ILPB4/423-197/14-3/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2014 r. (data wpływu 8 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwestii związanych z amortyzacją wspólnotowego znaku towarowego - jest prawidłowe.

W dniu 8 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 7 kwietnia 2014 r. (data wpływu 9 kwietnia 2014 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwestii związanych z amortyzacją wspólnotowego znaku towarowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca będący spółką z ograniczona odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce jest wspólnikiem polskiej spółki komandytowej (dalej jako "Spółka komandytowa"), w której pełni funkcję komplementariusza. Wspólnikami Spółki komandytowej oprócz Wnioskodawcy są osoby fizyczne.

Planowane jest, że Spółka komandytowa nabędzie akcje polskiej spółki komandytowo-akcyjnej (dalej jako "SKA"), w której pełnić będzie funkcję akcjonariusza oraz stanie się jednym ze wspólników spółki jawnej z siedzibą w Polsce (dalej jako "Spółka jawna").

W skład majątku SKA wchodzić będzie znak towarowy (dalej jako "Znak"). SKA dokona zbycia tego Znaku na rzecz Spółki jawnej. Cena sprzedaży Znaku zostanie ustalona na poziomie rynkowym popartym wyceną sporządzoną przez niezależnego rzeczoznawcę.

W celu sfinansowania ceny zakupu Znaku Spółka jawna zaciągnie pożyczkę od SKA. W konsekwencji Spółce jawnej przysługiwać będzie wierzytelność wobec SKA o wydanie przedmiotu pożyczki, tj. środków finansowych, zaś SKA przysługiwać będzie wierzytelność wobec Spółki jawnej o zapłatę ceny za Znak. Wartość pożyczki udzielonej przez SKA będzie nie niższa niż wartość zobowiązania Spółki jawnej względem SKA z tytułu sprzedaży Znaku.

Następnie planowane jest potrącenie wierzytelności Spółki jawnej o wydanie przedmiotu pożyczki oraz wierzytelności SKA z tytułu sprzedaży Znaku, w wyniku czego dojdzie do wzajemnego uregulowania należności Spółki jawnej (o wydanie przedmiotu pożyczki, tj. środków finansowych) oraz należności SKA (o zapłatę ceny za Znak). W konsekwencji na skutek planowanego potrącenia dojdzie do całościowego uregulowania zobowiązania Spółki jawnej względem SKA z tytułu sprzedaży Znaku. Planowane jest, że do potrącenia dojdzie przed upływem 30 dni od dnia dokonania zbycia Znaku przez SKA na rzecz Spółki jawnej.

Nabyty przez Spółkę jawną Znak będzie zarejestrowany przez Urząd ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (ang. Office for Harmonization in the Internal Market) z siedzibą główną w A. (dalej jako "wspólnotowy znak towarowy").

Znak będzie się nadawał do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania. Spółka jawna wprowadzi Znak do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w miesiącu, w którym nastąpi przeniesienie prawa jego własności na Spółkę jawną. Przewidywany okres używania Znaku będzie dłuższy niż rok.

Planowane jest zawarcie pomiędzy Spółką komandytową i Spółką jawną umowy licencyjnej na korzystanie ze Znaku przez Spółkę komandytową. Na podstawie zawartej umowy licencyjnej Spółka komandytowa uprawniona będzie do korzystania ze Znaku w prowadzonej działalności w zamian za wynagrodzenie (opłaty licencyjne) kalkulowane w oparciu o wielkość sprzedaży Spółki komandytowej z wykorzystaniem Znaku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Znak, który docelowo nabędzie Spółka jawna, a który będzie zarejestrowany przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, będzie stanowił podlegającą amortyzacji podatkowej wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT, w związku z czym Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznania odpisów amortyzacyjnych od Znaku, jako kosztu podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawcy nabyty przez SKA Znak, który będzie zarejestrowany przez Urząd Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, stanowić będzie podlegającą amortyzacji podatkowej wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT wartości niematerialne i prawne (dalej jako "WNiP") obejmują, między innymi, prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. #8722; Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm., dalej jako "prawo własności przemysłowej"). Jednym z praw określonych w tej ustawie jest prawo ochronne na znak towarowy.

