ILPB4/423-145/10-2/DS - Wydatki inwestycyjne na nabycie środków trwałych regulowane w ramach nettingu a zwolnienie z tytułu prowadzenia działalności w SSE.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2010 r. (data wpływu 16 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia wydatków inwestycyjnych podlegających objęciu pomocą publiczną w formie zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

W dniu 16 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia wydatków inwestycyjnych podlegających objęciu pomocą publiczną w formie zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest spółką należącą do międzynarodowego koncernu X Inc. i prowadzi działalność w zakresie projektowania i produkcji systemów bezpieczeństwa do pojazdów samochodowych (w szczególności poduszek i pasów bezpieczeństwa).

Spółka realizuje inwestycję na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: Strefa, SSE). W tym celu, zwróciła się do Ministra Gospodarki oraz Specjalnej Strefy Ekonomicznej ze stosownymi listami intencyjnymi, mającymi na celu objęcie działki Spółki na terenie J terenem Specjalnej Strefy Ekonomicznej.

W chwili obecnej, Spółka otrzymała Zezwolenie z dnia 12 marca 2010 r. (dalej: Zezwolenie) na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej "IP". Działalność Spółki prowadzona na terenie SSE na podstawie zezwolenia obejmuje w szczególności działalność produkcyjną, handlową i usługową w zakresie wyrobów wytwarzanych i usług świadczonych na terenie Strefy określonej w sekcji C, pozycji - 29.32.20.0 - pasy bezpieczeństwa, poduszki powietrzne oraz części i akcesoria nadwozi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - wyłącznie w zakresie produkcji poduszek powietrznych dla przemysłu motoryzacyjnego oraz w zakresie sprzedaży złomu i odpadów powstałych w trakcie prowadzenia powyższej działalności.

W przypadku Spółki znacząca część wydatków inwestycyjnych będzie obejmowała nabycie środków trwałych (m.in. maszyn produkcyjnych) od niemieckiej Spółki powiązanej (spółka siostra) A.

Zarówno w polskiej, jak również niemieckiej spółce udziałowcem jest ta sama szwedzka spółka B. Jednocześnie Spółka dokonuje z A szeregu innych transakcji, w ramach których powstają należności wzajemne wobec spółki niemieckiej, m.in. A jest jednym z głównych odbiorców części tekstylnej do poduszek powietrznych.

Zgodnie z polityką grupy X, płatności zobowiązań wobec innych spółek w grupie oraz dostawców spoza grupy są realizowane formie kompensaty wzajemnych zobowiązań i należności (tzw. system nettingowy). Centrala rozliczeniowa systemu znajduje się w Sztokholmie. Dokonywane przez Spółkę kompensaty, wyglądają w praktyce następująco: każda spółka z grupy w ustalonym terminie (według kalendarza nettingowego określającego terminy dokonywanych potrąceń, dwa razy w miesiącu) przesyła do Sztokholmu listę faktur do zapłaty. Centrala zestawia wszystkie płatności, po czym przesyła każdej spółce zestawienie nettingowe, zawierające zobowiązania, które płaci dana Spółka oraz należności, które są jej przekazywane w ramach danej sesji. Kwota netto jest przekazywana na rachunek bankowy Spółki, bądź w przypadku nadwyżki zobowiązań nad należnościami Spółka musi złożyć w swoim banku polecenie przelewu na rzecz centrali.

Po nabyciu ww. maszyn, strony planują dokonanie potrącenia wzajemnych zobowiązań i należności z szeregu tytułów, w tym z jednej strony - należności A wobec Spółki z tytułu sprzedaży środków trwałych, a z drugiej strony - innych należności Spółki w ramach rozliczenia nettingowego, czyli inaczej wielostronnej kompensaty.

Planowane przez Spółkę i A potrącenie należności nie będzie ograniczone jedynie do wierzytelności z tytułu sprzedaży środków trwałych i wierzytelności z tytułu sprzedaży części tekstylnych do poduszek powietrznych - w ramach potrącenia będą najprawdopodobniej kompensowane także innego rodzaju wierzytelności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki inwestycyjne na nabycie środków trwałych, w przypadku uregulowania zobowiązań z tytułu ich nabycia w drodze potrącenia (dokonanego zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego) stanowią wydatki kwalifikowane w rozumieniu Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (dalej: Rozporządzenie) i jako takie podlegają objęciu pomocą publiczną w formie zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie skutecznego potrącenia wzajemnych należności i zobowiązań będzie oznaczało, że Spółka poniosła wydatki inwestycyjne w ujęciu kasowym i tym samym spełniła warunek "poniesienia" wydatków inwestycyjnych określony w Rozporządzeniu, co umożliwi Spółce uwzględnienie przedmiotowych wydatków dla celów określenia wysokości przysługującej Jej w formie zwolnienia podatkowego pomocy publicznej.

Powyższe stanowisko jest uzasadnione następującymi przesłankami:

Podstawę prawną do potrącenia stanowi art. 498 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. W myśl art. 498 § 2 Kodeksu cywilnego, wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Potrącenie stanowi formę wygaśnięcia zobowiązania i tym samym jest ekwiwalentem zapłaty na gruncie rachunkowym i podatkowym, zarówno w sensie prawnym, jak i ekonomicznym.

