ILPB3/4510-1-205/15-4/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 6 maja 2015 r. (data wpływu 8 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przepisów dot. niedostatecznej kapitalizacji - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 16 lipca 2015 r. (data wpływu 20 lipca 2015 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przepisów dot. niedostatecznej kapitalizacji.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, podlegającą w Polsce obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od całości swoich dochodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Wnioskodawca jest również zarejestrowany w Polsce jako podatnik czynny VAT.

Wnioskodawca należy do struktury międzynarodowej grupy kapitałowej, w skład której wchodzą podmioty mające siedzibę w Polsce oraz zagranicą (dalej: "Grupa kapitałowa"). W ramach Grupy kapitałowej, oprócz Wnioskodawcy występują następujące kategorie podmiotów:

* Kategoria I - podmioty, które w strukturze Grupy są nadrzędne wobec Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że posiadają bezpośrednio lub pośrednio udziały Wnioskodawcy (np. spółka-matka, "spółka-babcia" itd.);

* Kategoria II - podmioty, które w strukturze Grupy są podrzędne wobec Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że ich udziały Podatnik posiada bezpośrednio lub pośrednio (np. spółka-córka, "spółka-wnuczka" itd.);

* Kategoria III - podmioty, które w strukturze Grupy nie są ani podrzędne, ani nadrzędne wobec Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że udziały Wnioskodawcy i tego podmiotu posiada pośrednio lub bezpośrednio ten sam udziałowiec, ale ani Wnioskodawca, ani ten podmiot nie posiadają bezpośrednio lub pośrednio swoich udziałów (np. spółka-siostra, "spółka-kuzynka" itd.).

W ramach powiązań w strukturze Grupy są podmioty, które posiadają bezpośrednio i pośrednio ponad 25% udziałów innego podmiotu Grupy (liczone zgodnie z art. 16 ust. 6 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych), w tym również udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy.

Finansowanie działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz innych podmiotów należących do Grupy odbywa się również poprzez pożyczki udzielane w ramach Grupy, tj. pomiędzy podmiotami znajdującymi się w jej strukturze. Takie pożyczki udzielane są na zasadach rynkowych, tzn. że pożyczkobiorca oprócz kwoty głównej pożyczki ma obowiązek zapłaty również odsetek w wysokości ustalonej w danej umowie pożyczki.

Wnioskodawca zamierza w przyszłości zawierać umowy pożyczki ze swoją spółką-córką, spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, w której kapitale Wnioskodawca posiada więcej niż 25% udziałów, zgodnie z art. 16 ust. 6 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych (podmiot należący do Kategorii II). Wnioskodawca będzie występować w charakterze pożyczkobiorcy, a umowy pożyczki będą przewidywać zapłatę odsetek w wysokości ustawowej lub umownej. Łączna wartość zadłużenia Wnioskodawcy wobec spółki-córki (pożyczkodawcy) przekracza wartość zadłużenia (limit) wskazaną w art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto w piśmie z 16 lipca 2015 r. wyjaśniono, co następuje:

1. Spółka posiada jednego wspólnika, który posiada wszystkie udziały w kapitale zakładowym Wnioskodawcy (100% udziałów).

2. U Wnioskodawcy oraz w spółce-córce (pożyczkodawcy) ten sam podmiot nie posiada bezpośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych ma zastosowanie do pożyczek udzielonych Wnioskodawcy przez spółkę-córkę, a więc podmiot należący do Kategorii II, o której mowa w stanie faktycznym wniosku, w którego kapitale Wnioskodawca bezpośrednio posiada przynajmniej 25% udziałów, w przypadku gdy jednocześnie wartość zadłużenia Wnioskodawcy wobec pożyczkodawcy przekracza limit wskazany w art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez podmiot posiadający bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udzielonych łącznie przez podmioty posiadające łącznie bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec podmiotów posiadających bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, uwzględniającego również zadłużenie z tytułu pożyczek, przekroczy łącznie wartość kapitału własnego spółki - w proporcji, w jakiej wartość zadłużenia przekraczająca wartość kapitału własnego spółki pozostaje do całkowitej kwoty tego zadłużenia wobec tych podmiotów, określonej na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu własnego takiej spółdzielni.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez inną spółkę, jeżeli w obu tych spółkach ten sam podmiot bezpośrednio lub pośrednio posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji), a wartość zadłużenia spółki otrzymującej pożyczkę wobec spółki udzielającej pożyczki oraz wobec podmiotów posiadających bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) spółki otrzymującej pożyczkę, uwzględniającego również zadłużenie z tytułu pożyczek, przekroczy łącznie wartość kapitału własnego spółki otrzymującej pożyczkę - w proporcji, w jakiej wartość zadłużenia przekraczająca wartość kapitału własnego spółki pozostaje do całkowitej kwoty tego zadłużenia, określonej na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu własnego takiej spółdzielni.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma zastosowanie do sytuacji pożyczek udzielonych podatnikom przez podmioty, które znajdują się w relacji "pionowej", posiadając bezpośrednio lub pośrednio przynajmniej 25% udziałów podatnika (np. spółka-matka, "spółka-babcia"). W przedmiotowym stanie faktycznym przepis ten odnosi się do podmiotów Grupy przyporządkowanych do Kategorii I.

