ILPB4/4510-1-2/16-6/MC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez pełnomocnika przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2015 r. (data wpływu 4 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zabezpieczenie inwestycji (pytanie nr 2):

* jest bezprzedmiotowe - w części dotyczącej wydatków bezpośrednio zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów,

* jest prawidłowe - w pozostałej części.

W dniu 4 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismami z: 5 stycznia 2016 r. (data wpływu 11 stycznia 2016 r.) i 8 marca 2016 r. (data wpływu 10 marca 2016 r.) oraz o dodatkową opłatę - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* powstania przychodu z tytułu otrzymanego odszkodowania (pytanie nr 1),

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zabezpieczenie inwestycji (pytanie nr 2).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest komplementariuszem w spółce komandytowej (dalej: Spółka C), która jest komandytariuszem w innej spółce komandytowej (dalej: Spółka B), ta zaś jest komandytariuszem w kolejnej spółce komandytowej (dalej: Spółka A).

Wyrokiem z dnia 1 czerwca 2015 r., Sąd Okręgowy zasądził od (...) SA na rzecz Spółki A zapłatę określonej kwoty tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami. Podstawą kalkulacji zasądzonej kwoty była wysokość kwot wydatkowanych przed wniesieniem pozwu (co nastąpiło w dniu 31 sierpnia 2012 r.) przez Spółkę A na zabezpieczenie przed niekorzystnymi wpływami górniczymi prowadzonej przez nią inwestycji budowlanej, polegającej na budowie hali magazynowej wysokiego składowania, budynku socjalno-biurowego z pomieszczeniami technicznymi, rampy załadowczej z powierzchnią biurową, rampy dostawy towaru, portierni, pompowni wraz ze zbiornikiem wody p.poż., podziemnego zbiornika retencyjnego z przepompownią, masztów flagowych, fundamentu pod generator prądotwórczy oraz zespołu sieci, dróg wewnętrznych i parkingów zlokalizowanych na nieruchomościach Spółki A. Ostatecznie zasądzona na rzecz Spółki A kwota była niemal o połowę niższa, niż pierwotnie skalkulowana w pozwie.

Podstawą prawną zasądzenia wspomnianej kwoty, podaną przez sąd w wyroku, były przepisy art. 150-151 oraz art. 144-145 i art. 148 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze, a także odpowiednie przepisy Kodeksu cywilnego o naprawieniu szkody.

W piśmie z 8 marca 2016 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku Wnioskodawca wskazał, że Spółka A poniosła następujące wydatki związane z zabezpieczeniem inwestycji budowlanej:

Wszystkie te wydatki zostały zaliczone do wartości początkowej środków trwałych.

Odnośnie do żądania wskazania, czy w związku z dokonywanymi odpisami amortyzacyjnymi od powstałych środków trwałych zachodzą jakiekolwiek okoliczności, w związku z którymi odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca podał, iż przedstawił wszelkie okoliczności stanu faktycznego we wniosku o interpretację. Nie ma on świadomości, co do istnienia jakichkolwiek innych okoliczności, które mogłyby powodować brak możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy zasądzona w wyroku wskazanym w opisie stanu faktycznego kwota stanowi dla Wnioskodawcy - w części, jaka przypada na niego proporcjonalnie do iloczynu jego prawa do udziału w zysku Spółki C, prawa do udziału Spółki C w zysku Spółki B oraz prawa do udziału Spółki B w zysku Spółki A - przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

2. Czy wydatki Spółki A, stanowiące podstawę wyliczenia kwoty odszkodowania, zasądzonej na jej rzecz w wyroku wskazanym w opisie stanu faktycznego, zaliczone winny być w całości do kosztów uzyskania przychodów:

#8722; i czy w związku z tym stanowić będą dla Wnioskodawcy - w części, jaka przypada na niego proporcjonalnie do iloczynu jego prawa do udziału w zysku Spółki C, prawa do udziału Spółki C w zysku Spółki B oraz prawa do udziału Spółki B w zysku Spółki A - koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 2. Wniosek Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną z 17 marca 2016 r. nr ILPB4/4510-1-2/16-5/MC.

