ILPP1/443-150/11-3/NS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Parafii, przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2011 r. (data wpływu 28 stycznia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 lutego 2011 r. (data wpływu 11 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności przekazania w formie darowizny gruntu zabudowanego - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności przekazania w formie darowizny gruntu zabudowanego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 lutego 2011 r. (data wpływu 11 lutego 2011 r.) o informację dotyczącą omyłkowego umieszczenia we wniosku pytania odnoszącego się do możliwości zaliczenia kosztów związanych z podwyższeniem kapitału zakładowego w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Parafia X w Y (dalej: Wnioskodawca, Parafia) jest właścicielem nieruchomości. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości co najmniej od początku XIX wieku, kiedy to fakt ten został ujęty w tworzonych w tym okresie księgach wieczystych. Bez wątpienia więc nabycie nieruchomości przez Parafię nie było związane z prowadzoną przez Parafię działalnością gospodarczą.

Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego teren nieruchomości przeznaczony jest pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną oraz jako teren usług nieuciążliwych. Nieruchomość gruntowa jest zabudowana budynkami o charakterze mieszkalnym. Budynki zostały postawione przez użytkowników ówczesnych Pracowniczych Ogrodów Działkowych (dalej: POD), które na przedmiotowym terenie funkcjonowały od roku 1930 do roku 1993. W konsekwencji Wnioskodawca nie odliczył podatku naliczonego związanego z ponoszonymi nakładami budowlanymi.

Z dniem 1 stycznia 1994 r. teren ten stracił status POD. Od roku 2002, 255 byłych użytkowników działek pracowniczych oraz osoby, które od byłych użytkowników kupiły nakłady na gruncie (altany, nasadzenia itp.) zawarły z Parafią umowy dzierżawy nie wydzielonych geodezyjnie działek (wg podziału POD o powierzchni około 350 m ² każda) z symbolicznym czynszem dzierżawnym. Natomiast 32 działki zajmowane są bez umowy. Na fragmenty tej nieruchomości zawarte są również umowy dzierżawy gruntu pod nośniki reklamowe, a na zapleczu byłych ogrodów działkowych wynajęte są dwa fragmenty gruntu dla szkół nauki jazdy.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Parafia traktuje dzierżawę gruntów byłym użytkownikom ogródków działkowych, dla nauki jazdy oraz pod banery reklamowe jako sprzedaż opodatkowaną VAT. Wnioskodawca dokumentuje umowy fakturami VAT.

Parafia zamierza darować na rzecz Archidiecezji Z działkę gruntu przedmiotowej nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując darowizny nieruchomości nie działa w tej konkretnej transakcji jako podatnik VAT. Jeśliby jednak uznać, iż Parafia działa w transakcji darowizny nieruchomości jako podatnik VAT to dostawa taka korzysta ze zwolnienia przedmiotowego zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Brak przymiotu podatnika VAT

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przywołana regulacja wskazuje, iż ustawodawca wprost powiązał nabycie statusu podatnika VAT z faktem wykonywania działalności gospodarczej. Takie działanie jest jak najbardziej słuszne, gdyż podatek VAT dotyczy profesjonalnego obrotu gospodarczego.

"Położenie nacisku na działalność gospodarczą miało na celu odróżnienie podatników VAT od podmiotów podlegających opodatkowaniu innymi podatkami i opłatami dotyczącymi obrotu nieprofesjonalnego. Kryterium działalności gospodarczej wyklucza z grona podatników VAT osoby fizyczne i instytucje nieprowadzące działalności gospodarczej, nawet jeżeli wykonują one czynności dostawy towarów" (Dyrektywa VAT, Komentarz pod red. K. Sachsa, R. Namysłowskiego, Wydawnictwo Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o., Warszawa 2008).

W celu zatem ustalenia, kiedy podmiot działa w wykonaniu określonej czynności jako podatnik VAT niezbędnym jest zinterpretowanie definicji działalności gospodarczej zawartej w ustawie o VAT.

Według art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przyjęta przez ustawodawcę definicja działalności gospodarczej akcentuje jej podmiotowy aspekt. Ustawodawca wskazał bowiem, iż wszelka aktywność gospodarcza podejmowana właśnie przez profesjonalne podmioty działające w roli handlowców, producentów lub usługodawców przesądza o prowadzeniu działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. Przyjęta definicja miała na celu odróżnić czynności wykonywane przez podmioty w profesjonalnym obrocie gospodarczym od transakcji realizowanych przez osoby fizyczne nie będące przedsiębiorcami.

