ILPP1/443-1033/13/16-S/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1366/14 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 czerwca 2016 r., sygn. akt I FSK 1940/14 - stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2013 r. (data wpływu 15 listopada 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 stycznia 2014 r. (data wpływu 27 stycznia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na wykonanie trwałej zabudowy wnękowej i mebli wbudowanych na stałe w obiektach budownictwa mieszkaniowego - jest prawidłowe.

W dniu 15 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT na wykonanie trwałej zabudowy wnękowej i mebli wbudowanych na stałe w obiektach budownictwa mieszkaniowego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 23 stycznia 2014 r. o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Zainteresowany projektuje meble kuchenne oraz stałe zabudowy wnękowe (szafy, zabudowy łazienkowe) oraz realizuje zlecenia montażu mebli. Usługi te polegają na montażu gotowych elementów składowych zabudowy w sposób trwały, między innymi w budynkach budownictwa mieszkaniowego.

W uzupełnieniu z dnia 23 stycznia 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że montaż komponentów meblowych nastąpi z wykorzystaniem w sposób istotny elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu), w wyniku którego powstanie trwała zabudowa spełniająca określoną funkcję użytkową. Miejsce instalacji trwałej zabudowy ograniczone jest ścianami wykonanymi np. z płyty GK lub/i cegły, betonu. Elementy zabudowy trwale mocowane są do ścian, sufitu i podłogi za pomocą kołków, specjalnie przystosowanych do montażu prętów metalowych, kątowników, kotw oraz kołków wypełnionych cementem, jeśli zabudowa wymaga dodatkowych wzmocnień, specjalistycznych klejów i wypełnień.

Do wykonania zabudowy wykorzystane zostaną elementy płyt laminowanych, drewnianych, płyt OSB, MDF, konstrukcje stalowe i aluminiowe, które zostaną dopasowane do rozmiaru wnęki i za pomocą wyżej wymienionych elementów łączących, zostaną na stale połączone z elementami konstrukcyjnymi budynku np. ścianami, sufitem i podłogą. Sposób zamontowania zabudowy trwałej meblowej nie pozwala na demontaż zabudowy bez uszkodzeń. Próby demontażu zabudowy wiążą się np. ze zburzeniem ścian GK, ubytkami w ścianach szczególnie gdy zastosujemy kolki i wypełnienie betonem (wzmocnienie miejsca instalacji kolka). Podczas demontażu elementy zabudowy meblowej ulegną zniszczeniu, gdyż materiał taki, jak płyty laminowane i elementy drewniane wykonane w określonym rozmiarze, grubości, kolorystyce i lakierze, nie nadają się do powtórnego montażu, osłabia się ich struktura, pękają, powierzchnia zostaje porysowana, są odpryski, wyrwy po złączach, dlatego nie można ich przenosić w inne miejsca.

Demontaż trwałej zabudowy meblowej nie naruszy głównych elementów konstrukcyjnych, jak fundament, ściany nośne, konstrukcyjne, nadproża stropy, dach, stropodach, wieńce i schody, których głównym zadaniem jest przenoszenie obciążeń, z uwagi na bezpieczeństwo.

Trwała zabudowa meblowa jest projektowana indywidualnie do każdego lokalu, jest projektowana i wykonywana na wymiar, sposób montażu i opisana wyżej technologia montażu jest bezpieczna dla budynku/lokalu i stanowi jego modernizację, zwiększa użyteczność, wykorzystuje elementy konstrukcji lokalu w sposób istotny, by trwale połączyć się ze ścianami i sufitem lokalu i wtopić się w przestrzeń do zabudowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jaka jest właściwa stawka VAT zastosowana dla usług montażu trwałej zabudowy wnękowej, mebli wbudowanych na stałe (meble kuchenne, blaty, garderoby, szafy wnękowe), w sytuacji gdy usługi montażu mebli świadczone są dla gospodarstw domowych objętych społecznym programem mieszkaniowym?

Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli świadczone są usługi polegające na wyposażaniu obiektów budownictwa mieszkaniowego w meble kuchenne oraz zabudowy wnęk, wykonane pod wymiar, dostosowane do konkretnego pomieszczenia, na stałe mocowane do ścian można zastosować obniżoną stawkę VAT, czyli 8%. Przepis określający obniżoną stawkę podatku od towarów i usług do usług budowlanych zawarty jest w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem 8% stawkę podatku stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W dniu 12 lutego 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP1/443-1033/13-4/AW, w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2013 r. (data wpływu 15 listopada 2013 r.) w zakresie stawki podatku VAT na wykonanie trwałej zabudowy wnękowej i mebli wbudowanych na stałe w obiektach budownictwa mieszkaniowego jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 25 lutego 2014 r., natomiast odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 27 marca 2014 r., nr ILPP1/443/ W-23/14-2/HMW (skutecznie doręczonym w dniu 31 marca 2014 r.).

