ILPB4/423-520/14/15-S/MC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów, po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 2 czerwca 2015 r. sygn. akt I SA/Go 190/15 stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru podatku u źródła - jest prawidłowe.

W dniu 27 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru podatku u źródła.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej jako "Spółka") prowadzi działalność gospodarczą, przedmiotem której jest produkcja materiałów izolacyjnych ze skalnej wełny mineralnej wykorzystywanej między innymi w budownictwie mieszkaniowym, budownictwie przemysłowym, energetyce oraz ogrodnictwie. Produkowane przez Spółkę materiały znajdują zastosowanie w izolacji cieplnej akustycznej i przeciwpożarowej.

Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej jako "Grupa") zajmującej się produkcją skalnej wełny mineralnej, dostarczaniem produktów, systemów i rozwiązań służących poprawie efektywności energetycznej, akustyki i bezpieczeństwa pożarowego obiektów budowlanych.

W ramach planowanych działań biznesowych Grupy Spółka rozważa nabycie od innej spółki kapitałowej (dalej jako: Sprzedający) bazy klientów obejmujących rynek Polski w ramach umowy, która może przybrać nazwę "praw do rynku". Niezależnie jednak od nazwy umowy charakter zakupu jest jasny i w istocie dotyczy zakupu bazy klientów.

W wyniku podjętych działań, o których mowa powyżej, Spółka uiści na rzecz Sprzedającego wynagrodzenie za przejęcie tzw. bazy klienckiej, w szczególności poprzez przeniesienie na nią praw i obowiązków wynikających z umów zawartych wcześniej przez Sprzedającego z klientami. Wynagrodzenie za bazę kliencką będzie w istocie wynagrodzeniem za tzw. kapitał kliencki, tj. w szczególności między innymi przejęcie klientów, relacji z klientami, informacji o klientach, kanałach dystrybucji, otwarte na dzień planowanego przejęcia zamówienia. Przejęcie klientów będzie definitywne, tj. nie będzie dotyczyło zdefiniowanego okresu. Niemniej jednak umowy dotyczące przejęcia klientów potencjalnie mogą przewidywać, że Sprzedający nie będą przez określony czas prowadzić działalności konkurencyjnej w stosunku do Spółki.

W zakres bazy danych, która w istocie, zdaniem Spółki, będzie stanowić know-how, wchodzić będzie: lista klientów oraz osoby kontaktowe, lista dostawców wraz osobami kontaktowymi, lista warunków handlowych z klientami, lista warunków handlowych z dostawcami oraz lista realizowanych inwestycji przez klientów. Spółka będzie również w posiadaniu aktualnego na moment wypłaty certyfikatu rezydencji Sprzedającego.

Spółka zaznacza, że zakupiła bazę klientów stanowiącą know-how z pełnym przeniesieniem praw własności. Zatem Spółka dokonała płatności za przeniesienia praw własności know-how, a nie za użytkowanie lub prawo do użytkowania go. Powyższe wynika przede wszystkim z faktu, iż prawa do wiedzy (informacji) handlowej związanej z określonym rynkiem nabyte przez Spółkę należy traktować jako know-how.

Przedmiotowa transakcja nie będzie prowadzić do przeniesienia na Spółkę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisu art. 4a pkt 3 ustawy o CIT, jak również nie będzie prowadzić do przeniesienia na Spółkę zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 ustawy o CIT.

Ustawa o rachunkowości nie wymienia wprost jako składnika wartości niematerialnych i prawnych zakupionych baz danych. Jednak - zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) - bazy danych spełniające cechy utworu są przedmiotem prawa autorskiego, nawet jeżeli zawierają niechronione materiały (dane). Warunkiem ochrony prawno-autorskiej takiej bazy jest jednak, aby przyjęty w niej dobór, układ lub zestawienie danych miał charakter twórczy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy należność z tytułu zawarcia umowy kupna-sprzedaży praw do bazy danych klientów oraz praw i obowiązków wynikających z umów handlowych z tymi klientami, stanowiąca know-how, nie mieści się w pojęciu należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Holandią, a w konsekwencji wypłata takiej należności nie powoduje konieczności pobrania przez Spółkę podatku "u źródła".

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "ustawa o CIT") podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zakres obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych wyznaczony jest przez siedzibę lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bądź też przez dochody osiągane na tym terytorium. Uzyskanie dochodów na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej sprawia, że podatnicy osiągający taki dochód podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Innymi słowy zasada źródła, wiążąca się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, poddaje opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych jedynie te dochody, przy czym nie ma znaczenia miejsce (kraj), w którym podatnik ma siedzibę lub zarząd.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podatkiem u źródła w Polsce objęte są uzyskane na terytorium Polski "przychody z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za (...) informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how)".