Ochrona prawna znaków zarejestrowanych przez Urząd ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego wynika z Rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (dalej jako ".Rozporządzenie") i jest zasadniczo tożsama z ochroną wynikającą z rejestracji znaku towarowego w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 153 ust. 1 prawa własności przemysłowej przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. W przypadku zaś wspólnotowego znaku towarowego jedyna zasadnicza różnica polega na tym, że zasięg terytorialny ochrony obejmuje wszystkie kraje członkowskie Unii Europejskiej (art. 1 ust. 2 Rozporządzenia). W konsekwencji zaś ochrona terytorialna wynikająca z rejestracji znaku towarowego w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego jest szersza i obejmuje zarówno obszar Rzeczypospolitej Polskiej, jak i obszar innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 prawa własności przemysłowej przepisy tej ustawy stosuje się odpowiednio do wspólnotowych znaków towarowych w sprawach nieuregulowanych w obowiązujących bezpośrednio w krajach członkowskich przepisach prawa Unii Europejskiej określających szczególny tryb udzielania ochrony na znaki towarowe, czyli w Rozporządzeniu. Oznacza to, iż Rozporządzenie wprowadza kategorię praw podmiotowych, które poza szerszym zakresem terytorialnym skuteczności i odmiennym trybem udzielania ochrony, są tożsame z prawami ochronnymi na znaki towarowe choćby ze względu na fakt, iż podlegają regulacji prawa własności przemysłowej.

O tożsamości praw wynikających z rejestracji krajowej oraz wspólnotowej znaków towarowych świadczy również porównanie przepisów dotyczących możliwości zakazania osobie trzeciej używania zarejestrowanego znaku towarowego (art. 296 prawa własności przemysłowej oraz art. 9 Rozporządzenia), czy też ograniczeń prawa wyłącznego (art. 155-160 prawa własności przemysłowej oraz art. 12-13 Rozporządzenia).

Warto również wskazać, że zgodnie z art. 101 i następne Rozporządzenia dochodzenie roszczeń wynikających z naruszenia wspólnotowego znaku towarowego odbywa się na analogicznych zasadach jak w przypadku krajowego znaku towarowego.

O tożsamości praw wynikających z rejestracji krajowej oraz wspólnotowej znaków towarowych świadczy również fakt, że zgodnie z przepisami prawa własności przemysłowej rejestracja wspólnotowego znaku towarowego stanowi przesłankę odmowy udzielenia innemu podmiotowi prawa ochronnego na znak towarowy przez Urząd Patentowy RP (art. 132 ust. 2 prawa własności przemysłowej). Dodatkowo Rozporządzenie (art. 112 i następne) przewiduje możliwość przekształcenia zgłoszenia wspólnotowego na zgłoszenie krajowe znaku towarowego.

Podsumowując należy stwierdzić, że zarówno rejestracja znaku towarowego w Urzędzie Patentowym RP, jak też rejestracja w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego prowadzi do uzyskania przez zgłaszającego tożsamego prawa podmiotowego. W konsekwencji prawo do wspólnotowych znaków towarowych powinno być traktowane na gruncie Ustawy o CIT analogicznie, jak odpowiadające mu na gruncie krajowym prawo ochronne do krajowego znaku towarowego.

Potwierdzeniem powyższego jest art. 132 ust. 6 prawa własności przemysłowej, który stanowi że: przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio, gdy wspólnotowy znak towarowy korzysta na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z prawa z wcześniejszej rejestracji znaku towarowego zgodnie z przepisami art. 34 i 35 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. Urz. WE L 11 z 14 stycznia 1994 r. str. 1, z późn. zm.; Dz.Urz.UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 17, t. 1, str. 146, z późn. zm.).

Mając na uwadze ww. analogiczny charakter prawny obu kategorii praw podmiotowych oraz zastosowanie do nich regulacji prawa własności przemysłowej należy przyjąć, że w przypadku gdy Spółka jawna nabędzie wspólnotowy znak towarowy, będzie on pełnił funkcję taką samą jak krajowy znak towarowy. Należy go więc uznać za prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. #8722; Prawo własności przemysłowej. W konsekwencji wspólnotowy znak towarowy należy traktować jako wartości niematerialne i prawne w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 Ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. #8722; Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.).