W dniu 24 marca 2014 r. wpłynęła skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 12 lutego 2014 r.

Wyrokiem z dnia 30 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1366/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację z dnia 12 lutego 2014 r., nr ILPP1/443-1033/13-4/AW.

Pismem z dnia 2 października 2014 r., nr ILRP-007-267/14-2/MT Minister Finansów działający przez upoważnionego Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA.

Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2016 r., sygn. akt I FSK 1940/14 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W dniu 19 września 2016 r. do Biura KIP w Lesznie wpłynął wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 30 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1366/14, prawomocny od dnia 10 czerwca 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1366/14 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 czerwca 2016 r., sygn. akt I FSK 1940/14 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt, iż interpretacja uchylona przez ww. wyrok była wydana w stanie prawnym obowiązującym na dzień 12 lutego 2014 r., poniżej powołano przepisy obowiązujące w tym czasie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z brzmieniem art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.

I tak, w świetle art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Jak stanowi art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym - zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy - rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, nie zalicza się:

Zgodnie z brzmieniem ust. 12c cyt. artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Ponadto w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. na podstawie § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2013 r. poz. 247, z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 8% dla:

- w zakresie, w jakim wymienione roboty nie są objęte tą stawką na podstawie pkt 2.

Przez roboty konserwacyjne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, rozumie się roboty mające na celu utrzymanie sprawności technicznej elementów budynku lub jego części inne niż remont (§ 7 ust. 2 rozporządzenia).

Przy czym, zgodnie z § 7 ust. 3 rozporządzenia, przepisu ust. 1 pkt 3 powołanego wyżej § 7 rozporządzenia, nie stosuje się, jeżeli wartość towarów bez podatku wchodzących w podstawę opodatkowania świadczenia robót konserwacyjnych przekracza 50% tej podstawy.

Należy w tym miejscu zauważyć, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. kwestie będące przedmiotem przywołanego wyżej przepisu § 7 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 cyt. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług reguluje analogicznie brzmiący § 3 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2013 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz. U. poz. 1719).

Przepis art. 2 pkt 12 ustawy określa, że przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania, sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Zatem, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. opodatkowaniu stawką w wysokości 8% podlega dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja lub przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, z wyłączeniem lokali użytkowych, a więc m.in. do budynków mieszkalnych stałego zamieszkania sklasyfikowanych w PKOB w dziale 11, przy uwzględnieniu kryterium powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy oraz do lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12.

W tym miejscu należy podkreślić, że obniżone stawki podatku mają charakter wyjątkowy, zatem winny mieć zastosowanie do towarów i usług wskazanych wprost przez ustawodawcę w ustawie i w przepisach wykonawczych do ustawy. Preferencyjna stawka podatku ma zastosowanie do wskazanych w przepisach czynności dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego.

Przepisy ustawy nie definiują pojęć wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy, dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do rozumienia tych terminów przyjętego w języku potocznym.

Według Słownika języka polskiego (Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 2005, str. 70, kol. 2), przez budowę należy rozumieć m.in. wznoszenie budowli, budowanie (...). Natomiast "budować" to znaczy wznosić budowle, pomieszczenia, ich części lub zespoły.

Pojęcie "modernizacja" - według cytowanego Słownika języka polskiego (str. 474, kol. 2) - oznacza unowocześnienie i usprawnienie czegoś.

Ponadto należy wskazać, że również w uchwale z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. akt I FPS 2/13 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził że "czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, w tym pojęcie modernizacji, zostały wprowadzone do tej ustawy w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym. W takim znaczeniu modernizacja oznacza unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części".

Natomiast "przebudowa" - zgodnie z ww. Słownikiem języka polskiego (str. 770, kol. 1) - to zmiana istniejącego stanu czegoś na inny; ulepszenie, poprawienie czegoś.