Ustalając zatem, czy podmiot jest podatnikiem VAT należy rozważyć, czy przy dokonaniu konkretnej transakcji działa on w roli profesjonalnego handlowca, usługodawcy, czy producenta. Dopiero bowiem wykonanie czynności w roli jednego z wymienionych podmiotów przesądza o nabyciu statusu podatnika VAT w danej transakcji.

Jak wskazał Wnioskodawca, podatnikiem VAT będzie taki podmiot, który nie tylko wykonuje czynności, z którymi ustawa o VAT wiąże powstanie obowiązku podatkowego, ale przede wszystkim wykonuje te czynności jako producent, handlowiec bądź usługodawca.

Takie stanowisko znajduje pełną akceptację w wyroku Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07). W niniejszym orzeczeniu skład orzekający wskazał, iż warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. Innymi słowy, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód to z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie".

Powyższe argumenty zostały w pełni zaakceptowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej Poznaniu z dnia 25 lutego 2009 r. (sygn. ILPP2/443-88/07/09-S/GZ), który uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (orzeczenie z dnia 9 września 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1430/08) wskazał, iż zasady wykładni językowej i funkcjonalnej definicji działalności gospodarczej prowadzą do wniosku, że działalność gospodarczą stanowi nie tylko działalność częstotliwa, czyli stała i powtarzalna, ale także jednorazowa czynność, jeżeli wiąże się z nią zamiar częstotliwości, przy czym czynność powinna być wykonana przez producenta, handlowca, usługodawcę, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika lub wykonującego wolny zawód. Zatem, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to w świetle wyżej powołanych przepisów, z tytułu przedmiotowej czynności Wnioskodawczyni nie może być uznana za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonywała jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotny."

W ocenie Parafii, przy dokonaniu darowizny nieruchomości nie będzie działała jako podatnik VAT. Czynność ta nie będzie bowiem wykonana przez profesjonalnego handlowca w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Jednakże przedmiotem działalności gospodarczej Parafii jest najem nieruchomości. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie nieodpłatnego przenoszenia własności nieruchomości (nie prowadzi również działalności gospodarczej w zakresie odpłatnego obrotu nieruchomościami). Czynność darowizny będzie czynnością jednorazową, nie wchodzącą w zakres działalności gospodarczej Parafii.

Ponadto, w opinii Wnioskodawcy, posiadanie statusu zarejestrowanego podatnika VAT nie oznacza automatycznie opodatkowania każdej czynności wykonanej przez dany podmiot. Za każdym bowiem razem należy rozważyć, czy intencją danego podmiotu było dokonanie właśnie tej konkretnej czynności w ramach działalności gospodarczej, w roli handlowca, usługodawcy, producenta.

W przypadku działalności handlowej, intencje przeznaczenia danego towaru do działalności gospodarczej, bądź do majątku prywatnego należy badać na moment wejścia w posiadanie tegoż towaru. Dopiero bowiem kiedy handlowiec nabywa towar z przeznaczeniem do działalności gospodarczej i zbywa go w ramach działalności gospodarczej można mówić o działaniu w takiej transakcji w roli podatnika VAT. W sytuacji natomiast, gdy nabycie towaru zostało dokonane do majątku prywatnego, nie można mówić o handlowym zamiarze nabycia towaru.

Potwierdzeniem powyższej tezy jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 września 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1096/08, w którym czytamy, iż " (...) w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży." Warty podkreślenia jest również fakt, iż stanowisko powyższe ugruntowane było już w okresie obowiązywania "starej" ustawy o VAT, co potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 1997 r., SA/Rz 81/96, w którym sąd uznał, iż na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w orzecznictwie podkreślano, że nie każda sprzedaż rzeczy dokonana na własny rachunek podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, lecz tylko taka, która była jedynym celem uprzedniego ich nabycia". Także Skład Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w przytaczanym wyroku o sygn. akt I FPS 3/07 podkreśla, iż zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności musi istnieć w momencie zakupu towaru, a nie dopiero w momencie późniejszej sprzedaży. Nie można bowiem, zdaniem NSA, pominąć, że pod pojęciem handlu należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów w celu ich odsprzedaży.

Przywołane orzeczenia jednoznacznie wskazują, iż zamiar wykorzystania zakupionego majątku dla celów działalności gospodarczej powinien być ujawniony już w momencie samego zakupu majątku. Jedynie bowiem w takiej sytuacji można mówić, iż podmiot w sposób zorganizowany i profesjonalny dokonuje zakupu określonych towarów, aby następnie odsprzedać je z zyskiem. Dopiero wówczas działa on jako handlowiec.

W momencie wejścia w posiadanie nieruchomości Parafia nie miała na celu przeznaczania jej dla prowadzenia działalności gospodarczej. Nieruchomość ta służyć bowiem miała celom związanym z kultem religijnym. W związku z tym, iż w momencie nabycia nieruchomości nie była ona przeznaczona do celów handlowych, w transakcji darowizny Wnioskodawca nie będzie występował w roli podatnika VAT.

