis art. 15 ust. 2 ustawy od dnia 1 kwietnia 2013 r. posiada następujące brzmienie: "Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych".

Konieczność implementacji przepisów prawa wspólnotowego do prawa krajowego wymusiła na ustawodawcy odrębne określenie statusu organów władzy publicznej. I tak, stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, iż organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Ponadto, na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2013 r. poz. 247 z późn. zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z kolei, zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Jednocześnie ustawodawca na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy nałożył na podatników, o których mowa w art. 15, obowiązek składania w urzędzie skarbowym deklaracji podatkowych za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani ponadto - w oparciu o art. 106 ust. 1 ustawy - wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Szczegółowe zasady wystawiania faktur VAT i innych dokumentów z nimi zrównanych uregulowane zostały w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.), wydanego na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy.

W myśl § 4 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., fakturę wystawia:

Natomiast, w oparciu o § 5 ust. 1 pkt 3 i pkt 4 cyt. rozporządzenia, faktura powinna zawierać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy oraz numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a.

Z przytoczonych regulacji prawnych jednoznacznie wynika, iż realizując czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (art. 5 ustawy) we własnym imieniu i na własny rachunek, podatnikiem podatku VAT jest Powiat.

W konsekwencji Powiat, jako podatnik podatku od towarów i usług, podlega obowiązkowi rejestracyjnemu dla potrzeb podatku od towarów i usług.

Natomiast Starostwo Powiatowe, jako jednostka wykonująca jedynie zadania Powiatu, nie może być odrębnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Do podobnych wniosków można dojść w przypadku Starosty, który działa jedynie jako organ Powiatu a zatem wszelkie podejmowane przez niego działania są w istocie działaniami podejmowanymi przez Powiat.

Dlatego też to Powiat, w świetle art. 15 ust. 1 ustawy, jest jako osoba prawna podatnikiem podatku od towarów i usług. Powiat i Starostwo Powiatowe dla celów podatku od towarów i usług powinny zatem stosować jednakowe oznaczenie numeru identyfikacji podatkowej (NIP), a w związku z ich działaniami (czynnościami) powinno być wystawione jedno rozliczenie deklaracyjne.

Wszelkie dokumenty wymagające oznaczenia (numeru) NIP sporządzane przez Starostwo Powiatowe dotyczące czynności przypisanych prawnie Powiatowi, powinny być sygnowane numerem NIP osoby prawnej, w której imieniu wykonywane są te czynności, czyli numerem NIP Powiatu.

W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług w stosunku do całej działalności Powiatu, Starostwa Powiatowego i Starosty jest wyłącznie Powiat jako jednostka samorządu terytorialnego, posiadająca osobowość prawną. Dokumenty księgowe potwierdzające dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług winny posiadać numer identyfikacji podatkowej oraz dane Powiatu. Zatem, w odpowiednich pozycjach treści faktur odnoszących się do określenia nabywcy (w przypadku nabycia towarów lub usług) oraz sprzedawcy (w przypadku sprzedaży towarów lub usług) powinien być wskazywany numer identyfikacji podatkowej Powiatu oraz jego dane. Natomiast w zakresie podatku od towarów i usług powinno być wystawione jedno rozliczenie deklaracyjne.

Ponadto, tut. Organ zwraca uwagę, iż w oparciu o art. 8 cyt. wyżej ustawy - Ordynacja podatkowa, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Status prawny pracowników samorządowych określają przepisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458 z późn. zm.). Stosownie do postanowień wspomnianej ustawy, pracownicy samorządowi są zatrudniani m.in. w starostwie powiatowym. Zakładem pracy dla tych osób jest zatem starostwo powiatowe i na nim spoczywa obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od dokonywanych wypłat ze stosunku pracy.

Starostwo Powiatowe jest więc zakładem pracy dla pracowników samorządowych i to na nim spoczywa obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. W związku z powyższym Starostwo Powiatowe jako płatnik nie może posługiwać się numerem identyfikacji podatkowej Powiatu, ale powinno na potrzeby tych rozliczeń, posiadać swój odrębny NIP.

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego oraz przedstawiony stan prawny sprawy, w odpowiedzi na zadane pytanie, tut. Organ stwierdza, że:

Ad. 1.

Podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim przepisy prawa przewidują podmiotowość podatkową dla jednostek takich jak Wnioskodawca, jest Powiat, nie jest natomiast Starostwo Powiatowe lub Starosta.

Ad. 2.

Na wszystkich dokumentach potwierdzających dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług (np. na fakturach VAT) powinien być stosowany NIP Powiatu oraz jego dane, nie NIP Starostwa Powiatowego (ewentualnie Starosty) oraz jego dane.

Ad. 3.

Deklaracje VAT powinien składać jedynie Powiat.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.