ILPB4/423-7/13-2/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2013 r. (data wpływu 14 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia praw i obowiązków wynikających z umów handlowych do wartości niematerialnych i prawnych - jest prawidłowe.

W dniu 14 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* możliwości zaliczenia praw i obowiązków wynikających z umów handlowych do wartości niematerialnych i prawnych,

* momentu rozpoczęcia amortyzacji podatkowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 11 stycznia 2012 r. zawarta została umowa przeniesienia praw i obowiązków pomiędzy X Sp. z o.o. (Cedent), a Y S.A (Cesjonariusz). Na mocy tej umowy, Cedent przenosi na Cesjonariusza prawa i obowiązki wynikające z umów handlowych, jakie Cedent posiada z podmiotami (Klientami) wymienionymi szczegółowo w ww. umowie. Przeniesienie praw i obowiązków ma nastąpić w terminie 2 miesięcy od dnia podpisania umowy. Cedent zobowiązuje się do zakończenia współpracy z Klientami a Cesjonariusz taką współpracę rozpocznie. Cesjonariusz na mocy ww. umowy jest zobowiązany do zapłaty Cedentowi kwoty 1 000 000,00 zł brutto w terminie 10 m-cy od dnia podpisania umowy.

W dniu 1 marca 2012 r. podpisano Aneks, który zmienił umowę w ten sposób, że:

* uściślił moment przeniesienia praw i obowiązków wskazując, że przeniesienie praw i obowiązków z umów handlowych oraz aneksów będzie następować sukcesywnie, jednak najpóźniej Cesjonariusz wejdzie w całość praw i obowiązków z dniem 31 sierpnia 2012 r.,

* uściślił moment rozliczenia umowy, wskazując na obowiązek wystawienia faktury na całą kwotę w terminie 14 dniu od dnia, w którym przejdą wszelkie prawa i obowiązki z umów handlowych i aneksów (31 sierpnia 2012 r.) oraz wskazał termin płatności wynagrodzenia w trzech ratach ze wskazaniem kwot i dat płatności rat (ostatnia do 30 listopada 2012 r.).

Faktura na kwotę 813 008,13 zł netto z 23% podatkiem VAT (1 000 000,00 zł brutto) została wystawiona dnia 3 września 2012 r.

W rzeczywistości, przeniesienie praw i obowiązków następowało etapami, ponieważ każdy Klient miał swoje wewnętrzne procedury i faktycznie przejście do Spółki następowało już od stycznia 2012 r. Cesjonariusz w styczniu zaczął korzystać częściowo z praw wynikających z tej umowy, gdy zaczął sprzedaż do pierwszego klienta. Zgodnie z umową, ostateczne przejście praw nastąpiło 31 sierpnia 2012 r.

Na mocy ww. umowy, Cesjonariusz przejął obowiązki Cedenta w zakresie udzielonych gwarancji oraz obowiązki serwisanta w stosunku do dostarczonych przez Cedenta produktów podmiotom, o których mowa w przedmiotowej umowie.

Dodatkowo, Wnioskodawca nadmienia, że informacje, jakie Spółka uzyskała zawierając umowę przeniesienia praw i obowiązków wynikających z umów handlowych, spełniają następujące warunki umożliwiające zaliczenie ich do know - how:

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1. Jednocześnie wniosek Spółki w zakresie pytania nr 2 został rozpatrzony odrębną interpretacją w dniu 11 kwietnia 2013 r. nr ILPB4/423-7/13-3/ŁM.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek za przeniesienie praw i obowiązków z umów handlowych można zakwalifikować do wartości niematerialnych i prawnych i amortyzować przez okres 5 lat, tj. wg stawki 20% rocznie.

Definicję wartości niematerialnych i prawnych określono w art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.), jako:

" (...) nabyte przez jednostkę, zaliczane do aktywów trwałych, prawa majątkowe nadające się do gospodarczego wykorzystania, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, przeznaczone do używania na potrzeby jednostki, a w szczególności:

Z kolei, art. 16b ustawy o podatku dochodowym wskazuje jakie składniki majątkowe w zakresie wartości niematerialnych i prawnych podlegają amortyzacji, " (...) z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi".

W ocenie Wnioskodawcy, prawa i obowiązki przejmowane przez Cesjonariusza kwalifikują się do definicji wartości niematerialnych i prawnych, gdyż spełniają istotne przesłanki, tj.:

Uściślając przejęte prawa i obowiązki z umów handlowych - można potraktować z podatkowego punktu widzenia jako know - how - wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Podobne stanowisko zawarte zostało w interpretacji indywidualnej z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. ITPB3/423-614/10/AW wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

Zakupione prawa i obowiązki z umów pozwalają na możliwość stosowania obrotu gospodarczego określonymi dobrami i na danym rynku, który jest ściśle związany z działalnością Spółki.

