ILPP1/443-102/08-4/IN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2008 r. (data wpływu 21 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynagrodzenia za pobór opłaty targowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynagrodzenia za pobór opłaty targowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe).

Wnioskodawca zgodnie z przepisami prawa miejscowego tj., uchwałą nr XXX (...) Rady Miejskiej X z 30 kwietnia 2002 r. oraz uchwałą nr V/4 (...) z 31 stycznia 2003 r. w sprawie ustalenia wysokości opłaty targowej w mieście X, jej poboru oraz określenia inkasenta i wynagrodzenia za pobór tej opłaty, został wskazany na inkasenta opłaty targowej. Wskazania tego dokonano na podstawie § 3 w brzmieniu "Pobór opłaty targowej.....".

Poboru opłaty targowej Spółka dokonuje więc zgodnie z art. 19 pkt 1 lit. a) i pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 9, poz. 31 z późn. zm.) oraz art. 9 ustawy - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), na podstawie cennika ustalonego w § 1 zatwierdzonego ww. uchwałą Rady Miejskiej.

Za pobór opłaty targowej Spółka otrzymuje wynagrodzenie ustalone w § 5 uchwały Rady Miejskiej Nr V/4 (...), zgodnie z którym "Wynagrodzenie za pobór opłaty targowej ustala się w postaci prowizji w wysokości 18% od pobranych opłat targowych, na podstawie comiesięcznego rozliczenia", w powiązaniu art. 28 § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa oraz art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Ponadto Spółka corocznie zawierała z Gminą Miasto X (zwanej dalej Gminą) umowę na pobór opłaty targowej oraz comiesięcznie wystawiała fakturę VAT za wynagrodzenie prowizyjne z tytułu poboru opłaty targowej opodatkowując je podatkiem VAT wg stawki 22%.

Było to zgodne ze stanowiskiem organu podatkowego i urzędu statystycznego, z których wynikało, iż Spółka świadczy usługę na rzecz Urzędu Miejskiego, zaklasyfikowaną wg KWiU do symbolu 74.87.12-00.00, czyli do "usług świadczonych przez agencje inkasa", które na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowane są podstawową, 22% stawką VAT.

Z takim stanowiskiem Spółka nie chciała się zgodzić, lecz w związku z kontrolami Urzędu Kontroli Skarbowej w Poznaniu przeprowadzonymi w roku 2001 oraz roku 2004 (dotyczącymi odpowiednio lat 1999-2000 oraz roku 2001), który uważał, że podatek VAT od ww. wynagrodzenia należy naliczać, Spółka zastosowała się do tej interpretacji. Pomimo, że decyzje UKS w wyniku odwołania złożonego przez Spółkę zostały uchylone, to sprawa nie została rozstrzygnięta co do istoty.

Zgodnie z tzw. "Uwagami wyjaśniającymi do KWiU" opracowanymi przez Ośrodek Badawczo-Rozwojowy GUS (Warszawa 1995 r.), usługi agencji inkasa polegają na inkasowaniu rachunków, czeków, weksli i przesyłek pieniężnych dla klientów. Nie ma w ich przypadku mowy o poborze podatków i opłat na rzecz budżetu państwa czy samorządu terytorialnego wynikającym z Ordynacji podatkowej. Spółka natomiast nie jest agencją.

W związku z powyższym pojawia się wątpliwość czy czynność, o której mowa wyżej stanowi usługę, a jeżeli tak to czy zaliczana jest do podkategorii KWiU 75.11.11 "usługi ustawodawcze i wykonawcze".

Gmina Miasto X uważa, że Spółka od roku 2008 nie powinna naliczać podatku VAT od wynagrodzenia za pobór opłaty targowej. Swoje stanowisko Gmina opiera na wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, sygn. akt I FSK 1192/06, z którego wynika, iż czynność poboru opłaty targowej wykonywana przez Spółkę jako inkasenta na podstawie uchwały Rady Miejskiej nie podlega podatkowi VAT.

Wnioskodawca podkreśla, iż obowiązek poboru opłaty targowej nałożono na Spółkę aktem prawa miejscowego. Zgodnie z uchwałą między Gminą Miasto X a inkasentem został nawiązany stosunek publicznoprawny.

