ILPB4/423-50/10-2/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2010 r. (data wpływu 25 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z eksploatacją samochodów służbowych wykorzystywanych do celów prywatnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z eksploatacją samochodów służbowych wykorzystywanych do celów prywatnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka posiada samochody firmowe, będące Jej własnością oraz użytkowane na podstawie umowy leasingu. Samochody firmowe są przydzielone pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i zakres wykonywanych obowiązków. Korzystanie z samochodu firmowego polega na używaniu go do wszelkich podróży związanych z wykonywaniem czynności służbowych.

Spółka chce udostępnić samochody służbowe pracownikom do celów prywatnych, m.in. w celu dojazdu samochodem z miejsca zamieszkania do miejsca zatrudnienia lub w celu wyjazdu na urlop. Samochody udostępniane byłyby pracownikom, którzy dojeżdżają codziennie do biura, jednak często zdarza się, że przed i po pobycie w biurze muszą wykonywać obowiązki służbowe oraz pracownikom, którzy z uwagi na zakres obowiązków wynikających z umowy o pracę, nie są zobowiązani do codziennego pobytu w biurze. W większości przypadków udostępniane samochody byłby samochodami osobowymi.

Spółka dokonuje sprzedaż opodatkowaną, jedynie w marginalnym stopniu prowadzona jest sprzedaż zwolniona, która nie ma wpływu na wskaźnik proporcji VAT, w związku z czym, Spółka jest w 100% uprawniona do odliczania VAT naliczonego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy w przypadku rozliczenia kosztów używania samochodów służbowych do celów prywatnych, zgodnie z powyższymi zasadami, koszty związane z eksploatacją tych samochodów są dla Spółki kosztem uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że udostępnienie samochodów służbowych jest w znacznej części świadczeniem odpłatnym lub stanowi przychód opodatkowany, koszty poniesione na eksploatację samochodów są kosztami uzyskania przychodów.

Ponieważ samochody udostępniane będą menedżerom również jako motywator do pozostania w firmie, wydatki te można potraktować również jako zabezpieczenie przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Zatem ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, a nie niezbędności i rezultatu, jaki przyniosły w postaci konkretnych przychodów.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

* poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu z działalności gospodarczej,

* poniesiony wydatek ma na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów negatywnych określonych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, iż ustawodawca posługując się zwrotem "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów. Wykładnia gramatyczna użytego przez ustawodawcę pojęcia "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" oznacza, iż podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym wszakże warunkiem, iż wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Zależność między poniesionymi w danym czasie kosztami a możliwością uzyskania w przyszłości z tego tytułu przychodu trzeba zatem rozpatrywać na podstawie adekwatnego związku przyczynowego.

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Mówiąc o działalności gospodarczej należy mieć na uwadze ustawę z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 z późn. zm.), która w art. 2 przez działalność gospodarczą rozumie zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

Jak wynika z opisanego zdarzenia przyszłego Spółka chce udostępnić samochody służbowe pracownikom do celów prywatnych, m.in. w

celu dojazdu samochodem z miejsca zamieszkania do miejsca zatrudnienia lub w celu wyjazdu na urlop.

Gdy pracownik korzysta do celów prywatnych z samochodu będącego własnością Spółki, niezbędne jest rozpoznanie w jakim zakresie samochód ten jest wykorzystywany na cele służbowe Spółki, a w jakim na cele prywatne pracownika. Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Należy stwierdzić, że umożliwienie używania samochodów służbowych do celów prywatnych pracownika nie jest ponoszone w celu osiągnięcia przychodu, a służy jedynie osobistym interesom pracowników. Bez znaczenia jest fakt, iż samochody udostępniane będą również jako motywator do pozostania pracowników w firmie. Powyższa czynność nie pozostaje więc w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu.

Reasumując, koszty związane z eksploatacją samochodów służbowych wykorzystywanych do celów prywatnych, jako nie spełniające przesłanki art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów Spółki. Tylko wydatki związane z eksploatacją samochodu do celów służbowych stanowią dla Spółki koszt podatkowy.

Interpretacja dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuje się, że wniosek Spółki dotyczący:

* podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębnymi interpretacjami wydanymi w dniu 17 września 2010 r. nr ILPP2/443-956/10-2/SJ, nr ILPP2/443-956/10-3/SJ,

* podatku dochodowego od osób fizycznych został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 17 września 2010 r. nr ILPB1/415-733/10-2/IM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.