ILPP1/443-1502/11-4/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2011 r. (data wpływu 1 grudnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 lutego 2012 r. (data wpływu 14 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

* nieprawidłowe - w zakresie opodatkowania podatkiem VAT bezumownego korzystania z nieruchomości w okresie od dnia 1 stycznia 2006 r. do roku 2010, czyli do momentu wniesienia pozwu przeciwko użytkownikowi nieruchomości,

* prawidłowe - w zakresie opodatkowania podatkiem VAT bezumownego korzystania z nieruchomości od roku 2010, czyli od momentu wniesienia pozwu przeciwko użytkownikowi nieruchomości.

W dniu 1 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT bezumownego korzystania z nieruchomości. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 10 lutego 2012 r. o pełnomocnictwo, z którego wynika prawo osoby podpisanej na wniosku do występowania w imieniu Gminy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 9 maja 2011 r. Gminny Ośrodek Wypoczynkowy zawarł umowę z osobą fizyczną na najem gruntu, na którym znajduje się nakład w postaci domku turystycznego, stanowiącego własność tej osoby. W roku 2003 Gminny Ośrodek Wypoczynkowy wypowiedział ww. umowę, ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2003 r. Jednocześnie przedłożono kolejny projekt umowy najmu do podpisania. Właściciel domku nie podpisał żadnej umowy, a od roku 2004 płacił częściowo wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości według własnego uznania. Dyrektor Ośrodka nadal wystawiał faktury VAT, na których widniał opis: "Dzierżawa". W związku z likwidacją z dniem 31 grudnia 2005 r. Gminnego Ośrodka Wypoczynkowego, grunt od dnia 1 stycznia 2006 r. znajduje się w posiadaniu właściciela, tj. Gminy.

Gmina proponowała uregulowanie istniejącego stanu prawnego i zawarcie umowy najmu. Do dnia dzisiejszego nie podpisano żadnej umowy. Z uwagi na nieuregulowany stan prawny, Gmina w kolejnych latach wystawiała faktury VAT i obciążała osobę należnościami. W fakturach VAT, które były wysłane widniał opis: "Wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości". Faktury były wysyłane, osoba nie odbierała, w związku z czym wracały do Gminy.

W roku 2010 Gmina skierowała przeciwko ww. osobie pozew do Sądu o zapłatę i wydanie nieruchomości. Z powodu niemożliwości doręczenia pozwanemu pozwu oraz z uwagi na fakt, iż pozwany od kilku lat w żaden sposób nie kontaktuje się z Gminą, sprawie nie można nadać prawidłowego biegu.

W przedmiotowej sprawie istnieje wątpliwość, czy w związku z faktem korzystania przez ww. osobę z nieruchomości w latach 2004 i 2005 oraz obciążania go należnościami z tytułu korzystania z nieruchomości, nie doszło na podstawie art. 674 k.c. do kontynuacji dotychczasowego stosunku zobowiązaniowego (wpłaty według uznania). W sytuacji uznania, że w przedmiotowej sprawie doszło do kontynuacji stosunku zobowiązaniowego, kwota należna za korzystanie w okresie nieobjętym umową nie stanowiłaby odszkodowania za bezumowne korzystanie i podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT.

W sytuacji nieistnienia żadnego jawnego i domniemanego stosunku prawnego, brak jest tytułu prawnego wskazującego obowiązek świadczenia usługi oraz wysokość wynagrodzenia. Zatem w takiej sytuacji możliwe jest domaganie się odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości, które zgodnie z aktualnym stanowiskiem nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji mamy do czynienia z bezumownym korzystaniem z nieruchomości, a tym samym właścicielowi przysługuje z tego tytułu roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie, które nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z bezumownym korzystaniem z nieruchomości, pomimo dokonanych w latach 2004 i 2005 uznaniowych wpłat. W opisanej sytuacji dotychczasowy najemca nie chce podpisać umowy od roku 2006, nie odbiera korespondencji, nie kontaktuje się z właścicielem (tj. Gminą) nieruchomości, na której ma nakład w postaci domku campingowego. Gmina jako właściciel czyni wszelkie starania, dążąc do wydania nieruchomości i zapłaty z tytułu bezumownego korzystania (wniesiono pozew do sądu, który zawieszono ze względu na nieskuteczność doręczenia pozwu i wezwania do zapłaty). A zatem nie istnieje żaden jawny stosunek prawny (umowa) w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. A zatem, w omawianym przypadku nie są świadczone usługi, ani dokonywana dostawa towarów, w ramach art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* nieprawidłowe - w zakresie opodatkowania podatkiem VAT bezumownego korzystania z nieruchomości w okresie od dnia 1 stycznia 2006 r. do roku 2010, czyli do momentu wniesienia pozwu przeciwko użytkownikowi nieruchomości,