Zdaniem Spółki sam sposób redakcji powyższego przepisu może budzić wątpliwości. Nie jest w szczególności jasne, czy zwrot "w tym również ze sprzedaży tych praw" obejmuje jedynie przychody ze źródeł wyliczonych przed tym wyrażeniem, czy wszystkie źródła przychodu wymienione w całym pkt 1 tego ustępu, w tym know-how. Spółka stoi na stanowisku, że opodatkowaniem objęte są jedynie należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania know-how, a w żadnym wypadku ich sprzedaż, rozumiana jako jednorazowe przeniesienie praw do know-how na nabywcę, który stanie się ich wyłącznym właścicielem.

Ponadto, jak stanowi art. 21 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jeśli odbiorcą tych przychodów (wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy) jest rezydent podatkowy z kraju, z którym Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, wówczas stawka potrącanego podatku u źródła wynika z tej umowy lub dochód taki może być na podstawie wspomnianej umowy zwolniony z opodatkowania.

Sposób opodatkowania należności licencyjnych przekazywanych na rzecz nierezydentów został uregulowany w art. 12 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (dalej: UPO). Mianowicie należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

Celem określenia, czy płatność za nabycie bazy danych klientów oraz przejęcie praw i zobowiązań wynikających z umów z tymi klientami stanowi należność licencyjną w rozumieniu UPO, konieczne jest odwołanie się do definicji należności licencyjnych zawartych w UPO.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3 UPO należnościami licencyjnymi są wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, (...) jak również za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej". Przepis nie posługuje się ani pojęciem sprzedaży, ani użytkowania know-how, wspomina z kolei o opłatach za korzystanie.

Uzasadnia to twierdzenie, że opodatkowaniu w państwie wypłacającego podlega jedynie wykorzystywanie przez niego części prawa, a nie przeniesie pełnego nad nim władztwa.

Stąd wniosek, że wynagrodzenia należnego zagranicznemu kontrahentowi z tytułu zakupu know-how nie można uznać za należność licencyjną. Należnościami licencyjnymi są bowiem jedynie należności otrzymywane za użytkowanie lub prawo użytkowania. Tym samym nie obejmują one należności z tytułu odpłatnego zbycia, lecz jedynie z tytułu korzystania. Wynika to także z redakcji przepisu mającego zastosowanie do opodatkowania należności licencyjnych, do których zalicza się należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa użytkowania każdego prawa autorskiego, a nie jego przeniesienia. Prezentowane stanowisko zostało potwierdzone w pkt 8.2 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD (Model Tax Convention on Income and Capital, Condensed Version July 2010), który wskazuje, że tam gdzie jest dokonywana płatność w odniesieniu do pełnego przeniesienia prawa własności w odniesieniu do któregokolwiek ze składników mienia, do których odnosi się definicja należności licencyjnych, tak dokonana płatność nie może być uznana jako dokonywana "za użytkowanie lub prawo do użytkowania" tego mienia i w związku z powyższym nie może zostać uznana za należność licencyjną.

Powyższe stanowisko znajduje także odzwierciedlenie w doktrynie, która wskazuje, że tam gdzie termin należności licencyjne odnosi się do płatności dotyczących praw majątkowych, technologii lub wyposażenia, stosowanie art. 12 wymaga, by płatność była dokonana za użytkowanie lub prawo użytkowania przedmiotowego aktywa. Musi być bowiem dokonany podział pomiędzy pozwoleniem na użytkowanie licencjonowanego aktywa, a przeniesieniem jego istoty poprzez zbycie (Klaus Vogel on Double Taxation Convetion a Commentary to the OECD-, UN-, US Model Convetions for Avoidance of Double Taxation on Income and Capital with Particular Reference to Germany Treaty Practice, Third Edition, Kluwer Law lnternational, str. 787, Nb 43.44).

Ponadto, gdyby zamiarem było jednak objęcie zakresem pojęcia "należności licencyjne" również należności z tytułu odpłatnego zbycia, to zostałby zamieszczony odpowiedni zapis na ten temat. Takie rozwiązanie przyjęto w umowie z USA. W jej art. 13 ust. 3 należności licencyjne zostały zdefiniowane jako

Spółka stoi zatem na stanowisku, że takie brzmienie umowy oznacza, że rozszerzono w niej zakres pojęcia należności licencyjnych na przypadki m.in. sprzedaży wartości majątkowych lub prawnych.