Z powyższego wynika, że znaki towarowe mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Ponieważ Znak będzie się nadawał do jego gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, a jego przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok oraz będzie on oddany przez Spółkę jawną do używania Spółce komandytowej na podstawie umowy licencyjnej, Wnioskodawca, jako komplementariusz Spółki komandytowej będącej wspólnikiem Spółki jawnej, będzie zobowiązany do:

* ustalenia wartości początkowej Znaku według zasad określonych dla wartości niematerialnych i prawnych,

* wprowadzenia Znaku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz

* dokonywania systematycznych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regulacjami zawartymi w ustawie o podatku dochodowym.

Na podstawie art. 15b ust. 1 Ustawy o CIT wprowadzonego do ustawy z dniem 1 stycznia 2013 r., w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) #8722; kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Na podstawie ust. 2 ww. przepisu jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zgodnie zaś z art. 15b ust. 6 Ustawy o CIT przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

Innymi słowy w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni do daty upływu terminu jego płatności. Natomiast w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni do daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana; przy czym zasady te stosuje się odpowiednio w przypadku nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, planowane jest dokonanie potrącenia wierzytelności SKA z tytułu sprzedaży Znaku oraz wierzytelności Spółki jawnej o wydanie przedmiotu pożyczki.

Instytucję potrącenia przewiduje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. #8722; Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121, dalej jako "Kodeks cywilny").

Zgodnie z art. 498 § 1 Kodeksu cywilnego, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.

Użyte przez ustawodawcę w art. 15b ust. 1 Ustawy o CIT pojęcie "uregulowanie" nie zostało zdefiniowane w ustawie, dlatego też w pierwszej kolejności należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia. Termin "uregulowanie", którym posłużono się w powołanym przepisie, jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenie saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie. Przez termin "uregulowanie", o którym mowa w art. 15b ust. 1 Ustawy o CIT, należy zatem rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę spełnienia świadczenia skutkującą wygaśnięciem zobowiązania.

Za takim rozumieniem pojęcia "uregulowanie" przemawia również jego literalne brzmienie. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN "uregulować" znaczy m.in. uiścić jakąś należność". Z kolei "uiścić #8722; uiszczać" oznacza "uregulować należność za coś". Natomiast "uiszczać" oznacza "wywiązywać się z jakiegoś zobowiązania finansowego". W konsekwencji należy uznać, iż "uregulować", zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a co za tym idzie #8722; wygaśnięciem zobowiązania.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, termin "uregulowanie zobowiązania" użyty w treści przepisu art. 15b ust. 1 Ustawy o CIT powinien być rozumiany jako każda dopuszczalna prawnie forma efektywnego spełnienia świadczenia skutkująca wygaśnięciem zobowiązania. Do takich form należy z całą pewnością potrącenie, co wynika z przytoczonych powyżej regulacji Kodeksu cywilnego. Tym samym, jeśli potrącenie wierzytelności dokonane zostanie z zachowaniem terminów określonych w art. 15b ust. 1 Ustawy o CIT, powinno być ono traktowane na równi z uregulowaniem zobowiązania.

W konsekwencji po stronie Wnioskodawcy #8722; jako komplementariusza Spółki komandytowej będącej wspólnikiem Spółki jawnej #8722; nie wystąpi konieczność dokonania korekty kosztów uzyskania przychodu oraz możliwe będzie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od Znaku w pełnej wysokości, proporcjonalnie do udziału Wnioskodawcy w zyskach i stratach Spółki komandytowej, będącej wspólnikiem Spółki jawnej oraz udziału Spółki komandytowej w zyskach i stratach Spółki jawnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo należy zaznaczyć, że w pierwszym zdaniu własnego stanowiska Wnioskodawca wskazał: "nabyty przez SKA Znak". Przy czym z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz pytania wynika, że Znak nabędzie Spółka jawna. Organ uznał to za oczywistą omyłkę nie mającą wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.