* prawidłowe - w zakresie opodatkowania podatkiem VAT bezumownego korzystania z nieruchomości od roku 2010, czyli od momentu wniesienia pozwu przeciwko użytkownikowi nieruchomości.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Wskazane czynności, jak wynika z art. 5 ust. 2 ustawy, podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Powyższe oznacza, że istotny jest przede wszystkim faktyczny przebieg danej czynności i osiągnięty rezultat zgodny z zamiarem umawiających się stron.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Zatem przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Taki szeroki charakter świadczenia usługi potwierdzają także zapisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), dalej k.c. W świetle art. 353 § 2 k.c., świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) albo na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji). Na świadczenie mogą się również składać jednocześnie zachowania polegające na działaniu oraz na zaniechaniu.

Natomiast kwestię bezumownego korzystania z cudzej rzeczy regulują również przepisy k.c.

Zgodnie z art. 222 § 1 i § 2 k.c., właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Na podstawie art. 224 § 1 k.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jak wynika z treści § 2 powołanego przepisu - od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

W oparciu natomiast o art. 225 cyt. k.c., obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Z ww. regulacji wynika, iż w sytuacji wytoczenia powództwa - przeciwko samoistnemu posiadaczowi w złej wierze - jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy oraz jest odpowiedzialny za jej stan. Ponadto, spoczywa na nim obowiązek zwrotu pobranych od powyższej chwili pożytków, których nie zużył, jak również winny jest uiścić wartość tych, które zużył.

Zgodnie z dyspozycją art. 230 k.c., przepisy normujące stosunki między właścicielem rzeczy a posiadaczem samoistnym (art. 224-229 k.c.) znajdują odpowiednie zastosowanie do stosunków między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym. W myśl powołanego wyżej art. 230 k.c. przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.

Stosownie do art. 336 k.c., posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

O tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości lub gruntu podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

Zauważyć należy, iż z cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przy określeniu czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Analiza ww. przepisów ustawy prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest ustalenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Kluczowym elementem dla rozstrzygnięcia czy czynność podlega opodatkowaniu jest fakt istnienia zgody, chociażby nieformalnej, na korzystanie z przedmiotu, bądź wystąpienie przez jego właściciela na drogę sądową.

W sytuacji zatem, gdy po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego najemca nie chce opuścić pomieszczenia, a wynajmujący (wydzierżawiający) dążąc do tego wytoczy przeciwko niemu powództwo o wydanie rzeczy, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy wynajmującym i korzystającym bezumownie z tego nieruchomości nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne.

Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym na istnienie obowiązku świadczenia usługi oraz wysokości wynagrodzenia - nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy jednak oceniać sytuację, gdy po zakończeniu umowy dotychczasowy najemca (dzierżawca) nadal użytkuje pomieszczenie za zgodą właściciela (nawet dorozumianą) płacąc z tego tytułu określone kwoty, a także sytuację kiedy właściciel rzeczy (np. nieruchomości) - z różnych względów - toleruje sytuację, w której przy braku formalnego stosunku prawnego, inny podmiot korzysta z należącej do niego rzeczy. Uwzględnić w takim przypadku należy, że na podstawie art. 674 k.c., jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzecz za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nieoznaczony. W tych okolicznościach wynagrodzenie otrzymane przez właściciela z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż decydujące znaczenie dla opodatkowania lub nieopodatkowania bezumownego korzystania z nieruchomości po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego mają okoliczności faktyczne. Generalnie sytuacja ta pozostaje poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Jeżeli jednak okoliczności wskazują na dorozumiane, milczące przedłużenie umowy najmu - czynność ta podlega opodatkowaniu jako świadczenie usług. Zatem, stwierdzić należy, iż w zakresie w jakim otrzymana należność stanowi wynagrodzenie za świadczoną usługę podlega ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w sytuacji zaś, gdy otrzymano świadczenie będące odszkodowaniem, to nie podlega ono regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Z treści wniosku wynika, iż w roku 2003 Gminny Ośrodek Wypoczynkowy wypowiedział osobie fizycznej umowę najmu domku turystycznego, ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2003 r. Jednocześnie przedłożono kolejny projekt umowy najmu do podpisania. Właściciel domku nie podpisał żadnej umowy, a od roku 2004 płacił częściowo wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości według własnego uznania. Dyrektor Ośrodka nadal wystawiał faktury VAT, na których widniał opis: "Dzierżawa". W związku z likwidacją z dniem 31 grudnia 2005 r. Gminnego Ośrodka Wypoczynkowego, grunt od dnia 1 stycznia 2006 r. znajduje się w posiadaniu właściciela, tj. Gminy. Gmina proponowała uregulowanie istniejącego stanu prawnego i zawarcie umowy najmu. Do dnia dzisiejszego nie podpisano żadnej umowy. Z uwagi na nieuregulowany stan prawny, Gmina w kolejnych latach wystawiała faktury VAT i obciążała osobę należnościami. W fakturach VAT, które były wysłane widniał opis: "Wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości". Faktury były wysyłane, osoba nie odbierała, w związku z czym wracały do Gminy.