Budowa, modernizacja, przebudowa podobnie, jak w przypadku innych wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy czynności, powinny zatem dotyczyć elementów konstrukcyjnych obiektów lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W znaczeniu słownikowym ("Współczesny słownik języka polskiego", red. Bogusław Dunaj, wyd. Langenscheidt Polska Sp. z o.o.), "remont" oznacza zespół czynności, w których wyniku przywraca się sprawność, wartość użytkową jakiegoś obiektu, urządzenia, natomiast "montaż" to składanie, łączenie, ustawianie z poszczególnych części maszyn, urządzeń, budowli; zakładanie instalacji. Z kolei "instalować" oznacza zakładać, montować jakieś urządzenia techniczne.

Zauważyć należy, że przy ustaleniu właściwej stawki podatku VAT decydujące znaczenie ma fakt, co jest przedmiotem sprzedaży, czy podatnik dokonuje dostawy towarów, czy świadczy usługę oraz czy czynność wykonywana przez podatnika mieści się w zakresie czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy (dostawa, budowa, remont, modernizacja, przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym).

Świadczenie kompleksowe (złożone) to zgodnie z orzecznictwem TSUE szereg działań podejmowanych przez podatnika na rzecz konsumenta, które z gospodarczego punktu widzenia tworzy jedną całość i z podatkowego punktu widzenia nie powinno być w sposób sztuczny dzielone.

Natomiast o tym, czy będziemy mieli do czynienia z dostawą towarów, czy świadczeniem usług powinien przesądzić element, który w ramach danego świadczenia ma charakter dominujący (zob. np. wyroki TSUE: z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94, Faaborg - Gelting Linien; z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd p-ko Commissioners of Custom and Excise; z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04, Levob Verzekeringen BV,OV Bank NV v Staatssecretaris van Financien, z glosą P. Selera, opubl. Lex/el. 2010). Jeżeli elementem dominującym w ramach danej transakcji będzie wydanie towaru w celu przeniesienia prawa do rozporządzania nim jak właściciel, zaś pozostałe czynności będą miały charakter pomocniczy lub uboczny wówczas transakcja powinna być traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Natomiast w przypadku gdy istotą transakcji będą inne czynności to mimo, że w ramach takiej transakcji może także wystąpić wydanie towaru, powinna być ona traktowana jako świadczenie usług.

Mając na uwadze powołaną wyżej uchwałę NSA z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 2/13, opisane w stanie faktycznym czynności składające się na świadczenie kompleksowe, polegające na wykonaniu zabudowy wnękowej i kuchennej z komponentów nabytych uprzednio od ich producentów lub dystrybutorów, należy uznać za świadczenie usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca - będący czynnym podatnikiem VAT - prowadzi działalność gospodarczą polegającą na projektowaniu mebli kuchennych oraz stałych zabudów wnękowych (szafy, zabudowy łazienkowe) oraz realizuje zlecenia montażu mebli. Usługi te polegają na montażu gotowych elementów składowych zabudowy w sposób trwały, między innymi w budynkach budownictwa mieszkaniowego.

Wnioskodawca wskazał, że montaż komponentów meblowych nastąpi z wykorzystaniem w sposób istotny elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu), w wyniku którego powstanie trwała zabudowa spełniająca określoną funkcję użytkową. Miejsce instalacji trwałej zabudowy ograniczone jest ścianami wykonanymi np. z płyty GK lub/i cegły, betonu. Elementy zabudowy trwale mocowane są do ścian, sufitu i podłogi za pomocą kołków, specjalnie przystosowanych do montażu prętów metalowych, kątowników, kotw oraz kołków wypełnionych cementem, jeśli zabudowa wymaga dodatkowych wzmocnień, specjalistycznych klejów i wypełnień.

Do wykonania zabudowy wykorzystane zostaną elementy płyt laminowanych, drewnianych, płyt OSB, MDF, konstrukcje stalowe i aluminiowe, które zostaną dopasowane do rozmiaru wnęki i za pomocą wyżej wymienionych elementów łączących, zostaną na stale połączone z elementami konstrukcyjnymi budynku np. ścianami, sufitem i podłogą. Sposób zamontowania zabudowy trwałej meblowej nie pozwala na demontaż zabudowy bez uszkodzeń. Próby demontażu zabudowy wiążą się np. ze zburzeniem ścian GK, ubytkami w ścianach szczególnie gdy zastosujemy kolki i wypełnienie betonem (wzmocnienie miejsca instalacji kolka). Podczas demontażu elementy zabudowy meblowej ulegną zniszczeniu, gdyż materiał taki, jak płyty laminowane i elementy drewniane wykonane w określonym rozmiarze, grubości, kolorystyce i lakierze, nie nadają się do powtórnego montażu, osłabia się ich struktura, pękają, powierzchnia zostaje porysowana, są odpryski, wyrwy po złączach, dlatego nie można ich przenosić w inne miejsca.

