ILPP1/443-1151/12-4/AWa

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2012 r. (data wpływu 11 grudnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 lutego 2013 r. (data wpływu 28 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie obowiązku wykazania w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 wszystkich miejsc prowadzenia działalności gospodarczej:

* jest nieprawidłowe - w części dotyczącej obowiązku zgłoszenia w zgłoszeniu aktualizującym magazynu, w którym Wnioskodawca przechowuje swoje towary i z którego przewozi je dalej do swoich kontrahentów w celu sprzedaży, magazynu, który podnajmuje od innego podmiotu oraz budynku wynajmowanego w całości dla kontrahentów, w którym nie prowadzi w ogóle własnej działalności,

* jest prawidłowe - w części dotyczącej obowiązku zgłoszenia w zgłoszeniu aktualizującym modernizowanego budynku, który dostosowuje do potrzeb prowadzenia działalności.

W dniu 11 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie obowiązku wykazania w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 wszystkich miejsc prowadzenia działalności gospodarczej. Powyższy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 lutego 2013 r. o doprecyzowanie przedstawionego stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka dokonuje sprzedaży swoich towarów na terenie całego kraju. W związku z powyższym, posiada potężny kompleks dojrzewalni, magazynów i biurowiec. Część magazynów jest przez Spółkę podnajmowania.

Pismem z dnia 25 lutego 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił wniosek poprzez doprecyzowanie przedstawionego stanu faktycznego o następujące informacje:

Ad. 1 magazyn, w którym Zainteresowany przechowuje swoje towary i z którego przewozi je dalej do swoich kontrahentów w celu sprzedaży:

W tym budynku nie znajdują się organy uczestniczące w zarządzaniu i nadzorowaniu działalności spółki; działalność w magazynie charakteryzuje się pewną stałością. W magazynie znajduje się personel osobowy i urządzenia techniczne służące do realizacji dostaw i usług. Ponadto, znajdują się w nim urządzenia techniczne służące do realizacji dostaw towarów i świadczenia usług. Magazyn, w którym Zainteresowany przechowuje swoje towary i z którego przewozi je dalej do swoich kontrahentów w celu sprzedaży nie jest organizacyjnie wyodrębnionym oddziałem Spółki.

Ad. 2 magazyn, który Wnioskodawca podnajmuje od innego podmiotu:

W tym budynku nie znajdują się organy uczestniczące w zarządzaniu i nadzorowaniu działalności spółki; działalność w magazynie charakteryzuje się pewną stałością. W wynajmowanym magazynie jest obcy personel. Ponadto, znajdują się w nim urządzenia techniczne służące do realizacji dostaw towarów i świadczenia usług. Magazyn, który Wnioskodawca podnajmuje od innego podmiotu nie jest organizacyjnie wyodrębnionym oddziałem Spółki.

Ad. 3 modernizowany budynek, który dostosowuje do potrzeb prowadzenia działalności:

W tym budynku nie znajdują się organy uczestniczące w zarządzaniu i nadzorowaniu działalności spółki, w chwili obecnej jest to budynek po starym przedszkolu przerabiany na restaurację, więc w ogóle nie ma tam działalności, a jak Spółka skończy go modernizować, to wtedy otworzy restaurację. W modernizowanym budynku przeprowadzana jest obecnie modernizacja więc jakiś personel czasami tam jest - ale nie w celu świadczenia usług tylko wykonywania prac budowlanych. Ponadto, nie znajdują się w nim urządzenia techniczne służące do realizacji dostaw towarów i świadczenia usług. Modernizowany budynek, który Wnioskodawca dostosowuje do potrzeb prowadzenia działalności nie jest organizacyjnie wyodrębnionym oddziałem Spółki.

