ILPB3/4240-40/13-6/BN

W związku ze skargą z 27 maja 2013 r. (data nadania w polskiej placówce pocztowej 29 maja 2013 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z 14 marca 2013 r. nr ILPB3/423-3/13-2/JG, w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów, doręczoną w dniu 15 marca 2013 r. (data potwierdzenia odbioru), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów, w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) w związku z § 6 oraz § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), uwzględnia skargę w całości, w związku z czym zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z 14 marca 2013 r. uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

W dniu 24 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca prowadzi na terenie całej Polski oraz niektórych krajów Europy działalność w zakresie m.in. wynajmu i montażu rusztowań oraz świadczenia innych usług specjalistycznych.

Spółka, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, zawiera umowy najmu i dzierżawy samochodów osobowych. W umowach tych został określony czynsz z tytułu najmu albo dzierżawy samochodów. Samochody te są wykorzystywane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wydatki z tytułu czynszu stanowią wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów z działalności prowadzonej przez Spółkę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka powinna zaliczać wydatki z tytułu czynszu za najem albo dzierżawę samochodów osobowych w całości do kosztów uzyskania przychodów, czy też powinna to robić zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do wysokości limitu wynikającego z tzw. kilometrówki.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są: "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1".

Na tle powyższego przepisu uznaje się, że kosztami podatkowymi mogą być wszystkie poniesione przez podatnika wydatki, za wyjątkiem tych określonych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym także kiedy służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Należy podkreślić, że kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i te pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody w przyszłości.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że koszty wynajmu samochodów wykorzystywanych przez Spółkę w związku z prowadzoną działalnością mieszczą się w ogólnej definicji kosztów uzyskania przychodów z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W niniejszej sprawie najistotniejsza jest jednak interpretacja art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy. Przepis ten stanowi, że: "nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu".

Natomiast art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określa zasady prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Zgodnie z nim: "przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów".

W cytowanym art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mowa jest o kosztach z tytułu używania samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika. W związku z tym, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują terminu "koszty używania" należy w tym zakresie odwołać się do językowego znaczenia tego zwrotu. Termin "używanie" można definiować za Słownikiem języka polskiego jako "posłużyć się czymś", "zastosować coś jako środek, narzędzie", "zrobić z czegoś użytek". Definicja tego terminu wskazuje na element dynamizmu i aktywności. Używanie ma zatem miejsce wówczas, gdy rzecz jest faktycznie wykorzystywana, stosowana, czyniony jest z niej użytek, itp. Używanie samochodu oznaczać będzie korzystanie z jego funkcji, czyli z posługiwania się nim jako środkiem transportu. Z posługiwaniem się samochodem związane będą koszty, które są normalną konsekwencją używania samochodu (np. koszty paliwa, koszty napraw itd.).

W świetle powyższego, językowego rozumienia terminu "używanie" sama sytuacja posiadania rzeczy lub samo tylko uprawnienie do korzystania z niej nie może być utożsamiane z używaniem.

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz (art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego). Natomiast przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz (art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego).

Z treści przytoczonych przepisów Kodeksu cywilnego wynika wyraźnie, że poprzez zawarcie umowy najmu albo dzierżawy dochodzi do nabycia uprawnienia do używania przedmiotu umowy (przedmiot umowy zostaje pozostawiony do dyspozycji najemcy albo dzierżawcy). Tym samym, umowa najmu albo dzierżawy jest czynnością cywilnoprawną, która poprzedza używanie samochodu. Umowa najmu albo dzierżawy (a w konsekwencji obowiązek płacenia czynszu) jest warunkiem późniejszego zaistnienia sytuacji używania samochodów oraz powstania kosztów używania samochodów. Czynsz stanowi wynagrodzenie za oddanie rzeczy do używania (za prawo do korzystania z samochodów) i jest ponoszony bez względu na zakres używania samochodów. Tym samym wydatków z tytułu czynszu za najem albo dzierżawę samochodów osobowych nie należy utożsamiać z "kosztami używania" tych samochodów. Za takie koszty należy uznać wyłącznie wydatki związane z bieżącym, faktycznym używaniem (eksploatacją) samochodów, jak np. koszty paliwa, koszty napraw, itd. W przedstawionej sytuacji należy odróżniać wydatek za nabycie prawa od używania samochodów (koszt czynszu za najem albo dzierżawę) oraz wydatki związane z używaniem samochodów (koszty związane z eksploatacją samochodów, takie jak paliwo, naprawy, itd.). Te pierwsze będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w całości, zaś te drugie w granicach limitu wynikającego z tzw. kilometrówki, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy także zwrócić uwagę na treść art. 16 ust. 5 ww. ustawy. Przepis ten określa zasady prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Można z niego pośrednio wywnioskować, że czynsz najmu lub dzierżawy nie powinien być zaliczany w koszty podatkowe na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 51 cyt. ustawy, w granicach limitu wynikającego z tzw. kilometrówki. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. Z przepisu tego wynika, że dla potrzeb zastosowania regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, istotne są te dane, które zostały wymienione w art. 16 ust. 5, a te w sposób oczywisty związane są z faktycznym używaniem (eksploatacją) samochodu.