Tym samym oczywistym jest fakt, że umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania odróżniają użytkowanie lub prawo do użytkowania od przeniesienia praw albo sprzedaży.

Tym samym Spółka jest zdania, że nie można przyjąć, że odpłatność za przeniesienie praw lub sprzedaż mieści się w kategorii należności za użytkowanie lub prawa do użytkowania takich praw.

W przywołanych przepisach, zarówno ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i UPO, brak jest definicji pojęcia "know-how". Zdaniem organów podatkowych (np. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 2 kwietnia 2012 r. ILPB4/423-6/12-2/DS)"know-how" można zdefiniować jako pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

* niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,

* istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz

* zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Ponadto celem pełnego zdefiniowania pojęcia know-how posłużyć należy się regulacjami międzynarodowymi oraz orzecznictwem sądów administracyjnych. W prawie wspólnotowym definicja know-how znajduje się np. w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 772/2004 z 7 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz. U.UE. L 123 z 27 kwietnia 2004 r.). Przyjęta definicja określa know-how jako pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczeń i badań, które są niejawne (nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne), istotne (ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową), zidentyfikowane (opisane w wystarczająco zrozumiały sposób). Definicje międzynarodowe są brane pod uwagę także przy wykładni przepisów podatkowych związanych z know-how stosowaną przez sądy administracyjne.

W zakresie pojęcia umowy know-how NSA w wyroku z dnia 9 lipca 1996 r. (sygn. akt SA/Łd 556/96) stwierdził, że do niewątpliwych cech umowy know-how należy przekazanie tajemnicy receptury lub informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem technicznym lub naukowym. Natomiast co do definicji know-how w wyroku z dnia 31 lipca 2003 r. (sygn. akt III SA 1661/01) NSA określił, że know-how jest to zespół informacji poufnych, istotnych i zidentyfikowanych we właściwej formie. W ocenie sądu termin "poufny" oznacza, że przedmiot umowy nie jest powszechnie dostępny i znany. Termin "istotny" oznacza, że informacje są ważne i niebanalne, zaś termin "zidentyfikowany" oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności.

Podstawowym warunkiem uznania danej wiedzy za know-how jest jej opisanie i utrwalenie. W praktyce oznacza to, że know-how powinno być przekazywane w formie materialnej, np. w formie schematów, planów, receptur, wzorów itp., zawierających tryb postępowania prowadzący do wytworzenia produktu końcowego. Know-how musi być możliwe do zidentyfikowania, powinno być zatem opisane w umowie licencyjnej bądź zarejestrowane w innej stosownej formie. W wyroku z dnia 20 września 2005 r. NSA (sygn. akt FSK 2077/04) określił, że nośnik informacji praktycznych typu know-how należy traktować wyłącznie w kategoriach procesowych, to znaczy dowodowych, a nie materialnoprawnych. Zatem termin know-how oznacza zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu.

Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno-organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Przedmiotem analizowanej transakcji były dane niebędące danymi powszechnie znanymi i łatwo dostępnymi. Dodatkowo nie spełniały one kryterium jawności. Informacje te były także istotne z punktu widzenia wytwarzania oraz sprzedaży produktów. Dlatego też opisana transakcja stanowi nabycie know-how. Powyższe zostało również potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w wydanej na rzecz Spółki interpretacji indywidualnej. Analogiczne podejście zostało zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 24 marca 2010 r. IBPBI/2/423-1664/09/SD, gdzie potwierdził on, iż sieć handlową rozumianą jako kontakty handlowe, niezbędne informacje w zakresie obsługi odbiorców oraz prawo do sprzedaży towarów handlowych odbiorcom stanowi know-how dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Zakwalifikowanie przedmiotu transakcji do know-how nie może jednak skutkować automatycznie uznaniem, iż opisana w stanie faktycznym transakcja jest opodatkowana podatkiem u źródła. Należy bowiem wyraźnie odróżnić sytuację, gdy przedmiotem transakcji jest możliwość korzystania z bazy (innego rodzaju know-how), która pozostaje własnością licencjodawcy od sytuacji, gdy taka baza jest definitywnie i w sposób nieodwracalny zbywana na rzecz innego podmiotu. Na powyższe rozróżnienie tak jak to zostało wskazane wyraźnie powyżej w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodów i majątku (Model Tax Convention on Income and Capital, Condensed Version, 22 July 2010), który jest podstawowym źródłem wytycznych dotyczących interpretowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania opartych na Modelowej Konwencji OECD, więc także UPO.

