ILPB4/423-283/10-10/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2010 r. (data wpływu 2 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego na rzecz faktora wynagrodzenia - jest prawidłowe.

W dniu 2 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* podatkowych skutków cesji wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego,

* momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia zapłaconego na rzecz Faktora,

* momentu powstania przychodu z tytułu zaległych opłat leasingowych oraz odszkodowania w wyniku wcześniejszego rozwiązania umów leasingu,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconej przez dłużnika części wierzytelności,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów różnicy powstałej w wyniku obniżenia rat leasingowych,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów równowartości niespłaconej przez dłużnika wierzytelności w części odsetkowej oraz odsetki ustawowe,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów równowartości niespłaconej przez dłużnika wierzytelności wraz z odsetkami ustawowymi,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconej przez dłużnika części wierzytelności w razie wygaśnięcia zobowiązania dłużnika,

* momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego na rzecz faktora wynagrodzenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka działa na rynku usług finansowych dla sektora ochrony zdrowia. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka zapewnia finansowanie inwestycji i rozwoju dla swoich klientów m.in. poprzez usługę leasingu skierowaną do szpitali oraz innych jednostek sektora służby zdrowia. W ramach tej usługi, Spółka występuje jako finansujący zakup nowoczesnej aparatury i sprzętu medycznego. Zawierane przez Spółkę umowy są kwalifikowane na potrzeby przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako umowy leasingu finansowego (spełniają warunki, o których mowa w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W ramach prowadzonej działalności, Spółka zawiera umowy faktoringu niewłaściwego (dalej: Umowy Faktoringu), na mocy których Spółka ceduje na Faktora wierzytelności z tytułu zawartych umów leasingu w rozumieniu art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Umowy Leasingu), obejmujących prawo do zapłaty rat leasingowych oraz opłat za przeniesienie własności przedmiotu umowy leasingu powiększonych o roszczenia o wszystkie istniejące obecnie i mogące powstać w przyszłości uprawnienia do żądania odsetek, odsetek za opóźnienie płatności, opłaty za nieterminowe spłaty oraz należne koszty windykacji (dalej: Wierzytelności).

Przy czym wszelkie prawa związane z cedowanymi Wierzytelnościami przechodzą wraz z nimi na Faktora. Z uwagi na fakt, iż umowa leasingu finansowego jest traktowana jak dostawa w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, korzystający (dalej: Korzystający - w odniesieniu do Umów Leasingu, Dłużnik - w przypadku Umów Faktoringu) jest zobowiązany samodzielnie do zapłaty na rzecz Spółki całego podatku VAT wynikającego z Umów Leasingu. Tym samym, omawianej cesji podlega wyłącznie wartość netto Wierzytelności.

Jak wynika z Umów Faktoringu, Faktor jest zobowiązany świadczyć na rzecz Spółki usługę faktoringu obejmującą m.in. nabycie wierzytelności, administrowanie wierzytelnością, monitorowanie spłaty wierzytelności oraz doradztwo.

Natomiast Spółka jest zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora wynagrodzenia faktoringowego (zapłata może następować przy tym w formie przekazania odpowiedniej kwoty środków pieniężnych na rzecz Faktora bądź poprzez potrącenie należnego Faktorowi wynagrodzenia w kwocie brutto z kwoty środków pieniężnych przekazywanych przez Faktora na rzecz Spółki z tytułu scedowanej Wierzytelności). Usługa faktoringowa jest udokumentowana fakturą VAT wystawioną przez Faktora na Spółkę na kwotę odpowiadającą wartości brutto wynagrodzenia Faktora. Dla celów rachunkowych, Spółka ujmuje omawiany wydatek w księgach rachunkowych jako czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów i zalicza do kosztów księgowych proporcjonalnie do długości okresu, na który zawierane są Umowy Faktoringowe. Sposób rachunkowego zaewidencjonowania omawianych kosztów w księgach rachunkowych Spółki został skonsultowany z dotychczasowym biegłym rewidentem badającym sprawozdanie finansowe Spółki i dodatkowo będzie przedmiotem analizy w ramach statutowego badania sprawozdania finansowego Spółki.

