ILPB3/423-905/10-2/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2010 r. (data wpływu 10 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu podatkowego jest:

* prawidłowe w części dot. zawarcia umowy w sprawie korzystania z informacji geologicznej,

* nieprawidłowe w części dot. przeniesienia na Spółkę prawa użytkowania górniczego i koncesji.

W dniu 10 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu podatkowego z tytułu:

* zawarcia umowy w sprawie korzystania z informacji geologicznej,

* przeniesienia na Spółkę prawa użytkowania górniczego i koncesji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Zakresem działalności Sp. z o.o. (dalej: "Spółka") jest poszukiwanie oraz wydobycie gazu ziemnego i ropy naftowej.

W celu rozszerzenia działalności na obszary objęte koncesją na poszukiwanie i rozpoznawanie ropy naftowej oraz gazu ziemnego oraz wydobywanie tych kopalin przyznaną R (...) S.A. Oddział w Polsce (dalej: "R"), Spółka zawarła z R. w dniu 29 kwietnia 2009 r. Umowę w sprawie korzystania z informacji geologicznej (dalej: "Umowa dot. informacji geologicznej"), na podstawie której R. zobowiązała się do udostępnienia Spółce niewyłącznej licencji na korzystanie z informacji geologicznej. Wynagrodzenie należne z tytułu licencji miało charakter jednorazowy i obejmowało wszelkie wynagrodzenie za korzystanie z informacji geologicznej przewidziane w przepisach o ochronie własności intelektualnej.

Dodatkowo, w związku z nabyciem licencji na korzystanie z informacji geologicznej, Spółka uzyskała zgodę R. na przeniesienie prawa użytkowania górniczego i koncesji posiadanych przez R. na obszarze, którego dotyczy informacja geologiczna. w tym celu, R. oraz Spółka zawarły dodatkową Umowę w sprawie przeniesienia prawa użytkowania górniczego z dnia 29 kwietnia 2009 r. (dalej: "Umowa dot. użytkowania górniczego"). Umowa ta nie przewidywała dodatkowego wynagrodzenia za przeniesienie koncesji do obszarów, na które Spółka nabyła odpłatnie informację geologiczną.

W efekcie, na skutek zawarcia pakietu powyższych umów Spółka ma możliwość korzystania z informacji geologicznej oraz wstąpiła w prawa i obowiązki R. w zakresie praw użytkowania górniczego oraz koncesji przyznanych uprzednio R.

Spółka oraz R. nie są podmiotami powiązanymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Spółka wnosi o potwierdzenie, że w wyniku zawarcia pakietu umów dotyczących nabycia informacji geologicznej oraz uzyskania zgody na przeniesienie prawa użytkowania górniczego i koncesji po stronie Spółki nie powstał przychód do opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, w wyniku zawarcia pakietu umów opisanych w stanie faktycznym nie powstaje po stronie Spółki przychód do opodatkowania.

Spółka zawarła umowy, na mocy których nabyła licencję na korzystanie z informacji geologicznej oraz uzyskała zgodę na przeniesienie prawa użytkowania górniczego oraz koncesji na poszukiwania oraz wydobycie na obszarach, których dotyczy ta informacja geologiczna.

Jakkolwiek jedynie Umowa dot. informacji geologicznej przewidywała wynagrodzenie na rzecz R., to jednak warunkiem jej zawarcia było dojście do skutku Umowy dot. użytkowania górniczego, a w konsekwencji wstąpienie Spółki w prawa i obowiązki wynikające z prawa użytkowania górniczego oraz koncesji przyznanej pierwotnie na rzecz R.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Powyższe oznacza, że przychodem podatnika są nie tylko wartości pieniężne, ale również wartość świadczeń otrzymywanych przez podatnika nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzują jednak, co należy rozumieć przez "nieodpłatne świadczenie", ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 6 i 6a ww. ustawy sposobu kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń.

Mając na uwadze treść art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby określone świadczenie można było zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swój majątek.

Dla celów podatkowych za nieodpłatne świadczenia należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z wydatkami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Podstawową cechą świadczenia nieodpłatnego jest zatem to, aby otrzymujący takie świadczenie nie był zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Oznacza to, że świadczenie uzyskiwane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać od podatnika w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe, nie ma charakteru nieodpłatnego.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 stycznia 2000 r., sygn. akt I SA/Wr 880/98: "Przez nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie w majątku tej osoby mające konkretny wymiar finansowy". Jednym więc z warunków uznania świadczenia za świadczenie nieodpłatne stanowiące przychód podatkowy jest brak wzajemności (ekwiwalentności) świadczenia.