Ad. 4 budynek wynajmowany w całości dla kontrahentów, w którym nie prowadzi w ogóle własnej działalności:

W tym budynku nie znajdują się organy uczestniczące w zarządzaniu i nadzorowaniu działalności spółki, stałość wynajmu w zakresie i czasie na jaki podpisana jest umowa. W budynku wynajmowanym w całości nie ma personelu Spółki. Ponadto, znajdują się w nim urządzenia techniczne służące do realizacji dostaw towarów i świadczenia usług. Budynek wynajmowany w całości dla kontrahentów, w którym nie prowadzi w ogóle własnej działalności nie jest organizacyjnie wyodrębnionym oddziałem Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Co uznaje się za miejsce prowadzenia działalności, które należy zgłosić w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2, zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji płatników. Czy podatnik ma obowiązek zgłoszenia w zgłoszeniu aktualizującym magazynu, w którym przechowuje swoje towary i z którego przewozi je dalej do swoich kontrahentów w celu sprzedaży. Czy podatnik ma obowiązek zgłoszenia w zgłoszeniu aktualizującym magazynu, który podnajmuje od innego podmiotu. Albo modernizowanego budynku, który dostosowuje do potrzeb prowadzenia działalności czy też budynku wynajmowanego w całości dla kontrahentów, nie prowadząc w nim w ogóle własnej działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 25 lutego 2013 r.)

Elementy zgłoszenia identyfikacyjnego podatnika zostały wymienione w art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (dalej: ustawa o NIP). Przepis ten nie wymienia informacji o miejscach wykonywania działalności jako podlegających ujawnieniu.

Zgłoszenie identyfikacyjne/zgłoszenie aktualizacyjne osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2), stanowi załącznik nr 2 do niniejszego rozporządzenia. W opisie pola B.11 niniejszego zgłoszenia, określonego jako "adresy miejsc prowadzenia działalności", wypełniając warunki ustawowe zgłoszenia identyfikacyjnego wymienione w art. 5 ust. 4 ustawy wpisano: "W zgłoszeniu identyfikacyjnym należy podać adresy wszystkich miejsc wykonywania działalności (również hurtowni, magazynów, składów), a w zgłoszeniu aktualizacyjnym - stosownie do okoliczności i zmian. W przypadku braku miejsca na wpisanie dalszych adresów należy wypełnić formularz NIP-C lub sporządzić listę adresów tych miejsc z zaznaczeniem powodu zgłoszenia każdego adresu. W przypadku adresu nietypowego (np. sklep w przejściu podziemnym, działalność na terenie całego kraju) dane adresowe należy podać z możliwą dokładnością."

Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnicy mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do właściwego naczelnika urzędu skarbowego określonego w art. 4 - wymienieni w art. 6 ust. 1, tj. podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego - nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych.

Ustawa o NIP nie definiuje pojęcia "miejsce wykonywania działalności". Ustawodawca nie zamieścił go także w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej. Jedynie art. 3 pkt 9 ustawy - Ordynacja podatkowa stanowi, iż pod pojęciem "działalności gospodarczej" rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców.

Na podstawie definicji słownikowych za miejsce wykonywania działalności uznaje się miejsce, w którym przedsiębiorca podejmuje czynności w zakresie działalności gospodarczej. Za takie miejsce uznaje się filie, przedstawicielstwa, oddziały, punkty, w których przedsiębiorca podejmuje czynności, nawet w sytuacji, gdy są one organizacyjnie podporządkowane. Jednakże, takie rozumienie miejsca wykonywania działalności gospodarczej w ślad za organami podatkowymi pozwala bowiem uznać za nie każde miejsce, gdzie w spółce powstają przychody albo koszty. W ten sposób NIP-2 i NIP-C zawierałyby w skrajnych przypadkach informacje takie same jak dokumenty z inwentaryzacji i spisu majątku według przepisów o rachunkowości.

Inna interpretacja, czym jest "miejsce prowadzenia działalności", wynika z definicji działalności gospodarczej. Definicję tę zawiera art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Treść tego przepisu jest następująca: Działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Na podstawie tej definicji można przyjąć, że miejscem wykonywania działalności gospodarczej jest miejsce, w którym opisana działalność odbywa się w sposób zorganizowany i ciągły.

