ILPP1/443-116/13-2/JSK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2013 r. (data wpływu 13 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości gruntowej - jest prawidłowe.

W dniu 13 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości gruntowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 10 kwietnia 2007 r., na podstawie umowy przeniesienia własności nieruchomości, Wnioskodawca nabył niezabudowaną nieruchomość gruntową, położoną w miejscowości K., gmina K., powiat g., województwo x o łącznej powierzchni 1,1842 ha, składającą się z 10 geodezyjnie wyodrębnionych działek gruntu, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą pod oznaczeniem P (...).

Rzeczona nieruchomość objęta została miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonym przez Radę Gminy o w roku 2002. Zgodnie z zapisami tegoż planu teren ten przeznaczony został pod zabudowę.

Przedmiotową nieruchomość Zainteresowany nabył ze środków pochodzących z majątku osobistego w celu realizacji przyszłych potrzeb mieszkaniowych rodziny. Na części nieruchomości Wnioskodawca zamierzał wybudować całoroczny dom jednorodzinny wolnostojący, natomiast część nieruchomości planował w przyszłości pod tytułem darmym przekazać potomstwu.

Wbrew deklaracjom ze strony Gminy oraz podmiotu, od którego Zainteresowany nabył grunt, na tym terenie nie powstały drogi utwardzone oraz lokalne - dojazdowe. Brak jest także deklarowanych przez sprzedawcę punktów usługowych, sklepów, oświetlenia ulicznego oraz przedszkola. Między innymi z uwagi na wyżej wymienione okoliczności małżonka odwiodła Wnioskodawcę od zamiaru skoncentrowania centrum życiowego w tej miejscowości.

Za namową małżonki wyżej opisaną nieruchomość Zainteresowany najprawdopodobniej sprzeda, a środki uzyskane z jej sprzedaży wydatkować zamierza na cele mieszkaniowe w innej miejscowości. W zależności od zainteresowania kupujących, nieruchomość ta sprzedana zostanie w całości - jedną transakcją, bądź częściowo poprzez sprzedaż poszczególnych działek gruntu.

Zainteresowany nie prowadził i nie prowadzi jakiejkolwiek działalności gospodarczej, w tym działalności, której przedmiotem byłby obrót nieruchomościami. Nie posiada w tym zakresie również jakichkolwiek uprawnień. Opisana nieruchomość nie była i nie jest przedmiotem najmu oraz dzierżawy.

W stosunku do nieruchomości Wnioskodawca:

Żadnej z wyżej wymienionych czynności Zainteresowany nie zamierza wykonywać także przed sprzedażą. W związku ze sprzedażą nie planuje również prowadzić działań marketingowych, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia.

Środki uzyskane ze sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na cele mieszkaniowe, określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż nabytej nieruchomości czynić będzie z Wnioskodawcy podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie nieruchomości nie uczyni z Niego podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Kluczowe znaczenie dla udzielenia odpowiedzi na przedstawione zapytanie, w opinii Zainteresowanego, ma wyrok Trybunału Sprawiedliwości (dalej TS) z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. W wyroku tym TS stwierdził, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą VAT na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 18 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Trybunał zauważył również, że osobie fizycznej, która powadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnie od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika VAT w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast, jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami (np. wydzielanie dróg wewnętrznych lub działania marketingowe), angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE należy uznać ją za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika VAT.

Artykuł 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE pozwala państwom członkowskim uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego.

We wskazanym wyroku TS stwierdził, że to sąd krajowy powinien ustalić, czy Polska skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE.

Dokonując takiej oceny wskazać należy na orzeczenie TS z dnia 4 czerwca 2009 r., C-102/08, z którego wynika, że korzystając z opcji przewidzianej w Dyrektywie 2006/112/WE, państwo członkowskie musi to uczynić w przepisie ustawowym, mającym bezwzględną moc wiążącą, który będzie odpowiadał wymogom szczegółowości, precyzji i jasności koniecznym dla zagwarantowania pewności sytuacji prawnych i kontroli sądów krajowych. Oznacza to, że państwo członkowskie musi przyjąć wyraźnie unormowanie, aby mogło powoływać się na przewidziane w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE prawo, według którego za podatnika można uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego.

W ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług brak jest takiego jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, z którego wynikałoby, że Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, na podstawie którego za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Art. 12 ust. 1 pkt b) Dyrektywy 2006/112/WE wiąże się bowiem ściśle z jej art. 12 ust. 3, który stanowi, że "do celów ust. 1 lit. b)"teren budowlany" oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie". W tym zakresie w ustawie o podatku od towarów i usług brak jest stosownego jednoznacznego i precyzyjnego zdefiniowania, jakie grunty nieuzbrojone lub uzbrojone, uznawane są za teren budowlany przez krajowego ustawodawcę.

