ILPB3/4510-1-481/15-2/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością - reprezentowanej przez pełnomocnika - przedstawione we wniosku z 12 października 2015 r. (data wpływu 14 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług poligraficznych (dalej: usługi). Wnioskodawca nawiązał współpracę z kontrahentem zainteresowanym nabywaniem usług od Wnioskodawcy (dalej: Kontrahent). Kontrahent jest spółką zarejestrowaną w Wielkiej Brytanii należącą do międzynarodowego koncernu działającego w branży marketingowej. Kontrahent uzależnił jednak zlecanie usług Wnioskodawcy od spełnienia przez Wnioskodawcę określonych warunków handlowych wynikających z wewnętrznych regulacji korporacyjnych kontrahenta. Jednym z nich jest obowiązek zapłaty na rzecz kontrahenta prowizji naliczanej od każdej zleconej transakcji, której przedmiotem są usługi świadczone przez Wnioskodawcę. W tym celu kontrahent po każdej zleconej i zrealizowanej transakcji, tj. wykonaniu usługi przez Wnioskodawcę, nalicza określoną procentowo prowizję i obciąża nią Wnioskodawcę. Brak akceptacji wskazanego powyżej warunku stanowi przeszkodę w zleceniu usług Wnioskodawcy przez kontrahenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy wydatek w postaci prowizji zapłaconej przez Wnioskodawcę z tytułu zlecenia mu usługi stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek w postaci prowizji obciążającej Wnioskodawcę z tytułu zlecenia mu usługi stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Uzasadniając stanowisko Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności wskazać, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, aby dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodów muszą zostać spełnione następujące warunki: wydatek poniesiony jest w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie jest wydatkiem wskazanym w art. 16 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy oraz wykaże związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów).

Tym samym przyjmuje się, że wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli:

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego należy jednoznacznie stwierdzić, że wydatek w postaci prowizji obciążającej Wnioskodawcę spełnia przesłanki warunkujące zaliczenie go do kosztów uzyskania przychodów.

Przesłanka w pkt ad. (1), ad. (2), ad. (5).

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w każdym przypadku możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przez Wnioskodawcę będzie dotyczyła rzeczywistej prowizji, która została już poniesiona, tj. zapłacona przez Wnioskodawcę. W żadnym przypadku nie będzie to wydatek, który ma zostać uregulowany na rzecz kontrahenta dopiero w przyszłości. Będzie to rzeczywisty wydatek poniesiony już przez Wnioskodawcę. Tym samym spełnione będą przesłanki wskazane w pkt ad. (1) i ad. (2). Jednocześnie obciążenie Wnioskodawcy będzie właściwie dokumentowane przez kontrahenta. W dokumentacji księgowej kontrahent wskazuje konkretną zrealizowaną transakcję stanowiącą podstawę naliczenia prowizji oraz wszelkie dane dotyczące Wnioskodawcy. Przedmiotowy dokument będzie dostarczany Wnioskodawcy i wprowadzany do jego ksiąg rachunkowych. W związku z tym nie wystąpią żadne problemy z identyfikacją tego wydatku.

Przesłanka w pkt ad. (3) i ad. (4).

Prowizja płacona przez Wnioskodawcę pozostaje w ścisłym związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę. Jednocześnie przedmiotowy wydatek będzie ponoszony przez Wnioskodawcę jedynie w celu uzyskania przychodu oraz zachowania jego źródła. Należy bowiem podkreślić, że prowizja w każdym przypadku ma być naliczana procentowo od wartości konkretnej transakcji, tj. usługi zleconej przez kontrahenta i zrealizowanej przez Wnioskodawcę. Tym samym przedmiotowy wydatek jest ściśle powiązany z konkretną transakcją generującą przychód dla Wnioskodawcy. Jednocześnie należy podkreślić, że brak akceptacji przez Wnioskodawcę warunku handlowego stawianego przez kontrahenta w postaci zgody na obciążenie prowizją uniemożliwiłby Wnioskodawcy współpracę z kontrahentem i otrzymywanie zleceń powiększających przychód. Brak akceptacji wydatku w postaci prowizji prowadziłby do utraty przez Wnioskodawcę konkretnego źródła przychodu. W zaistniałych okolicznościach nie ma zatem żadnych wątpliwości, że prowizja pozostaje w ścisłym związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę i jest ponoszona wyłącznie w celu uzyskania przychodu oraz zachowania jego źródła.