Na brak ekwiwalentności jako warunek uznania świadczenia za nieodpłatne wskazywał m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 kwietnia 2003 r. sygn. akt III RN 49/02 oraz NSA w wyroku z dnia 22 marca 2001 r. sygn. akt. SA/Gd 2027/98, w którym stwierdza: "nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT jest takie zdarzenie, którego następstwem jest zyskanie korzyści kosztem innego podmiotu tj. takim, w którym korzyść majątkową ma otrzymać tylko jedna strona", a także liczni autorzy w literaturze przedmiotu, wskazując powszechnie, że kluczową cechą nieodpłatnego świadczenia jest to, aby otrzymujący takie świadczenie nie był zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego.

Ponadto, w uchwale z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 podjętej w składzie 7 sędziów NSA stwierdził, iż pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" obejmuje czynności, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Mając powyższe na uwadze, Spółka stoi na stanowisku, że w omawianym stanie faktycznym nie ma miejsca świadczenie o charakterze nieodpłatnym, w konsekwencji czego nie powstaje przychód do opodatkowania (Spółka zawarła z R. Umowę dot. informacji geologicznej, nabywając prawo do korzystania z licencji dotyczącej informacji geologicznej i jednocześnie uzyskując - w pakiecie - zgodę na przeniesienie na Nią prawa użytkowania górniczego oraz koncesji powiązanych ściśle z przedmiotową informacją geologiczną).

Zgodnie z art. 26a ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze, jeżeli nie sprzeciwia się temu interes publiczny związany z ochroną środowiska, zwłaszcza z racjonalną gospodarką złożami kopalin, bądź szczególnie ważny interes gospodarki narodowej, organ koncesyjny jest obowiązany, za zgodą przedsiębiorcy, na rzecz którego koncesja została wydana, do przeniesienia tej koncesji na rzecz podmiotu, który:

Należy przy tym podkreślić, iż samo nabycie informacji geologicznej, bez następującego po nim przeniesieniu koncesji i innych praw związanych z poszukiwaniami wydobyciem kopalin nie ma gospodarczego uzasadnienia - informacja geologiczna służy wyłącznie podmiotom prowadzącym działalność w zakresie wydobycia na obszarze objętym tą informacją. Jednocześnie, z drugiej strony, jednym z kluczowych warunków przejęcia koncesji wydanej uprzednio na rzecz innego podmiotu jest wykazanie się prawem do informacji geologicznej, bądź przyrzeczeniem do jej uzyskania. Bez spełnienia takiego warunku nie może być mowy o przeniesieniu prawa do użytkowania górniczego.

Mając powyższe na uwadze, naturalną konsekwencją nabycia przez Spółkę prawa do korzystania z informacji geologicznej było przeniesienie prawa użytkowania górniczego oraz koncesji przysługujących wcześniej podmiotowi będącemu właścicielem informacji geologicznej.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, iż zakup praw do korzystania z informacji geologicznej wiąże się nierozerwalnie z uzyskaniem zgody na przeniesienie prawa użytkowania górniczego oraz koncesji, bowiem jedynie posiadanie łącznie wszystkich powyższych składników pozwala na podjęcie i dalsze prowadzenie działań zmierzających do wydobycia gazu ziemnego oraz ropy naftowej. Bezprzedmiotowe jest więc rozdzielanie zawartych przez Spółkę umów (porozumień), bowiem jedynie zawarcie obu tych umów miało dla Spółki znaczenie gospodarcze, w związku z Jej zainteresowaniem zasobami znajdującymi się na przedmiotowych obszarach koncesyjnych.

W ocenie Spółki, transakcja zawarta z R. nie nosi znamion świadczenia nieodpłatnego - Spółka zakupiła pakiet składników majątkowych służących prowadzeniu działalności wydobywczej, zakupując licencję na korzystanie z informacji geologicznej otrzymała również zgodę na przeniesienie prawa użytkowania górniczego oraz koncesji. Bez świadomości otrzymania takiej zgody Spółka nie zdecydowałaby się na zakup licencji na korzystanie z informacji geologicznej.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki, zawarcie pakietu umów opisanego w stanie faktycznym nie skutkuje powstaniem przychodu do opodatkowania, ponieważ świadczenie uzyskane przez Spółkę od R. (zgoda na przeniesienie prawa i koncesji) nie nosi znamion świadczenia nieodpłatnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe w części dot. zawarcia umowy w sprawie korzystania z informacji geologicznej,

* nieprawidłowe w części dot. przeniesienia na Spółkę prawa użytkowania górniczego i koncesji.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) nie zawiera definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1-3 i ust. 4b, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów (ust. 4).

