ILPB4/423-283/10-4/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2010 r. (data wpływu 2 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu powstania przychodu z tytułu zaległych opłat leasingowych oraz odszkodowania w wyniku wcześniejszego rozwiązania umów leasingu - jest prawidłowe.

W dniu 2 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* podatkowych skutków cesji wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego,

* momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia zapłaconego na rzecz Faktora,

* momentu powstania przychodu z tytułu zaległych opłat leasingowych oraz odszkodowania w wyniku wcześniejszego rozwiązania umów leasingu,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconej przez dłużnika części wierzytelności,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów różnicy powstałej w wyniku obniżenia rat leasingowych,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów równowartości niespłaconej przez dłużnika wierzytelności w części odsetkowej oraz odsetki ustawowe,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów równowartości niespłaconej przez dłużnika wierzytelności wraz z odsetkami ustawowymi,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconej przez dłużnika części wierzytelności w razie wygaśnięcia zobowiązania dłużnika,

* momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego na rzecz faktora wynagrodzenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka działa na rynku usług finansowych dla sektora ochrony zdrowia. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka zapewnia finansowanie inwestycji i rozwoju dla swoich klientów m.in. poprzez usługę leasingu skierowaną do szpitali oraz innych jednostek sektora służby zdrowia. W ramach tej usługi, Spółka występuje jako finansujący zakup nowoczesnej aparatury i sprzętu medycznego. Zawierane przez Spółkę umowy są kwalifikowane na potrzeby przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako umowy leasingu finansowego (spełniają warunki, o których mowa w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W ramach prowadzonej działalności, Spółka zawiera umowy faktoringu niewłaściwego (dalej: Umowy Faktoringu), na mocy których Spółka ceduje na Faktora wierzytelności z tytułu zawartych umów leasingu w rozumieniu art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Umowy Leasingu), obejmujących prawo do zapłaty rat leasingowych oraz opłat za przeniesienie własności przedmiotu umowy leasingu powiększonych o roszczenia o wszystkie istniejące obecnie i mogące powstać w przyszłości uprawnienia do żądania odsetek, odsetek za opóźnienie płatności, opłaty za nieterminowe spłaty oraz należne koszty windykacji (dalej: Wierzytelności).

Przy czym wszelkie prawa związane z cedowanymi Wierzytelnościami przechodzą wraz z nimi na Faktora. Z uwagi na fakt, iż umowa leasingu finansowego jest traktowana jak dostawa w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, korzystający (dalej: Korzystający - w odniesieniu do Umów Leasingu, Dłużnik - w przypadku Umów Faktoringu) jest zobowiązany samodzielnie do zapłaty na rzecz Spółki całego podatku VAT wynikającego z Umów Leasingu. Tym samym, omawianej cesji podlega wyłącznie wartość netto Wierzytelności.

Jak wynika z Umów Faktoringu, Faktor jest zobowiązany świadczyć na rzecz Spółki usługę faktoringu obejmującą m.in. nabycie wierzytelności, administrowanie wierzytelnością, monitorowanie spłaty wierzytelności oraz doradztwo.

Natomiast Spółka jest zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora wynagrodzenia faktoringowego (zapłata może następować przy tym w formie przekazania odpowiedniej kwoty środków pieniężnych na rzecz Faktora bądź poprzez potrącenie należnego Faktorowi wynagrodzenia w kwocie brutto z kwoty środków pieniężnych przekazywanych przez Faktora na rzecz Spółki z tytułu scedowanej Wierzytelności). Usługa faktoringowa jest udokumentowana fakturą VAT wystawioną przez Faktora na Spółkę na kwotę odpowiadającą wartości brutto wynagrodzenia Faktora. Dla celów rachunkowych, Spółka ujmuje omawiany wydatek w księgach rachunkowych jako czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów i zalicza do kosztów księgowych proporcjonalnie do długości okresu, na który zawierane są Umowy Faktoringowe. Sposób rachunkowego zaewidencjonowania omawianych kosztów w księgach rachunkowych Spółki został skonsultowany z dotychczasowym biegłym rewidentem badającym sprawozdanie finansowe Spółki i dodatkowo będzie przedmiotem analizy w ramach statutowego badania sprawozdania finansowego Spółki.

Po przejściu Wierzytelności na Faktora, Spółce nie przysługuje prawo przyjęcia od danego Korzystającego jakiejkolwiek płatności w ramach przelanej Wierzytelności na podstawie umów leasingu bez uprzedniej zgody Faktora.