Przesłanka w pkt ad. (6).

Przedmiotowy koszt nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym należy jednoznacznie stwierdzić, że prowizja obciążająca Wnioskodawcę będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty uzyskania przychodu są drugim obok przychodów elementem konstrukcyjnym dochodu, który stanowi podstawę opodatkowania w roku podatkowym (art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Oba te elementy są częściami tego samego stosunku prawno-podatkowego składającego się na zobowiązanie podatkowe.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: "w celu" osiągnięcia przychodu, jak i "zachowanie" lub "zabezpieczenie" źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku.

Jak wynika z przedstawionego opisu sprawy, Wnioskodawca nawiązał współpracę z kontrahentem, który uzależnił zlecanie usług od spełnienia przez Spółkę określonych warunków handlowych. Jednym z nich jest obowiązek zapłaty na rzecz kontrahenta prowizji naliczanej od każdej zleconej transakcji, której przedmiotem są usługi świadczone przez Wnioskodawcę. W tym celu kontrahent po każdej zleconej i zrealizowanej transakcji, tj. wykonaniu usługi przez Wnioskodawcę, nalicza określoną procentowo prowizję i obciąża nią Wnioskodawcę.

Mając na uwadze powyższe należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania żaden z przepisów art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Skoro zatem wydatek w postaci prowizji zapłaconej przez Wnioskodawcę z tytułu zlecenia mu usługi będące przedmiotem zapytania nie znajdują się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, to tym samym mogą być oceniane jedynie pod kątem spełnienia przesłanek pozytywnych wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ww. wydatki muszą zatem spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. zostać poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W ocenie tut. Organu, ponoszone przez Spółkę wydatki na prowizję dla kontrahenta nie stanowią kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak już wskazano powyżej, zgodnie z art. 15 ust. 1 zd. pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 tej ustawy.

Z treści ww. przepisu wynika, że warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego poniesienie, cel takiego poniesienia w postaci osiągnięcia przychodów oraz związek kosztów z przychodami, przy czym przesłanki muszą być spełnione łącznie, co oznacza, że brak choćby jednej z nich dyskwalifikuje dany wydatek jako koszt uzyskania przychodu.

Koszt poniesiony to koszt niewątpliwie faktycznie zrealizowany, tj. taki który podatnik jest w stanie udokumentować. Z kolei poniesienie wydatku tylko wtedy może skutkować powstaniem kosztu uzyskania przychodu, jeżeli działanie to jest nakierowane na osiągnięcie przychodu. Nie można jednak działania "w celu" utożsamiać z "celowością" działania, ponieważ przepisy podatkowe tym pojęciem się nie posługują, a równocześnie o tym, co jest celowe w prowadzonej działalności decyduje podmiot ją prowadzący.

W tym miejscu należy również wskazać, że tut. Organ nie neguje swobody zawierania umów cywilnoprawnych przez podmioty gospodarcze. Przedsiębiorcy w granicach prawa mogą bowiem swobodnie zawierać umowy cywilnoprawne, które kształtować będą ich uprawnienia lub zobowiązania w stosunku do innych uczestników obrotu gospodarczego. Swoboda ta nie może jednak być utożsamiana z dowolnym kształtowaniem stosunków obligacyjnych w celu obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Swoboda zawierania umów nie jest bowiem swobodą stanowienia o elementach konstrukcyjnych podatku dochodowego od osób prawnych. Wprawdzie to Spółka decyduje o tym, jaki wydatek jest celowy z jego punktu widzenia, ale to nie pozbawia tut. Organu prawa do oceny czy wydatek ten wypełnia dyspozycję art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