Można również posiłkować się pojęciem działalności gospodarczej określonej w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), która w art. 15 ust. 2 ustawy wskazuje, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

A zatem za miejsce prowadzenia działalności, w świetle powyższych regulacji, należałoby uznać miejsce, gdzie zdefiniowana w powyższych przepisach działalność gospodarcza jest wykonywana. Ponadto, winna być ona prowadzona w celach zarobkowych, tj. w celu osiągnięcia przychodu (zysku) oraz wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły lub chociażby częstotliwy.

Nie ma obowiązku zgłoszenia adresów miejsc wykonywania działalności, przykładowo, w przypadku miejsc działalności handlowców zatrudnionych przez Spółkę. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 17 września 2008 r., nr IPPP1-443-1308/08-2/MPe, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie miał rozstrzygnąć problem, czy miejscem wykonywania działalności gospodarczej spółki jest każda z tych miejscowości. Sama spółka uważała, że za miejsce wykonywania działalności powinna uznać "cały kraj". Organ podatkowy potwierdził, że spółka nie ma obowiązku wykazywania adresów miejsc wykonywania pracy przez zatrudnionych handlowców w formularzu NIP-2.

Mając na uwadze regulacje ustawy o NIP, nie zawierają one definicji miejsca prowadzenia działalności ani nie precyzują czy należy przez nie rozumieć każdy magazyn wynajmowany na określony czas, wyłącznie w celu czasowego przechowywania towarów, które następnie mają być przedmiotem sprzedaży w sieci sklepów prowadzonych na terenie całego kraju.

W ocenie Spółki, pojęcie "miejsce prowadzenia działalności" nie obejmuje swym zakresem wszystkich wynajmowanych okresowo magazynów, z których nie jest dokonywana sprzedaż.

Przeciwna interpretacja musiałaby prowadzić do wniosku, iż formularze NIP-2 i NIP-C powinny zawierać informacje (adresy) nie tylko sklepu, ale także wszystkich magazynów, w których przechowywane są towary przed dostarczeniem ich do sklepu. Taka interpretacja prowadziłaby również do konieczności aktualizacji danych zawartych w formularzach (NIP-2, NIP-C) w każdym przypadku ustania stosunku najmu magazynu.

Kluczowym w odpowiedzi na pytanie, będące przedmiotem wniosku, jest odpowiednie zdefiniowanie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności na gruncie ustawy o VAT. Do niedawna nie istniała definicja legalna tego pojęcia ani w samej ustawie o VAT, ani w rozporządzeniach wykonawczych. Definicji stałego miejsca prowadzenia działalności nie zawierały również regulacje wspólnotowe (Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej; dalej: Dyrektywa 2006/112/WE oraz poprzednio obowiązująca VI Dyrektywa z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 77/388/EWG). Wobec tego, dla ustalenia czy działalność danego podmiotu stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności należało posiłkować się przesłankami wypracowanymi na gruncie doktryny prawa podatkowego, orzecznictwa sądów oraz interpretacji organów podatkowych. W tym zakresie największe znaczenie dla ukształtowania się rozumienia tego pojęcia miało orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (aktualnie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zwanego dalej we wniosku: ETS lub Trybunał). Należy jednak wskazać, iż dnia 1 lipca 2011 r. do polskiego obrotu prawnego weszło rozporządzenie wykonawcze Rady (DE) nr 282/2011. Akt ten, po raz pierwszy wprowadził do polskiego obrotu prawnego definicję legalną stałego miejsca prowadzenia działalności.

Zgodnie z art. 11 rozporządzenia wykonawczego, na potrzeby stosowania art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak dotąd, orzecznictwo ETS wskazywało, że powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności w każdym przypadku będzie stanowiło rezultat działalności gospodarczej podatnika. Jednakże nie oznacza to, iż każdy rodzaj działalności gospodarczej automatycznie będzie skutkował powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności na gruncie regulacji VAT. Samo prowadzenie takiej działalności na terenie danego kraju nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności, w sytuacji, gdy łącznie kilka kluczowych cech wyodrębnionych przez ETS, nie będzie charakteryzowało aktywności przejawianej przez podatnika.