W świetle powyższego należy zatem stwierdzić, że powołany powyżej ustęp 7 art. 7 Umowy przyznaje pierwszeństwo poszczególnym artykułom dotyczącym opisanych w nim konkretnych kategorii dochodów. W związku z tym artykuł ten ma zastosowanie do dochodów przedsiębiorstwa, które nie wchodzą w zakres dochodów objętych innymi artykułami. Należy zatem rozważyć możliwość zastosowania art. 13 ust. 3 UPO. Zgodnie z art. 13 ust. 3 Umowy zyski ze sprzedaży majątku nie wymienionego w ustępach 1 lub 2 podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym sprzedający ma miejsce zamieszkania lub siedzibę. Oznacza to zatem, że transakcja przeniesienia całości praw do bazy klientów stanowiłaby dochód z przeniesienia majątku i podlegałaby opodatkowania w Holandii.

Podsumowując zatem powyższe niezależnie od tego czy dochód z przeniesienia praw będzie klasyfikowany do zysków przedsiębiorstw czy też zysków z przeniesienia majątku (zyski kapitałowe) w obu przypadkach będzie podlegał on opodatkowaniu w Holandii.

Powyższe zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej z dnia 7 września 2012 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi sygn. IPTPB3/423-208/12-5/GG oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 2 września 2011 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. IPPB5/423-611/11-2/RS.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał 22 stycznia 2015 r. interpretację indywidualną nr ILPB4/423-520/14-2/MC, w której stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznał za nieprawidłowe.

W interpretacji indywidualnej Organ stwierdził co następuje:

Nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że opodatkowaniem objęte są jedynie należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania know-how, a w żadnym wypadku ich sprzedaż, rozumiana jako jednorazowe przeniesienie praw do know-how na nabywcę, który stanie się ich wyłącznym właścicielem.

Reasumując - należność z tytułu zawarcia umowy kupna-sprzedaży praw do bazy danych klientów oraz praw i obowiązków wynikających z umów handlowych z tymi klientami, stanowiąca know-how, mieści się w pojęciu należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a Holandią, a w konsekwencji wypłata takiej należności powoduje konieczność pobrania przez Spółkę podatku "u źródła".

Pismem, które wpłynęło 30 stycznia 2015 r., Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z 23 lutego 2015 r. nr ILPB4/4510-2-4/15-2/HS).

W związku z powyższą odpowiedzią Strona wystosowała 4 marca 2015 r. (data nadania) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim za pośrednictwem Organu. Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z 3 kwietnia 2015 r. nr ILPB4/510-4-16/15-2/HS.

Sąd - po rozpoznaniu sprawy - wydał 2 czerwca 2015 r. wyrok sygn. akt I SA/Go 190/15, uchylający zaskarżoną interpretację.

Sąd na wstępie zacytował przepisy art. 7 ust. 1, art. 12 ust. 2 oraz art. 12 ust. 4 konwencji polsko-holenderskiej, a także zauważył, że Skarżąca spółka jednoznacznie wskazała, że dokonuje zakupu bazy klientów na podstawie umowy sprzedaży i jest to zwykła czynność nieodbiegająca w swej istocie od sprzedaży innych rzeczy. Tym samym, w jej ocenie, nie można twierdzić, że umowa sprzedaży jest umową licencji, gdyż jest to stwierdzenie nieprawdziwe. Skarżąca podkreślała, że przedmiotem transakcji jest zakup bazy klientów na podstawie umowy sprzedaży i w żadnym też wypadku nie mamy tutaj do czynienia z umową licencji.

WSA w omawianym wyroku nie zanegował sposobu definiowania "know-how" przedstawionego w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji, tj. jako pakietu informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są: niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne; istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Jednocześnie Sąd I instancji wskazał, że spór w niniejszej sprawie sprowadza się do tego, czy Skarżąca - nabywając bazę klientów na podstawie umowy sprzedaży - była zobowiązany do poboru podatku w związku z wypłatą należności na rzecz kontrahenta holenderskiego zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostepnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 10% tych przychodów. Zasada ta została jednak ograniczona, gdyż zgodnie z art. 21 ust. 2 ww. ustawy przepis ustępu pierwszego stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Oznacza to, że możliwość opodatkowania przychodów z tytułu m.in. know-how zależna jest od dokonanego w tej umowie przez państwa-strony umowy podziału władztwa podatkowego. Celem konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania jest przede wszystkim określenie metod, za pomocą których tego podwójnego opodatkowania można uniknąć (ograniczają one w pewien sposób wewnętrzne prawo podatkowe) oraz stworzenie bezpieczeństwa prawnego dla państw i podatników oraz zapewnienie jednolitego i właściwego stosowania prawa podatkowego w umawiających się państwach.