Podsumowując Parafia wskazała, iż badając, czy dana transakcja powinna być objęta podatkiem VAT należy nie tylko rozważać aspekt przedmiotowy, ale przede wszystkim także stronę podmiotową. Samo wykonanie czynności dostawy towarów nie przesądza o konieczności naliczenia podatku VAT. Należy bowiem rozważyć, czy dostawa ta dokonywana jest przez podmiot działający w charakterze podatnika VAT.

W sytuacji będącej przedmiotem wniosku Parafia dokona transakcji dostawy nieruchomości, jednakże nie będzie działała w jej wykonaniu jako podatnik VAT. Czynność ta bowiem ma charakter jednorazowy i nie jest związana w żaden sposób z przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Dodatkowo przedmiotowa nieruchomość nie została nabyta przez Parafię w celu prowadzenia tą nieruchomością działalności handlowej.

Zwolnienie przedmiotowe - dostawa nieruchomości

Ponadto, w opinii Parafii, nawet gdyby przyjąć, że w transakcji darowizny nieruchomości Parafia działa jako podatnik VAT, to transakcja taka korzysta ze zwolnienia przedmiotowego zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalania się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, pod warunkiem, że:

Przywołana regulacja wprowadza zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku VAT w stosunku do transakcji dostawy zabudowanych nieruchomości. Warunkiem skorzystania z dobrodziejstwa wskazanego zwolnienia jest:

* brak prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu przedmiotowych nieruchomości oraz

* brak ponoszenia wydatków na ulepszenie nieruchomości, od których został odliczony podatek VAT.

Wnioskodawca wskazał, iż w momencie nabycia nieruchomości nie dokonał odliczenia podatku naliczonego VAT - nabycie nieruchomości nie było związane z obowiązkiem zapłaty podatku VAT. Ponadto, Parafia nie ponosiła w trakcie posiadania nieruchomości wydatków na jej ulepszenie, z tego też względu nie dokonywał odliczenia podatku naliczonego od wydatków na ulepszenie.

W związku z tym, iż spełnione są warunki ustawowe, dostawa zabudowanej nieruchomości może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego od podatku VAT.

Związanie gruntu z budynkami

Parafia nadmieniła, iż dostawę nieruchomości wraz z postawionymi na niej budynkami należy traktować jako jedną transakcję dostawy zabudowanej nieruchomości, gdyż budynki są trwale z gruntem związane.

Zgodnie bowiem z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Jak wskazuje T. Michalik "regulacja ta ma doniosłe konsekwencje. Jeżeli bowiem przedmiotem dostawy jest budynek lub budowla, wówczas transakcja będzie opodatkowana według zasad właściwych dla sprzedaży budynku (budowli). (...) Nie ma przy tym znaczenia to, jaka jest wartość gruntu w proporcji do wartości samego budynku. Taka konstrukcja art. 29 ust. 5 ustawy o VAT powoduje bowiem, iż w przypadku sprzedaży budynku czy budowli, o stawce podatku decydować będzie status samego budynku, czy budowli nie zaś - gruntu. W praktyce oznacza to, że w takim przypadku dostawa gruntu będzie podlegała opodatkowaniu stawką właściwą dla budynku (budowli)" (Komentarz VAT 2010, wyd. CH. Beck, opubl. Legalis).

Powyższe uwagi potwierdzają także sądy administracyjne. Jak wskazuje Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 8 lipca 2008 r. (sygn. akt III SA/Gl 1757/07) "w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Dlatego też budowla, która została uznana za np. towar używany w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), powoduje zwolnienie od podatku od towarów i usług gruntu, na którym jest posadowiona".

Przekładając powyższe uwagi na sytuację opisaną w niniejszym wniosku Parafia stwierdziła, iż dostawa nieruchomości zabudowanej budynkami będzie opodatkowana według zasad właściwych dla opodatkowania budynków. W związku z tym, iż zostały spełnione warunki dla zwolnienia dostawy budynków od podatku VAT, transakcja darowizny nieruchomości na rzecz Archidiecezji Z będzie w całości zwolniona od podatku VAT.

Podsumowanie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w transakcji darowizny zabudowanej nieruchomości nie działa jako podatnik VAT. Transakcja ta nie jest realizowana w ramach działalności gospodarczej, a Parafia nie występuje w tej transakcji w roli profesjonalnego handlowca. W momencie nabycia nieruchomość miała służyć celom religijnym, co przesądza o niehandlowym jej przeznaczeniu. Argumenty zaprezentowane w niniejszym wniosku potwierdzają słuszność stanowiska Wnioskodawcy.

