ILPB4/423-439/13-3/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2013 r. (data wpływu 8 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych z tytułu odsprzedaży wierzytelności osobie trzeciej - jest:

* nieprawidłowe - w części dotyczącej art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

* prawidłowe - w pozostałej części.

W dniu 8 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* momentu powstania przychodu z tytułu nabycia wierzytelności,

* skutków podatkowych z tytułu odsprzedaży wierzytelności osobie trzeciej,

* skutków podatkowych z tytułu windykacji wierzytelności od dłużnika,

* skutków podatkowych w przypadku wykorzystania wierzytelności cedenta do zapłaty dłużnikowi tej wierzytelności za nabywany od niego towar lub usługę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym i podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Spółka rozpoczęła działalność gospodarczą polegającą na nabywaniu wierzytelności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych od osób trzecich i dalszej ich odsprzedaży, lub ich windykacji od dłużników we własnym imieniu, na własną rzecz, rachunek, koszt i ryzyko.

Nabyte wierzytelności Spółka może także wykorzystać w inny sposób, w szczególności płacąc nimi dłużnikowi za nabyte od niego, w późniejszym terminie, towary, usługi lub środki trwałe, w tym nieruchomości.

Istota działalności Spółki polega na tym, że w pierwszym kroku, na podstawie umowy przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509 Kodeksu cywilnego (tzw. cesja wierzytelności), jako cesjonariusz Spółka nabywa odpłatnie i definitywnie, od cedentów będących podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą lub osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, ich przeterminowane wierzytelności własne, czyli wierzytelności jakie te podmioty posiadają w stosunku do swoich dłużników z tytułu dokonanej dla tych dłużników sprzedaży towarów, usług, czy też z tytułu udzielonych tym dłużnikom pożyczek.

Innymi słowy, w wyniku każdej takiej umowy przelewu (cesji) wierzytelności następuje definitywne i odpłatne przeniesienie na Spółkę (cesjonariusza) prawa do wierzytelności, jakie posiadał wobec dłużnika dotychczasowy wierzyciel (cedent). W konsekwencji następuje definitywnie przeniesione na Spółkę uprawnienie do otrzymania od dłużnika świadczenia, czyli do uregulowania przez niego długu.

Przez odpłatne przeniesienie na Spółkę wierzytelności rozumie ona sytuację, w której dotychczasowemu posiadaczowi wierzytelności Spółka płaci za nabytą od niego wierzytelność, a kwota tej opłaty będzie mniejsza (niekiedy znacznie) od nominalnej wartości nabywanej przez Spółkę wierzytelności. Zapłata następuje w momencie podpisania umowy cesji wierzytelności.

Przez definitywnie nabycie wierzytelności, o której Spółka pisze powyżej, rozumie ona sytuację, w której zapłata przez Spółkę za wierzytelność nabywaną od dotychczasowego wierzyciela (cedenta) jest dokonywana niezwłocznie, czyli w chwili podpisania umowy cesji wierzytelności i zapłata ta jest definitywna, nie podlegająca zwrotowi i niezależna od tego, jakie będą dalsze kroki czynione przez Spółkę w stosunku do nabytej przez Spółkę wierzytelności, w szczególności niezależna od tego:

* czy wierzytelność tę Spółka będzie próbować egzekwować od dłużnika we własnym imieniu i na własną rzecz i czy egzekucja ta będzie skuteczna w całości lub części, lub

* czy wierzytelność tę Spółka sprzeda osobie trzeciej, lub

* czy wierzytelnością tą Spółka zapłaci za towary lub usługi nabywane później od dłużnika, którego ta wierzytelność dotyczy.

Innymi słowy, nabywając wierzytelność od cedenta Spółka będzie przejmowała na siebie pełne ryzyko z tym związane, a cedent w żadnej sytuacji nie będzie miał obowiązku zwracać Spółce całości ani części otrzymanej od Spółki zapłaty za wierzytelność, którą jej sprzedał.

Spółka podkreśla, że celem zawieranych przez nią umów o przelew wierzytelności będzie wyłącznie nabycie wierzytelności od cedenta, a nie na przykład ich windykacja, lub sprzedaż, w imieniu cedenta, lub na rzecz cedenta, lub w imieniu i na rzecz cedenta.

W związku z nabyciem wierzytelności od cedenta Spółka nie będzie wykonywać na jego rzecz żadnej usługi, w szczególności usługi faktoringu czy usługi windykacji wierzytelności w imieniu, lub na rzecz, lub w imieniu i na rzecz cedenta, ani też cedent nigdy nie będzie Spółce płacił z żadnego innego tytułu żadnego wynagrodzenia, lub prowizji związanych z faktem, że nabyła ona od niego wierzytelność.