W roku 2010 Gmina skierowała przeciwko ww. osobie pozew do Sądu o zapłatę i wydanie nieruchomości. Z powodu niemożliwości doręczenia pozwanemu pozwu oraz z uwagi na fakt, iż pozwany od kilku lat w żaden sposób nie kontaktuje się z Gminą, sprawie nie można nadać prawidłowego biegu.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie od dnia 1 stycznia 2006 r. do roku 2010, czyli do momentu skierowania przez Gminę pozwu przeciwko najemcy do sądu, występuje porozumienie wyrażające wolę zawarcia umowy i w rezultacie mamy do czynienia ze świadczeniem czynności w jej ramach. Występuje tu czynność, co do której pomiędzy jej stronami została zawarta umowa (porozumienie) wyrażająca wolę jej świadczenia. Czynność ta jest oparta na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia. Powyższe oznacza, iż do danej czynności doszło za zgodą Wnioskodawcy.

Bowiem w ww. okresie, tj. od dnia 1 stycznia 2006 r. do roku 2010, pomiędzy stronami brak jest porozumienia wyrażającego wolę świadczenia usługi najmu, niemniej jednak Wnioskodawca nie powziął jakichkolwiek czynności mających na celu odzyskanie nieruchomości, gdyż nie mając podpisanej umowy najmu, Gmina w kolejnych latach wystawiała faktury VAT i obciążała osobę fizyczną należnościami. W tym stanie rzeczy, mamy do czynienia z "dorozumianym przedłużeniem umowy". Przemawia za tym fakt, iż pomimo wypowiedzenia umowy najemca w dalszym ciągu nie opuszcza nieruchomości - domku turystycznego, a następnie obciążany jest opłatą za bezumowne korzystanie z ww. obiektu, uznać należy, iż spełnione zostały przesłanki pozwalające potraktować otrzymane kwoty za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i stanowiące wynagrodzenie z tytułu świadczonej usługi.

W świetle powyższego korzystanie z nieruchomości Gminy bez zawierania pisemnej umowy cywilnoprawnej - spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Natomiast, od momentu skierowania przez Gminę sprawy na drogę postępowania sądowego, poprzez złożenie pozwu przeciwko najemcy przedmiotowej nieruchomości w roku 2010, Zainteresowany wykazuje brak woli do tolerowania stanu bezumownego korzystania z nieruchomości. Zatem, Gmina w tej sytuacji czyni starania o odzyskanie nieruchomości, a tym samym manifestuje brak woli utrzymania istniejącego stanu. W tym przypadku nie mamy do czynienia z czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, bowiem otrzymane od użytkownika nieruchomości kwoty mają na celu uzyskanie odszkodowania za określone straty lub nieuzyskanie określonych korzyści.

Tym samym Wnioskodawca żąda odszkodowania, które nie jest wymienione w art. 5 ustawy, określającym przedmiot opodatkowania. W przypadku bezumownego korzystania z cudzej własności, właścicielowi przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za bezprawne korzystanie z jego nieruchomości. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wiąże się z prawem żądania naprawienia wynikłej szkody z tytułu bezprawnego korzystania z nieruchomości. Zatem przedmiotowego wynagrodzenia otrzymanego od roku 2010 nie można traktować jako należności z tytułu świadczenia usługi.

W takiej sytuacji, należność nakładana na dotychczasowego użytkownika, którą zobowiązany jest on uiścić w związku z bezumownym korzystaniem z nieruchomości, stanowiąca w sensie cywilistycznym wynagrodzenie za poniesioną szkodę lub utracone korzyści, de facto stanowi uzyskanie odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości. W konsekwencji, stosunek łączący strony oraz otrzymane kwoty pieniężne nie zyskują zobowiązaniowego (usługowego) charakteru.

Wobec powyższego, w analizowanej sprawie korzystanie z nieruchomości od momentu skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego (rok 2010), nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatku od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, w sytuacji opisanej we wniosku nie mamy do czynienia z bezumownym korzystaniem z nieruchomości w okresie od dnia 1 stycznia 2006 r. do momentu skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego w roku 2010, zatem w tym przypadku otrzymane wynagrodzenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast, od roku 2010 - tj. od momentu wniesienia pozwu przeciwko użytkownikowi nieruchomości do sądu wystąpi czynność bezumownego korzystania i w tej sytuacji otrzymana należność nie podlega przepisom ustawy, a tym samym opodatkowaniu podatkiem VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.