ILPB4/4510-1-154/15-2/DS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni Mieszkaniowej przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2015 r. (data wpływu 23 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Pismem z 21 kwietnia 2015 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego, działając na podstawie art. 170 § 1, art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), w związku z § 2 ust. 1 oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), przekazał niniejszy wniosek Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie celem jego załatwienia. Wniosek ten wpłynął do Organu 23 kwietnia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółdzielnia Mieszkaniowa w ramach swej działalności statutowej prowadzi m.in. działalność społeczno-wychowawczą w formie klubu osiedlowego.

Z zajęć organizowanych w klubie korzystają bezpłatnie członkowie Spółdzielni, jak również odpłatnie na podstawie odrębnej umowy nieczłonkowie oraz osoby spoza Spółdzielni.

W ramach klubu prowadzona jest m.in. sekcja plastyczna. Dla urozmaicenia zajęć został zakupiony piec do wypalania gliny. Koszt zakupu to 8.000,00 zł brutto. Powyższy środek trwały został sfinansowany z nadwyżki bilansowej po opodatkowaniu.

Oprócz tego Spółdzielnia otrzymała nieodpłatnie z Urzędu Miasta koło garncarskie, które pozwoli na uatrakcyjnienie zajęć i przyciągnięcie większej liczby dzieci, młodzieży oraz dorosłych do uczestnictwa w zajęciach. Będzie to miało swoje przełożenie w zwiększonych przychodach Spółdzielni. Wartość koła garncarskiego wynikająca z protokołu przekazania "PT" to 3.000,00 zł brutto. Całą wartość Spółdzielnia wykazała jako przychód należny do opodatkowania. Zgodnie z przyjętą do stosowania polityką rachunkowości Spółdzielnia przyjmuje na stan środków trwałych wszystkie zakupione środki trwałe o wartości powyżej 1.500,00 zł.

Cały dochód Spółdzielni Mieszkaniowej z tytułu prowadzenia działalności społeczno-wychowawczej podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, w związku z tym Spółdzielnia ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych od powyższych środków trwałych i uznawać je za koszty uzyskania przychodów.

Spółdzielnia zaznaczyła, iż odpisy z tytułu zużycia tych środków trwałych są dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a-16 m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwzględnieniem art. 16, co wynika bezpośrednio z art. 15 ust. 6 powyższej ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółdzielnia Mieszkaniowa postępuje prawidłowo zaliczając koszty amortyzacji zakupionego pieca oraz otrzymanego nieodpłatnie koła garncarskiego do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z tym, iż działalność społeczno-wychowawcza podlega w całości opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych i traktowana jest przez ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych jako działalność gospodarcza, nabywane przez Spółdzielnię środki trwałe wykorzystywane do prowadzenia zajęć, w tym przypadku plastycznych mogą stanowić koszt uzyskania przychodu.

Dodatkowo przemawia za tym fakt, iż nie są to środki trwałe finansowane wkładami (mieszkaniowymi czy budowlanymi) wnoszonymi przez mieszkańców, tylko mają swoje źródło finansowania w przychodach podlegających opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Każdy koszt należy indywidualnie oceniać pod kątem spełnienia ustawowych przesłanek określonych w niniejszej regulacji.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Aby zaliczyć dany koszt do podatkowych kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 omawianej ustawy,

* został właściwie udokumentowany.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik jest zobowiązany wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Jednocześnie zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Stosownie bowiem do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi natomiast art. 15 ust. 6 powołanej ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 omawianej ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednocześnie stosownie do art. 16c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: amortyzacji nie podlegają budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Na podstawie tej regulacji spółdzielnie mieszkaniowe nie mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, które zaliczane są do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służą ich działalności społeczno-wychowawczej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca - Spółdzielnia Mieszkaniowa w ramach swej działalności statutowej prowadzi m.in. działalność społeczno-wychowawczą w formie klubu osiedlowego. Z zajęć organizowanych w klubie bezpłatnie korzystają członkowie Spółdzielni oraz odpłatnie nie-członkowie, a także osoby spoza Spółdzielni. Dla urozmaicenia w klubie zajęć został zakupiony w kwocie 8.000 zł brutto piec do wypalania gliny. Powyższy środek trwały został sfinansowany z nadwyżki bilansowej po opodatkowaniu. Ponadto Spółdzielnia otrzymała nieodpłatnie z Urzędu Miasta koło garncarskie. Wartość koła garncarskiego wynikająca z protokołu przekazania wynosi 3.000,00 zł brutto. Całą kwotę Spółdzielnia wykazała jako przychód należny do opodatkowania. Zgodnie z przyjętą do stosowania polityką rachunkowości Spółdzielnia przyjmuje na stan środków trwałych wszystkie zakupione środki trwałe o wartości powyżej 1.500,00 zł. Dochód Spółdzielni Mieszkaniowej z tytułu prowadzenia działalności społeczno-wychowawczej podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W celu prawidłowej odpowiedzi w zakresie kosztów uzyskania przychodów, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy piec do wypalania gliny oraz koło garncarskie stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji podatkowej.

Stąd Organ wskazuje na pojęcie "zasobów mieszkaniowych", przez które należy rozumieć:

Wobec wyżej zaprezentowanej definicji należy stwierdzić, że wskazane w opisie sprawy składniki majątkowe (tekst jedn.: piec do wypalania gliny oraz koło garncarskie) nie mogą zostać zaliczone do zasobów mieszkaniowych Wnioskodawcy.

Jednakże - zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy - służą one działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej w formie klubu osiedlowego, w ramach którego prowadzona jest m.in. sekcja plastyczna.

Wobec powyższej informacji Organ stwierdza, że Spółdzielnia nie jest uprawniona do amortyzacji podatkowej wskazanych składników jej majątku. Wynika to z literalnej wykładni regulacji art. 16c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przypadku spółdzielni mieszkaniowych amortyzacji podatkowej podlegają bowiem tylko takie środki trwałe, które nie zostały zaliczone do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub nie służą działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe. Natomiast w przypadku Wnioskodawcy druga z przesłanek nie została spełniona.

Reasumując - piec do wypalania gliny oraz koło garncarskie stanowią środki trwałe, które nie podlegają amortyzacji. To oznacza, że Spółdzielnia Mieszkaniowa nie jest uprawiona do dokonywania od ich wartości odpisów amortyzacyjnych, a tym samym zaliczania tych odpisów w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.