Spółka podkreśla, że niniejszy wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy:

* zarówno nabywanych przez Spółkę od cedentów ich wierzytelności własnych (pierwotnych), czyli wynikających z tytułu uprzedniego dokonania przez nich sprzedaży towarów lub usług, lub z tytułu udzielonych przez nich pożyczek;

* jak i wierzytelności wtórnych, czyli takich, które cedenci uprzednio nabyli na podstawie umowy przelewu wierzytelności (cesji) od innych osób czy podmiotów, oraz takich, które Spółka sprzedaje lub windykuje a uprzednio je nabyła od cedenta;

to, jakiej wierzytelności pytanie dotyczy wynika wprost z jego treści.

Ponadto należy nadmienić, że wierzytelności są zaliczane do praw majątkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy nabycie przez Spółkę (cesjonariusza) wierzytelności własnej od cedenta na warunkach podanych w opisie do niniejszego wniosku ORD-IN, w celu jej dalszej odsprzedaży lub wykorzystania w jeden ze sposobów podanych w opisie, powoduje, że już w momencie nabycia wierzytelności Spółka uzyskuje przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w szczególności przychód w wysokości nominalnej wartości nabytej przez nią wierzytelności lub przychód w wysokości różnicy pomiędzy nominalną wartością nabytej przez Spółkę wierzytelności a kwotą jaką zapłaciła cedentowi za jej nabycie.

2. W sytuacji, w której ramach działalności Spółki nabędzie ona od cedenta jego wierzytelność własną i następnie dokona jej odsprzedaży osobie trzeciej we własnym imieniu, na własną rzecz, rachunek i ryzyko, to:

o czy uzyskane przez Spółkę przychody z tytułu tej odsprzedaży będą przychodami z tytułu sprzedaży praw majątkowych, o których mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czy przychodami związanymi z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

o jaką kwotę należy uznać za przychód i kiedy ten przychód powstanie oraz

o co będzie kosztem uzyskania tego przychodu i kiedy ten wydatek będziemy mogli zaliczyć w koszty uzyskania przychodów.

3. Czy powstanie u Spółki przychód, a jeśli tak to do jakiego źródła przychodów Spółka powinna go zaliczyć, jeżeli dokona windykacji od dłużnika przysługującej Spółce w stosunku do niego wierzytelności uprzednio przez Spółkę definitywnie nabytej od cedenta, a windykacja od dłużnika będzie wykonywana we własnym imieniu, na własną rzecz, koszt i ryzyko, a jeżeli przychód powstanie, to:

o co będzie przychodem Spółki z tytułu dokonania takiej windykacji,

o kiedy ten przychód powstanie oraz

o co będzie kosztem uzyskania tego przychodu i kiedy ten wydatek Spółka będzie mogła zaliczyć w koszty uzyskania przychodów.

4. Czy powstanie u Spółki przychód:

o a jeśli tak to do jakiego źródła przychodów Spółka powinna go zaliczyć,

o jaki jest moment powstania tego przychodu,

o i jaka będzie jego wartość,

o oraz co będzie kosztem uzyskania tego przychodu

w przypadku, kiedy przysługującym Spółce prawem majątkowym w postaci wierzytelności uprzednio przez Spółkę definitywnie nabytej od cedenta o określonej wartości nominalnej, która to wartość nominalna będzie zazwyczaj znacznie większa od ceny zapłaconej przez Spółkę cedentowi, zapłaci dłużnikowi tej wierzytelności, czyli podmiotowi w stosunku do którego Spółka ma roszczenie z tytułu ww. wierzytelności, za nabywane przez Spółkę od niego towary lub usługi.

* 4a. Pytanie 4a odnosi się do sytuacji opisanej w pytaniu 4, czyli do przypadku kiedy przysługującym Spółce prawem majątkowym w postaci wierzytelności uprzednio przez Spółkę definitywnie nabytej od cedenta zapłaci dłużnikowi tej wierzytelności, czyli podmiotowi w stosunku do którego Spółka będzie mieć roszczenie z tytułu ww. wierzytelności, za nabywane przez Spółkę od niego towary.

Czy w momencie gdy następnie Spółka odsprzeda w całości tak nabyty i tak opłacony przez Spółkę towar, do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów związanych z tą sprzedażą zaliczy całą wartość netto nabytego przez nią towaru, wynikającą z wystawionej przez sprzedawcę, o którym mowa tym pytaniu, faktury VAT/rachunku.

