ILPB3/4510-1-467/15-2/AO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 29 września 2015 r. (data wpływu 1 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu w związku z poręczeniem przez Miasto kredytu zaciągniętego przez Spółkę na realizację zadania własnego Miasta - jest prawidłowe.

W dniu 1 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu w związku z poręczeniem przez Miasto kredytu zaciągniętego przez Spółkę na realizację zadania własnego Miasta.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako spółka prawa handlowego (ze 100% udziałem Miasta) realizuje zadania własne Miasta w zakresie wypoczynku, sportu, rekreacji, rehabilitacji zdrowotnej oraz turystyki. Spółka, w związku z udzielonym w lipcu 2010 r. przez Bank kredytem bankowym na budowę P., otrzymała jego poręczenie (w lipcu 2010 r.) od jedynego udziałowca - Miasta - do kwoty 51.000.000,00 zł, do roku 2025. Aneksem z dnia 26 czerwca 2015 r. zmieniono wartość tego poręczenia do wysokości 31.000.000,00 zł oraz wprowadzono zapis, iż kwota poręczenia będzie ulegać zmniejszeniu proporcjonalnie do kwoty zaangażowania kredytowego. Kredyt został udzielony do kwoty 40.000.000,00 zł, uruchomiony w kwocie 33.850.000,00 zł. Udzielone poręczenie pozostaje w ścisłym związku z wykonywaniem działań własnych przez Miasto, które to zadania są realizowane przez spółkę celową - Wnioskodawcę, powołaną w celu budowy i zarządzania P. na terenie Miasta. Bez udzielonego poręczenia Spółka, a w konsekwencji Miasto nie mogłoby zrealizować inwestycji, która stanowi jej zadanie własne, bowiem zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb mieszkańców w zakresie kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych.

Spółka wystąpiła w lipcu 2010 r. z wnioskiem o interpretację indywidualną dot. zapytania: "Czy zawarcie umowy poręczenia kredytu pomiędzy Miastem (jedynym właścicielem Spółki) a Bankiem kredytującym, jako zabezpieczenie zaciąganego przez Spółkę kredytu, bez wynagrodzenia, rodzi skutki w podatku dochodowym od osób prawnych (przychód) dla Spółki z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia" uzasadniając "że skutek podatkowy mógłby zostać ewentualnie rozważony w momencie, gdyby świadczenie zostało wykonane przez Miasto". Minister Finansów - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe, wyrażając je w wydanej interpretacji z 22 października 2010 r. Spółka wykorzystała drogę odwoławczą, począwszy od "Wezwania do usunięcia naruszenia prawa" (z dnia 4 listopada 2010 r.), poprzez złożenie skargi do WSA w Poznaniu (3 stycznia 2011 r.). WSA w Poznaniu wyrokiem z 6 kwietnia 2011 r. uchylił zaskarżoną interpretację. Minister Finansów wniósł skargę kasacyjną (30 maja 2011 r.), domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i oddalenia skargi, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Poznaniu. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 19 kwietnia 2013 r. uznał skargę kasacyjną.

Spółka od roku 2010, tj. od momentu podpisania umowy poręczenia dolicza do zaliczek miesięcznych podatku dochodowego od osób prawnych przychód podatkowy z tytułu nieodpłatnego świadczenia ustalany według cen rynkowych, stosując jako wynagrodzenie prowizję pobieraną co roku przez Bank Gospodarstwa Krajowego od kwoty istniejącego poręczenia w danym roku, tj. od kwoty 51.000.000.00 zł (od lipca 2015 r. według Aneksu - od kwoty poręczenia ustalonej w piśmie Banku). BGK współpracuje z sześcioma bankami w zakresie poręczania kredytów ich klientom, w tym z Bankiem, który udzielił kredytu Spółce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W związku z pojawiającymi się w ostatnim czasie interpretacjami organów podatkowych prezentującymi nowe stanowisko w zakresie otrzymania nieodpłatnego świadczenia (art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) - Spółka zwraca się z zapytaniem, czy udzielone poręczenie przez Miasto kredytu inwestycyjnego zaciągniętego przez Spółkę na realizację zadania własnego Miasta jest przychodem niepodlegającym opodatkowaniu, który nie stanowi przychodu z nieodpłatnych świadczeń w oparciu o art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiony stan faktyczny prowadzi do wniosku, że poręczenie udzielone przez Miasto nie stanowi świadczenia nieodpłatnego, które generowałoby dla Spółki obowiązek rozpoznania z tego tytułu przychodu podatkowego, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem udzielone zostało na realizację zadania własnego przez Miasto poprzez powołaną do tego celu, w ramach obowiązującego prawa (ustawy o gospodarce komunalnej) spółkę komunalną. Udzielone poręczenie kredytu nastąpiło w interesie samego poręczyciela (czyli Miasta).

