ILPB4/423-22/10/14-S/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów, po uwzględnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 9 lipca 2013 r. sygn. akt II FSK 2313/11 oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 11 września 2013 r. sygn. akt I SA/Po 769/13, stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 21 czerwca 2010 r. (data wpływu 24 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodów z tytułu otrzymanego wynagrodzenia za świadczenie usług zarządu sądowego oraz wpłat dokonywanych przez najemców lokali znajdujących się w nieruchomości, której Spółka jest zarządcą sądowym - jest prawidłowe.

W dniu 24 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodów z tytułu otrzymanego wynagrodzenia za świadczenie usług zarządu sądowego oraz wpłat dokonywanych przez najemców lokali znajdujących się w nieruchomości, której Spółka jest zarządcą sądowym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest podmiotem zajmującym się świadczeniem usług m.in. w zakresie profesjonalnego (licencjonowanego) zarządzania i administrowania nieruchomościami.

W większości przypadków, zarządzanie i administrowanie nieruchomościami jest prowadzone na podstawie zlecania (umowy o świadczenie usług) zawartej z jej właścicielami, współwłaścicielami i/lub wspólnotami mieszkaniowymi.

W jednostkowych przypadkach (tych, których dotyczy niniejsze zapytanie) zarządzanie i administrowanie nieruchomościami jest prowadzone na podstawie postanowienia Sądu o wyznaczeniu Spółki, jako sądowego zarządcy nieruchomości.

W przypadku zarządu sądowego:

1. Spółka otrzymuje (lub pobiera) wynagrodzenie z tytułu prowadzenia (świadczenia usług) zarządu sądowego w wysokości i na zasadach ustalonych przez właściwy Sąd.

Wynagrodzenie Spółki z tyt. prowadzenia (świadczenia usług) zarządu sądowego jest opodatkowywane podatkiem dochodowym od osób prawnych (CIT) oraz podatkiem od towarów i usług (VAT).

2. Spółka w ramach prowadzonego zarządu sądowego i wykonywanych usług zarządzania nieruchomością, prowadzi rozrachunki właścicieli nieruchomości z najemcami lokali mieszkalnych i niemieszkalnych lub części budynku położonych w nieruchomości w ten sposób, że na wydzielony subrachunek bankowy przyjmuje na ich rzecz wpłaty najemców i ponosi na ich rzecz bieżące koszty utrzymania nieruchomości.

Wpłaty najemców z tytułu najmu lokali mieszkalnych i niemieszkalnych lub części nieruchomości, nad którą Spółka sprawuje zarząd sądowy nie stanowią podstawy opodatkowania w Spółce ani w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (CIT), ani w podatku od towarów i usług (VAT).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych będące przedmiotem skargi.

Czy wpłaty najemców z tytułu najmu lokali mieszkalnych i niemieszkalnych lub części budynku położonych w nieruchomości, której Spółka jest zarządcą sądowym, są przychodem Spółki w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy sądowy zarząd nieruchomością jest wykonywany na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego (art. 203 i art. 205) oraz Kodeksu postępowania cywilnego (art. 931 i następne).

Niezależnie od trybu i okoliczności ustanowienia sądowego zarządu nieruchomością, własność nieruchomości, w tym znajdujących się w nim lokali, przysługuje nadal wyłącznie jej dotychczasowym właścicielom (współwłaścicielom).

Wpłaty najemców z tytułu najmu lokali mieszkalnych i niemieszkalnych lub części nieruchomości ani należne, ani też dokonywane na rachunek Spółki, jako sądowego zarządcy nieruchomości, nie są przychodem Spółki w podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka nie będąc ani współwłaścicielem nieruchomości, ani wynajmującym, ani podwynajmującym, nie osiąga i nie może osiągać żadnych dochodów (pożytków) z zarządzanej przez siebie nieruchomości.

Zarządca ustanowiony przez sąd, choć jest uprawniony do "pobierania" pożytków z nieruchomości nie jest uprawniony do "pobierania" ich dla siebie, tzn. na potrzeby wynikające z własnej działalności gospodarczej.

Zarządca gromadzi jedynie przychody z najmu oraz pokrywa z nich koszty związane z utrzymaniem nieruchomości, następnie zobowiązany jest do rozliczenia pożytków, a powstałą nadwyżkę przychodów nad kosztami, zgodnie z art. 613 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, przekazuje właścicielom.