Już w wyroku siedmiu sędziów NSA z dnia 17 stycznia 2011 r., I FPS 8/10 zauważono, że z wyroku ETS w sprawie C-468/93 pomiędzy Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondememingen, wynika, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Jednakże polski ustawodawca nie zdefiniował tego pojęcia w ustawie o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 dyrektywy 2006/112/WE. Wprawdzie w wyroku z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, Trybunał stwierdził, że transpozycja Dyrektywy do prawa krajowego nie wymaga koniecznie literalnego powtórzenia jej przepisów w wyraźnej i specjalnie do tego przeznaczonej normie prawa, a wystarczy ogólny kontekst prawny, jeżeli skutecznie zapewnia on zastosowanie w pełni Dyrektywy, w sposób jasny i precyzyjny, to jednak z brzmienia art. 15 ust. 2 ustawy o VAT w jego części stanowiącej, że "działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy" nie można - w sposób jasny i precyzyjny - wywieść, że na jego podstawie za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji dostawy terenu budowlanego.

W ocenie Wnioskodawcy, brak jest jakichkolwiek podstaw, aby z treści art. 15 ust. 2 ustawy o VAT wywodzić, że norma ta obejmuje także transakcje okazjonalne, o których stanowi art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, opodatkowane niezależnie od ustalenia takiej okoliczności, jak zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy (tak również NSA w wyroku z dnia 7 października 2011 r., I FSK 1289/10). W ustawie o podatku od towarów i usług nie zawarto bowiem unormowań, które w sposób jasny i precyzyjny wskazywałby na fakt transpozycji do tej ustawy możliwości (opcji) określonej w art. 12 ust. 1 i 3 Dyrektywy 2006/112/WE, co do uznania za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego, co nie pozwala na stwierdzenie, że Polska skorzystała z tej opcji (tak też NSA w wyroku z dnia 18 października 2011 r., I FSK 1536/10).

W świetle powyższego, uwzględniając przedstawiony we wniosku stan, należy rozstrzygnąć, czy sprzedaż przez Zainteresowanego nieruchomości związana będzie ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, czy z działalnością gospodarczą. Punktem zaś wyjścia do tychże rozważań jest treść art. 15 ustawy o VAT. Zgodnie z powołanym przepisem podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności (ust. 1). Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2).

Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do sprzedaży gruntu działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga dokonania każdorazowo oceny odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W tym względzie, mając na uwadze wyrok TS z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, należy uznać, że aktualne są wywody zawarte w wyroku NSA w składzie siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r., I FPS 3/07 wskazujące na kryteria jakimi należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządem majątkiem prywatnym.

Uwzględnić zatem w tym przedmiocie należy, że:

Odnosząc powyższe uwagi do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości nie mieści się w zakresie pojęcia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że dokonując sprzedaży gruntu Zainteresowany nie wykroczy poza ramy zarządu majątkiem prywatnym. Jak bowiem wyjaśnił ETS w wyroku z dnia 15 września 2011 r. o tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym wykonując prawo własności decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Takiej aktywności osobie Wnioskodawcy nie sposób przypisać. Na przedmiotowy grunt Zainteresowany nie ponosił bowiem jakichkolwiek nakładów, nie zamierza także prowadzić działań marketingowych w celu sprzedaży gruntu, które wykraczałyby poza zwykłe formy ogłoszenia.

Godzi się nadto zauważyć, iż przedmiotowy grunt nie został nabyty w celu jego dalszej odsprzedaży.

Uznać zatem należy, iż sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości nie uczyni z Niego podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem, w świetle przytoczonych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Stwierdzić należy, że nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Jak bowiem stanowi art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak zatem wskazują powyższe przepisy, aby dostawa towarów (nawet jeśli jest to czynność jednorazowa) została uznana za działalność gospodarczą, konieczne jest wykazanie, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary i usługi nabyte zostały w celu spożytkowania ich do wykonywania danej czynności.

W kontekście powyższego, uwzględniając definicję działalności gospodarczej, należy stwierdzić, iż dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy dokonana zostanie przez podmiot o statusie podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia, że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług, konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem, osoby fizyczne dokonujące sprzedaży, przekazania lub darowizny towarów, stanowiących część ich majątku osobistego (takiego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), nie są zaliczane do grona podatników podatku od towarów i usług.