Uznanie, iż powstało przedmiotowe miejsce prowadzenia działalności wiąże się nierozerwalnie, zdaniem ETS, z łącznym spełnieniem poniższych kryteriów odnoszących się do prowadzonej działalności gospodarczej, tj. kryteriów:

* określonego poziomu stałości prowadzenia działalności gospodarczej wyrażonego jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny;

* obecności zasobów ludzkich oraz zasobów technicznych koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach jednostki gospodarczej w postaci zatrudnionych przez podatnika pracowników oraz infrastruktury technicznej koniecznej do prowadzenia tej działalności;

* prowadzenia działalności, w szczególności zawierania umów i podejmowania decyzji zarządczych w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez dany podmiot (tekst jedn.: z ponoszeniem ryzyka ekonomicznego). Powyższe warunki zostały ukształtowane w licznych orzeczeniach ETS. Przykładem może być tu wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz vs. Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. akt C-168/84, w którym ETS uznał, że: "zamontowanie urządzeń do prowadzenia działalności gospodarczej, np. automatów do gier, na pokładzie statku kursującego po wodach oceanicznych poza terytorium kraju mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności (...) jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług oraz gdy nie ma podstaw do uznania, że usługi te zostały wykonane w miejscu siedziby usługodawcy".

Podobne wnioski Trybunał zaprezentował w wyroku z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie Commissioners of Customs and Excise vs. DFDS NS, sygn. C-260/95, w którym to stwierdził, iż: "aby w przypadku, gdy biuro podróży posiadające siedzibę w jednym Państwie Członkowskim świadczy usługi na rzecz podróżnych za pośrednictwem spółki działającej jako agent w innym Państwie Członkowskim, obowiązek zapłaty podatku VAT z tytułu tych usług powstawał w tym drugim państwie, jeśli spółka ta, działająca jako jednostka pomocnicza biura podróży, posiada personel i zaplecze techniczne typowe dla stałego miejsca prowadzenia działalności".

Także w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV vs. Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam, sygn. C-190/95 ETS odnaleźć można podobny tok rozumowania.

W orzeczeniu podkreślono, że " (...) jeśli spółka leasingowa nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania i w ten sposób umożliwienia niezależnego świadczenia usług, nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie."

Powyższe podejście ETS prezentuje także w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl vs. Bundeszentralamt for Steuern, sygn. C-73/06, gdzie ETS uznał, że: "Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług."

Także przedstawiciele doktryny prawa podatkowego prezentują w przedmiotowym zakresie stanowisko spójne z linią orzeczniczą Trybunału, przykładowo w "Komentarzu VAT" pod redakcją Jerzego Martiniego uznano, iż "podatnik będzie miał stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy na terenie kraju istnieć będą zasoby ludzkie i techniczne, dzięki którym prowadzona jest w sposób stały i niezależny działalność gospodarcza" (VAT 2010. Komentarz. J. Martini, P. Skorupa, M. Wojda. CH Beck, publikacja w Systemie Informacji Prawnej Legalis - komentarz do art. 17 ustawy o VAT). Stanowisko wypracowane przez ETS zostało również zaakceptowane przez polskie sądy administracyjne. Przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 czerwca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 110/09 wskazano, iż "ETS zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne, a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny". Dodatkowo, także organy podatkowe zarówno przed, jak i po dniu 1 lipca 2011 r. niejednokrotnie powoływały się na wskazane wcześniej kryteria, wypracowane na bazie orzecznictwa ETS, a obecnie usankcjonowane przepisami rozporządzenia wykonawczego.