Z kolei art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma zastosowanie do podmiotów powiązanych "poziomo", czyli takich, w których zarówno u pożyczkobiorcy, jak i pożyczkodawcy ten sam podmiot posiada nie mniej niż 25% udziałów (np. spółka-siostra, "spółka-kuzynka").

W opinii Wnioskodawcy, przedmiotowy przepis dotyczy powiązań kapitałowych, w których pożyczkobiorca i pożyczkodawca mają "wspólnego właściciela", który pośrednio lub bezpośrednio posiada min. 25% ich udziałów, a jednocześnie ani pożyczkobiorca, ani pożyczkodawca nie posiadają wzajemnie swoich udziałów (bezpośrednio lub pośrednio), np. przepis nie ma zastosowania do pożyczki udzielonej spółce-matce przez spółkę-córkę, w której ponad 25% udziałów posiada spółka-matka, pomimo tego, że udziałowiec spółki-matki mający ponad 25% jej udziałów posiada również pośrednio min. 25% udziałów w spółce-córce.

Stanowisko Wnioskodawcy opiera się na:

* wykładni systemowej, zgodnie z którą w przypadku gdyby ustawodawca chciał objąć zakresem art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych również pożyczki udzielane przez spółki-córki na rzecz spółek-matek, to kwestię tą uregulowałby w art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który to przepis jako jedyny odnosi się do pożyczek udzielanych przez podmioty znajdujące się w relacji "pionowej" (jak to zostało wykazane powyżej art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnosi się do pożyczek udzielonych przez podmioty znajdujące się w relacji "poziomej"),

* wykładni funkcjonalnej, która wynika przede wszystkim z brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązującego do dnia 31 grudnia 2014 r.:

"odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych przez spółkę innej spółce, jeżeli w obu tych podmiotach ten sam wspólnik posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji)...". Przed nowelizacją, która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2015 r. przedmiotowy przepis miał zastosowanie wyłącznie do pożyczek udzielanych sobie przez podmioty, w których ten sam podmiot posiadał nie mniej niż 25% udziałów, czyli przez spółki-siostry. Ograniczenie w zakresie cienkiej kapitalizacji wynikające z tego przepisu odnosiło się więc do "poziomych" powiązań kapitałowych. Nowelizacja rozszerzyła ww. powiązania do pośrednich, czyli np. spółek-córek ww. spółek-sióstr, o których mowa w zdaniach poprzednich, jednakże zdaniem Wnioskodawcy celem racjonalnego ustawodawcy było objęciem normą przedmiotowego przepisu pożyczek udzielanych przez spółki siostrzane (powiązane "poziomo"), czyli te, które w stanie faktycznym wniosku zostały opisane jako należące do Kategorii III.

Biorąc pod uwagę powyższą analizę oraz przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, że w przypadku pożyczki udzielonej Wnioskodawcy przez spółkę-córkę, a więc podmiot należący do Kategorii II, o której mowa w stanie faktycznym wniosku, w którego kapitale Wnioskodawca bezpośrednio posiada przynajmniej 25% udziałów pożyczkodawcy, w sytuacji gdy wartość zadłużenia Wnioskodawcy wobec pożyczkodawcy przekracza limit przewidziany przepisami o cienkiej kapitalizacji, to zdaniem Wnioskodawcy ograniczenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych nie znajdzie zastosowania, a Wnioskodawca jako pożyczkobiorca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pełnej kwoty odsetek wynikającej z zawartej umowy pożyczki, bez względu na limit wskazany w ww. przepisie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów;

* został właściwie udokumentowany;

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (...).

