ILPB4/423-157/13-4/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2013 r. (data wpływu 2 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania przekształcenia zobowiązania za uregulowanie kwoty wynikającej z faktury VAT w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie nr 1) - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* uznania przekształcenia zobowiązania za uregulowanie kwoty wynikającej z faktury VAT w rozumieniu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie nr 1),

* powstania przychodu podatkowego z tytułu przekształcenia zobowiązania (pytanie nr 2).

Wnioskodawca wskazał również, iż przedmiotowy wniosek wnosi na podstawie art. 14n ustawy - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) jako podmiot planujący utworzenie Spółki. Zgodnie bowiem z art. 14n § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej przepisy dotyczące skutków zastosowania się do interpretacji indywidualnych stosuje się odpowiednio w przypadku zastosowania się przez spółkę do interpretacji indywidualnej wydanej przed powstaniem spółki na wniosek osób planujących utworzenie tej spółki - w zakresie dotyczącym działalności tej spółki. Biorąc pod uwagę powyższe, z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej może wystąpić podmiot planujący utworzenie spółki, której wniosek dotyczy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca planuje w przyszłości utworzyć spółkę kapitałową Sp. z o.o. (dalej: Spółka), gdzie 100% udziałów przysługiwać będzie Wnioskodawcy.

Po utworzeniu Spółka nabędzie od podmiotu trzeciego znak towarowy, który zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz będzie amortyzowany. Z tytułu nabycia znaku towarowego Spółka posiadać będzie wobec zbywcy znaku towarowego zobowiązanie do zapłaty ceny (dług). W wyniku likwidacji zbywcy, wierzytelność z tytułu nabycia przez Spółkę znaku towarowego zostanie przejęta przez Wnioskodawcę, który był wspólnikiem w podmiocie zbywającym znak towarowy.

Wnioskodawca planuje uzgodnić ze Spółką przekształcenie (tzw. odnowienie, nowację) zobowiązania do zapłaty ceny z tytułu nabycia znaku towarowego w zobowiązanie z tytułu pożyczki.

W piśmie z dnia 17 lipca 2013 r. (data wpływu 22 lipca 2013 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku, Wnioskodawca poinformował, że umowa spółki Sp. z o.o. nie została jeszcze podpisana, zaś z uwagi na fakt, że Spółka posiadać będzie jednego udziałowca nie było przygotowywane żadne memorandum lub umowa przedwstępna. Planowany adres siedziby Spółki to (...).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy przekształcenie (tzw. nowacja, odnowienie) zobowiązania do zapłaty ceny z tytułu nabycia znaku towarowego w zobowiązanie z tytułu pożyczki może zostać uznane zgodnie z art. 15b ust. 6 i 7 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych za uregulowanie kwoty wynikającej z faktury VAT dokumentującej nabycie przedmiotowego znaku, a tym samym możliwe będzie zaliczenie dokonywanych odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

2. Czy przekształcenie (tzw. nowacja, odnowienie) zobowiązania do zapłaty ceny z tytułu nabycia znaku towarowego w zobowiązanie z tytułu pożyczki, skutkować będzie powstaniem po stronie Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie pierwsze. Wniosek Spółki w zakresie pytania drugiego został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 30 lipca 2013 r. nr ILPB4/423-157/13-5/ŁM.

Zdaniem Wnioskodawcy, przekształcenie (tzw. nowacja, odnowienie) zobowiązania do zapłaty ceny z tytułu nabycia znaku towarowego w zobowiązanie z tytułu pożyczki może zostać uznane zgodnie z art. 15b ust. 6 i 7 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych za uregulowanie kwoty wynikającej z faktury VAT dokumentującej nabycie przedmiotowego znaku (bowiem zobowiązanie do zapłaty ceny wygasa). Tym samym możliwe będzie zaliczenie dokonywanych odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

Artykuł 15b ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych został dodany na mocy art. 4 pkt 1 ustawy z 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342) i obowiązuje od 1 stycznia 2013 r.

Zgodnie ze wskazanym art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych:

1. "W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

2. Jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

(...)

6. Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

7. W przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia Wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2, upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych w części, w jakiej ich cena nabycia lub koszt wytworzenia wynikający z dokumentów, o których mowa w ust. 1, zostały uregulowane w terminie określonym w ust. 1 lub 2. Jeżeli zobowiązanie zostało uregulowane w terminie późniejszym, podatnik w miesiącu uregulowania tego zobowiązania zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie zdania pierwszego (...)".

Z powyższego wynika, iż z kosztów uzyskania przychodów będą wyłączone odpisy amortyzacyjne, w tej części, która odpowiada nieuregulowanym płatnościom składającym się na wartość początkową wartości niematerialnej i prawnej. Przy czym przepisy ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych nie zawierają definicji "uregulowania kwoty".

Zdaniem Wnioskodawcy pojęcie "uregulowanie kwoty" jest tożsame z pojęciem "wygaśnięcie zobowiązania pieniężnego". Do takiego skutku może prowadzić spełnienie świadczenia (np. wpłata należności pieniężnej w sposób i terminie przewidzianym przez strony stosunku zobowiązaniowego), a także inne sposoby regulowania zobowiązań: np. świadczenie zamiast wykonania (art. 453 k.c.), potrącenie (art. 498 k.c.), zaliczenie zapłaty (art. 503 k.c.) oraz odnowienie (art. 506 k.c.). Tylko od woli stron danego stosunku zobowiązaniowego zależy w jaki sposób nastąpi uregulowanie zobowiązania (przy czym wola stron tego stosunku może się w dowolnej chwili zmienić).

Zgodnie z art. 506 § 1 k.c. jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie).

Należy wskazać, iż odnowienie może wystąpić w dwóch postaciach (i) jako umowa, mocą której dłużnik zobowiązuje się spełnić inne świadczenie, przy czym może ono wystąpić w postaci alternatywnej lub (ii) jako umowa zobowiązująca dłużnika do spełnienia tego samego, co dotychczas świadczenia, z tym że z innej już podstawy prawnej. W każdym z obu wskazanych wypadków dotychczas istniejące zobowiązanie wygasa, natomiast obciążająca dłużnika powinność spełnienia świadczenia wynika z nowego zobowiązania, którego treść różni je od poprzedniego.

Z powyższego wynika zatem, iż do wygaśnięcia zobowiązania (uregulowania kwoty) prowadzi nie tylko spełnienie świadczenia, ale również odnowienie (nowacja). Zatem przekształcenie (tzw. nowacja, odnowienie) zobowiązania do zapłaty ceny z tytułu nabycia znaku towarowego w zobowiązanie z tytułu pożyczki może zostać uznane, zgodnie z art. 15b ust. 6 i 7 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych, za uregulowanie kwoty wynikającej z faktury VAT dokumentującej nabycie przedmiotowego znaku (bowiem zobowiązanie do zapłaty ceny wygasa). Tym samym możliwe będzie zaliczenie dokonywanych odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d-4e ww. ustawy).

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a-16 m ww. ustawy.

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., wprowadziła w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni - nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów.

Z brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

W myśl art. 15b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Z kolei, w myśl art. 15b ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, do tej części odpisów amortyzacyjnych, które podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15b ust. 7 tejże ustawy, w przypadku nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli termin, o którym mowa w ust. 1 lub 2, upływa nie później niż w miesiącu następującym po miesiącu wprowadzenia ich do ewidencji, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych prawnych w części, w jakiej ich cena nabycia lub koszt wytworzenia wynikający z dokumentów, o których mowa w ust. 1, zostały uregulowane w terminie określonym w ust. 1 lub 2. Jeżeli zobowiązanie zostało uregulowane w terminie późniejszym, podatnik w miesiącu uregulowania tego zobowiązania zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę odpisów amortyzacyjnych, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie zdania pierwszego.

Wprowadzenie regulacji zmierzających do likwidacji zatorów płatniczych nie oznacza odstąpienia od stosowania zasady memoriałowej, gdyż generalnie w dalszym ciągu podatnicy stosują ją do kwalifikowania ponoszonych kosztów do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy nie dokonają zapłaty w odpowiednim terminie, wówczas są zobowiązani do dokonania stosownej korekty kosztów.