Po przejściu Wierzytelności na Faktora, Spółce nie przysługuje prawo przyjęcia od danego Korzystającego jakiejkolwiek płatności w ramach przelanej Wierzytelności na podstawie umów leasingu bez uprzedniej zgody Faktora.

W wyniku zawieranych Umów Faktoringu, na Faktora nie przechodzi własność przedmiotu umowy leasingu. Jednocześnie, Umowy Leasingu nie wygasają pomiędzy jej dotychczasowymi stronami (tekst jedn.: jej stroną pozostaje Spółka jako finansujący oraz klient jako korzystający). Jak wskazano powyżej, Umowy Leasingu zawierane przez Spółkę spełniają warunki leasingu określone w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanego dalej: leasingiem finansowym).

I. PRZYPADKI ZWROTNEGO PRZEJŚCIA WIERZYTELNOŚCI NA SPÓŁKĘ:

A. Na mocy Umów Faktoringu, w przypadku rozwiązania danej umowy leasingu przed spłatą Wierzytelności, bez względu na przyczynę takiego stanu rzeczy, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora niespłaconej części Wierzytelności zdefiniowanej w analizowanym przypadku w sposób określony w danej Umowie Faktoringu (dalej: Niespłacona Wierzytelność). Zwrot Niespłaconej Wierzytelności nie wpływa na uprawnienie Faktora do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia, o którym mowa wyżej.

B. Jednocześnie, w przypadku gdy w wyniku obniżenia ceny przedmiotu leasingu obniżeniu ulegnie wartość rat leasingowych i / lub opłaty za przeniesienie własności przedmiotu leasingu, określonych w danej Umowie Leasingu, a tym samym ulegnie zmniejszeniu kwota Wierzytelności, wskutek czego Korzystający będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz Spółki niższej kwoty niż kwota Wierzytelności, określona w Umowach Faktoringu, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora Niespłaconej Wierzytelności, zdefiniowanej w sposób określony w danej Umowie Faktoringu w odniesieniu do rozważanej sytuacji. Również w tym przypadku, Faktor pozostanie uprawniony do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia.

C. W ramach Umów Faktoringu, Spółka będzie ponosić odpowiedzialność wobec Faktora, jeżeli:

W sytuacji wystąpienia któregokolwiek z przypadków opisanych powyżej w punktach a - d, Spółka zobowiązana będzie zapłacić Faktorowi równowartość niespłaconej przez Dłużnika Wierzytelności, powiększoną o odsetki ustawowe. Zwrot powyższej kwoty nie wpłynie na uprawnienie Faktora do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia.

D. W sytuacji, gdy wbrew założeniom Umów Faktoringu pomiędzy Spółką oraz Dłużnikiem dojdzie do odnowienia zobowiązania wynikającego z Umów Leasingowych, zwolnienia z długu dokonanego przez Spółkę, czy też do dokonania jakiejkolwiek innej czynności, na podstawie której wygaśnie zobowiązanie Dłużnika z Umów Leasingowych, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz Faktora niespłaconej części Wierzytelności, zdefiniowanej w sposób określony w danej Umowie Faktoringu. Zwrot Niespłaconej Wierzytelności nie wpłynie na uprawnienie Faktora do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia.

E. W przypadku gdy Dłużnik nie wykona w terminie płatności jakiejkolwiek części Wierzytelności, Faktor zawiadomi Spółkę o braku zapłaty jakiejkolwiek części Wierzytelności przez Dłużnika, o ile opóźnienie wynosić będzie co najmniej 14 dni. Wówczas, Spółka zobowiązana będzie w terminie 30 dni od daty powiadomienia Jej przez Faktora podjąć działania zmierzające do wykonania zobowiązania płatniczego przez Dłużnika, zgodnie z Umowami Leasingowymi. Jeżeli w terminie powyższych 30 dni od daty powiadomienia Dłużnik nie wykona zapłaty do Faktora, wówczas Spółka zobowiązana będzie do zapłaty na rzecz Faktora równowartości niespłaconej przez Dłużnika Wierzytelności, zdefiniowanej w sposób określony w danej Umowie Faktoringu, powiększonej o odsetki ustawowe. Zapłata powinna być dokonana nie później niż w ciągu 7 dni od końca okresu 30 dniowego, w jakim Spółka miała podjąć działania zmierzające do wykonania zobowiązania płatniczego przez Dłużnika. W takiej sytuacji następuje zwrotne przejście tej części Wierzytelności na Spółkę (bez odrębnego oświadczenia).