Natomiast stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 11 powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Odsetki od pożyczki mogą więc zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dopiero w momencie ich faktycznej zapłaty lub kapitalizacji, jednak pod warunkiem, że nie zachodzą m.in. okoliczności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 oraz 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu należy zauważyć, że w związku z ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328) z dniem 1 stycznia 2015 r. zmianie uległa treść ww. art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadzona ustawą zmieniającą nie dokonała zmiany regulacji o tzw. niedostatecznej kapitalizacji, a jedynie zmodyfikowała - w rożnym stopniu - jej poszczególne elementy konstrukcyjne. Podatnik uzyskał także możliwość wyboru alternatywnej metody zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od pożyczek według zasad określonych w art. 15c znowelizowanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca posiada tylko jednego wspólnika. W przyszłości Wnioskodawca zamierza zawierać umowy pożyczki ze swoją spółką-córką, w której kapitale posiada więcej niż 25% udziałów. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. mają zastosowanie do pożyczek udzielonych Wnioskodawcy przez podmiot zależny.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez inną spółkę, jeżeli w obu tych spółkach ten sam podmiot bezpośrednio lub pośrednio posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji), a wartość zadłużenia spółki otrzymującej pożyczkę wobec spółki udzielającej pożyczki oraz wobec podmiotów posiadających bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) spółki otrzymującej pożyczkę, uwzględniającego również zadłużenie z tytułu pożyczek, przekroczy łącznie wartość kapitału własnego spółki otrzymującej pożyczkę - w proporcji, w jakiej wartość zadłużenia przekraczająca wartość kapitału własnego spółki pozostaje do całkowitej kwoty tego zadłużenia, określonej na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu własnego takiej spółdzielni.

Powyższe oznacza, że dla oceny wystąpienia skutków podatkowych wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w postaci ograniczenia zaliczania do kosztów podatkowych odsetek od pożyczek spełnione powinny zostać następujące warunki:

Dla potrzeb ustalenia, czy poniesione przez podatnika wydatki na spłatę odsetek podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy w pierwszej kolejności ustalić, czy pożyczka została udzielona przez tzw. "kwalifikowanego pożyczkodawcę".

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy ustaw podatkowych określające obowiązki i uprawnienia podatników nie mogą być interpretowane ani z zastosowaniem wykładni rozszerzającej, ani z zastosowaniem wykładni zawężającej.

Dokonując interpretacji przepisów prawa podatkowego należy kierować się przede wszystkim regułami wykładni językowej. Skoro ustawodawca formułuje normy prawne za pomocą języka etnicznego (w jego specyficznej postaci jaką jest język prawny), to i ustalanie znaczenia oraz zakresu poszczególnych zwrotów musi być dokonywane w ramach reguł językowych tegoż języka.

Teza wyrażająca prymat wykładni językowej znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. Przykładowo, w wyroku z 28 czerwca 2000 r. (sygn. akt K 25/99) Trybunał Konstytucyjny wskazał, że w państwie prawnym interpretator jest związany językowym znaczeniem tekstu prawnego, którego znaczenie stanowi granicę dokonywanej przez niego wykładni. Pozajęzykowe dyrektywy wykładni mogą jedynie dodatkowo potwierdzać, a więc wzmacniać, wyniki wykładni językowej wykładnią systemową lub funkcjonalną. W wyroku z 6 lutego 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 4284/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że: dominującą wykładnią norm podatkowych jest wykładnia językowa ze ścisłym rozumieniem tekstu prawnego. Oznacza to, iż jakakolwiek wykładnia rozszerzająca, czy też zawężająca jest co do zasady niedopuszczalna. Natomiast wykładnia systemowa i celowościowa służą interpretacji prawa podatkowego jedynie w granicach zakreślonych przez wykładnię językową. Również w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 stycznia 2011 r. sygn. akt II FPS 2/10 wskazuje się, że: na gruncie prawa podatkowego ze względu na jego tetyczny i z istoty swojej ingerencyjny charakter, przyznać należy pierwszeństwo zasadzie wykładni gramatycznej (językowej), ograniczając dyrektywy odstępstwa od językowego sensu interpretowanego przepisu do przesłanek klasycznych: gdy wykładnia językowa prowadzi do rozstrzygnięcia absurdalnego, niedorzecznego, gdy godzi w cel instytucji prawnej (podważa ratio legis przepisu), gdy pomija oczywisty błąd legislacyjny oraz gdy prowadzi do sprzeczności z fundamentalnymi wartościami konstytucyjnymi.