Na zakończenie trzeba podkreślić, że wszelkie wątpliwości jakie pojawiają się w związku ze stosowaniem art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy nie mogą być interpretowane na niekorzyść podatnika. W analizowanej sytuacji ustawodawca posłużył się niedookreślonym zwrotem "koszty używania" Zwrot ten nie został zdefiniowany w przepisach podatkowych. Zgodnie z utrwalonym poglądem, wątpliwości związane z interpretacją przepisów prawa podatkowego powinny być rozstrzygane na korzyść podatnika (w myśl reguły in dubio pro tributario). Niedopuszczalne jest dokonywanie wykładni sytuacji niejasnych na niekorzyść podatnika (zakaz stosowania zasady in dubio pro fisco). Powyższe reguły stanowią konsekwencję zasady demokratycznego państwa prawnego zawartej w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W związku z tym, Spółka uważa, że interpretacja wskazanych przepisów nie może być dokonywana na niekorzyść podatnika, tj. nie może ograniczać jego prawa do całkowitego zaliczenia w koszty podatkowe wydatków z tytułu czynszu za najem albo dzierżawę samochodów osobowych.

Wnioskodawca chciałby podkreślić, że zaprezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Wyroki sądów nie są oczywiście źródłem prawa, ale zawierają cenne wskazówki w zakresie interpretacji prawa. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 5 lutego 2010 r. (sygn. III SA/Wa 1502/09) stwierdził: "zdaniem Sądu, czynsz najmu samochodu, który jak twierdzi Skarżąca, jest kosztem ponoszonym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów nie mieści się w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. i zgodnie ze stanowiskiem Skarżącej może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej ustawy". Wnioskodawca w pełni podziela stanowisko i argumentację przedstawione w tym wyroku. Należy dodać, że stanowisko to zostało potwierdzone także przez Naczelny Sąd Administracyjny, który oddalił w tej sprawie skargę kasacyjną (wyrok z dnia 16 marca 2012 r. sygn. II FSK 2030/10).

Podobne stanowisko znajdziemy w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2012 r. (sygn. II FSK 467/11), gdzie oddalając skargę kasacyjną Ministra Finansów stwierdzono: "Zarzut błędnej wykładni art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. polegającej na przyjęciu, że podatnik dokonujący wydatków (raczej: ponoszący wydatki) z tytułu używania samochodów osobowych nie ma obowiązku stosować ograniczenia wskazanego w tym przepisie, jest chybiony ze względu na mylne założenie, stanowiące jego podstawę. Ograniczenie wynikające z cytowanego przepisu obowiązuje, ale dotyczy tylko wydatków ponoszonych z tytułu używania samochodu, a więc wydatków o charakterze eksploatacyjnym. Ograniczenie to nie odnosi się natomiast do wydatków innego typu, poniesionych na uzyskanie możliwości używania samochodu w postaci nabycia określonego tytułu, uprawniającego do jego używania; takim wydatkiem może być, między innymi, czynsz najmu samochodu. Zatem twierdzenie, że limitowaniu w sposób określony w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. podlegają wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy, uprawnione jest tylko wtedy, gdy towarzyszy mu istotne zastrzeżenie, że nie dotyczy to sum wydatkowanych na nabycie uprawnienia do posługiwania się rzeczą lub korzystania z rzeczy, jako wykraczającego poza pojęcie jej «używania»".

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze treść art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki z tytułu czynszu za najem albo dzierżawę samochodów osobowych mogą stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów w całości, bez limitów wynikających z tzw. kilometrówki; wynika to z faktu, że czynsz najmu albo dzierżawy nie jest kosztem używania (eksploatacji) samochodów.

W wydanej w dniu 14 marca 2013 r. interpretacji indywidualnej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu - działając w imieniu Ministra Finansów na mocy upoważnienia wynikającego z § 2 oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W wydanej interpretacji stwierdzono, że wydatki z tytułu czynszu najmu lub dzierżawy samochodów osobowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę stanowią koszty używania tych samochodów w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w konsekwencji będą mogły zostać zaliczone do kosztów podatkowych tylko do wysokości tzw. kilometrówki.