Przykładowo w interpretacji z dnia 9 czerwca 2010 r., sygn. ILPP2/443-417/10-4/ISN Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, iż "w oparciu o przywołane powyżej orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazać można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały" to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Dla uznania więc, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający."

Podobnie wypowiadał się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie. Organ w interpretacji indywidualnej z dnia 11 października 2010 r., nr IPPP3/443-680/10-2/SM uznał, że "uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług."

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, należy przyjąć, iż stałe miejsce prowadzenia działalności powstanie, jeśli działalność w Polsce, łącznie spełniać będzie następujące przesłanki:

* określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej wyrażony jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny;

* obecność zasobów ludzkich oraz zasobów technicznych koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach jednostki gospodarczej w postaci zatrudnionych przez podatnika pracowników oraz infrastruktury technicznej koniecznej do prowadzenia tej działalności;

* prowadzenie działalności, w szczególności zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez dany podmiot (tekst jedn.: z ponoszeniem ryzyka ekonomicznego).

W związku z powyższym, Spółka nie ma obowiązku zgłoszenia w zgłoszeniu aktualizującym NIP-2 magazynu, w którym przechowuje swoje towary i z którego przewozi je dalej do swoich kontrahentów w celu sprzedaży, jak i magazynu, który podnajmuje od innego podmiotu zgodnie z przepisami ustawy o ewidencji i identyfikacji płatników. Natomiast, odnośnie modernizowanego budynku - do momentu otwarcia planowanej działalności np. restauracji nie jest to miejsce prowadzenia działalności, bo może się zdarzyć np. że Spółka sprzeda budynek po jego wyremontowaniu i w ogóle nie będzie tam prowadziła działalności. Z kolei, odnośnie budynku wynajmowanego w całości dla kontrahentów - nie jest to miejsce prowadzenia działalności Spółki - nie ma tam pracowników Spółki i sama nie świadczy tam usług ani nie sprzedaje tam towarów, faktury wystawiane są w siedzibie Spółki, bo tu jest personel.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* nieprawidłowe - w części dotyczącej obowiązku zgłoszenia w zgłoszeniu aktualizującym magazynu, w którym Wnioskodawca przechowuje swoje towary i z którego przewozi je dalej do swoich kontrahentów w celu sprzedaży, magazynu, który podnajmuje od innego podmiotu oraz budynku wynajmowanego w całości dla kontrahentów, w którym nie prowadzi w ogóle własnej działalności,

* prawidłowe - w części dotyczącej obowiązku zgłoszenia w zgłoszeniu aktualizującym modernizowanego budynku, który dostosowuje do potrzeb prowadzenia działalności.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1314) zwanej dalej ustawą o NIP - osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu. Stosownie do art. 2 ust. 2 i ust. 3 ustawy o NIP, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków, a także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o NIP, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

W świetle art. 5 ust. 3 ustawy o NIP, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera w szczególności pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

Na mocy art. 5 ust. 4 ustawy o NIP, zgłoszenie identyfikacyjne podatników będących osobami fizycznymi wykonujących działalność gospodarczą zawiera dane, o których mowa w ust. 2, nazwę (firmę), adres głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej, adresy dodatkowych miejsc wykonywania działalności, numer identyfikacyjny REGON, organ ewidencyjny, wykaz rachunków bankowych, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o NIP, podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626 z późn. zm.). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego.

Natomiast na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o NIP, podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż w terminie 7 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych.

Ust. 6 ww. art. 9 ustawy o NIP stanowi zaś, iż do aktualizacji danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym stosuje się:

Na podstawie delegacji ustawowej wyrażonej w art. 5 ust. 5 ustawy o NIP, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i formularzy zgłoszeń aktualizacyjnych, z wyjątkiem zgłoszeń osób fizycznych będących przedsiębiorcami, biorąc pod uwagę kompletność przekazywanych danych niezbędnych do ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, Minister Finansów w dniu 27 listopada 2011 r. wydał rozporządzenie w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych (Dz. U. z 2012 r. poz. 1369).

