ILPB4/423-270/11-2/MC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Szpitala, przedstawione we wniosku z dnia 2 sierpnia 2011 r. (data wpływu 4 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania łącznika za środek trwały podlegający amortyzacji - jest prawidłowe.

W dniu 4 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania łącznika za środek trwały podlegający amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednostką udzielającą świadczenia zdrowotne w warunkach szpitalnych i ambulatoryjnych, których zakres określony został w Statucie nadanym w dniu 27 czerwca 2002 r. na mocy Uchwały Senatu Akademii.

Szpital prowadzi działalność na nieruchomościach użyczonych przez Uniwersytet, na podstawie umowy bezpłatnego użyczenia, zawartej w dniu 21 marca 2003 r., których składnikiem jest grunt w wieczystym użytkowaniu. Na tym gruncie Szpital sfinansował ze środków własnych budowę budynku - przeszklonego łącznika, który na większej swojej długości przylega do elewacji istniejących budynków szpitala. Przeszklony łącznik stanowi ciąg komunikacyjny, nie stanowiący dróg ewakuacyjnych, który łączy wejścia do istniejących budynków: budynku głównego, budynku Neurologii i budynku Oddziału Diagnostyki Obrazowej i spina je w całość poprzez kryty ciąg pieszy.

Budowa łącznika ma na celu dostosowanie szpitala do obecnych przepisów zgodnych z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 10 listopada 2006 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej.

Dokumentacja budowlano - wykonawcza opracowana została na podstawie:

* Decyzji Prezydenta Miasta z dnia 1 października 2008 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego,

* Decyzji o zmianie decyzji Prezydenta Miasta z dnia 11 marca 2009 r. o warunkach zabudowy z dnia 1 października 2008 r.,

* Pozwolenia Urzędu Miasta, Biura Miejskiego Konserwatora Zabytków z dnia 6 lutego 2009 r. i nr 212 z dnia 14 kwietnia 2009 r. na prowadzenie robót budowlanych na terenie obiektu wpisanego do rejestru zabytków,

i skutkowała:

* Decyzją Prezydenta Miasta z dnia 2 lipca 2009 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzieleniem pozwolenia na budowę łącznika j.w.,

* Decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 1 kwietnia 2011 r. o udzieleniu pozwolenia na użytkowane łącznika j.w.

Łącznik jest obiektem jednokondygnacyjnym, posiadającym fundamenty i przeszklone ściany oraz dach, wyposażonym w drzwi zewnętrzne i okna służące do przewietrzania, ponadto posiadającym wyłącznie instalację elektryczną i centralne ogrzewanie. Łącznik nie posiada instalacji wodno - kanalizacyjnej.

Budynki połączone łącznikiem uważane są jako budynki odrębne, posiadające własne wejścia, wyposażone w instalację centralnego ogrzewania, elektryczną i wodno - kanalizacyjną oraz są oddzielnie wykorzystywane.

Realizując treść zawartą w wyżej powołanym Statucie Szpitala, w Rozdziale II - "Cele i zadania Szpitala", paragraf 4, punkt 1, który brzmi:

Dyrekcja Szpitala zainteresowana jest poprawą systemu organizacyjnego funkcjonowania Szpitala, do którego należy usprawnienie dróg komunikacyjnych, szczególnie dla dobra pacjentów, personelu medycznego oraz personelu pomocniczego. Głównym celem powstania łącznika jest wygodne przenoszenie pacjentów pomiędzy budynkami Szpitala.