Umowa zlecenia nie ma żadnego wpływu na opodatkowanie, ponieważ ani zgoda ani wola inkasenta nie jest potrzebna. Gmina występuje w tym przypadku w roli władczej, a Spółka realizuje zadania z zakresu administracji publicznej. W związku z powyższym Gmina Miasto zrezygnowała z zawarcia umowy ze Spółką na rok 2008, gdyż uważa ją za zbędną, a wynagrodzenie za nieopodatkowane.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z posiadaną przez Spółkę klasyfikacją statystyczną nadaną przez Urząd Statystyczny w Poznaniu w dniu 23 maja 1997 r. nr SG-K (...), z której wynika, iż wykonywanie na zlecenie Urzędu Miejskiego poboru opłaty targowej należy zaliczyć do podkategorii KWiU 74.84.12 "usługi świadczone przez agencje inkasa" oraz ze względu na zawarte z Gminą umowy zlecenia, Wnioskodawca do końca roku 2007 winien naliczać 22% podatek VAT od wynagrodzenia za pobór opłaty targowej. Faktyczne wynagrodzenie wynosiło zatem nie 18% lecz 14,75%.

Od roku 2008 Gmina nie zawiera ze Spółką żadnej dodatkowej umowy na pobór opłaty targowej, zatem Wnioskodawca związany jest z Gminą jedynie uchwałą Rady Miejskiej wyznaczającą Spółkę na inkasenta i ustalającą jej wynagrodzenie za pobór opłaty targowej. W takiej sytuacji nawiązany jest tylko stosunek publicznoprawny a Spółka realizuje zadania z zakresu administracji publicznej.

Zdaniem Wnioskodawcy w takim przypadku ww. wynagrodzenie nie jest usługą i nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług, jak również nie jest czynnością wymienioną w art. 8 ustawy o VAT.

Spółka nie powinna więc wystawiać faktur VAT oraz nie powinna naliczać podatku VAT należnego, lecz powinna rozliczać się za pomocą zewnętrznej noty księgowej.

Ww. wynagrodzenia Spółka nie ujmuje w strukturze przyjmowanej do rozliczenia podatku naliczonego, nie wykazuje w sprzedaży i deklaracji VAT-7.

Opłatę targową Spółka przekaże dla Gminy w kwocie po potrąceniu ww. wynagrodzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za nieprawidłowe.

Ad. 1

Zagadnienia dotyczące opłaty targowej normuje ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 z późn. zm.). Zgodnie z art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach. Na mocy art. 19 pkt 1 lit. a) powołanej ustawy rada gminy, w drodze uchwały określa zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłat określonych w ustawie, z tym że stawka opłaty targowej nie może przekroczyć 631,94 zł dziennie. W myśl pkt 2 powołanego wyżej przepisu rada gminy, w drodze uchwały może zarządzić pobór tych opłat w drodze inkasa oraz określić inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso.

Do opłaty targowej zastosowanie mają przepisy Ordynacji podatkowej, gdyż jak stanowi art. 2 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej przepisy ustawy stosuje się do opłaty skarbowej oraz opłat, o których mowa w przepisach o podatkach i opłatach lokalnych.

W myśl art. 9 Ordynacji podatkowej inkasentem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana do pobrania podatku od podatnika i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie natomiast z art. 28 § 4 Ordynacji podatkowej rada gminy, rada powiatu oraz sejmik województwa może ustalić wynagrodzenie dla płatników lub inkasentów z tytułu poboru podatków stanowiących dochody, odpowiednio, budżetu gminy, powiatu lub województwa.

Wynagrodzenie płatników i inkasentów pobierających podatki stanowiące dochody jednostek samorządu terytorialnego jest, w świetle art. 28 § 4 Ordynacji podatkowej fakultatywne.

Ustalenie takiego wynagrodzenia odbywa się w drodze uchwały rady gminy, rady powiatu lub sejmiku województwa. Jeżeli przepisy prawa podatkowego przewidują możliwość lub obowiązek określenia wynagrodzenia w drodze uchwały organu stanowiącego, ten właśnie organ jest wyłącznie właściwy do określenia wynagrodzenia za podatki wpłacone na rachunek budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

Podmiot, któremu powierzono pobór opłaty targowej, ma status inkasenta w rozumieniu art. 9 Ordynacji podatkowej, czyli jest obowiązany do pobierania od podatnika podatku (opłaty) i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W przypadku opłaty targowej pobór tych opłat i wysokość wynagrodzenia za inkaso, zgodnie z art. 19 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zarządzana jest uchwałą rady gminy.

Z opisu zawartego we wniosku oraz powołanych wyżej przepisów wynika, iż Wnioskodawca z tytuły poboru opłaty targowej, na mocy uchwały rady gminy występuje w roli inkasenta, któremu przysługuje wynagrodzenie, o którym mowa w art. 28 § 4 Ordynacji podatkowej.