W wyniku zawieranych Umów Faktoringu, na Faktora nie przechodzi własność przedmiotu umowy leasingu. Jednocześnie, Umowy Leasingu nie wygasają pomiędzy jej dotychczasowymi stronami (tekst jedn.: jej stroną pozostaje Spółka jako finansujący oraz klient jako korzystający). Jak wskazano powyżej, Umowy Leasingu zawierane przez Spółkę spełniają warunki leasingu określone w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanego dalej: leasingiem finansowym).

I. PRZYPADKI ZWROTNEGO PRZEJŚCIA WIERZYTELNOŚCI NA SPÓŁKĘ:

A. Na mocy Umów Faktoringu, w przypadku rozwiązania danej umowy leasingu przed spłatą Wierzytelności, bez względu na przyczynę takiego stanu rzeczy, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora niespłaconej części Wierzytelności zdefiniowanej w analizowanym przypadku w sposób określony w danej Umowie Faktoringu (dalej: Niespłacona Wierzytelność). Zwrot Niespłaconej Wierzytelności nie wpływa na uprawnienie Faktora do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia, o którym mowa wyżej.

B. Jednocześnie, w przypadku gdy w wyniku obniżenia ceny przedmiotu leasingu obniżeniu ulegnie wartość rat leasingowych i / lub opłaty za przeniesienie własności przedmiotu leasingu, określonych w danej Umowie Leasingu, a tym samym ulegnie zmniejszeniu kwota Wierzytelności, wskutek czego Korzystający będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki niższej kwoty niż kwota Wierzytelności, określona w Umowach Faktoringu, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora Niespłaconej Wierzytelności, zdefiniowanej w sposób określony w danej Umowie Faktoringu w odniesieniu do rozważanej sytuacji. Również w tym przypadku, Faktor pozostanie uprawniony do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia.

C. W ramach Umów Faktoringu, Spółka będzie ponosić odpowiedzialność wobec Faktora, jeżeli:

W sytuacji wystąpienia któregokolwiek z przypadków opisanych powyżej w punktach a - d, Spółka zobowiązana będzie zapłacić Faktorowi równowartość niespłaconej przez Dłużnika Wierzytelności, powiększoną o odsetki ustawowe. Zwrot powyższej kwoty nie wpłynie na uprawnienie Faktora do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia.

D. W sytuacji, gdy wbrew założeniom Umów Faktoringu pomiędzy Spółką oraz Dłużnikiem dojdzie do odnowienia zobowiązania wynikającego z Umów Leasingowych, zwolnienia z długu dokonanego przez Spółkę, czy też do dokonania jakiejkolwiek innej czynności, na podstawie której wygaśnie zobowiązanie Dłużnika z Umów Leasingowych, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora niespłaconej części Wierzytelności, zdefiniowanej w sposób określony w danej Umowie Faktoringu. Zwrot Niespłaconej Wierzytelności nie wpłynie na uprawnienie Faktora do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia.

E. W przypadku gdy Dłużnik nie wykona w terminie płatności jakiejkolwiek części Wierzytelności, Faktor zawiadomi Spółkę o braku zapłaty jakiejkolwiek części Wierzytelności przez Dłużnika, o ile opóźnienie wynosić będzie co najmniej 14 dni. Wówczas, Spółka zobowiązana będzie w terminie 30 dni od daty powiadomienia Jej przez Faktora podjąć działania zmierzające do wykonania zobowiązania płatniczego przez Dłużnika, zgodnie z Umowami Leasingowymi. Jeżeli w terminie powyższych 30 dni od daty powiadomienia Dłużnik nie wykona zapłaty do Faktora, wówczas Spółka zobowiązana będzie do zapłaty na rzecz Faktora równowartości niespłaconej przez Dłużnika Wierzytelności, zdefiniowanej w sposób określony w danej Umowie Faktoringu, powiększonej o odsetki ustawowe. Zapłata powinna być dokonana nie później niż w ciągu 7 dni od końca okresu 30 dniowego, w jakim Spółka miała podjąć działania zmierzające do wykonania zobowiązania płatniczego przez Dłużnika. W takiej sytuacji następuje zwrotne przejście tej części Wierzytelności na Spółkę (bez odrębnego oświadczenia).