Zgodnie z § 1 pkt 1 ww. rozporządzenie określa wzory formularzy zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2), stanowiącym załącznik nr 1 do rozporządzenia.

W opisie pola B.11 niniejszego zgłoszenia (adresy miejsc prowadzenia działalności), wypełniając warunki ustawowe zgłoszenia identyfikacyjnego wymienione w art. 5 ust. 4 ustawy o NIP wpisano: "W zgłoszeniu identyfikacyjnym należy podać adresy wszystkich miejsc wykonywania działalności (również hurtowni, magazynów, składów), a w zgłoszeniu aktualizacyjnym - stosownie do okoliczności i zmian. W przypadku braku miejsca na wpisanie dalszych adresów należy wypełnić formularz NIP-C lub sporządzić listę adresów tych miejsc z zaznaczeniem powodu zgłoszenia każdego adresu. W przypadku adresu nietypowego (np. sklep w przejściu podziemnym, działalność na terenie całego kraju) dane adresowe należy podać z możliwą dokładnością."

Zauważyć należy, iż ani ustawa o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, ani też ustawa - Ordynacja podatkowa nie definiują pojęcia "miejsce prowadzenia działalności".

Jedynie art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) stanowi, iż pod pojęciem "działalności gospodarczej" rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonujące taką działalność - do przedsiębiorców.

Natomiast art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.), wskazuje jedynie, iż działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Z kolei, ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w art. 15 ust. 2 wskazuje, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższych regulacji prawnych za miejsce prowadzenia działalności należy uznać miejsce, gdzie zdefiniowana w powyższych przepisach działalność gospodarcza jest wykonywana. Ponadto, winna być ona prowadzona w celach zarobkowych, tj. w celu osiągnięcia przychodu (zysku) oraz wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły lub chociażby częstotliwy. Miejsce prowadzenia działalności oznacza zatem miejsce, w którym przedsiębiorca podejmuje czynności w zakresie działalności gospodarczej lub statutowej. Za takie miejsca można przykładowo uznać filie, przedstawicielstwa, oddziały, a także punkty, w których przedsiębiorca podejmuje czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Oddział został zdefiniowany w art. 5 pkt 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności od dnia 1 lipca 2011 r. zostało uregulowane w obowiązującym od tej daty rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, str. 1).

Zgodnie z art. 11 tego rozporządzenia:

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do Dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Ustawodawca implementując przepisy prawa wspólnotowego do porządku krajowego zobligował organy podatkowe do korzystania ze wspólnotowego dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w rozporządzeniu 282/2011) zauważyć należy, że w wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Gunter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Aitstadt (Niemcy) TSUE stwierdził, że "Artykuł 9 (1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...)."

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s TS UE stwierdził, że" (...) Ponadto niepodobna uznać że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne (Berkholz, paragraf 18)". Warto tu także przytoczyć wyroki m.in. w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

Miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się powinno zatem pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że w określonym miejscu prowadzona jest działalność gospodarcza, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada miejsce prowadzenia działalności w określonym miejscu, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak stanowi zaś art. 2 pkt 22 ustawy o podatku od towarów i usług, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (...), które z kolei zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonuje sprzedaży swoich towarów na terenie całego kraju. W związku z powyższym, posiada potężny kompleks dojrzewalni, magazynów i biurowiec. Część magazynów jest przez Spółkę podnajmowania. Ponadto, Wnioskodawca informuje, że:

* w magazynie, w którym Zainteresowany przechowuje swoje towary i z którego przewozi je dalej do swoich kontrahentów w celu sprzedaży nie znajdują się organy uczestniczące w zarządzaniu i nadzorowaniu działalności spółki. Działalność w magazynie charakteryzuje się jednak pewną stałością. W magazynie znajduje się personel osobowy i urządzenia techniczne służące do realizacji dostaw towarów i świadczenia usług. Ww. magazyn nie jest organizacyjnie wyodrębnionym oddziałem Spółki,