W ocenie tut. Organu o tym, że dany wydatek został poniesiony "w celu" osiągnięcia przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu można mówić wówczas, gdy jego poniesienie ma lub może mieć wpływ na powstanie lub też zwiększenie przychodów. W konsekwencji, możliwość zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów ma przede wszystkim skłaniać podatników do podejmowania racjonalnych decyzji gospodarczych, w tym znaczeniu, iż przysparzać one będą konkretne przychody podatkowe lub też zachowają źródło przychodów w niezmienionym stanie albo zabezpieczą to źródło przed uszczupleniem czy też zmniejszeniem.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, nie można zgodzić się z argumentacją Wnioskodawcy, że przedmiotowe wydatki spełniają przesłankę z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. będą służyły osiągnięciu przychodów i zachowaniu źródła przychodów.

W przedstawionej sytuacji Wnioskodawca wskazuje, że kontrahent uzależnił zlecanie usług od zapłaty na jego rzecz prowizji naliczanej od każdej zleconej transakcji.

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN, prowizja oznacza wynagrodzenie za pośrednictwo w transakcji handlowej ustalane w procentach od wartości transakcji (wersja internetowa, http://sjp.pwn.pl/szukaj/prowizja.html).

Natomiast pośredniczyć to:

Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika jednak by Wnioskodawca korzystał z usług kontrahenta w zakresie pośrednictwa w transakcjach handlowych i z tego tytułu zobowiązany był do zapłacenia określonej prowizji. Kontrahent nie świadczy też na rzecz Spółki żadnych innych usług - jest wyłącznie odbiorcą usług świadczonych przez Spółkę.

W tym kontekście trudno zgodzić się z Wnioskodawcą, że: prowizja płacona przez Wnioskodawcę pozostaje w ścisłym związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę.

Należy również zwrócić uwagę, że na gruncie ustawy podatkowej funkcjonuje zasada przyporządkowywania kosztów do danego źródła przychodów. Godzi się zatem z tym miejscu przywołać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 września 2011 r. (sygn. akt II FSK 589/10), w którym m.in. stwierdzono, że związanie danego wydatku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą jest warunkiem koniecznym, lecz niewystarczającym do uznania go za koszt uzyskania przychodu.

O ile wydatki poniesione przez Spółkę przykładowo na zakup składników majątkowych w postaci maszyn, urządzeń, materiałów czy towarów niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług poligraficznych pod względem celu i przyporządkowania nie budziłyby wątpliwości, to rodzi się pytanie - jak przyporządkować wydatek poniesiony na prowizję dla kontrahenta z tytułu zlecenia Spółce wykonania usługi, skoro to Spółka świadczy określonego rodzaju usługę a jednocześnie w związku z realizacją tej usługi nie nabywa usług w zakresie pośrednictwa w transakcjach handlowych.

Ustawowego warunku poniesienia kosztu w celu uzyskania przychodów bądź zachowania lub zabezpieczenia jego źródła nie może również - w ocenie tut. Organu - stanowić okoliczność, że wewnętrzne regulacje korporacyjne kontrahenta przewidują obowiązek zapłaty takiej prowizji od każdej zlecanej przez niego transakcji. Stwierdzić bowiem należy, że ww. wydatek, który obniżyłby podstawę opodatkowania Spółki miałby na celu ochronę interesów kontrahenta w zakresie realizacji stosowanych przez niego ustaleń korporacyjnych dotyczących transakcji handlowych, a nie interesów samej Spółki.

Działania podejmowane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w tym w zakresie ponoszonych wydatków, winny być ukierunkowane na osiągnięcie przychodów i nie mogą stanowić działań pozornych nastawionych jedynie na obniżenie podstawy opodatkowania. Zaliczenie określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów musi mieć oparcie w konkretnych zdarzeniach. Podstawowym kryterium pozwalającym na stwierdzenie, że usługa została wykonana jest wykazanie czynności świadczonych w ramach danego typu usługi. Aby więc można było stwierdzić, że dany wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodów bądź zachowania lub zabezpieczenia jego źródła musi być uwidoczniony efekt (wynik) zawartych umów.