Takie uzasadnienie prezentuje Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w ostatnio wydanej, interpretacji indywidualnej nr IBPB-1-3/4510-18/15/JKT z 7 lipca 2015 r. Takie stanowisko jest zbieżne ze stanowiskiem jakie prezentuje od roku 2010 Wnioskodawca.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest między innymi wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzują, co należy rozumieć przez "nieodpłatne świadczenie", ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Pojęcie świadczenia nieodpłatnego, jak i samego świadczenia nie zostało również zdefiniowane w Kodeksie cywilnym.

W doktrynie i orzecznictwie z zakresu prawa podatkowego podkreśla się, że do nieodpłatnego świadczenia dochodzi wyłącznie w przypadku, gdy otrzymujący świadczenie (np. w postaci użyczenia jakiejś rzeczy) nie wykonuje w zamian żadnego świadczenia ze swojej strony (nie wykonuje żadnej usługi, nie wydaje rzeczy lub praw, nie dokonuje jakiejkolwiek płatności) (tak m.in. W. Dmoch, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 5, Warszawa 2015).

W orzecznictwie i interpretacjach podatkowych ugruntował się pogląd, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia na gruncie podatkowym, posiada szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje bowiem zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02; uchwała NSA z 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06).

Udzielone poręczenie nie spowoduje przysporzenia majątku dla Spółki mającego konkretny wymiar finansowy ani w dniu udzielenia poręczenia, ani w dniu zawarcia umowy kredytowej, ani w czasie trwania tej umowy. Umowa ta z punktu widzenia prawa podatkowego jest obojętna dla przychodów Spółki. Spółka nie otrzyma żadnych korzyści, a Poręczyciel (Miasto) nie poniesie żadnych kosztów związanych z udzieleniem poręczenia. Ponadto, świadczenie Miasta nie jest jednostronne, więc nie może być uznane za świadczenie nieodpłatne. W zamian za udzielone poręczenie, Miasto będzie mogło realizować swoje zadania poprzez powołaną przez siebie spółkę celową - Wnioskodawcę, przez co uchroni ją to od zarzutu, że nie wypełnia swoich obowiązkowych zadań własnych, które są narzucone przez przepisy Konstytucji RP oraz ustawy o samorządzie gminnym. Nieodpłatne poręczenie zostało Spółce udzielone przez Miasto w związku z wypełnianiem ustawowych obowiązków Miasta, bowiem zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb mieszkańców w zakresie kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych.

Nie dochodzi więc do powstania z tego tytułu nieodpłatnego świadczenia, ponieważ to w istocie Miasto poręcza za środki finansowe, które będą przeznaczone na wykonanie zadań realizowanych przez Spółkę.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, w celu wykonania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne. Prowadzenie gospodarki gminnej określa ustawa z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 45, poz. 236), która w art. 1 ust. 1 i 2 określa zasady i formy gospodarki komunalnej jednostek samorządu terytorialnego, polegające na wykonywaniu przez te jednostki zadań własnych, w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej.

Należy mieć na uwadze fakt, że podstawowym powodem powstania, a następnie funkcjonowania Spółki, nie jest działalność komercyjna, a realizacja działań własnych gminy w zakresie wypoczynku, sportu, rekreacji, rehabilitacji zdrowotnej oraz turystyki.

W orzecznictwie ETS podkreśla się, że wykonywane zadania publiczne są realizowane przez Gminę nawet jeśli z formalnego punktu widzenia Spółka jest inną osobą prawną niż Gmina, ale Gmina wykonuje w stosunku do Spółki uprawnienia kontrolne, analogiczne jak w stosunku do własnych jednostek organizacyjnych oraz Spółka wykonuje swoją działalność za Gminę (realizacja zadań własnych).