Innymi słowy, czy zaliczoną w tym momencie (w momencie odsprzedaży towaru) w koszty cenę netto zakupu towaru Spółka nie będzie musiała pomniejszyć o zaliczoną w tym momencie w koszty cenę zakupu tej wierzytelności, którą Spółka płaciła za ten towar.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 2. Jednocześnie, wniosek Spółki w zakresie pytania nr 1, 3 oraz 4 i 4a został rozpatrzony odrębnymi interpretacjami z 10 lutego 2014 r. nr ILPB4/423-439/13-2/ŁM, nr ILPB4/423-439/ 13-4/ŁM oraz nr ILPB4/423-439/13-5/ŁM.

Zdaniem Wnioskodawcy pomimo tego, że nabyte przez Spółkę wierzytelności są prawami majątkowymi, to przychody z ich odsprzedaży dokonanej przez Spółkę w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej będą zaliczane do przychodów z działalności gospodarczej, o których mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a nie do przychodów ze sprzedaży praw majątkowych, o których mowa w art. 14 ust. 1 tej ustawy. Gdy miało być inaczej, to ustawodawca nie określałby w art. 12 ust. 3a ustawy daty powstania przychodu z działalności gospodarczej w odniesieniu do zbycia prawa majątkowego, a jednak to zrobił.

Innymi słowy - jeżeli sprzedaż wierzytelności jest przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej i następuje w ramach prowadzenia tej działalności, to należy ją zaliczyć do przychodów związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a nie do przychodów ze sprzedaży praw majątkowych, o których mowa w art. 14 ust. 1 tej ustawy.

Wartością uzyskanego przez Spółkę przychodu z tytułu tej odsprzedaży będzie, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychód należny z tytułu tej odsprzedaży, określony w umowie sprzedaży (umowie cesji).

Przychód z tytułu tej odsprzedaży powstanie w Spółce zgodnie z art. 12 ust. 3a z chwilą podpisania przez Spółkę umowy sprzedaży tych wierzytelności; zbycie wierzytelności jest zbyciem prawa majątkowego i jeżeli to zbycie jest dokonywane w ramach działalności gospodarczej to datę powstania takiego przychodu definiuje właśnie art. 12 ust. 3a ustawy.

Wydatek na nabycie wierzytelności od cedenta będzie kosztem bezpośrednim, o którym mowa w art. 15 ust. 4 ustawy i Spółka będzie mogła zaliczyć go w całości w koszty uzyskania przychodów już z chwilą uzyskania przez nią pierwszego przychodu, którego to pytanie dotyczy, czyli już z chwilą zwindykowania jakiejkolwiek części windykowanej przez Spółkę wierzytelności, o ile ten uzyskany przez nią przychód będzie większy od ceny, za jaką tę wierzytelność Spółka nabyła. Innymi słowy, w takim przypadku ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 39 nie będzie miało zastosowania, ponieważ nie wystąpi strata z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności uprzednio nabytej - przychód z jej sprzedaży będzie większy od ceny jej nabycia.

Jeżeli jednak z tytułu częściowego zwindykowania nabytej wierzytelności Spółka uzyska przychód mniejszy od ceny za jaką tę wierzytelność nabyła, to w koszty uzyskania przychodów Spółka zaliczy, w momencie uzyskania tego przychodu, tylko część ceny zakupu odpowiadającą wartościowo uzyskanemu przychodowi, co nie wygeneruje straty, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

* nieprawidłowe - w części dotyczącej art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

* prawidłowe - w pozostałej części.

Kwestia cesji wierzytelności uregulowana została w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z art. 509 § 1 ustawy - Kodeks cywilny: wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 tego artykułu: wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Stosownie natomiast do treści art. 510 § 1 ww. ustawy: umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.): przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

Ponieważ w odróżnieniu od ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródła przychodów nie zostały w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych szczegółowo wymienione w praktyce, ze "źródłem przychodu" mamy do czynienia wówczas, gdy podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych osiągają przychody wymienione w art. 10, 12-14.

Brak wyszczególnienia źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu nie oznacza, że rodzaj źródła przychodu nie ma znaczenia dla ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu. Ustawodawca, niezależnie od ogólnej definicji przychodu i dochodu, wymienia w poszczególnych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rodzaje przychodu lub dochodu z niektórych źródeł i tym samym wprowadza odrębności związane z ustaleniem dochodu płynącego z tych źródeł. Odrębności te dotyczą np. momentu zaliczenia danego przysporzenia majątkowego do przychodu.