Wysokość tego wynagrodzenia i sposób jego rozliczenia nie wynika ani z Ordynacji podatkowej ani z rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2002 r. w sprawie wynagrodzenia płatników i inkasentów pobierających podatki na rzecz budżetu państwa (Dz. U. Nr 240, poz. 2065), lecz z wydanych na podstawie art. 28 § 4 uchwał organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego.

Ponieważ sposób rozliczenia wynagrodzenia nie wynika z przepisów prawa podatkowego tut. Organ nie może rozstrzygnąć czy Wnioskodawca powinien je potrącać z ogółu zebranej opłaty targowej.

Fakt, iż Wnioskodawca jest inkasentem w rozumieniu art. 9 Ordynacji podatkowej oraz, że za wykonywane czynności otrzymuje wynagrodzenie, o którym mowa w art. 28 § 4 tej ustawy, nie determinuje opodatkowania tej czynności podatkiem od towarów i usług.

Na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Na podstawie art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

W art. 15 ust. 1 ww. ustawy postanowiono, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez "podatników" w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.) zwalnia się od podatku VAT czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Analiza wskazanych powyżej przepisów prowadzi do następujących wniosków:

* wyłączenie organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników podatku od towarów i usług oraz zwolnienie od podatku jednostek samorządu terytorialnego ma charakter wyłącznie podmiotowo - przedmiotowy,

* w celu skorzystania przez ww. podmioty z wyłączenia z opodatkowania lub ze zwolnienia od podatku konieczne jest spełnienie dwóch kumulatywnych warunków:

nbspnbspnbspnbsp-czynności - co do zasady podlegające opodatkowaniu VAT - muszą być wykonane przez ściśle określone podmioty,

nbspnbspnbspnbsp-ponadto czynności te muszą być wykonywane w ramach sprawowanego przez te podmioty władztwa publicznego.

W związku z powyższym należy podkreślić, iż tylko spełnienie ww. warunków łącznie daje możliwość legalnego wyłączenia z kategorii podatników podatku od towarów i usług na mocy art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, lub zwolnienia realizowanych czynności od podatku, w oparciu o § 8 ust. 1 pkt 13 powołanego wyżej rozporządzenia.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca z tytułu poboru opłaty targowej działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, gdyż wyłączenie z opodatkowania dotyczy ściśle określonych podmiotów, tj. organów władzy publicznej i urzędów obsługujących te organy. Nie korzysta również ze zwolnienia od podatku jako jednostka samorządu terytorialnego.

Wnioskodawca, mimo iż wykonuje czynności poboru opłaty targowej, w imieniu jednostki samorządu terytorialnego, sam nie wchodzi w skład administracji samorządowej, lecz prowadzi niezależną działalność gospodarczą, przy czym ani cel ani rezultat prowadzonej działalności nie wykluczają go z kategorii podatników podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wykonuje czynności inkasa opłaty targowej na podstawie uchwały Rady Miejskiej X nr XXX (...) z dnia 30 kwietnia 2002 r. oraz uchwały nr V/4 (...) z dnia 31 stycznia 2003 r. Za wykonanie ww. czynności otrzymuje stosowne wynagrodzenie w wysokości 18% pobranych opłat. W związku z powyższym do czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę - zarówno przed jak i po 1 stycznia 2008 r. - ma zastosowanie cyt. wyżej przepis art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Za usługę w rozumieniu ww. przepisu uznać bowiem należy działanie wykonywane przez dany podmiot a wynikające m.in. z nakazu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu w sytuacji gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy czynnością wykonaną przez dany podmiot a wynagrodzeniem otrzymanym z tego tytułu.

Dla uznania czynności inkasa opłaty targowej za usługę nie ma natomiast znaczenia, czy między stronami zawarta została dodatkowa umowa.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 cyt. ustawy podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. W przypadku niektórych towarów lub usług możliwe jest jednak zastosowanie jednej z trzech obniżonych stawek (0%, 3%, 7%) lub też zwolnienia od podatku. Zastosowanie obniżonej stawki lub zwolnienia od podatku możliwe jest jednak tylko wówczas, gdy przewiduje to ustawa lub przepisy wykonawcze do ustawy.

Dla prawidłowego określenia wysokości stawki podatku od towarów i usług od czynności, których przedmiotem są poszczególne towary i usługi, ustawodawca odsyła do klasyfikacji statystycznych wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, powołując w przepisach dotyczących obniżonych stawek podatku oraz w załącznikach do ustawy symbole PKWiU.