* w magazynie, który Wnioskodawca podnajmuje od innego podmiotu również nie znajdują się organy uczestniczące w zarządzaniu i nadzorowaniu działalności spółki. Działalność w magazynie charakteryzuje się pewną stałością. W wynajmowanym magazynie jest obcy personel. Ponadto, znajdują się w nim urządzenia techniczne służące do realizacji dostaw towarów i świadczenia usług. Ww. magazyn nie jest organizacyjnie wyodrębnionym oddziałem Spółki,

* w modernizowanym budynku, który Zainteresowany dostosowuje do potrzeb prowadzenia działalności także nie znajdują się organy uczestniczące w zarządzaniu i nadzorowaniu działalności spółki. W chwili obecnej jest to budynek po starym przedszkolu przerabiany na restaurację, więc w ogóle nie ma tam działalności, a jak Spółka skończy go modernizować, to wtedy otworzy restaurację. W modernizowanym budynku przeprowadzana jest obecnie modernizacja więc jakiś personel czasami tam jest - ale nie w celu świadczenia usług tylko wykonywania prac budowlanych. Ponadto, nie znajdują się w nim urządzenia techniczne służące do realizacji dostaw towarów i świadczenia usług. Modernizowany budynek nie jest organizacyjnie wyodrębnionym oddziałem Spółki,

* w budynku wynajmowanym w całości dla kontrahentów, w którym nie prowadzi w ogóle własnej działalności nie znajdują się organy uczestniczące w zarządzaniu i nadzorowaniu działalności spółki. Stałość wynajmu w zakresie i czasie na jaki podpisana jest umowa. W budynku wynajmowanym w całości nie ma personelu Spółki. Ponadto, znajdują się w nim urządzenia techniczne służące do realizacji dostaw towarów i świadczenia usług. Ww. budynek nie jest organizacyjnie wyodrębnionym oddziałem Spółki.

Należy zauważyć, że co do zasady z formularza zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego NIP-2 wynika, że w opisie pola B.11 niniejszego zgłoszenia (adresy miejsc prowadzenia działalności) podatnik zobowiązany jest do podania adresów wszystkich miejsc prowadzenia działalności. Zatem, kwestia ustalenia, czy wskazane wyżej obiekty są miejscem prowadzenia działalności gospodarczej przesądza o tym, czy Wnioskodawca winien wykazać je w zgłoszeniu NIP-2.

Dla uznania czy dane miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej, jest miejscem prowadzenia działalności gospodarczej istotne jest czy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie personalnym i technicznym umożliwiającą, a zarazem i zapewniającą prowadzenie działalności m.in. takiej jak sprzedaż świadczeń/towarów wytwarzanych przez podatnika.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, iż w magazynie, w którym Zainteresowany przechowuje swoje towary i z którego przewozi je dalej do swoich kontrahentów oraz w magazynie, który Wnioskodawca podnajmuje od innego podmiotu - jak wskazał Wnioskodawca - znajduje się personel osobowy i urządzenia techniczne służące do realizacji dostaw towarów i świadczenia usług. Ponadto, działalność w obu magazynach charakteryzuje się pewną stałością. Zatem, ww. magazynach, należy stwierdzić, iż infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe pozostaje w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, Wnioskodawca winien podać w zgłoszeniu NIP-2 jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej adresy posiadanych magazynów. Mimo, iż jak wskazano są to miejsca które nie są organizacyjnie wyodrębnionymi oddziałami Spółki, nie są też miejscami, w których znajdują się organy uczestniczące w zarządzaniu i nadzorowaniu działalności Spółki. Istotny bowiem w niniejszej sprawie jest fakt, że w przedmiotowych magazynach zatrudniony jest personel osobowy dokonujący w imieniu Wnioskodawcy sprzedaży towarów i usług, tj. wykonujący czynności związane z osiągnięciem obrotu z tytułu sprzedaży, w obiektach tych znajdują się również urządzenia techniczne służące do realizacji dostaw towarów i świadczenia usług. Zatem, z powyższego jednoznacznie wynika, że Spółka posiada w magazynach wystarczające zasoby ludzkie i techniczne do realizacji Jej zadań.