Gdyby nawet uznać, iż w transakcji darowizny nieruchomości Parafia działa jako podatnik VAT, to transakcja taka podlega zwolnieniu od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT. Przedmiotem dostawy będzie bowiem zabudowana nieruchomość gruntowa, w stosunku do której Wnioskodawca nie odliczył podatku naliczonego przy jej nabyciu, ani nie poniósł wydatków na jej ulepszenie, które dawałyby prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT. W związku z tym, iż budynki są trwale związane z gruntem, a z podstawy opodatkowania, zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, nie wyodrębnia się wartości gruntu, transakcja darowizny nieruchomości powinna być opodatkowana według zasad właściwych dla dostawy budynków. W związku z tym, iż dostawa budynków będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, transakcja darowizny dokonana przez Parafię będzie w całości zwolniona od podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., nadanym ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476), przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, "Mienie", "Komentarz do art. 44-55³ Kodeksu cywilnego", Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Pasecki Kazimierz, "Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz", Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Według art. 7 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., nadanym ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

Powyższego przepisu nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek (art. 7 ust. 3 ustawy).

Przez prezenty o małej wartości, na podstawie art. 7 ust. 4 ustawy, rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

Z kolei przez próbkę, o której mowa w ust. 3, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy - art. 7 ust. 7 ustawy.

Generalnie zatem, z uwagi na brzmienie art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów (rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel), a także wszelkie nieodpłatne przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności darowizny, pod warunkiem jednak, iż podatnikowi przysługiwało przy ich nabyciu prawo do całkowitego albo częściowego odliczenia podatku naliczonego.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług różni się od definicji działalności gospodarczej zawartych w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.), w ww. ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz w innych ustawach podatkowych. Powyższa definicja ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W myśl art. 659 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Powyższe oznacza, że świadczenie usług najmu stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, jeśli tylko jest świadczone w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

Nadmienić należy, iż wynajmujący, będący zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT, dokonując "prywatnie" wynajmu lokali, jest również z tego tytułu podatnikiem VAT.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca - zarejestrowany podatnik VAT - zamierza darować na rzecz Archidiecezji Z nieruchomość, której właścicielem jest co najmniej od początku XIX wieku, kiedy to fakt ten został ujęty w tworzonych w tym okresie księgach wieczystych. Nabycie nieruchomości przez Parafię nie było związane z prowadzoną przez Parafię działalnością gospodarczą. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego teren nieruchomości przeznaczony jest pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną oraz jako teren usług nieuciążliwych. Nieruchomość gruntowa jest zabudowana budynkami o charakterze mieszkalnym. Budynki zostały postawione przez użytkowników ówczesnych Pracowniczych Ogrodów Działkowych, które na przedmiotowym terenie funkcjonowały od roku 1930 do roku 1993. W konsekwencji Wnioskodawca nie odliczył podatku naliczonego związanego z ponoszonymi nakładami budowlanymi. Z dniem 1 stycznia 1994 r. teren ten stracił status POD. Od roku 2002, 255 byłych użytkowników działek pracowniczych oraz osoby, które od byłych użytkowników kupiły nakłady na gruncie (altany, nasadzenia itp.) zawarły z Parafią umowy dzierżawy nie wydzielonych geodezyjnie działek (wg podziału POD o powierzchni około 350 m ² każda). Natomiast 32 działki zajmowane są bez umowy. Na fragmenty tej nieruchomości zawarte są również umowy dzierżawy gruntu pod nośniki reklamowe, a na zapleczu byłych ogrodów działkowych wynajęte są dwa fragmenty gruntu dla szkół nauki jazdy. Parafia traktuje dzierżawę gruntów byłym użytkownikom ogródków działkowych, dla nauki jazdy oraz pod banery reklamowe jako sprzedaż opodatkowaną VAT i dokumentuje te czynności fakturami VAT.

Analiza powołanych wyżej przepisów pozwala stwierdzić, że przekazanie w formie darowizny przedmiotowej nieruchomości na rzecz Archidiecezji Z, z uwagi na fakt, iż Parafii nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu wskazanej nieruchomości, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Brak prawa do odliczenia podatku naliczonego wyklucza bowiem możliwość uznania czynności darowizny (nieodpłatnego przekazania) za dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu.

Mając na uwadze powyżej przedstawione zdarzenie oraz obowiązujący stan prawny należy stwierdzić, iż w transakcji darowizny gruntu Wnioskodawca wystąpi jako podatnik podatku od towarów i usług, jednakże z uwagi na treść art. 7 ust. 2 ustawy, przedmiotowa transakcja nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.