Przepis art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że: przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Użycie w tym przepisie sformułowania "otrzymane" oznacza, że momentem powstania przychodu pieniężnego jest moment otrzymania czyli wpływu, bezpośrednio do majątku podatnika względnie na jego rachunek wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami.

W myśl natomiast art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Oznacza to, że opodatkowanie rozszerzone zostaje także na przychody, które zgodnie z ich zaksięgowaniem, powinny wpłynąć do przedsiębiorstwa, lecz jeszcze to nie nastąpiło, co jest konsekwencją oparcia opodatkowania przychodów z działalności gospodarczej na zasadzie memoriałowej. Przychodem dla podatnika jest przychód należy, a nie faktycznie uzyskany.

Na podstawie przepisu art. 12 ust. 3a ww. ustawy: za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Przepis powyższy wprowadza ogólną zasadę decydującą o dacie powstania przychodu. Powstanie przychodu następuje w dniu zaistnienia ww. zdarzeń, a jeżeli wystąpią one po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia.

Natomiast na mocy art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.

W tym miejscu należy podkreślić, że źródła przychodów oraz moment ich powstania określa art. 12 omawianej ustawy. Natomiast art. 14 tej ustawy pozwala jedynie na zweryfikowanie, czy cena zadeklarowana przez strony czynności cywilnoprawnej odpowiada wartości rynkowej. Przy czy, co istotne, cena określona w umowie korzysta z domniemania prawdziwości. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej, to organ podatkowy, po przeprowadzeniu postępowania podatkowego zgodnie z wymogami określonymi w komentowanym przepisie, określa przychód w wysokości odpowiadającej wartości rynkowej.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika m.in., że Spółka rozpoczęła działalność gospodarczą polegającą na nabywaniu wierzytelności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych od osób trzecich i dalszej ich odsprzedaży.

Reasumując źródłem przychodu z tytułu odsprzedaży nabytej przez Spółkę wierzytelności jest prowadzona działalność gospodarcza. Na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Wnioskodawca osiągnie z tego tytułu przychód odpowiadający cenie określonej w umowie, o ile cena bez uzasadnionej przyczyny nie będzie znacznie odbiegać od wartości rynkowej. Przychód ten powstanie w dacie sprzedaży niniejszych wierzytelności, zgodnie z art. 12 ust. 3a tej ustawy.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której między kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jak wynika z kolei z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Również w przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą polegającą na obrocie wierzytelnościami, wydatki związane z ich zakupem stanowić będą koszty uzyskania przychodów w momencie uzyskania przychodu, tj. w momencie ich sprzedaży. Dopiero w tym momencie poniesione wydatki z powyższego tytułu pozostają w związku z uzyskanym przychodem.

Należy mieć również na uwadze art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stosownie do którego: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Powyższe oznacza, że strata powstała z odpłatnego zbycia wierzytelności może być kosztem uzyskania przychodu tylko wówczas, jeżeli zbyta wierzytelność stanowiła przychód z działalności gospodarczej lub przychód z działów specjalnych produkcji rolnej oraz została wcześniej zarachowana do przychodów należnych.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika m.in., że Spółka zamierza nabywać od osób trzecich ich własne wierzytelności przeterminowane lub nieprzeterminowane w celu ich dalszej odsprzedaży.

Wobec tego należy stwierdzić, że co do zasady wydatki na nabycie niniejszych wierzytelności stanowić będą koszty podatkowe w całości w sytuacji, gdy cena sprzedaży będzie wyższa bądź równa poniesionym wydatkom na ich nabycie. Natomiast w przypadku, gdy wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie wierzytelności przekraczać będą cenę ich odsprzedaży, to przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych znajdzie w takiej sytuacji zastosowanie. Skoro wierzytelności zostaną przez Spółkę nabyte (Spółka poniesie wydatek na ich nabycie), to wierzytelności te nie mogły zostać zarachowane jako przychody należne na podstawie art. 12 ust. 3 ww. ustawy. Wówczas wydatki na nabycie tych wierzytelności w kwocie przekraczającej otrzymaną cenę za ich zbycie nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Reasumując w niniejszym opisie zdarzenia przyszłego w momencie zbycia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów Spółka może zaliczyć wydatki poniesione na ich nabycie, jednakże mając na względzie ograniczenie wynikające z cyt. art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tylko do wysokości przychodu, uzyskanego z tytułu zbycia wierzytelności.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.