Okres amortyzacji poszczególnych składników wartości niematerialnych i prawnych został wskazany w art. 16m ustawy o podatku dochodowym, z którego wynika, że dla pozostałych wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy od 60 miesięcy, chyba że z umowy wynikałby krótszy okres wykorzystania tych praw. W przypadku Wnioskodawcy termin jest nieokreślony, więc uważa On, że stawka amortyzacyjna 20% (60 m-cy) jest prawidłowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma jednak charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a powstaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16b ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż aby wymienione w art. 16b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wartości niematerialne i prawne podlegały amortyzacji podatkowej powinny spełniać następujące warunki:

* powinny być nabyte i nadawać się do gospodarczego wykorzystania,

* przewidywany okres ich używania powinien być dłuższy niż rok,

* powinny być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jedną z pozycji stanowiących wartość niematerialną i prawną w rozumieniu powyższej regulacji są informacje związane z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej, tzw. "know - how".

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka jako Cesjonariusz zawarła umowę przeniesienia praw i obowiązków z Cedentem, na mocy której za wynagrodzeniem wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki wynikające z umów handlowych jakie Cedent posiada z podmiotami (Klientami) wymienionymi szczegółowo w tej umowie. Zgodnie z powyższą umową, Cedent zobowiązał się do zakończenia współpracy z Klientami a Cesjonariusz taką współpracę rozpoczął. Ponadto, na mocy umowy, Cesjonariusz przejął obowiązki Cedenta w zakresie udzielonych gwarancji oraz obowiązki serwisanta w stosunku do dostarczonych przez Cedenta produktów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje znaczenia terminu "know - how". Wskazuje jednak pośrednio, że "know - how" dotyczy:

* informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych);

* informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (art. 16b ust. 1 pkt 7 powołanej ustawy).

Termin know - how oznacza zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know - how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know - how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno - organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Z szerokiej definicji know - how można zatem wyodrębnić kategorię know - how technicznego oraz know - how nietechnicznego, obejmującego wiedzę organizacyjną lub handlową przydatną nie tylko w procesie produkcji.

Know - how techniczne jest pojęciem zbliżonym do projektów wynalazczych. Należą tu wszelkie kategorie rozwiązań technicznych, łącznie z wynalazkami, którym przysługuje zdolność patentowa. Za przedmiot know - how można uznawać również doświadczenia techniczno - organizacyjne dotyczące wynalazków i wzorów użytkowych, jeżeli ze względu na brak którejkolwiek przesłanki zdolności patentowej albo zdolności rejestracyjnej nie są ani wynalazkami, ani wzorami użytkowymi, ani projektami racjonalizatorskimi w rozumieniu przepisów o prawie własności przemysłowej, a przedstawiają jednak znaczną wartość ekonomiczną i użyteczną.

Przedmiotem know - how nietechnicznego są z kolei informacje o charakterze organizacyjnym, finansowym lub handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa (np. projekty, informacje usprawniające organizację i zbyt w handlu).

Know - how jest zbywalne i może być udostępniane na podstawie umów upoważniających do korzystania, np. z poufnych projektów wynalazczych - umów licencji know - how oraz umów przenoszących know - how. Zaś rozumiane jako pewien zakres wiedzy i doświadczeń może być także przedmiotem umowy sprzedaży. W takiej sytuacji nastąpi przeniesienie na nabywcę praw, które służyły wyłącznie dysponentowi know - how. Zbywca, przenosząc know - how, jest zobowiązany zapewnić prawną i faktyczną możliwość korzystania z pewnej wiedzy oraz do powstrzymywania się od jednoczesnego korzystania z tej wiedzy, jak również do nieujawniania know - how, jeżeli jest ono tajemnicą.

Podstawowym obowiązkiem przekazującego know - how jest przekazanie odbiorcy określonych w umowie poufnych informacji. Dysponent jest natomiast zobowiązany do podejmowania starań o utrzymanie przedmiotu know - how w tajemnicy.

Tym samym, w przedstawionym stanie faktycznym, doszło do nabycia "know - how", o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnośnie natomiast okresu amortyzacji przedmiotowych wartości niematerialnych i prawnych, wskazać należy, iż stosownie do przepisu art. 16m ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 16ł ust. 1-3, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż:

Ponieważ, jak wskazano powyżej, w wyniku zawarcia umowy przeniesienia praw i obowiązków Spółka nabyła know - how w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zatem nabyte prawa, należy amortyzować na warunkach określonych w art. 16m ust. 1 pkt 4 tej ustawy (jako niestanowiące licencji / sublicencji na programy komputerowe oraz praw autorskich, licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych, kosztów zakończonych prac rozwojowych), tj. okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabytego przez Spółkę know - how nie może być w tym przypadku krótszy niż 60 miesięcy.

Reasumując, nabycie praw i obowiązków wynikających z umów handlowych należy uznać - na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - za wartość niematerialną i prawną. Jednocześnie okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od powyższej wartości nie może być krótszy niż 60 miesięcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.