W myśl § 2 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 89, poz. 844 z późn. zm.) dla celów podatku od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2008 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264 z późn. zm.).

Natomiast Klasyfikację Wyrobów i Usług, na którą powołuje się Wnioskodawca do celów poboru podatku od towarów i usług stosowało się w okresie do 31 grudnia 2002 r. (art. 54 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), a zatem dnia 1 stycznia 2003 r. przestała obowiązywać.

Podkreślenia wymaga fakt, że organ podatkowy nie jest organem uprawnionym do klasyfikowania danych usług lub towarów do odpowiednich symboli PKWiU. Zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji statystycznych - na podstawie Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania, w tym także dla usług według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych. Tylko w przypadku prawidłowego zaklasyfikowania do właściwego grupowania PKWiU możliwie jest rozstrzygnięcie o zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług danego towaru lub usługi.

Biorąc pod uwagę przytoczone regulacje, tut. Organ jako niewłaściwy rzeczowo nie dokonywał klasyfikacji wykonywanych przez Wnioskodawcę usług do właściwego grupowania PKWiU.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. Pod pozycją 6 załącznika nr 4 do ustawy jako zwolnione od podatku wymieniono "usługi w zakresie administracji publicznej, obrony narodowej, obowiązkowych ubezpieczeń społecznych - wyłącznie usługi w zakresie obowiązkowych ubezpieczeń społecznych" - PKWiU ex 75.

Na podstawie powołanego wyżej przepisu zwolnione od podatku są jednak tylko i wyłącznie usługi w zakresie obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, zwolnienie nie obejmuje natomiast usług administracji. Wynika to z pełnego brzmienia ww. pozycji załącznika do ustawy o VAT oraz z użycia przy wymienionym rodzaju grupowania PKWiU 75 symbolu "ex", oznaczającego, iż - jak wynika z objaśnień umieszczonych pod załącznikiem nr 4 - zwolnienie dotyczy tylko danej usługi z danego grupowania.

Z powyższego wynika, iż nawet jeśli świadczone przez Wnioskodawcę usługi zaliczone zostaną przez Urząd Statystyczny do grupowania PKWiU 75.1 -"usługi administracji publicznej", to i tak nie mogą one korzystać ze zwolnienia, na podstawie treści poz. 6 załącznika nr 4 do ustawy o VAT.

W przypadku gdy Urząd Statystyczny zakwalifikuje świadczone usługi do grupowania, dla którego przepisy dotyczące podatku od towarów i usług nie przewidują ani zwolnienia ani obniżonej stawki VAT, Wnioskodawca zobowiązany jest do zastosowania 22% stawki podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Ad. 2

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Wyjątek od tej zasady określony został w art. 106 ust. 4. Z przepisu tego wynika, iż podatnicy podatku od towarów i usług, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i ust. 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej, jednakże na żądanie tych osób są obowiązani do wystawienia faktury.

Fakturami VAT dokumentowane są zatem czynności kwalifikowane jako dostawa towarów lub świadczenie usług jeżeli realizowane są przez podatnika podatku VAT, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Jak wyżej wskazano pobór opłaty targowej stanowi odpłatne świadczenie usług na rzecz podmiotu nie będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, zatem czynność ta - zgodnie z art. 106 ust. 1 cyt. ustawy - bezwzględnie powinna zostać udokumentowana fakturą VAT spełniającą wymogi, o których mowa w § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 z późn. zm.).

Wnioskodawca obowiązany jest do wystawienia faktury VAT bez względu na to, czy wynagrodzenie z tytułu poboru opłaty targowej opodatkowane jest 22% stawką VAT czy też korzysta ze zwolnienia.

Ad. 3

Trzecie pytanie zawarte we wniosku dotyczy sposobu wyliczenia struktury sprzedaży w celu odliczenia podatku naliczonego, w przypadku gdy wynagrodzenie za pobór opłaty targowej nie podlega opodatkowaniu i nie jest dokumentowane fakturą VAT.

Ponieważ czynność polegająca na poborze opłat targowej za wynagrodzeniem uznana została za usługę, w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, czyli za czynność podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i dokumentowaną fakturą VAT zatem pytanie trzecie stało się bezprzedmiotowe.

Powołany przez Stronę wyrok NSA z dnia 6 września 2007 r., sygn. akt I FSK 1192/06 wydany został na podstawie przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r. czyli w innym stanie prawnym. Ponadto wyrok ten jest rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.