Interpretację skutecznie doręczono w dniu 15 marca 2013 r.

W dniu 2 kwietnia 2013 r. do Izby Skarbowej w Poznaniu wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w związku z wydaniem interpretacji indywidualnej z 14 marca 2013 r. nr ILPB3/423-3/13-2/JG.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej (odpowiedź na ww. wezwanie z 24 kwietnia 2013 r. nr ILPB3/423W-19/13-2/BN).

Pismem z 27 maja 2013 r. Spółka za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu na wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Organ upoważniony, tj. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, interpretację indywidualną z 14 marca 2013 r. znak ILPB3/423-3/13-2/JG.

W złożonej skardze wniesiono o:

W dniu 27 czerwca 2013 r. pismem nr ILPB3/4240-40/13-2/BN (data doręczenia 1 lipca 2013 r.) Organ podatkowy udzielił odpowiedzi na skargę, wnosząc o jej oddalenie.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, w związku z wniesieniem skargi oraz z uwzględnieniem zarzutów w niej przedstawionych, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, Spółka w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zawiera umowy najmu i dzierżawy samochodów osobowych, które są wykorzystywane w prowadzonej przez nią działalności. Na podstawie ww. umów, Wnioskodawca ponosi wydatki z tytułu czynszu najmu albo dzierżawy tych samochodów.

W tym miejscu należy wskazać, że wydatki związane z użytkowanymi w prowadzonej działalności gospodarczej samochodami osobowymi stanowią - co do zasady - koszt uzyskania przychodów. Niemniej jednak przepisy zawierają w tej kwestii kilka ograniczeń. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczą one m.in. kosztów używania samochodów niebędących własnością podatnika.

Ograniczenie wynika wprost z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków z tytułu kosztów używania dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu. Sposób prowadzenia ewidencji - w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych nienależących do składników majątku podatnika - został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 5 ww. ustawy, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Z powyższego przepisu wynika więc, że warunkiem zaliczenia wydatków z tytułu kosztów używania samochodów niestanowiących składników majątku podatnika do kosztów uzyskania przychodów jest prowadzenie przez podatnika, według obowiązującego wzoru, ewidencji przebiegu pojazdu. Brak tej ewidencji lub też jej prowadzenie w sposób nie spełniający ww. wymogów powoduje, że wydatki poniesione z tytułu używania samochodu osobowego, niestanowiącego jednocześnie składnika majątku podatnika, nie mogą zostać zaliczone w poczet kosztów uzyskania przychodów, pomimo iż wydatki te spełniają przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe ograniczenie ma więc zastosowanie w przypadkach użytkowania przez podatników samochodów osobowych niestanowiących składników ich majątku i dotyczy wszystkich wydatków z tytułu kosztów używania samochodu osobowego.

Biorąc pod uwagę treść przepisu art. 16 ust. 5 ww. ustawy, należy stwierdzić, że wydatki związane z używaniem samochodów osobowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy odnoszą się wyłącznie do wydatków dotyczących eksploatacji tych samochodów związanych z ilością przejechanych kilometrów i pojemnością silnika. To w odniesieniu do tych danych następuje określenie "stawki za jeden kilometr przebiegu". Skoro suma wydatków limitowanych nie może przekroczyć kwoty wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach, to tego rodzaju statystyczna kalkulacja nie może być w jakikolwiek sposób utożsamiana z opłatami, które jej nie podlegają.

Mając na uwadze powyższe oraz kierując się wykładnią językową art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy uznać, że wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb działalności gospodarczej nie są ograniczone limitem określonym w tych przepisach. Przedmiotowe wydatki nie mieszczą się bowiem w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy. Koszty związane z używaniem samochodu osobowego to koszty posługiwania się tym samochodem, wykorzystywania go. Koszty te nie obejmują kosztów związanych z uzyskaniem możliwości używania takiego samochodu. Oznacza to, że do kosztów z tytułu używania najmowanego samochodu osobowego dla potrzeb działalności gospodarczej zaliczane są wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne. Wydatkami o charakterze eksploatacyjnym nie są wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Są to wydatki na uzyskanie samego tytułu prawnego umożliwiającego używanie samochodu, a zatem są kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodu.

Podsumowując, wydatki z tytułu czynszu najmu lub dzierżawy samochodów osobowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę należy zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 grudnia 2012 r. było zatem prawidłowe.

Ustosunkowując się z natomiast do powołanych w treści wniosku orzeczeń sądów administracyjnych należy wskazać, że argumentacja przedstawiona w tych wyrokach jest zgodna ze stanowiskiem przyjętym przez Organ.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji z 14 marca 2013 r. nr ILPB3/423-3/13-2/JG.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.