II. WYPOWIEDZENIE UMOWY LEASINGU.

Ponadto, na postawie Umów Leasingu, Spółce przysługuje prawo wypowiedzenia Umowy Leasingu, jeżeli Korzystający nie wywiązuje się z postanowień Umowy Leasingu, w szczególności nie uiszcza wymaganych opłat, korzysta z przedmiotu leasingu w sposób sprzeczny z zasadami jego użytkowania lub oddaje przedmiot leasingu osobom nieuprawnionym. W przypadku przedterminowego rozwiązania Umowy Leasingu, przedmiot leasingu zostanie przygotowany przez Korzystającego do zwrotu. W razie wcześniejszego rozwiązania Umowy Leasingu, Korzystającemu nie przysługuje roszczenie o zwrot wpłacanych opłat. W razie wcześniejszego rozwiązania Umowy Leasingu z winy Korzystającego, Spółce przysługują roszczenia o zapłatę zaległych opłat, a także odszkodowania umownego, ustalonego w kwocie nie większej niż 10% wartości opłat, które pozostawałaby do zapłaty, gdyby Umowę Leasingu dalej wykonywano.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 9. Wniosek Spółki w zakresie pozostałych pytań został rozpatrzony odrębnymi interpretacjami indywidualnymi wydanymi w dniu 2 lutego 2011 r.: nr ILPB4/423-283/10-2/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-3/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-4/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-5/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-6/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-7/ŁM, nr ILPB4/423-283/10-8/ŁM oraz nr ILPB4/423-283/10-9/ŁM.

Zdaniem Wnioskodawcy, w razie powstania odpowiedzialności Spółki wobec Faktora w przypadkach A), B), C), D), E) oraz w przypadku rozwiązania Umów Faktoringu z jakiejkolwiek przyczyny, nierozliczona dla celów podatku dochodowego od osób prawnych część zapłaconego na rzecz Faktora wynagrodzenia będzie stanowić koszt uzyskania przychodów dla Spółki jednorazowo w miesiącu, w którym Spółka uiści na rzecz Faktora Niespłaconą Wierzytelność.

Zgodnie z art. 17k ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych "Jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej Wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu:

W przypadku, o którym mowa w ust. 1, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty".

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowo - skutkowy.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale których poniesienie jest racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do osiągnięcia przychodów (tzw. koszty pośrednie). Zdaniem Spółki, nie jest możliwe powiązanie kosztu wynagrodzenia Faktora z konkretnym przychodem, zatem jest to koszt uzyskania przychodów inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami.

W opinii Spółki dla celów ujęcia kosztu wynagrodzenia zapłaconego Faktorowi na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych nie ma znaczenia fakt wcześniejszego rozwiązania Umów Faktoringu / zajścia okoliczności wskazanych w punktach I. A - E powyżej, ponieważ koszt wynagrodzenia niewątpliwie został poniesiony przez Spółkę w celu osiągnięcia przychodu. Dodatkowo podkreślenia wymaga, iż we wszystkich przypadkach zwrotnego przejścia Wierzytelności na Spółkę, Faktor pozostanie uprawniony do zatrzymania należnego mu wynagrodzenia.

Zdaniem Spółki, zarówno w przypadku zajścia okoliczności, wskazanych w punktach I. A - E powyżej, jak i w przypadku rozwiązania Umów Faktoringu z jakiejkolwiek przyczyny, zapłacone na rzecz Faktora wynagrodzenie będzie stanowić w całości koszt uzyskania przychodu dla Spółki. Jednocześnie, przy założeniu, że omawiany koszt będzie rozliczany proporcjonalnie do czasu trwania Umowy Faktoringu (zgodnie z podejściem rachunkowym przyjętym przez Spółkę), zdaniem Spółki, nierozliczona część wynagrodzenia zapłaconego na rzecz Faktora będzie stanowić koszt uzyskania przychodów dla Spółki jednorazowo w miesiącu, w którym Spółka uiści na rzecz Faktora Niespłaconą Wierzytelność.