Konsekwentnie, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Aby przyjąć, że dany podmiot przy sprzedaży gruntu działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) trzeba ustalić, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, wskazującej, że czynności danego podmiotu przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestę tą rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest stwierdzenie, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkowałoby koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu (a więc za podatnika podatku od towarów i usług), czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Wskazać bowiem należy, że zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz.U.UE L347.1 z późn. zm. - (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W tym miejscu - dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności - konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. powołanej wcześniej ustawy - Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 140 ww. Kodeksu, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Wskazać należy, że rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Wymaga również podkreślenia, że ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (...) (Edward Gniewek "Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższego wynika zatem, iż dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż na podstawie umowy przeniesienia własności nieruchomości, Wnioskodawca nabył niezabudowaną nieruchomość gruntową, składającą się z 10 geodezyjnie wyodrębnionych działek gruntu.

Rzeczona nieruchomość objęta została miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z zapisami tegoż planu teren ten przeznaczony został pod zabudowę.

Przedmiotową nieruchomość Zainteresowany nabył ze środków pochodzących z majątku osobistego w celu realizacji przyszłych potrzeb mieszkaniowych rodziny. Na części nieruchomości Wnioskodawca zamierzał wybudować całoroczny dom jednorodzinny wolnostojący, natomiast część nieruchomości planował w przyszłości pod tytułem darmym przekazać potomstwu.

Wbrew deklaracjom ze strony Gminy oraz podmiotu, od którego Zainteresowany nabył grunt, na tym terenie nie powstały drogi utwardzone oraz lokalne - dojazdowe. Brak jest także deklarowanych przez sprzedawcę punktów usługowych, sklepów, oświetlenia ulicznego oraz przedszkola. Między innymi z uwagi na wyżej wymienione okoliczności małżonka odwiodła Wnioskodawcę od zamiaru skoncentrowania centrum życiowego w tej miejscowości.

Za namową małżonki wyżej opisaną nieruchomość Zainteresowany najprawdopodobniej sprzeda, a środki uzyskane z jej sprzedaży wydatkować zamierza na cele mieszkaniowe w innej miejscowości. W zależności od zainteresowania kupujących, nieruchomość ta sprzedana zostanie w całości - jedną transakcją, bądź częściowo poprzez sprzedaż poszczególnych działek gruntu.

Zainteresowany nie prowadził i nie prowadzi jakiejkolwiek działalności gospodarczej, w tym działalności, której przedmiotem byłby obrót nieruchomościami. Nie posiada w tym zakresie również jakichkolwiek uprawnień. Opisana nieruchomość nie była i nie jest przedmiotem najmu oraz dzierżawy.

W stosunku do nieruchomości Wnioskodawca: nie występował z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, nie podejmował jakichkolwiek czynności mających na celu zmianę przeznaczenia nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, nie inicjował, jak również nie dokonywał podziału na mniejsze działki, nie uzbrajał w jakiekolwiek media, nie wydzielał dróg wewnętrznych, nie ponosił jakichkolwiek nakładów.

Żadnej z wyżej wymienionych czynności Zainteresowany nie zamierza wykonywać także przed sprzedażą. W związku ze sprzedażą nie planuje również prowadzić działań marketingowych, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia.

Środki uzyskane ze sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na cele mieszkaniowe, określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uwzględniając powołane powyżej przepisy oraz opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług przy dokonywaniu dostawy opisanej nieruchomości.

Z wniosku wynika bowiem, że Zainteresowany nabył przedmiotową nieruchomość gruntową do majątku osobistego. Ponadto, nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej. Przedmiotowy grunt nie został nabyty z zamiarem dalszej odsprzedaży. Wnioskodawca nie podejmował również i nie zamierza podejmować żadnych czynności zmierzających do przygotowania nieruchomości do sprzedaży (m.in. nie występował o przekwalifikowanie nieruchomości, czy też o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, nie dokonywał podziału na mniejsze działki, nie uzbrajał gruntu, nie wydzielał dróg wewnętrznych, nie prowadził działań marketingowych, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia).

Wskazać zatem należy, że z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego nie wynika taka aktywność Zainteresowanego, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie działa jako producent, handlowiec lub usługodawca, a czynność sprzedaży udziału w nieruchomości stanowi jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego przez Niego prywatnego majątku.

W związku z powyższym, Wnioskodawca sprzedając przedmiotową nieruchomość będzie korzystał z przysługującego Jemu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Zainteresowanego cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży nieruchomości gruntowej, a dostawę przedmiotowej nieruchomości cech czynności opodatkowanej, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, sprzedaż przez Wnioskodawcę nabytej nieruchomości gruntowej nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z dostawą ww. nieruchomości Zainteresowany nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Ponadto wskazać należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Wobec powyższego, udzielona interpretacja indywidualna stanowi ochronę prawno-podatkową tylko dla Wnioskodawcy, a nie dla jego żony.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.