Oddanie do użytku łącznika i powstanie z tym kosztów związanych ze stawką amortyzacji bezpośrednio przekłada się na związek z zabezpieczeniem źródła przychodów Szpitala, mając na uwadze sprawny transport (przewożenie, przenoszenie i przejście) pacjentów i personelu przez obiekt zamknięty, niezależnie od warunków atmosferycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy łącznik stanowiący kryty ciąg komunikacyjny, który łączy wejścia do istniejących budynków na terenie szpitala: budynku głównego, budynku Oddziału Neurologii i budynku Oddziału Diagnostyki Obrazowej, w świetle ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. Nr 21, poz. 86, j. z dnia 9 marca 2011 r. Dz. U. Nr 74, poz. 397) o podatku dochodowym od osób prawnych jest środkiem trwałym, podlegającym amortyzacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, oddanie do użytku łącznika i powstanie z tym kosztów związanych ze stawką amortyzacji bezpośrednio przekłada się na związek z pozyskiwaniem przychodów Szpitala, mając na uwadze cel powstania łącznika, polegający przede wszystkim na wygodnym przenoszeniu pacjentów w zabudowanym pomieszczeniu. Koszty ponoszone w związku z naliczaniem stawki amortyzacyjnej od wartości łącznika, winny stanowić koszty uzyskania przychodów Szpitala, poniesione w celu zabezpieczenia źródła przychodów.

Na podstawie treści zawartej w Rozdziale II - "Cele i zadania Szpitala" wyżej powołanego Statutu Szpitala, paragraf 4 punkt 1, który brzmi:

Dyrekcja Szpitala zainteresowana jest poprawą systemu organizacyjnego funkcjonowania Szpitala, do którego należy usprawnienie dróg komunikacyjnych, szczególnie pacjentów i personelu medycznego oraz pomocniczego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie natomiast do art. 16a ust. 2 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

Uwzględniając, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, należy stwierdzić, że rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 16a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego są obecnie unormowane w obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z dnia 23 grudnia 2010 r. Nr 242, poz. 1622).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe itp.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe, przypomnieć należy, iż organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Szpital prowadzi działalność na nieruchomościach użyczonych przez Uniwersytet, na podstawie umowy bezpłatnego użyczenia, zawartej w dniu 21 marca 2003 r., których składnikiem jest grunt w wieczystym użytkowaniu (kserokopia umowy w załączeniu). Na tym gruncie Szpital sfinansował ze środków własnych budowę budynku - przeszklonego łącznika, który na większej swojej długości przylega do elewacji istniejących budynków Szpitala. Przeszklony łącznik stanowi ciąg komunikacyjny nie stanowiący dróg ewakuacyjnych, który łączy wejścia do istniejących budynków budynku głównego, budynku Neurologii i budynku Oddziału Diagnostyki Obrazowej i spina je w całość poprzez kryty ciąg pieszy. Budowa łącznika ma na celu dostosowanie szpitala do obecnych przepisów zgodnych z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 10 listopada 2006 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej. Łącznik jest obiektem jednokondygnacyjnym, posiadającym fundamenty i przeszklone ściany oraz dach, wyposażonym w drzwi zewnętrzne i okna służące do przewietrzania, ponadto posiadającym wyłącznie instalację elektryczną i centralne ogrzewanie. Łącznik nie posiada instalacji wodno - kanalizacyjnej. Budynki połączone łącznikiem uważane są jako budynki odrębne, posiadające własne wejścia, wyposażone w instalację centralnego ogrzewania, elektryczną i wodno - kanalizacyjną oraz są oddzielnie wykorzystywane.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, iż zakwalifikował łącznik według KŚT do Podgrupy 10 - "Budynki niemieszkalne", rodzaj 106 "Budynki szpitali i inne budynki opieki zdrowotnej".

Zatem, powyższy sposób zakwalifikowania przedmiotowego łącznika według KŚT należy uznać za element stanu faktycznego.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, roczna stawka amortyzacyjna dla Podgrupy 10 Budynki niemieszkalne wynosi 2,5%.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1 - 3 oraz w art. 16b.

Natomiast, na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Reasumując, przedmiotowy łącznik zakwalifikowany przez Wnioskodawcę do Podgrupy 10 - "Budynki niemieszkalne", rodzaj 106 "Budynki szpitali i inne budynki opieki zdrowotnej" Klasyfikacji Środków Trwałych stanowi środek trwały na podstawie art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podlegający amortyzacji według "Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych" stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. wg stawki 2,5%), zgodnie z art. 16i ust. 1 tej ustawy, z uwzględnieniem zasad określonych w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Ponadto tut. Organ podatkowy informuje, że załączniki dołączone do wniosku, nie były przedmiotem oceny. Dlatego też nie podlegają interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.