Z istoty podatku dochodowego od osób prawnych wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje, co należy rozumieć przez "nieodpłatne świadczenie". Zgodnie z wykładnią gramatyczną, odpłacać to "oddawać komuś coś w zamian", odpłatny zaś to "taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów" (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że przychody zawsze wiążą się z pewnym przysporzeniem majątkowym, tj. korzyścią znajdującą, chociażby pośrednio, odzwierciedlenie w majątku podatnika. Odnosi się to również do otrzymanych nieodpłatnie rzeczy, praw lub świadczeń, za które należy uznać wszystkie te zdarzenia prawne oraz gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy.

Istotą "nieodpłatnego otrzymania" jest więc brak świadczenia wzajemnego, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów.

Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu. Ustalenie, czy określone świadczenie uzyskane przez podatnika nieodpłatnie stanowi dla niego przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wymaga oceny charakteru dokonanego rodzaju czynności, w szczególności zbadania, czy należy ona do czynności przysparzających, w przypadku których strona dokonująca przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową.

Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

Wartość nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń oraz wartość nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie otrzymanych rzeczy i praw stanowiących przychody podatkowe ustala się na podstawie art. 12 ust. 5-6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 6 ustawy, wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jak już wcześniej wskazano, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje, co należy rozumieć przez "nieodpłatne świadczenie", ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. z tego właśnie względu pojęcie "świadczenia" należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Zatem w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.

Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód - co wynika z literalnego brzmienia art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest jego otrzymanie przez podatnika. Aby mówić o otrzymaniu świadczenia przez świadczeniobiorcę, świadczeniodawca musi wyrazić pozytywną wolę tego świadczenia poprzez zobowiązanie się do jego spełnienia. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż zakresem działalności Spółki jest poszukiwanie oraz wydobycie gazu ziemnego i ropy naftowej. w celu rozszerzenia działalności na obszary objęte koncesją na poszukiwanie i rozpoznawanie ropy naftowej oraz gazu ziemnego oraz wydobywanie tych kopalin przyznaną R. S.A. Oddział w Polsce (dalej: "R"), Spółka zawarła z R. w dniu 29 kwietnia 2009 r. Umowę w sprawie korzystania z informacji geologicznej, na podstawie której R. zobowiązała się do udostępnienia Spółce niewyłącznej licencji na korzystanie z informacji geologicznej. Wynagrodzenie należne z tytułu licencji miało charakter jednorazowy i obejmowało wszelkie wynagrodzenie za korzystanie z informacji geologicznej przewidziane w przepisach o ochronie własności intelektualnej.

Dodatkowo, w związku z nabyciem licencji na korzystanie z informacji geologicznej, Spółka uzyskała zgodę R. na przeniesienie prawa użytkowania górniczego i koncesji posiadanych przez R. na obszarze, którego dotyczy informacja geologiczna. w tym celu, R. oraz Spółka zawarły dodatkową Umowę w sprawie przeniesienia prawa użytkowania górniczego z dnia 29 kwietnia 2009 r. Umowa ta nie przewidywała dodatkowego wynagrodzenia za przeniesienie koncesji do obszarów, na które Spółka nabyła odpłatnie informację geologiczną.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż w przypadku zawarcia przez Spółkę umowy w sprawie korzystania z informacji geologicznej, po stronie Spółki nie powstał przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka, zawierając umowę dot. informacji geologicznej, zobowiązana została do uiszczenia wynagrodzenia na rzecz spółki R. Nieodpłatnym świadczeniem jest natomiast uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu.

Z kolei, w przypadku przeniesienia na Spółkę prawa użytkowania górniczego oraz koncesji, zauważyć należy, iż Spółka uzyskała konkretną korzyść, wymierną ekonomicznie, polegającą na uzyskaniu uprawnień do prowadzenia prac poszukiwawczych i wydobywczych, stanowiących przedmiot prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Korzyść tę Spółka uzyskała bezpłatnie, bowiem - jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego - zawarta przez Strony umowa w sprawie przeniesienia prawa użytkowania górniczego nie przewidywała dodatkowego wynagrodzenia za przeniesienie koncesji do obszarów, na które Spółka nabyła odpłatnie informację geologiczną. w konsekwencji, spełnione zostały przesłanki uznania przeniesienia na Spółkę prawa użytkowania górniczego oraz koncesji za nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, zawarcie umowy w sprawie korzystania z informacji geologicznej nie powoduje powstania po stronie Spółki przychodu podatkowego. Jednocześnie, zawarcie przez Spółkę umowy w sprawie przeniesienia prawa użytkowania górniczego oraz koncesji bez wynagrodzenia należy uznać za nieodpłatne świadczenie, którego wartość zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Ponadto wskazać należy, iż wskazane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.