Nie można więc mówić w przedstawionym stanie faktycznym, że Spółka otrzymuje nieodpłatne świadczenie od Miasta, ponieważ zarówno Spółka jak i Miasto nie są typowymi uczestnikami obrotu, jak inne podmioty podlegające przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W tym przypadku Spółka, jak i Miasto realizują zadania własne, które są narzucone przez ustawę i co do zasady nie powinny generować dodatkowych obciążeń, także fiskalnych, które skutkowałyby zmniejszeniem rzeczywistych korzyści dla dobra wspólnoty samorządowej (Spółka musi odprowadzić podatek).

Czynność poręczenia została dokonana przez Miasto w ramach realizacji zadania własnego Miasta. Skoro zatem Spółka wykonuje we własnym imieniu czynności będące zadaniem własnym Miasta, to nie stanowią one dla Wnioskodawcy nieodpłatnego świadczenia otrzymanego od Miasta w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wobec tego nie rodzą konsekwencji podatkowych w zakresie konieczności jego opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 885, z późn. zm.), jednostki samorządu terytorialnego mogą udzielać poręczeń i gwarancji, z uwzględnieniem przepisów tej ustawy.

Celem zaciągniętego przez Spółkę kredytu inwestycyjnego było przygotowanie oraz realizacja zadania inwestycyjnego polegającego na budowie P. Udzielenie poręczenia do ww. kredytu przez Miasto ma bezpośredni związek z wykonywaniem czynności związanych z realizacją jej zadań własnych i nastąpiło w interesie samego poręczyciela. Interes ten, w świetle przytoczonych regulacji ustawowych jest niewątpliwy. Ponadto, przychód z nieodpłatnego poręczenia udzielonego przez Miasto własnej spółce komunalnej (Wnioskodawcy), realizującej zadania z zakresu gospodarki komunalnej, nie powinien być w tej spółce ustalany, ponieważ w przedstawionym stanie faktycznym, nie występuje w ogóle sytuacja "rynkowa", a także nie spełniona jest podstawowa dla pojęcia nieodpłatnego świadczenia przesłanka, dotycząca ekwiwalentności. Tylko świadczenia nieekwiwalentne mogą stanowić przychód podatkowy po stronie otrzymującego, natomiast w opisanej sytuacji dzięki udzielonemu poręczeniu Spółka otrzymała kredyt, zapewniający finansowanie projektu inwestycyjnego, a Miasto może spełnić tym samym wymogi prawa. Udzielenie poręczenia powodowane jest nie korzyścią finansową, ale koniecznością zapewnienia realizacji inwestycji. Brak poręczenia umowy przez Miasto własnej spółce uniemożliwiłby finansowanie inwestycji warunkującej wykonywanie zadań własnych Miasta. Brak udzielenia poręczenia przez Miasto spowodowałby brak możliwości uzyskania kredytu inwestycyjnego przez Spółkę, co przekreśliłoby możliwość wykonania de facto przez Miasto obowiązkowych zadań własnych oraz istotne naruszenie interesu publicznego.

Dodatkowo wskazać należy, że przedmiotowe poręczenie, udzielone przez udziałowca (Miasto), stanowi jedynie zabezpieczenie umowy kredytowej, poprzez zobowiązanie się przez niego do spłaty zobowiązania, wynikającego z umowy, na wypadek nie wywiązania się z niej przez Spółkę. Poręczyciel zobowiązany jest do wykonania umowy dopiero, gdy dłużnik (Spółka) jej nie wykona.

Brak obowiązku rozpoznania przychodu z tytułu udzielonego poręczenia Miasta spółce komunalnej został również zaaprobowany w stanowiskach organów podatkowych, ponieważ otrzymane poręczenie pozostaje w ścisłym związku z realizacją zadań własnych Miasta.

Takie uzasadnienie zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 17 września 2014 r. sygn. IBPBI/2/423-764/14/PC, a także interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 kwietnia 2013 r. sygn. IBPBI/2/423-102/13/JS.