Przedmiotowym zgłoszeniem winien zostać objęty również budynek wynajmowany w całości dla kontrahentów, w którym Wnioskodawca (fizycznie) nie prowadzi w ogóle własnej działalności. W sytuacji bowiem, gdy cały obiekt przeznaczony na wynajem wykorzystywany jest do wykonywania czynności związanych z prowadzoną przez Zainteresowanego działalnością gospodarczą, tj. pobierania pożytków w postaci najmu bez znaczenia pozostaje fakt, iż w ww. obiekcie nie znajdują się: personel Spółki, czy też organy uczestniczące w zarządzaniu i nadzorowaniu działalności Spółki, a wskazany wyżej budynek nie jest organizacyjnie wyodrębnionym oddziałem Spółki. Jak wskazano wyżej, za miejsce prowadzenia działalności uznaje się miejsce, gdzie działalność gospodarcza jest wykonywana w celach zarobkowych, tj. w celu osiągnięcia przychodu (zysku) oraz wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły lub chociażby częstotliwy. W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż położenie posiadanej przez Spółkę nieruchomości, w której wykonywana jest przez Wnioskodawcę jakakolwiek działalność, należy uznać za "miejsce prowadzenia działalności" i jako takie winno zostać wymienione w polu B.11 formularza NIP-2, a w przypadku, gdy liczba tych miejsc przekroczy 3, w formularzu NIP-C lub wskazane poprzez sporządzenie listy adresów ww. miejsc z zaznaczeniem powodu zgłoszenia każdego adresu.

Z kolei, modernizowany budynek, który Zainteresowany dostosowuje do potrzeb prowadzenia działalności to miejsce, zdaniem tut. Organu, które nie jest miejscem wykonywania działalności, które musi być ujmowane w zgłoszeniu identyfikacyjnym/zgłoszeniu aktualizacyjnym. W modernizowanym budynku, który Zainteresowany dostosowuje do potrzeb prowadzenia działalności (przedszkole przerabiane na restaurację), wykonywane są obecnie prace budowlane. Nie jest w nim prowadzona działalność gospodarcza. Ponadto, nie znajdują się w nim urządzenia techniczne służące do realizacji dostaw towarów i świadczenia usług. Modernizowany budynek nie jest też organizacyjnie wyodrębnionym oddziałem Spółki. Zatem, dopóki są wykonywane prace budowlane w przedmiotowym obiekcie, to nie występuje obowiązek wykazania tego miejsca w zgłoszeniu aktualizującym NIP-2. W związku z powyższym, Wnioskodawca nie jest zobligowany do podawania w zgłoszeniu NIP-2 jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej adresu wskazanego wyżej budynku.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz opis sprawy, należy stwierdzić, iż za miejsce prowadzenia działalności, które należy wykazać w zgłoszeniu aktualizacyjnym NIP-2 - zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników - należy uznać miejsce, w którym prowadzona jest w sposób zorganizowany oraz ciągły działalność przy wykorzystaniu infrastruktury technicznej oraz personelu osobowego, w ramach której Zainteresowany dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca ma zatem obowiązek wykazania w zgłoszeniu aktualizującym NIP-2 magazynu, w którym przechowuje swoje towary i z którego przewozi je dalej do swoich kontrahentów w celu sprzedaży, magazynu, który podnajmuje od innego podmiotu oraz budynku wynajmowanego w całości dla kontrahentów, w którym Spółka nie prowadzi w ogóle własnej działalności. Brak ww. obowiązku występuje natomiast w przypadku modernizowanego budynku, który Zainteresowany dostosowuje do potrzeb prowadzenia działalności (dopóki są w nim wykonywane prace budowlane, tj. do momentu otwarcia planowanej restauracji).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.