W przedstawionej natomiast sytuacji zapłacona przez Spółkę prowizja nie znajduje oparcia w żadnym zdarzeniu gospodarczym, gdyż jak wskazano we wniosku kontrahent nie wykonuje na rzecz Spółki jakiegokolwiek świadczenia.

Ponadto odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy, że: obciążenie Wnioskodawcy będzie właściwie udokumentowane przez kontrahenta. W dokumentacji księgowej kontrahent wskazuje konkretną zrealizowaną transakcję stanowiącą podstawę naliczenia prowizji oraz wszelkie dane dotyczące Wnioskodawcy, wskazać należy, że dowody w postaci rachunków, faktur czy paragonów odzwierciedlać muszą rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych. Oznacza to, że muszą istnieć możliwości dokonania sprawdzenia i powiązania tych dokumentów księgowych ze ściśle określonymi czynnościami faktycznymi. Podatnicy muszą zatem wykazać, że określone czynności faktyczne zaistniały i wiążą się z nimi poniesione, ściśle określone wydatki.

Nie można także twierdzić, że każdy wydatek poniesiony przez podmiot w ramach prowadzonej działalności gospodarczej należy uznać za koszt uzyskania przychodów, gdyż oznaczałoby to w praktyce przerzucenie na Skarb Państwa całego ryzyka związanego z określonym przedsięwzięciem gospodarczym.

Jak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, poniesienia kosztów stanowiących efekt podjętego ryzyka gospodarczego podatnik nie może sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania (por. wyrok NSA z 12 marca 1999 r. sygn. akt I SA/Po 1362/98; wyrok NSA z 30 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1388/05; wyrok NSA w Krakowie z 18 maja 1995 r. sygn. akt SA/Kr 1768/94).

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia należy stwierdzić, że wydatek w postaci prowizji zapłaconej przez Wnioskodawcę z tytułu zlecenia wykonania usługi nie stanowi dla niego kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo na uwagę zasługuje okoliczność, że pełna weryfikacja kwalifikacji zapłaconej przez Spółkę prowizji do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h Ordynacji podatkowej. W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego organ podatkowy nie dokonuje żadnych ustaleń faktycznych, nie dysponuje także narzędziami przewidzianymi w art. 199a Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności. Jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej.

Rozpatrzenie, czy zachodzą przesłanki wynikające z art. 199a Ordynacji podatkowej leży w gestii postępowania w tym zakresie. To organy podatkowe prowadzące postępowanie lub kontrolę podatkową mają prawo do samodzielnego dokonywania oceny zawartych umów pod kątem zgodności z przepisami podatkowymi oraz rzeczywistych zamiarów stron umowy, czy też określenia skutków pewnych stanów faktycznych. Organy dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ustalają rzeczywistą treść oświadczenia woli.

W związku z powyższym organy mają obowiązek badania, czy dyspozycyjny charakter umów cywilnoprawnych nie jest wykorzystywany przez strony do uchylenia się od obowiązku podatkowego albo zaniżenia zobowiązania podatkowego.

Należy także wyjaśnić, że postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy Ordynacji podatkowej, w szczególności nie jest postępowaniem dowodowym, które może być prowadzone w toku kontroli podatkowej czy postępowania podatkowego lub czynności sprawdzających. Organ wydający interpretację indywidualną nie może więc zbadać w sensie merytorycznym "sprawy podatkowej" wynikającej z przytoczonego we wniosku zdarzenia, lecz jedynie pozytywnie lub negatywnie ocenić, z przytoczeniem przepisów prawa podatkowego, czy stanowisko pytającego zawarte we wniosku odnoszące się do regulacji przepisów prawa podatkowego jest słuszne i znajduje oparcie w okolicznościach opisanego zdarzenia. Przedstawiony we wniosku opis sprawy stanowi bowiem jedyną podstawę faktyczną wydanej interpretacji i tym samym, wraz z zadanym pytaniem, wyznacza granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywołać określone w ustawie skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.