W orzecznictwie wskazuje się, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia, obejmujące wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, jest przychodem podlegającym opodatkowaniu tylko wówczas, jeżeli ich następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub których skutkiem jest nieekwiwalentne przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar majątkowy. Jak wykazano powyżej, opisana sytuacja jest natomiast koniecznością dla obu stron, zarówno Spółki, jak i Miasta i nie można tego rozpatrywać oddzielnie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Dla prawidłowej interpretacji powyższego przepisu istotne znaczenie ma wykładnia pojęcia "nieodpłatnych świadczeń". Z uwagi na to, że przepisy ustawy nie zawierają legalnej definicji pojęcia "nieodpłatne świadczenia", należy przyjąć takie rozumienie tego przepisu, jakie ukształtowało się w orzecznictwie sądowo-administracyjnym.

W orzecznictwie tym prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym pojęcie to na gruncie podatkowym posiada szerszy zakres niż w prawie cywilnym i obejmuje "wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy".

W konsekwencji, należy uznać, że co do zasady, udzielenie spółce kapitałowej nieodpłatnego poręczenia przez jej udziałowca bądź akcjonariusza (podmiot powiązany) stanowi dla tej spółki nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz skutkuje powstaniem przychodu z tego tytułu.

Jednakże, jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego, nieodpłatne poręczenie spłaty kredytu inwestycyjnego zostało Spółce udzielone przez Miasto (posiadające 100% udziałów w Spółce), w związku z wypełnianiem zadań własnych jednostki samorządu terytorialnego w zakresie kultury fizycznej i sportu, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych.

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 1515), zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych.

Z kolei, z art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wynika, że w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

W myśl art. 9 ust. 4 ww. ustawy, zadaniami użyteczności publicznej, w rozumieniu ustawy, są zadania własne gminy, określone w art. 7 ust. 1, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych.

Zastosowanie w powyższej sprawie ma również ustawa z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 45, poz. 236), która w art. 1 ust. 1 i 2 określa zasady i formy gospodarki komunalnej jednostek samorządu terytorialnego, polegające na wykonywaniu przez te jednostki zadań własnych, w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej. Gospodarka komunalna obejmuje w szczególności zadania o charakterze użyteczności publicznej, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych.

Ponadto, stosownie do treści art. 2 ustawy o gospodarce komunalnej, gospodarka komunalna może być prowadzona przez jednostki samorządu terytorialnego w szczególności w formach samorządowego zakładu budżetowego lub spółek prawa handlowego.

W myśl art. 9 ust. 1 tejże ustawy, jednostki samorządu terytorialnego mogą tworzyć spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, a także mogą przystępować do takich spółek.

Istotna dla rozstrzygnięcia przedmiotowej kwestii jest również treść art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 885, z późn. zm.), w myśl którego jednostki samorządu terytorialnego mogą udzielać poręczeń i gwarancji, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy. Łączna kwota poręczeń i gwarancji określana jest w uchwale budżetowej.

Analiza powyższych przepisów prowadzi do konkluzji, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym nie doszło do powstania po stronie Spółki przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Z opisu sprawy wynika, że udzielenie poręczenia przez Miasto miało bezpośredni związek z realizacją jego - określonych ustawowo - zadań własnych. Było to zatem działanie de facto podejmowane w interesie samego Miasta. Interes ten, w świetle przytoczonych regulacji ustawowych, jest niewątpliwy.

Tym samym należy stwierdzić, że udzielenie przez Miasto zabezpieczenia spłaty kredytu w formie nieodpłatnego poręczenia powodowane jest nie korzyścią finansową, ale koniecznością zapewnienia realizacji projektu, który pozwoli na prawidłową realizację zadań własnych Miasta za pośrednictwem Spółki. Zatem w opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwagi na okoliczność, że udzielone poręczenie spłaty kredytu przez jedynego udziałowca Spółki (Miasto) nie stanowi dla Spółki nieodpłatnego świadczenia.

Podsumowując, udzielone poręczenie przez Miasto kredytu inwestycyjnego zaciągniętego przez Spółkę na realizację zadania własnego Miasta nie stanowi przychodu z nieodpłatnych świadczeń w oparciu o art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wobec czego nie rodzi konsekwencji podatkowych w zakresie konieczności jego opodatkowania podatkiem dochodowym.

Ustosunkowując się do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.