Nadwyżka ta stanowić będzie dochód współwłaścicieli, który podlega opodatkowaniu przez nich osobiście wg odpowiednich przepisów właściwych dla ich statusu prawnego, np. osoba prawna, osoba fizyczna itp.

Pomimo, iż nieruchomość została oddana w zarząd sądowy, który nalicza czynsze z tytułu umowy najmu oraz je inkasuje, to i tak przychody z najmu nie są przychodami zarządcy, lecz właściciela (współwłaściciela) nieruchomości. Oddanie w zarząd oznacza przekazanie wykonania niektórych uprawnień płynących z prawa własności. Na skutek ustanowienia zarządu współwłaściciele nie tracą własności swojego majątku, lecz jedynie są zastępowani przez zarządcę w określonych czynnościach. Ustanowienie zarządcy nie zwalnia współwłaścicieli nieruchomości z dotychczasowych obowiązków podatkowych.

Zdaniem Spółki, podatnikiem podatku dochodowego, pomimo ustanowionego zarządu sądowego nad nieruchomością, pozostaje nadal właściciel nieruchomości i to na nim spoczywa obowiązek złożenia oświadczenia o wyborze formy opodatkowania, jak również rozliczania się z uzyskanych z tytułu najmu przychodów.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał 24 września 2010 r. interpretację indywidualną nr ILPB4/423-22/10-3/ŁM, w której stanowisko Spółki w powyższym zakresie uznał za nieprawidłowe.

W interpretacji indywidualnej Organ stwierdził co następuje:

W sytuacji, gdy Spółka w ramach prowadzonego zarządu sądowego i wykonywanych usług zarządzania nieruchomością prowadzi rozrachunki właścicieli nieruchomości z najemcami lokali mieszkalnych i niemieszkalnych lub części budynku położonych w nieruchomości w ten sposób, że na wydzielony subrachunek bankowy przyjmuje wpłaty najemców i ponosi bieżące koszty utrzymania nieruchomości, wskazać należy, iż - na podstawie art. 935 § 1 oraz art. 938 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego - obowiązkiem zarządcy jest wykonywać czynności niezbędne dla właściwego gospodarowania zarządzaną nieruchomością. Ponadto ma on prawo pobierać pożytki nie w imieniu dłużnika, ale zamiast jego, prowadzić sprawy dotyczące zarządu nieruchomością i w ewentualnych sporach odnoszących się do sprawowanego zarządu jest stroną. Zarządca odpowiada również za wyrządzone szkody.

Otrzymywane przez Spółkę wpłaty dokonywane przez najemców zarządzanej nieruchomości stanowią Jej trwałe przysporzenie, bowiem to Spółce przysługuje uprawnienie do otrzymania przedmiotowych wpłat. Przedmiotowe opłaty nie są przekazywane właścicielowi nieruchomości. Spółka ma jedynie obowiązek przekazania Sądowi nadwyżki środków finansowych, którą ten zalicza na poczet ceny sprzedaży nieruchomości, bądź zwraca właścicielowi.

Innymi słowy, Spółka jako sądowy zarządca nieruchomości wykonuje swe czynności samodzielnie, odpłatnie oraz na własny rachunek, dlatego też obowiązek podatkowy rozpoznania przychodu podatkowego z tytułu wynajmu lokali lub części nieruchomości występuje po stronie Spółki.

Tym samym, wpłaty najemców z tytułu najmu lokali mieszkalnych i niemieszkalnych lub części budynku położonych w nieruchomości, której Spółka jest zarządcą sądowym, stanowią przychody Spółki w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pismem, które wpłynęło 12 października 2010 r. (nr ILPB4/423W-8/10-1/HS) Spółka z ograniczoną odpowiedzialności, wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Organ nie udzielił odpowiedzi na ww. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W związku z tym, Strona wystosowała 7 grudnia 2010 r. (data nadania) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu za pośrednictwem Organu. Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z 5 stycznia 2011 r. nr ILPB4/4240-5/10-2/HS.

Sąd - po rozpoznaniu sprawy - wydał 17 maja 2011 r. wyrok sygn. akt I SA/Po 31/11, oddalający skargę Spółki na przedmiotową interpretację.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że o statusie podatnika podatku od towarów i usług przesądza występowanie po stronie danego podmiotu trzech przesłanek. Są nimi:

* samodzielność prowadzonej działalności;

* odpowiedzialność za jej efekty;

* odpłatność.

Wszystkie te cechy dostrzec można w czynnościach wykonywanych przez sądowego zarządcę nieruchomości.