Rozwiązania te wprowadziły zmiany, na podstawie których podatnik będący dłużnikiem jest obowiązany do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury (innego dokumentu) w ciągu 30 dnia od upływu terminu płatności ustalonego przez strony. W celu uniknięcia sytuacji, gdy podatnik wykorzystuje swoją dominującą pozycję wobec dostawcy usług lub towarów przez narzucenie długich terminów płatności, wprowadzono rozwiązanie polegające na wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów kwot nieopłaconych w terminie 90 dni od dnia zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Korekta kosztów jest dokonywana "na bieżąco", a więc w miesiącu, w którym upłynęły wskazane w ustawie podatkowej terminy.

Powyższe regulacje mają odpowiednie zastosowanie do odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Tym samym, z kosztów uzyskania przychodów są wyłączone odpisy amortyzacyjne, w tej części, która odpowiada nieuregulowanym płatnościom składającym się na wartość początkową. W przypadku kiedy termin ten upływa w kolejnych miesiącach i odnosi się do całości zobowiązania, podatnik ma prawo do uwzględnienia w kosztach odpisów amortyzacyjnych pod warunkiem uregulowania zobowiązania we wskazanych terminach.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca planuje utworzyć spółkę kapitałową (Spółka), której będzie posiadać 100% udziałów. Po utworzeniu Spółka nabędzie od podmiotu trzeciego znak towarowy, który zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz będzie amortyzowany. Z tytułu nabycia znaku towarowego Spółka posiadać będzie wobec zbywcy znaku towarowego zobowiązanie do zapłaty ceny (dług). W wyniku likwidacji zbywcy, wierzytelność z tego tytułu zostanie przejęta przez Wnioskodawcę, który był wspólnikiem w podmiocie zbywającym znak towarowy. Wnioskodawca planuje uzgodnić ze Spółką przekształcenie (tzw. odnowienie, nowację) zobowiązania do zapłaty ceny z tytułu nabycia znaku towarowego w zobowiązanie z tytułu pożyczki.

Używane przez ustawodawcę w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie "uregulowanie" nie zostało zdefiniowane w ustawie, dlatego też, w pierwszej kolejności należy odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Wskazać należy, iż termin "uregulowanie", którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin "uregulowanie", o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującym wygaśnięciem zobowiązania.

Na powyższe rozumienie terminu "uregulowanie" wskazuje jego literalne brzmienie. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, przez uregulowanie rozumie się "uiszczanie jakiejś należności", a "uiszczać" oznacza "wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego". W konsekwencji, należy uznać, iż "uregulować", zgodnie z literalnym brzmieniem, oznacza spełnienie świadczenia skutkującego wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji - wygaśnięciem zobowiązania.

Wskazane przez Wnioskodawcę odnowienie (nowacja), w wyniku którego nastąpi przekształcenie zobowiązania z tytułu nabycia znaku towarowego w zobowiązanie z tytułu pożyczki zostało uregulowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie).

Zgodnie z powyższym przepisem, wskutek odnowienia dawny dług wygasa, a powstaje nowy, przy czym uważa się w sensie cywilistycznym (fikcja prawna), że wygaśnięcie pierwotnego zobowiązania nastąpiło z zaspokojeniem wierzyciela. Istnieje tu pewne zbliżenie do świadczenia w miejsce wypełnienia (datio in solutum), tylko że w przypadku odnowienia w miejsce świadczenia wstępuje nowe zobowiązanie dłużnika. Ponieważ jednak faktycznie dłużnik nie spełnił świadczenia pierwotnego, dlatego podatkowo nie ma prawa ostatecznie zaliczyć zobowiązania pierwotnego do swoich kosztów, a jeżeli je uprzednio zaliczył, winien wyksięgować z kosztów, zarówno podatkowych jak i księgowych.

Tym samym, regulacje zawarte w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajdą zastosowania do planowanego przekształcenia zobowiązania z tytułu nabycia znaku towarowego w zobowiązanie z tytułu pożyczki.

Reasumując, przekształcenie (tzw. nowacja, odnowienie) zobowiązania do zapłaty ceny z tytułu nabycia znaku towarowego w zobowiązanie z tytułu pożyczki nie może zostać uznane zgodnie z art. 15b ust. 6 i 7 ustawy o podatku dochodowym o osób prawnych za uregulowanie kwoty wynikającej z faktury VAT dokumentującej nabycie przedmiotowego znaku, a tym samym nie będzie możliwe zaliczenie dokonywanych odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.