II. WYPOWIEDZENIE UMOWY LEASINGU.

Ponadto, na postawie Umów Leasingu, Spółce przysługuje prawo wypowiedzenia Umowy Leasingu, jeżeli Korzystający nie wywiązuje się z postanowień Umowy Leasingu, w szczególności nie uiszcza wymaganych opłat, korzysta z przedmiotu leasingu w sposób sprzeczny z zasadami jego użytkowania lub oddaje przedmiot leasingu osobom nieuprawnionym. W przypadku przedterminowego rozwiązania Umowy Leasingu, przedmiot leasingu zostanie przygotowany przez Korzystającego do zwrotu. W razie wcześniejszego rozwiązania Umowy Leasingu, Korzystającemu nie przysługuje roszczenie o zwrot wpłacanych opłat. W razie wcześniejszego rozwiązania Umowy Leasingu z winy Korzystającego, Spółce przysługują roszczenia o zapłatę zaległych opłat, a także odszkodowania umownego, ustalonego w kwocie nie większej niż 10% wartości opłat, które pozostawałaby do zapłaty, gdyby Umowę Leasingu dalej wykonywano.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 3. Wniosek Spółki w zakresie pozostałych pytań został rozpatrzony odrębnymi interpretacjami indywidualnymi wydanymi w dniu 2 lutego 2011 r.: nr ILPB4/423-283/10-2/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-3/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-5/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-6/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-7/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-8/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-9/ŁM oraz nr ILPB4/423-283/10-10/ŁM.

Zdaniem Wnioskodawcy, w razie wcześniejszego rozwiązania Umów Leasingu zaległe opłaty leasingowe będą stanowić przychód podatkowy Spółki wyłącznie w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, natomiast odszkodowanie umowne w całości będzie stanowić przychód podatkowy Spółki. Jednocześnie, Spółka powinna rozpoznać przychód z tytułu zaległych opłat leasingowych w części odpowiadającej ratom odsetkowym w dacie ich wymagalności, natomiast w przypadku odszkodowania umownego Spółka będzie zobligowana rozpoznać przychód z tego tytułu z dacie faktycznego otrzymania tego świadczenia (tekst jedn.: w oparciu o tzw. zasadę kasową).

W odniesieniu do konieczności spłaty przez Korzystającego zaległych opłat w przypadku przedterminowego rozwiązania Umowy Leasingu, Spółka pragnie podkreślić, że brak jest w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych regulacji bezpośrednio odnoszących się do sposobu ujęcia kosztów i przychodów powstałych w sytuacji przedterminowego wypowiedzenia / rozwiązania umowy leasingu finansowego. Wobec tego, zdaniem Spółki, w analizowanej sytuacji zastosowanie powinien znaleźć art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. W takim wypadku u finansującego przychodem jest odsetkowa część raty leasingowej, a odpisy amortyzacyjne są kosztem uzyskania przychodów u korzystającego.

Zdaniem Spółki, skrócenie / rozwiązanie Umów Leasingu nie ma wpływu na ujęcie dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zaległych opłat leasingowych należnych za okresy obowiązywania umowy leasingu. Spółka uważa, iż w podatku dochodowym skrócenie terminu umowy leasingu (np. wskutek przedterminowego wypowiedzenia umowy leasingu) nie powinno mieć wpływu na moment powstania oraz wysokość przychodu do opodatkowania należnego za okresy obowiązywania umowy. Możliwość wcześniejszego zakończenia umowy leasingu (np. wskutek przedterminowego rozwiązania wspomnianej umowy) oraz konieczność spłaty zaległych opłat leasingowych przez Korzystającego wynika bowiem z wcześniej zawartych Umów Leasingu i zdaniem Spółki nie zmieni sposobu kwalifikacji i metodologii ujęcia tych opłat dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Wobec powyższego, w opinii Spółki, w analizowanym przypadku Spółka będzie zobowiązana do rozpoznawania przychodów podatkowych z tytułu zaległych opłat leasingowych uiszczanych przez Korzystającego na podstawie Umów Leasingu, zgodnie z art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stąd, zdaniem Spółki, będzie Ona zobowiązana do rozpoznania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych wyłącznie w części odpowiadającej zaległym ratom odsetkowym (tekst jedn.: w części nie stanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych). W ocenie Spółki, przychód z tego tytułu powinien zostać rozpoznany zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w analizowanym przypadku w dacie wymagalności omawianych należności.

W tym miejscu Spółka pragnie wskazać, iż datę powstania przychodu w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej określa art. 12 ust. 3 i 3a i nast. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Art. 12 ust. 3 ustala zasadę memoriałową wskazując, iż do przychodów zalicza się należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. Równocześnie art. 12 ust. 3a ww. ustawy określa moment powstania przychodu z działalności gospodarczej w przypadku wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi. Art. 12 ust. 3c ustala moment powstania przychodu w przypadku, gdy usługa rozliczana jest w okresach rozliczeniowych.