Jak wskazał dalej Sąd, kwestią sporną w niniejszej sprawie jest uznanie, czy z tytułu wpłat najemców wynikających z umów najmu lokali mieszkalnych i niemieszkalnych lub części budynku położonych w nieruchomości, której Spółka jest zarządcą sądowym, Spółka jest podatnikiem w rozumieniu przepisów ustawy VAT.

Jak podkreślił Sąd, Spółka jest zarządcą sądowym nieruchomości, stosownie do regulacji zawartej w art. 203 Kodeksu cywilnego oraz art. 931 do art. 941 Kodeksu postępowania cywilnego. Zarządca nieruchomości wykonuje te czynności we własnym imieniu, ale na rzecz współwłaścicieli. Nabyte prawa i obowiązki zarządca jest obowiązany przenieść na współwłaścicieli. Reasumując należy stwierdzić, że zarządca nieruchomości faktycznie włada nieruchomością, używa jej do celów zarobkowych, pobiera z niej należne pożytki i ponosi odpowiedzialność za skutki nieprawidłowego zarządu wobec współwłaścicieli jak i osób trzecich. Ustanowiony w tym trybie zarządca jest uprawniony i zobowiązany do dokonywania czynności zwykłego zarządu, co tym samym oznacza wyłączenie współwłaścicieli od możliwości dokonywania takich czynności. Zarządca działa wobec osób trzecich we własnym imieniu, w związku z czym to on jest stroną umów mających za przedmiot zarządzaną nieruchomość.

Tym samym, Sąd stwierdził, że zarządca nie jest przedstawicielem współwłaścicieli, lecz działa w imieniu własnym na podstawie umocowania sądowego. Względem właściciela czy współwłaścicieli jest odpowiedzialny za należyte wypełnianie swoich obowiązków.

W związku z tym, zdaniem Sądu, to Spółkę należy uznać za podatnika podatku VAT i usług z tytułu wynajmu lokali lub części nieruchomości, a nie współwłaścicieli nieruchomości.

Skarżąca nie zgadzając się z powyższym wyrokiem wniosła w dniu 4 sierpnia 2011 r. skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Minister Finansów - pismem z 25 sierpnia 2011 r. nr ILRP-007-234/11-2/AM wniósł o oddalenie wniesionej skargi kasacyjnej i zasądzenie od Skarżącej na rzecz Organu podatkowego kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 9 lipca 2013 r. sygn. akt II FSK 2313/11 uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu.

NSA stwierdził, że jak wynika z dosłownej treści "części historycznej" uzasadnienia zaskarżonego wyroku w skardze do sądu administracyjnego na wydaną interpretację zainteresowana spółka podniosła zarzut naruszenia prawa materialnego w postaci art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez błędną jego wykładnię i w konsekwencji nieprawidłowe uznanie, że wpłaty najemców z tytułu najmu lokali mieszkalnych i niemieszkalnych lub części budynku położonych w nieruchomości, której spółka jest zarządcą sądowym, stanowią przychody spółki w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Skarga ta nie zawierała natomiast zarzutu naruszenia przez podatkowy organ interpretacyjny przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Pomimo tego, rozważania uzasadnienia zaskarżonego wyroku w istocie skupiają się wyłącznie na analizie podnoszonych w nich regulacji prawnych VAT, pomijając zagadnienie zakwalifikowania świadczeń uzyskiwanych przez zainteresowanego podatnika w relacji do unormowań ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W rozważaniach tych Sąd pierwszej instancji nie powołuje nawet jakiegokolwiek przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak podkreślił dalej Naczelny Sąd Administracyjny, słusznie i trafnie argumentuje więc zainteresowany podatnik w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, że Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w ogóle nie odniósł się do zarzutu naruszenia wskazywanych przez skarżącego regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo Sąd wskazał, że uchylając się - z nieznanych Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu powodów - od oceny prawnej sprawy w przywołanym powyżej - stanowiącym przedmiot wniosku o wydanie interpretacji oraz jej zaskarżenia - obszarze normatywnym Sąd pierwszej instancji w sposób niewątpliwy i ewidentny naruszył art. 141 § 4 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy sądowej, w której zarzuty i argumentacja skarżącego w zakresie wykładni i oceny zastosowania w postępowaniu interpretacyjnym przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostały w istocie rzeczy całkowicie i bezpodstawnie zignorowane. Skonstatowane uchybienie procedurze sądowoadministracyjnej uzasadnia w pełni uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z 11 września 2013 r. sygn. akt I SA/Po 769/13 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Sąd w uzasadnieniu wskazał, że istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadza się w istocie do kwestii, czy wpłaty najemców z tytułu najmu lokali mieszkalnych i niemieszkalnych lub części budynku położonych w nieruchomości, której Spółka jest zarządcą sądowym, są przychodem Spółki w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W ocenie Skarżącej, wpłaty najemców z tego tytułu, ani należne, ani też dokonywane na rachunek Spółki, jako sądowego zarządcy nieruchomości, nie są przychodem Spółki w świetle podatku dochodowego od osób prawnych. Innego zdania jest organ, który w zaskarżonej interpretacji stwierdził, że wpłaty najemców z tytułu najmu przedmiotowych nieruchomości, których Spółka jest zarządcą sądowym, stanowią przychody Spółki w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Sąd podkreślił, że rozstrzygnięcie sporu wymaga w pierwszej kolejności odwołania się do regulacji cywilnoprawnych. I tak zgodnie z art. 931 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego sąd odejmuje dłużnikowi zarząd zajętą w toku egzekucji nieruchomością i ustanawia innego zarządcę, jeśli prawidłowe sprawowanie zarządu tego wymaga. Pozycję prawną zarządcy szczegółowo określają unormowania zawarte w art. 935-941 Kodeksu postępowania cywilnego.