Planowane przez Spółkę i A potrącenie należności nie będzie ograniczone jedynie do wierzytelności z tytułu sprzedaży środków trwałych - w ramach potrącenia będą kompensowane także innego rodzaju wierzytelności, przede wszystkim z tytułu dostaw towarów i usług od B na rzecz A.

W celu dokonania oceny stanowiska Spółki niezbędne jest ustalenie, co należy rozumieć pod pojęciem "wydatków poniesionych". Rozstrzygając kwestię "poniesionych wydatków inwestycyjnych" należy zwrócić uwagę na fakt, iż zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową.

Wychodząc z tego założenia, należy uznać, że aby przedsiębiorca mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego, którego wartość uzależniona jest od wielkości poniesionych przez tego przedsiębiorcę wydatków kwalifikowanych jako koszty inwestycji, to "poniesienie" musi oznaczać wydatek faktycznie poniesiony, a nie samą deklarację o zamiarze jego poniesienia, czy też zobowiązanie do poniesienia go w przyszłości.

W związku z tym, nie jest wystarczające dla obliczenia wielkości zwolnienia podatkowego jedynie zarachowanie wydatku bez jego faktycznego poniesienia. Innymi słowy, moment poniesienia kosztów inwestycji, przy obliczaniu wielkości otrzymanej lub dopuszczalnej pomocy publicznej, należy określać zgodnie z zasadą kasową, tj. przyjmując moment faktycznego zrealizowania kosztów w znaczeniu kasowym, ustalenie co należy rozumieć przez poniesienie kosztu jest przedmiotem odrębnego zapytania skierowanego przez Spółkę do Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

W związku z powyższym, Spółka dokonując kalkulacji maksymalnej kwoty zwolnienia podatkowego (tj. określając limit pomocy publicznej) ustalanej zgodnie z przepisami rozporządzenia o SSE, uprawniona jest do zaliczania kosztów inwestycyjnych, w momencie ich poniesienia w znaczeniu kasowym.

Należy w tym miejscu wskazać, iż poniesienia w znaczeniu kasowym nie można utożsamiać wyłącznie z zapłatą (gotówką, czy też bezgotówkowo). Na gruncie prawa cywilnego przewidziano również inne niż uregulowanie należności (zapłata zobowiązania) sposoby wygaśnięcia zobowiązania. Jednym z takich sposobów jest potrącenie (kompensata). Przez kompensatę należy rozumieć sposób umorzenia wierzytelności wzajemnych w sytuacji, gdy dwa podmioty są jednocześnie względem siebie dłużnikiem i wierzycielem. Każda ze stron może wówczas potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym. Na skutek kompensaty obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Zatem, uregulowanie zobowiązań w drodze potrącenia winno być traktowane jako poniesienie kosztu w znaczeniu kasowym.

W opinii Spółki, zapłata zarówno w formie pieniężnej, jak i w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności jest poniesieniem kosztu, o którym mowa w § 6 Rozporządzenia o SSE. Obie formy wykonania zobowiązania powodują bowiem uszczuplenie majątku przedsiębiorcy, czyli są dla niego kosztem.

Należy również podkreślić, że na gruncie przepisów Kodeksu cywilnego zarówno zapłata, jak i potrącenie wzajemnych wierzytelności skutkuje wykonaniem zobowiązania. Skutki prawne obu tych czynności są więc takie same. Zgodnie bowiem z art. 498 k.c., gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

W doktrynie prawa jednoznacznie przyjmuje się, że potrącenie wzajemnych wierzytelności realizuje funkcje zapłaty (por. K. Zawada w Kodeks cywilny, Komentarz tom I, pod redakcją Krzysztofa Pietrzykowskiego. Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 1997, s. 664). Podobne stanowisko zajmują sądy administracyjne i organy podatkowe.

Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 21 września 1999 r. (sygn. SA/Bk 742/98), potrącenie wzajemnych wierzytelności pieniężnych jest formą spełnienia zobowiązania do zapłaty.

Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w piśmie z dnia 3 listopada 2009 r. (IBPBI/2/423-892/09/AM oraz Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu w piśmie z dnia 26 listopada 2003 r. (sygn. PD.I/2-005/9/03 stwierdzili, że kompensata bez wątpienia jest formą zapłaty.

Pogląd zgodny ze stanowiskiem Spółki odnaleźć można również w piśmie Urzędu Skarbowego Poznań-Jeżyce z dnia 19 maja 2003 r., Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w piśmie z dnia 21 lipca 2005 r. (sygn. PPBI-4407/l/17/2005), czy Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku (sygn. IIUS PBIA/I/415-27/144a/27/05/BB) w postanowieniu z 2 czerwca 2005 r.

Z powołanych pism wynika, że kompensata została uznana za formę uregulowania zobowiązań lub należności, rodząc takie same skutki podatkowe jak zapłata. Jeżeli więc zapłata jest poniesieniem kosztu, co do tego brak jest jakichkolwiek wątpliwości, a jednocześnie potrącenie zrównane jest co do skutków prawnych z zapłatą, to uznać należy, że potrącenie jest poniesieniem kosztu będącego wydatkiem inwestycyjnym w rozumieniu § 6 Rozporządzenia.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Spółkę pism stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Również odwołanie się do publikacji podatkowej, jako że co do zasady nie stanowi ono źródła prawa, także nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.