Przywołane regulacje art. 12 ust. 3a i 3c ustawy, nie odnoszą się zatem do przychodów z odszkodowań, gdyż nie są one wynagrodzeniem za dostawę rzeczy, zbycie prawa majątkowego, czy wykonanie usługi. W takiej sytuacji, zdaniem Spółki, przychód powinien być ustalony na zasadach określonych w art. 12 ust. 3e ustawy, który wskazuje, że w przypadku otrzymania przychodów związanych z działalnością gospodarczą, które nie są przychodami z tytułu wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, czy świadczenia usług, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty. Oznacza to, iż w odniesieniu do odszkodowania umownego, ustalonego w kwocie nie większej niż 10% wartości opłat leasingowych, które pozostawałaby do zapłaty przez Korzystającego, gdyby Umowy Leasingu dalej wykonywano, Spółka na stanowisku, że w oparciu o obowiązujące przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powyższe odszkodowania stanowią przychód Spółki w dniu otrzymania zapłaty.

Reasumując, z uwagi na fakt, iż uzyskanie odszkodowania z tytułu wypowiedzenia Umów Leasingu nie stanowi normalnego następstwa prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, to tym samym przychody z tego tytułu, mimo występowania w rezultacie prowadzonej działalności gospodarczej, powinny być rozpoznane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tzn. z chwilą faktycznego otrzymania przez Spółkę tego świadczenia (w oparciu o tzw. zasadę kasową). Jednocześnie, przychody z tytułu zaległych opłat leasingowych (wyłącznie w części odpowiadającej zaległym ratom odsetkowym, tj. w części nie stanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem Umów Leasingu), powinny zostać rozpoznane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w analizowanym przypadku w dacie wymagalności omawianych należności (według zasady memoriałowej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy, w części dotyczącej momentu powstania przychodu z tytułu zaległych opłat leasingowych oraz odszkodowania w wyniku wcześniejszego rozwiązania umów leasingu (pytanie nr 3), w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Aby dany przychód można było przyporządkować do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, musi być on związany z taką działalnością. Chodzi tu o wszystkie te przychody, które nie powstałyby, gdyby podatnik nie prowadził działalności gospodarczej (a więc również odszkodowania, uzyskane wskutek jej prowadzenia). Ustawodawca wyraźnie bowiem wskazał w art. 12 ust. 3 ustawy, że dla zakwalifikowania danych przychodów do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, wystarczy, że będą one związane z taką działalnością, a więc pomiędzy jej wykonywaniem a powstaniem takiego przychodu powinien istnieć związek przyczynowo - skutkowy, tzn. wszelkie przychody, których przyczyną powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą.

Przychody z działalności gospodarczej powstają na zasadzie kasowej albo memoriałowej, co zostało uregulowane w art. 12 ust. 3-3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawierającym zasady określające moment powstania tych przychodów.

Regułą jest, że przychód powstaje w dacie następujących zdarzeń: wydanie rzeczy, zbycie prawa majątkowego, lub wykonanie usługi albo częściowe wykonanie usługi, nie później niż w dniu wystawienia faktury, albo uregulowania należności (art. 12 ust. 3a ustawy). A zatem zasadą jest, że opodatkowany jest przychód należny co oznacza, że należy zadeklarować przychód dla celów podatkowych niezależnie od faktycznego otrzymania środków pieniężnych.

W przypadku, gdy usługa rozliczana jest w okresach rozliczeniowych, momentem powstania przychodu jest ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego na fakturze lub umowie nie rzadziej jednak niż raz w roku (art. 12 ust. 3c i 3d ustawy).

Istnieją również sytuacje szczególne, w których dopiero otrzymanie środków pieniężnych rodzi obowiązek zadeklarowania przychodu podatkowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Reguluje tę kwestię art. 12 ust. 3e ustawy, zgodnie z którym w przypadku przychodu, który powstaje nie wskutek takich zdarzeń jak określone w art. 12 ust. 3a, 3c, 3d ustawy, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Reasumując, przychód z tytułu otrzymania odszkodowania za wypowiedzenie umów leasingu, który nie stanowi normalnego następstwa prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, mimo występowania w rezultacie prowadzonej działalności gospodarczej, powinien być rozpoznany dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z chwilą faktycznego otrzymania przez Spółkę odszkodowania. Natomiast, przychody z tytułu zaległych opłat leasingowych powinny zostać rozpoznane dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w dacie wymagalności omawianych należności.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.