W opinii Sądu, brzmienie powołanych wyżej przepisów wyraźnie wskazuje, że zarządca sądowy, co prawda działa na zlecenie sądu, jednak czyni to na rzecz właścicieli nieruchomości. Podkreślić należy, że to właściciele, a w razie braku ich zgody sąd, mają decydujący głos w sprawie sposobu korzystania z nieruchomości, w tym także w sprawie zawarcia umów najmu. Także oni są beneficjentami zawartych umów najmu, jak i wszelkich innych dochodów z nieruchomości, są one bowiem przeznaczane na pokrycie ich zobowiązań związanych z postępowaniem egzekucyjnym.

Sąd ponadto wskazał, że zarządca sądowy otrzymuje wynagrodzenie za wykonywane czynności, które określane jest przez sąd. W ramach wykonywanych czynności zarządu, mimo kontroli ze strony sądu, jest samodzielny, ponosi też odpowiedzialność za wykonywane w ramach zarządu czynności. Odbiorcami usług zarządcy są więc właściciele nieruchomości, co do której ustanowiony został zarząd przez sąd. W sytuacji, gdy zarządca nie działa w imieniu własnym, ale na rzecz właścicieli nieruchomości, to czynności wykonywane z tytułu zawartych przez zarządcę umów najmu nie można odrywać od czynności samego zarządu, najem nieruchomości bowiem odbywa się w ramach czynności zarządu. Takie oderwanie czynności wykonywanych w ramach zawartych umów najmu jest nie do pogodzenia, nie tylko z samym charakterem czynności wykonywanych przez zarządcę wyznaczonego przez sąd, ale przede wszystkim z definicją przychodu zawartą w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Sądu, mając na względzie treść powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że do przychodów podatkowych zarządcy sądowego zalicza się tylko takie przychody, które są jemu należne. Nie są to zatem przychody jakiekolwiek, lecz tylko te, w stosunku do których zarządcy sądowemu przysługuje uprawnienie do ich otrzymania i które stanowią przysporzenie jego majątku. Zaakcentować bowiem należy, że otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tylko wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika (w analizowanej sprawie zarządcy sądowego), a więc takie, którymi może on rozporządzać jak własnymi, Zdaniem Sądu, nie ulega wątpliwości, że w przypadku zarządu ustanowionego przez sąd zarządca pobiera dla siebie jedynie wynagrodzenie, które ustala sąd. Przyjąć zatem należy, że wyłącznie to wynagrodzenie stanowi przychód zarządcy sądowego za usługę zarządu. Skoro zatem całość świadczenia w przypadku zarządcy sądowego obejmuje jedynie wynagrodzenie za usługę zarządu, to nie może być ono zwiększane o żadne dodatkowe składniki w szczególności o kwoty wpłat dokonywanych przez najemców lokali. Korzyści z najmu mogą być natomiast podstawą opodatkowania w przypadku współwłaścicieli, którzy są w istocie wynajmującymi. Statusu wynajmującego nie można w żadnym razie przypisać Spółce, skoro ona tylko reprezentuje interesy właścicieli. W tym miejscu jeszcze raz należy podkreślić, że skarżąca Spółka jako sądowy zarządca nieruchomości nie jest właścicielem, a jedynie działa w imieniu i na rzecz właściciela. W świetle powyższego stwierdzić należy, że Spółka nie może rozliczać przychodów z tytułu najmu jako swoich, gdyż jedynie gromadzi przychody z najmu i ponosi koszty związane z utrzymaniem nieruchomości. Nie stanowią więc one dla Spółki realnego przysporzenia.