Zdaniem Wnioskodawcy na pytanie zadane ad 2 również należy odpowiedzieć twierdząco. Zatem wydatki Spółki, stanowiące podstawę kalkulacji kwoty odszkodowania, zasądzonej na jej rzecz w wyroku wskazanym w opisie stanu faktycznego, zaliczone winny być w całości do kosztów uzyskania przychodów i stanowić będą dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych - w takiej części, jaka przypada na niego proporcjonalnie do iloczynu jego prawa do udziału w zysku Spółki C, prawa do udziału Spółki C w zysku Spółki B oraz prawa do udziału Spółki B w zysku Spółki A. Zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów następować winno - w zależności od tego, czy wydatki te stanowiły, czy też nie, wydatki na nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych:

* pośrednio, to znaczy poprzez zwiększenie o nie wartości początkowej tych środków i wartości oraz dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od tej wartości - w pełnej wysokości tych odpisów, albo

* bezpośrednio.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Natomiast zgodnie z ust. 6 tego artykułu kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera przepisu, który wyłączałby wspomniane wydatki z kosztów uzyskania przychodów.

Brak również regulacji ograniczającej, bądź wyłączającej możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, dokonywanych od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych wówczas, gdy wskazane wyżej wydatki wiązały się z nabyciem lub wytworzeniem tych środków i wartości i tym samym powiększyły tę wartość początkową.

Nie ulega przy tym wątpliwości, iż wydatki te spełniają przesłanki zawarte w ogólnej, przywołanej wyżej, definicji kosztów uzyskania przychodów; poniesione zostały bowiem w celu osiągnięcia przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Podobnie, jak w przypadku przychodów - również koszty winny zostać przypisane poszczególnym wspólnikom zgodnie z regułą przewidzianą w art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli proporcjonalnie do prawa udziału w zysku Spółki, służącego danemu wspólnikowi. Ponieważ Wnioskodawca nie jest bezpośrednio wspólnikiem Spółki A, koszty te winny zostać mu przypisane w takiej części, jaka przypada na niego proporcjonalnie do iloczynu jego prawa do udziału w zysku Spółki C, prawa do udziału Spółki C w zysku Spółki B oraz prawa do udziału Spółki B w zysku Spółki A.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zabezpieczenie inwestycji (pytanie nr 2):

* jest bezprzedmiotowe - w części dotyczącej wydatków bezpośrednio zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów,

* jest prawidłowe - w pozostałej części.

Zgodnie z przepisem art. 102 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm.): spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Ponieważ spółka komandytowa jest osobową spółką prawa handlowego i tym samym nie posiada osobowości prawnej, z punktu widzenia prawa podatkowego podatnikami są poszczególni wspólnicy tej spółki. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej będzie uzależniony od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki komandytowej jest osoba prawna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zatem należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.): przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie do art. 5 ust. 2 tej ustawy: zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Jeżeli działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie ust. 1, uznaje się za przychody z działalności gospodarczej (art. 5 ust. 3 ww. ustawy).

Proporcję, o której mowa w wyżej powołanym art. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustala się w stosunku do przysługującego wspólnikowi będącego osobą prawną (tu: Wnioskodawcy) udziału w spółce osobowej (innej niż spółka komandytowo-akcyjna), stosownie do postanowień zawartych w umowie tej spółki, przy czym pod pojęciem udziału należy rozumieć udział w zyskach tej spółki.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powołany przepis ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym powyżej przepisie, tj.:

* zostały poniesione przez podatnika,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy między poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego między kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważnych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił w art. 16 ust. 1 pkt 1 tej ustawy wydatki na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na mocy art. 16h ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy podatkowej: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zostały unormowane w art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 tej ustawy: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Definicję kosztu wytworzenia zawiera art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na jego mocy: za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Cytowana definicja ma charakter otwarty. Ustawodawca obejmuje pojęciem kosztu wytworzenia środka trwałego wszelkie koszty, których poniesienie jest związane bezpośrednio z realizacją inwestycji. Oceniając dany wydatek pod kątem możliwości uznania go za element wartości początkowej wytwarzanego we własnym zakresie środka trwałego, należy zatem badać, czy stanowi on element procesu wytwarzania tego składnika majątku podatnika.

W szczególności do wartości składających się na koszt wytworzenia środka trwałego należą:

* wartość - w cenie nabycia - rzeczowych składników majątku zużytych do wytworzenia środków trwałych, tj. przede wszystkim materiałów, z których został wykonany środek trwały;

* wartość - w cenie nabycia - wykorzystanych usług obcych zużytych do wytworzenia środków trwałych, tj. zarówno usług polegających na samym wytwarzaniu środka trwałego, czyli przede wszystkim na jego budowie, jak i innych usług niezbędnych do wytworzenia i uczynienia tego składnika majątku zdatnym do używania, np. kosztów prac geologicznych niezbędnych do uzyskania pozwolenia na budowę, usług projektowych, usług inżynierskich, doradztwa finansowego i prawnego związanego z prowadzoną inwestycją, kosztów sporządzenia dokumentacji przetargowej, kosztów niezbędnych ekspertyz obiektów budowlanych;

* koszty wynagrodzeń wraz z pochodnymi, tj. przede wszystkim koszty wynagrodzeń dla pracowników zatrudnionych przy realizacji inwestycji.