Na poparcie swojego stanowiska Spółka pragnie przytoczyć przykładową interpretację indywidualną wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 4 marca 2009 r. (nr ILPB3/423-827/08-2/JG) dotyczącą ujęcia dla celów podatku dochodowego od osób prawnych nierozliczonej opłaty wstępnej w razie przedterminowego zakończenia umowy leasingu, w której organ podatkowy stwierdził iż: "W sytuacji gdy opłata wstępna była rozliczana proporcjonalnie do okresu trwania umowy leasingu, istnieje możliwość zaliczenia jej pozostałych do rozliczenia rat jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów. (...), za prawidłowy należy uznać pierwszy sposób postępowania, a więc ujęcie przedmiotowych wydatków w kosztach w momencie wykupienia przedmiotu leasingu".

Reasumując, zdaniem Spółki, w przypadku wystąpienia przedstawionych powyżej przypadków zwrotnego przejścia Wierzytelności na Spółkę (punkty I. A - E) / rozwiązania Umów Faktoringu, pozostałą do rozliczenia kwotę wynagrodzenia zapłaconego na rzecz Faktora, zdaniem Spółki, można zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w dacie dokonania przez Spółkę spłaty Niespłaconej Wierzytelności na rzecz Faktora.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy, w części dotyczącej momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego na rzecz faktora wynagrodzenia (pytanie nr 9), w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana finansującym oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej korzystającym podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Z treści art. 17a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż przez podstawowy okres umowy leasingu rozumie się czas oznaczony, na jaki została zawarta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona.

Zdefiniowany w ustawie podstawowy okres umowy leasingu stanowi zatem przedział czasowy, na jaki umowa została pierwotnie zawarta, a nie faktyczny czas trwania umowy. Niezależnie od tego, czy nastąpiłoby skrócenie okresu obowiązywania umowy w jej trakcie, podstawowym okresem umowy zawsze jest ten, który ustalony został przez strony umowy przed jej wejściem w życie. Powyższy wniosek wynika z wykładni gramatycznej art. 17a pkt 2, który wyłącza z podstawowego okresu umowy czas jej przedłużenia lub skrócenia.

W myśl art. 17k ust. 1 ww. ustawy, jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu:

Jednocześnie, na podstawie ust. 2 tegoż artykułu, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Obowiązkiem Podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do przepisów art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca dokonał podziału kosztów na:

* koszty bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4-4c) oraz

* koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, tzw. koszty pośrednie (art. 15 ust. 4d i ust. 4e).

Data potrącalności kosztów zależy od charakteru powiązania tych kosztów z przychodem podatkowym.

Na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie do art. 15 ust. 4d cyt. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jak stanowi art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W przypadku zwrotnego przejścia wierzytelności na Spółkę, a także rozwiązania Umów Faktoringu z jakiejkolwiek przyczyny istotny jest moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Niespłaconej Wierzytelności, którą Spółka uiści na rzecz Faktora.

W powyższych przypadkach powiązanie kosztu wynagrodzenia Faktora z konkretnym przychodem nie jest możliwe. Zatem jest to koszt uzyskania przychodów inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami.

W tym miejscu należy ponadto wskazać na interpretację dotyczącą momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia zapłaconego na rzecz Faktora, zgodnie z którą powyższe koszty powinny być rozliczane w czasie, proporcjonalnie do długości okresu na jaki zostały zawarte umowy faktoringu.

Reasumując, w przypadkach zwrotnego przejścia Wierzytelności na Spółkę, a także rozwiązania Umów Faktoringu, pozostałą do rozliczenia kwotę wynagrodzenia zapłaconego na rzecz Faktora można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie dokonania przez Spółkę spłaty Niespłaconej Wierzytelności na rzecz Faktora.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.