Tut. Organ podziela przy tym stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrażone w wyroku z 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11, w którym czytamy: Należy również pamiętać, że przepisy art. 16 stanowiące samodzielną podstawę zaliczania określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, są jednocześnie przepisami o charakterze wyjątkowym. Warunkuje to jednocześnie określony sposób ich wykładni. Przede wszystkim nie można ich interpretować w sposób rozszerzający. Zgodnie z ogólnie przyjętymi dyrektywami wykładni nie jest dopuszczalne interpretowanie ich poprzez wnioskowania prawnicze (wnioskowanie z przeciwieństwa, wnioskowane z analogii, jak również argumentum a maiori ad minus oraz argumentum a minori ad maius).

Zgodnie więc z brzmieniem powołanego art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przez "pożyczkodawcę kwalifikowanego" należy rozumieć podmiot - inną spółkę, który udzielił spółce pożyczki, jeżeli w obu tych podmiotach (pożyczkobiorcy i pożyczkodawcy) ten sam podmiot bezpośrednio lub pośrednio posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji).

Jak stanowi art. 16 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wskaźnik procentowy, o którym mowa w ust. 1 pkt 60 i 61, posiadanych udziałów (akcji) w spółce określa się na podstawie liczby praw głosu, jakie w związku z posiadanymi udziałami (akcjami) przysługują danemu podmiotowi; przepis art. 11 ust. 5b stosuje się odpowiednio. (...).

Z kolei z treści art. 11 ust. 5b ww. ustawy wynika, że określając wielkość udziału pośredniego, jaki podmiot posiada w kapitale innego podmiotu, przyjmuje się zasadę, że jeżeli jeden podmiot posiada w kapitale drugiego podmiotu określony udział, a ten drugi posiada taki sam udział w kapitale innego podmiotu, to pierwszy podmiot posiada udział pośredni w kapitale tego innego podmiotu w tej samej wysokości; jeżeli wartości te są różne, za wysokość udziału pośredniego przyjmuje się wartość niższą.

Mając na uwadze fakt, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym pożyczka zostanie udzielona Wnioskodawcy przez spółkę, w której podmiotem posiadającym pośrednio ponad 25% udziałów jest wspólnik Spółki (posiadający 100% udziałów Spółki), to uznać należy, że pożyczka została udzielona Wnioskodawcy przez tzw. "kwalifikowanego pożyczkodawcę".

W konsekwencji nie można zgodzić się ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, że "przedmiotowy przepis dotyczy powiazań kapitałowych, w których pożyczkobiorca i pożyczkodawca mają "wspólnego właściciela", który pośrednio lub bezpośrednio posiada min. 25% ich udziałów, a jednocześnie ani pożyczkobiorca, ani pożyczkodawca nie posiadają wzajemnie swoich udziałów (bezpośrednio lub pośrednio), np. przepis nie ma zastosowania do pożyczki udzielonej spółce-matce przez spółkę-córkę, w której ponad 25% udziałów posiada spółka-matka, pomimo tego, że udziałowiec spółki-matki mający ponad 25% jej udziałów posiada również pośrednio min. 25% udziałów w spółce-córce".

Podsumowując, skoro w analizowanej sytuacji pożyczka zostanie udzielona Wnioskodawcy przez tzw. "kwalifikowanego pożyczkodawcę", tj. spółkę-córkę i jednocześnie łączna wartość zadłużenia Wnioskodawcy wobec tej spółki przekracza wartość zadłużenia (limit) wskazaną w art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych to zastosowanie znajdą ograniczenia wynikające z treści ww. przepisu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.