Zdaniem Sądu - regulacje umowne w zakresie opodatkowania należności licencyjnych zawarte w konwencji polsko-holenderskiej są takie same jak w "Modelu Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD", Paryż 2008. W komentarzach do Modelowej Konwencji OECD wskazuje się, że należności licencyjne w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania dotyczą wynagrodzeń wypłacanych za użytkowanie lub praw do użytkowania wymienionych praw niezależnie od tego, czy są one zarejestrowane we właściwych rejestrach państwowych oraz bez względu na to, czy są to zwykłe opłaty dokonane w wyniku umów licencyjnych, czy też kwoty wypłacane z tytułu odszkodowania za bezprawne kopiowanie naruszanie takich praw.

Dalej WSA w Gorzowie Wielkopolskim wskazał, że należy pamiętać, że pojęcie należności licencyjnych zawarte w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania nie dotyczy wszelkich opłat dokonywanych w związku z kontraktami, których przedmiotem są prawa na dobrach niematerialnych, lecz wyłącznie tych, w których mamy do czynienia z ustanowieniem prawa do ich użytkowania. Tym samym zapłata za przeniesienie własności danego prawa (np. sprzedaż patentu) nie może być uważana za należność licencyjną w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Tego rodzaju płatności - wg Sądu administracyjnego - podlegają opodatkowaniu według zasad ogólnych, jako zyski z działalności gospodarczej lub zyski z przeniesienia własności majątku. Na gruncie polskich przepisów płatności na rzecz nierezydentów z tytułu transakcji zbycia niektórych praw majątkowych, takie jak przychody z odpłatnego zbycia praw autorskich i praw pokrewnych, praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem nakładanym na przychód. Postanowienia prawa wewnętrznego w tym zakresie nie mają jednak zastosowania, jeżeli płatności takie nie są objęte definicją należności licencyjnych, zawartą w art. 12 ust. 3 Modelowej Konwencji OECD. W większości przypadków przychody takie będą więc podlegały uregulowaniom art. 13 ust. 3 Modelowej Konwencji OECD, tj. będą zwolnione z opodatkowania w Polsce, chyba że stanowią zyski ze zbycia majątku zakładu położonego w Polsce, podlegając opodatkowaniu zgodnie z art. 13 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD.

W związku z powyższym błędne jest stanowisko Organu podatkowego, że należność wypłacona przez Skarżącą na rzecz podmiotu holenderskiego stanowi know-how, które wymienia art. 12 ust. 4 umowy polsko-holenderskiej, jako wchodzące w zakres pojęcia należności licencyjne, a obowiązkiem Skarżącej, wynikającym z przepisów prawa podatkowego, było pobranie w dniu dokonania wypłaty zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. podatku u źródła).

Jako podsumowanie wyroku WSA wskazał, że jeżeli sprzedaż wiedzy z dziedziny handlowej (know-how) podlegają opodatkowaniu według zasad ogólnych, jako zyski z działalności gospodarczej lub zyski z przeniesienia własności majątku, to rację ma Skarżąca, że - uwzględniając zapisy konwencji polsko-holenderskiej - w sprawie należy uwzględnić art. 13 ust. 3 i art. 7 ust. 1 tej konwencji.

Z tych też przyczyn Sąd uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i uznał, że została ona wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego. Wyeliminowanie tego aktu z obrotu prawnego oznacza, że zachodzi konieczność dokonania ponownej oceny stanowiska Strony zaprezentowanego we wniosku o wydanie interpretacji z uwzględnieniem przedstawionej wyżej wykładni przepisów umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 13 lutego 2002 r.

W dniu 17 sierpnia 2015 r. do Organu wpłynęło - prawomocne od 30 lipca 2015 r. - orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 2 czerwca 2015 r. sygn. akt I SA/Go 190/15.

Uwzględniając powyższe orzeczenie oraz jego uzasadnienie, Organ stwierdza co następuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji z 22 stycznia 2015 r. nr ILPB4/423-520/14-2/MC.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-40 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.