W dniu 18 listopada 2013 r. do Organu wpłynęło prawomocne - od 29 października 2013 r. - orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 11 września 2013 r. sygn. akt I SA/Po 769/13.

Uwzględniając powyższe wyroki oraz ich uzasadnienie Organ stwierdza co następuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.): przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Katalog przysporzeń wymienionych w tym przepisie nie jest katalogiem zamkniętym.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie ww. przepisu, można więc stwierdzić, że - co do zasady - przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych mocą art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa, którymi Spółka może rozporządzać.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka jest podmiotem zajmującym się świadczeniem usług w zakresie profesjonalnego zarządzania i administrowania nieruchomościami. W jednostkowych przypadkach zarządzanie i administrowanie jest prowadzone na podstawie postanowienia Sądu o wyznaczeniu Spółki jako sądowego zarządcy nieruchomości. Spółka w ramach prowadzonego zarządu sądowego i wykonywanych usług zarządzania nieruchomością, prowadzi rozrachunki właścicieli nieruchomości z najemcami lokali mieszkalnych i niemieszkalnych lub części budynku położonych w nieruchomości w ten sposób, że na wydzielony subrachunek bankowy przyjmuje na ich rzecz wpłaty najemców i ponosi na ich rzecz bieżące koszty utrzymania nieruchomości.

Zagadnienia związane z sądowym zarządem nieruchomością zostały uregulowane m.in. w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 101).

Zgodnie z art. 931 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego: jeżeli prawidłowe sprawowanie zarządu tego wymaga, sąd odejmie dłużnikowi zarząd i ustanowi innego zarządcę; to samo dotyczy ustanowionego zarządcy.

Przepis art. 935 § 1 ww. Kodeksu stanowi, że: zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki. Ma on prawo pobierać zamiast dłużnika wszelkie pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne. W sprawach wynikających z zarządu nieruchomością zarządca może pozywać i być pozywany.

Ponadto zgodnie z art. 936 ww. Kodeksu: zarząd nie ma wpływu na umowy najmu lub dzierżawy obowiązujące w chwili jego ustanowienia. Zarządcy wolno jednak wypowiadać tego rodzaju umowy z zachowaniem obowiązujących przepisów oraz zawierać umowy na czas przyjęty przez zwyczaj miejscowy. Do wydzierżawiania nieruchomości wymagana jest zgoda stron, a w jej braku - zezwolenie sądu.

W myśl art. 939 § 1 ww. Kodeksu: zarządca może żądać wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków, które w związku z zarządem poniósł z własnych funduszów. Wysokość wynagrodzenia sąd określi odpowiednio do nakładu pracy i dochodowości nieruchomości.

Treść art. 941 Kodeksu postępowania cywilnego wskazuje, że: nadwyżkę dochodów po pokryciu wydatków wymienionych w art. 940, za czas do dnia przejścia własności nieruchomości na nabywcę, zarządca składa na rachunek depozytowy sądu. Nadwyżkę dołącza się do ceny, która będzie uzyskana za nieruchomości. Jeżeli egzekucja ulega umorzeniu, nadwyżkę tę otrzymuje dłużnik.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że Spółka z tytułu prowadzenia zarządu sądowego nie uzyskuje przychodu podatkowego. Uzyskiwany czynsz z tytułu najmu z nieruchomości stanowi bowiem podlegający opodatkowaniu przychód u właściciela nieruchomości. Na skutek ustanowienia zarządu sądowego właściciel nieruchomości nie traci bowiem własności, lecz jest zastępowany przez zarządcę w dotychczasowych czynnościach.

Reasumując, wpłaty najemców z tytułu najmu lokali mieszkalnych i niemieszkalnych lub części budynku położonych w nieruchomości, której Spółka jest zarządcą sądowym, nie są przychodem Spółki w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych, albowiem nie stanowią Jej realnego przysporzenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.