Demontaż trwałej zabudowy meblowej nie naruszy głównych elementów konstrukcyjnych, jak fundament, ściany nośne, konstrukcyjne, nadproża stropy, dach, stropodach, wieńce i schody, których głównym zadaniem jest przenoszenie obciążeń, z uwagi na bezpieczeństwo.

Trwała zabudowa meblowa jest projektowana indywidualnie do każdego lokalu, jest projektowana i wykonywana na wymiar, sposób montażu i opisana wyżej technologia montażu jest bezpieczna dla budynku/lokalu i stanowi jego modernizację, zwiększa użyteczność, wykorzystuje elementy konstrukcji lokalu w sposób istotny, by trwale połączyć się ze ścianami i sufitem lokalu i wtopić się w przestrzeń do zabudowy.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca ma wątpliwości jaka jest prawidłowa stawka podatku VAT na wykonanie trwałej zabudowy wnękowej i mebli wbudowanych na stałe (mebli kuchennych, blatów, garderób, szaf wnękowych) w obiektach budownictwa mieszkaniowego.

Opisane przez Zainteresowanego we wniosku czynności - jak wskazał WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 30 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1366/14 - są znacząco zbliżone do przedstawionych w stanie faktycznym sprawy, na gruncie której została podjęta uchwała NSA z dnia 24 czerwca 2013 r., sygn. akt I FPS 2/13. Decydujące znaczenie w rozpatrywanej sprawie ma zatem ocena, czy zabudowa meblowa, którą Wnioskodawca wykonuje w ramach prowadzonej działalności, tworzy z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części (lokal) trwałą zabudowę meblową.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie "z zabudową meblową o charakterze trwałym mamy do czynienia także wówczas, gdy demontaż takiej zabudowy powoduje uszkodzenie elementów tej zabudowy, a także uszkodzenia trwałych elementów budynku (lokalu), wynikające z usunięcia mocowania elementów meblowych".

Ponadto jak stwierdził NSA w wyroku z dnia 10 czerwca 2016 r., sygn. akt I FSK 1940/14 " (...) sama konstrukcja budynku rozumiana jako fundament, nadproża, stropy, dach itd. nie musi doznawać uszczerbku poprzez fakt demontażu mebli. Pojęcie »trwałości zabudowy« oraz »trwałości połączenia« nie musi przy tym wiązać się z »nierozerwalnością«, gdyż zależy to od techniki łączenia (determinującej użycie określonych łączników), która jest właściwa z technicznego punktu widzenia, uwzględniającego rodzaj łączonych elementów oraz spełnianą przez nie funkcję".

We wniosku o wydanie interpretacji Wnioskodawca wskazał, że demontaż zabudowy meblowej wykonanej i dostosowanej pod konkretny wymiar będzie skutkować uszkodzeniem elementów meblowych oraz uszkodzeniem ścian, sufitów i podłóg pomieszczenia (zburzeniem ścian GK, ubytkami w ścianach po zastosowanych mocowanych, tj. kołki i wypełnienia betonem). Nie jest także możliwe przeniesienia zdemontowanej zabudowy do innego pomieszczenia gdyż elementy tej zabudowy pękają, pojawiają się odpryski, wyrwy po złączach.

Uwzględniając opisany we wniosku stan faktyczny oraz treść powołanej uchwały - zdaniem Sądu WSA - wykonywana przez Wnioskodawcę zabudowa meblowa (kuchni, łazienek, szaf wnękowych) jest połączona w sposób trwały z elementami konstrukcyjnymi budynku (lokalu). Tym samym, powyższą zabudowę należy uznać za modernizację budynku (lokalu).

W konsekwencji mając na uwadze okoliczności sprawy przedstawione przez Wnioskodawcę oraz wykładnię przepisów prawa dokonaną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1366/14 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 czerwca 2016 r., sygn. akt I FSK 1940/14, należy stwierdzić, że opisana we wniosku usługa montażu trwałej zabudowy wnękowej, mebli wbudowanych na stałe (mebli kuchennych, blatów, garderób, szaf wnękowych) w obiektach budowlanych zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, stanowi usługę modernizacji, w związku z tym jest opodatkowana stawką podatku VAT w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.