ILPB3/423-910/09-2/DS - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki wydatków związanych z przeniesieniem na inny podmiot obowiązku dokonywania oraz ponoszenia kosztów napraw gwarancyjnych sprzedanych przez spółkę monitorów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2009 r. (data wpływu 12 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 12 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka w roku 2008 i wcześniejszych zajmowała się handlem sprowadzanymi z zagranicy monitorami. w związku ze sprzedażą monitorów, Spółka udzielała ostatecznym odbiorcom gwarancji na niezawodność sprzętu przez okres 3 lat od daty zakupu.

Naprawą reklamowanych monitorów zajmowała się wyspecjalizowana firma zewnętrzna, która za usługę pobierała zryczałtowaną liczoną od naprawionej sztuki opłatę, która była traktowana przez Spółkę jako koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia.

Ponadto, na mocy prawa bilansowego (ustawa o rachunkowości) Spółka obowiązana była zawiązywać w ciężar kosztów (niestanowiących kosztów uzyskania przychodów) rezerwę na koszty napraw gwarancyjnych w wysokości oczekiwanych w okresie kolejnych 3 lat ochrony gwarancyjnej kosztów napraw w stosunku do sprzedanych w przeciągu ostatnich 3 lat poprzedzających koniec roku kalendarzowego monitorów.

Wysokość rezerwy wynikała z weryfikowanych na koniec każdego roku zaudytowanych szacunków i była w ścisłym związku z ilością sprzedanych monitorów, oceną awaryjności danego asortymentu na bazie historii zgłoszeń reklamacyjnych i kosztem napraw uzgodnionym w długoterminowych umowach o współpracę z firmą naprawiającą monitory. Oszacowane koszty przyszłych napraw następnie były dyskontowane, aby uzyskać bieżącą wartość rezerwy na naprawy do wykazania w pasywach bilansu.

Wobec strategicznej zmiany profilu działalności w roku 2008 z firmy handlowej na agenta organizującego sprzedaż monitorów na rynku polskim i na innych rynkach Europy Środkowo -Wschodniej, Spółka zaprzestała handlu, zbyła cały zapas monitorów innej spółce zagranicznej, która była wcześniej dostawcą większości monitorów, a od tej pory miała być bezpośrednim sprzedawcą na docelowe rynki zbytu.

Na Spółce ciążył jednak wciąż obowiązek ponoszenia kosztów napraw w stosunku do sprzedanych w ostatnich 3 latach monitorów, w tym w odniesieniu do sprzedanego zapasu monitorów na magazynie, do uprzedniego dostawcy. Transakcja zbycia zapasu monitorów uprzedniemu dostawcy była częścią transformacji profilu działalności Spółki.

Spółka wobec zaprzestania obrotu monitorami pozbyła się umownie obowiązku naprawy sprzedanych w okresie ostatnich 3 lat towarów, za co została obciążona. Nastąpiła zatem umowna zmiana faktycznego gwaranta. Strony uznały, że wynagrodzenie za przyjęcie na siebie obowiązku napraw gwarancyjnych wyniesie dokładnie tyle ile wyniosła w Spółce rezerwa bilansowa, której metodę kalkulacji przedstawiono powyżej.

Niekwestionowana korzyść dla Spółki związana z tą transakcją polegała na odstąpieniu od konieczności dalszego, przez okres nawet 3 lat, ponoszenia kosztów napraw sprzętu w sytuacji, gdy Spółka będzie zajmować się już tylko działalnością agencyjną, a nie fizycznym obrotem towarami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka dobrze interpretuje stan faktyczny i przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznając wynagrodzenie za zbycie obowiązku dokonywania napraw jako koszt pośredni stanowiący koszt uzyskania przychodów brany pod uwagę do wyliczenia dochodu do opodatkowania za rok 2008, w którym transakcja zbycia miała miejsce...

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja zbycia obowiązku dokonywania napraw gwarancyjnych za wynagrodzeniem nastąpiła z oczywistą korzyścią dla Spółki, a wynagrodzenie z nią związane stanowi koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia. Gdyby transakcja się nie odbyła Spółka obowiązana by była ponosić koszty (będące kosztami uzyskania przychodów) jeszcze przez kolejne 3 lata w wyższej, bo powiększonej co najmniej o dyskonto, wysokości w sytuacji, gdy utrzymywanie personelu związanego z załatwianiem reklamacji jest już zbędne wobec zmiany profilu działalności na agencyjną.

Na potwierdzenie swojego stanowiska odnalazła następujące interpretacje w podobnych sprawach:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim, a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo -skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Zasady potrącalności kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4, ust. 4a-4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. w świetle wskazanych przepisów data potrącalności kosztów zależy od charakteru powiązania tych kosztów z przychodem podatkowym.

Stosownie do art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośrednio odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie.

Jak stanowi art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Odnosząc powyższe do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż wydatek poniesiony przez Spółkę, w związku z transakcją zbycia obowiązku dokonywania napraw gwarancyjnych za wynagrodzeniem spełnia niewątpliwie wszystkie wyżej wymienione warunki ustawowe do zakwalifikowania go jako kosztu podatkowego, ze względu na zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, wynagrodzenie uzyskane z tyt. zbycia obowiązku dokonywania napraw gwarancyjnych należy uznać - na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - za koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia, tj. w 2008 r.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę pism stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.