ILPB3/423-98/08-2/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną działalnością przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2008 r. (data wpływu 28 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

1 stycznia 2007 r. Wnioskodawca przystąpił do umowy dystrybucyjnej z firmą X z siedzibą w Moskwie, na terenie Federacji Rosyjskiej. Zgodnie z treścią tej umowy Wnioskodawca udzielił prawa do dystrybucji swoich wyrobów gotowych firmie X z siedzibą w Moskwie, na terenie wszystkich krajów WNP, w tym Białorusi. W umowie określono wszystkie prawa i obowiązki firm związane z dystrybucją. Jednocześnie w załączniku do umowy znalazł się zapis, iż w przypadku sprzedaży swoich wyrobów gotowych na terenie WNP osobiście bez dystrybutora, Wnioskodawca zapłaci swojemu partnerowi dystrybucyjnemu 12% prowizji od sprzedaży bezpośredniej za prawo do sprzedaży na terenie WNP. Spółka od 05.2007 r. rozpoczęła bezpośrednią sprzedaż swoich wyrobów gotowych dla firmy Y Mińsk na Białorusi. Jednocześnie została obciążona 12% prowizją przez swojego partnera dystrybucyjnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zapłacona 12% prowizja dla partnera dystrybucyjnego jest kosztem uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wynikłe z podpisania ww. umowy nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z tym stanowią koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Zgodnie z tymi uregulowaniami, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich podatków, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę na dystrybucję swoich wyrobów gotowych na terenie WNP. W przedmiotowej umowie zawarto zapis dotyczący zapłaty prowizji dystrybucyjnej, w przypadku sprzedaży tychże wyrobów bez udziału dystrybutora. Jednocześnie, w związku z rozpoczęciem bezpośredniej sprzedaży wyrobów gotowych Spółki na terenie Białorusi, Wnioskodawca obciążony został 12% prowizją przez swojego partnera dystrybucyjnego.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do osiągnięcia spodziewanego przychodu. Jednocześnie podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, powinien być przeświadczony o racjonalności - z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności - wydatkowania środków finansowych.

Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją ust. 1 art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego nie można stwierdzić, że działanie podatnika polegające na bezpośredniej sprzedaży własnych wyrobów gotowych miało charakter racjonalny, bowiem Wnioskodawca nie przedstawił bliżej przyczyn i okoliczności odstąpienia od zapisów umowy dystrybucyjnej. Spółka stwierdza jedynie, że "od 05.2007 r. rozpoczęła bezpośrednią sprzedaż swoich wyrobów gotowych dla firmy Y Mińsk na Białorusi. Jednocześnie została obciążona 12% prowizją przez swojego partnera dystrybucyjnego". Okoliczności te jednak nie są wystarczające do uznania działań Wnioskodawcy za racjonalne.

Ponadto podkreślić należy, iż sam fakt nie zaliczenia prowizji należnej partnerowi dystrybucyjnemu do wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów nie przesądza o tym, czy wydatek ten jest kosztem uzyskania przychodów. Wydatek ten musi bowiem spełniać ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, tj. zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie, ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności.

W konsekwencji, prowizja na rzecz partnera dystrybucyjnego nie stanowi kosztu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.