Należy podkreślić, że - w myśl art. 4a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach - oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330 i 613). Zgodnie natomiast z art. 3 pkt 16 ustawy o rachunkowości: środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest komplementariuszem w spółce komandytowej (dalej: Spółka C), która jest komandytariuszem w innej spółce komandytowej (dalej: Spółka B), ta zaś jest komandytariuszem w kolejnej spółce komandytowej (dalej: Spółka A). Wyrokiem Sądu Okręgowego zasądzono na rzecz Spółki A odszkodowanie wraz z ustawowymi odsetkami. Podstawą kalkulacji zasadzonej kwoty była wysokość kwot wydatkowanych przed wniesieniem pozwu przez Spółkę A na zabezpieczenie przed niekorzystnymi wpływami górniczymi prowadzonej przez nią inwestycji budowlanej. Wnioskodawca w uzupełnieniu do powyższego wskazał, że Spółka A poniosła następujące wydatki związane z zabezpieczeniem inwestycji budowlanej:

* wydatki na przeprowadzenie ekspertyzy geologiczno-górniczo-budowlanej,

* wydatki na wykonanie badań geofizycznych terenu inwestycji celem opracowania projektu zabezpieczeń przed wpływami eksploatacji górniczej,

* wydatki na wykonanie zabezpieczeń przed wpływami górniczymi, wynikające z projektów budowlanych,

* wydatki na wykonanie opinii na temat zawodnienia gruntu pod wpływem projektowanych osiadań terenu na skutek planowanej eksploatacji górniczej,

* wydatki na wykonanie projektu zabezpieczeń przed szkodami górniczymi.

Wszystkie te wydatki zostały zaliczone do wartości początkowej środków trwałych. Jednocześnie Wnioskodawca nie wskazał na żadne okoliczności, które miałyby wpływ na ograniczenia w zaliczeniu dokonywanych przez Spółkę A odpisów amortyzacyjnych do kosztów podatkowych. Wnioskodawca nie podał też żadnych wydatków, które podlegają zaliczeniu w koszty uzyskania przychodów bezpośrednio.

Odnosząc powyższe do zacytowanych regulacji prawnych, należy wyjaśnić, że tylko wydatki bezpośrednio związane z wytworzeniem środka trwałego zwiększają wartość początkową środków trwałych, a co za tym idzie zmniejszają podstawę opodatkowania osoby prawnej przez możliwość zaliczenia w koszty podatkowe odpisów z tytułu zużycia środków trwałych - tzw. odpisy amortyzacyjne. Tak więc do kosztów wytworzenia środka trwałego zalicza się tylko te wydatki, które dają się zaliczyć do wartości wytworzonego środka trwałego, to znaczy związane są bezpośrednio z realizacją inwestycji. Za takie właśnie wydatki należy uznać te wskazane przez Wnioskodawcę w opisie sprawy. Tym samym wydatki te stanowią koszt wytworzenia prowadzonej przez Spółkę A inwestycji, zwiększając wartość początkową środków trwałych, od której odpisy amortyzacyjne są kosztami uzyskania przychodów.

Kosztem uzyskania przychodów będzie ta część odpisów amortyzacyjnych, jaka przypada Wnioskodawcy proporcjonalnie do iloczynu jego praw do udziału w zysku Spółki C, prawa do udziału Spółki C w zysku Spółki B oraz prawa do udziału Spółki B w zysku Spółki A w myśl art. 5 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z tym, że wszystkie wydatki Spółki A przedstawione przez Wnioskodawcę są zaliczone do wartości początkowej środków trwałych, odpowiedź w części dotyczącej wydatków zaliczanych bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów stała się bezprzedmiotowa.

Reasumując - wydatki Spółki A stanowiące podstawę kalkulacji kwoty odszkodowania, zasądzonej na jej rzecz w wyroku wskazanym w opisie stanu faktycznego, zaliczone winny być w całości do wartości początkowej środków trwałych i stanowić będą dla Wnioskodawcy - proporcjonalnie do iloczynu jego praw do udziału w zysku Spółki C, prawa do udziału Spółki C w zysku Spółki B oraz prawa do udziału Spółki B w zysku Spółki A - koszty uzyskania przychodów przez odpisy amortyzacyjne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.