ILPB3/423-821/10-5/GC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2010 r. (data wpływu 6 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków w związku z organizacją kongresów, konferencji i zjazdów naukowych dla lekarzy, mających charakter wyjazdowy związanych - jest prawidłowe.

W dniu 6 października 2010 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 20 grudnia 2010 r. (data wpływu 23 grudnia 2010 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

* wydatków związanych z organizacją spotkań dla lekarzy w miejscu ich pracy,

* wydatków w związku z organizacją kongresów, konferencji i zjazdów naukowych dla lekarzy, mających charakter wyjazdowy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony zaistniały stan faktyczny:

W tym celu Spółka ponosi wydatki na: ulotki, foldery, przedmioty związane z praktyką medyczną lub farmaceutyczną opatrzone logo firmy do kwoty 100,00 złotych, a także na usługi gastronomiczne i zakup artykułów spożywczych stanowiących zwyczajowy poczęstunek.

W związku z powyższym, Spółka zapewnia tym osobom zakwaterowanie, wyżywienie, jak również pokrywa koszty dojazdu umożliwiające organizację takiego szkolenia, a tym samym umożliwiające reklamę Spółki.

Zgodnie z treścią pisma z dnia 20 grudnia 2010 r. (data wpływu 23 grudnia 2010 r.), stanowiącego uzupełnienie wniosku w sprawie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego:

Sponsoring takiego wyjazdu polega na pokryciu kosztów wykładów, kosztów noclegów, jeżeli wyjazd trwa dłużej niż jeden dzień, kosztów dojazdów oraz kosztów wyżywienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie 2.

Wniosek w zakresie pytania 1 został rozpatrzony interpretacją z dnia 14 stycznia 2011 r. nr ILPB3/423-821/10-4/GC.

Zdaniem Spółki, koszty poczęstunku oferowanego w ramach prowadzonej akcji reklamowej oraz wydatki poniesione na pokrycie lekarzom kosztów dojazdów, opłat związanych z wynajmem pokoi hotelowych, wyżywienia oraz usług cateringowych podczas organizowanych przez Spółkę spotkań promocyjnych są nieodłącznym elementem spotkania i mają charakter wydatków reklamowych, o których mowa w art. 52, ust. 1 i ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 533 z późn. zm.).

Spółka podkreśla, iż w publikatorach wydawanych przez UNIMEX "Leksykon podatku dochodowego od osób prawnych 2010" prezentowane jest stanowisko Izby Skarbowej w Warszawie z 23 lipca 2007 r. (nr 1401/BP-II/4210-43/07/JM) oraz stanowisko Izby Skarbowej w Poznaniu z 13 lutego 2008 r. (nr ILPB3/423-235/07-2/MC), zezwalające na zaliczenie ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego dotyczącego pytania nr 1 uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na podstawie powyższego przepisu możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który - racjonalnie oceniając - mógłby przyczynić się do powstania przychodu czy jego zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowi kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatek, który został poniesiony na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest również prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne z tego faktu w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu "reprezentacja", dlatego też należy posłużyć się wykładnią językową. Przez "reprezentację" rozumie się "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną" - Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007).

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, należy uznać, że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika, ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik aby wykreować swój pozytywny wizerunek, uwypuklić swoją zasobność profesjonalizm. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę. Pojecie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

Na podstawie omawianej regulacji nie sposób przyjąć, że reprezentację stanowi każde działanie mające na celu utrzymanie pozytywnego wizerunku podatnika, czy też ochronę przed wywołaniem negatywnego wrażenia. Charakter taki będą miały jedynie te działania, które obecnie mogą zostać uznane za szczególnie okazałe, odbiegające od reguł przyjętych w analogicznych sytuacjach.

Wydatki wskazane przez Wnioskodawcę nie zostały wymienione w katalogu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zawierającym listę wydatków niezaliczanych do kosztów podatkowych. W szczególności, nie znajdzie tu zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż przedmiotowy wydatek nie stanowi reprezentacji, nie charakteryzuje się on bowiem wystawnością, okazałością, bogactwem, przepychem.

Przedmiotem wniosku w rozpatrywanej sprawie, są koszty związane z reklamą produktów Spółki, tj. reklamą produktów leczniczych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają legalnej definicji reklamy. Tym samym należy posługiwać się pojęciem reklamy w znaczeniu nadanym przez słownik języka polskiego lub unormowaniami zawartymi w przepisach szczególnych. W przedmiotowej sprawie zastosowanie będą miały przepisy szczególne.

Definicję i katalog czynności, stanowiących reklamę produktu leczniczego zawiera art. 52 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 z późn. zm.). Zgodnie z definicją zawartą w art. 52 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego mającą na celu zwiększenie liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Obejmuje ona w szczególności:

* reklamę produktu leczniczego kierowaną do publicznej wiadomości,

* reklamę produktu leczniczego kierowaną do osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,

* odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi przez przedstawicieli handlowych lub medycznych,

* dostarczanie próbek produktów leczniczych,

* sponsorowanie spotkań promocyjnych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,

* sponsorowanie konferencji, zjazdów i kongresów naukowych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi.

Zauważyć przy tym należy, że w art. 53 - 64 Prawa farmaceutycznego, zawarto szereg ograniczeń odnośnie reklamy produktu leczniczego.

W myśl art. 58 ustawy - Prawo farmaceutyczne, zabrania się kierowania do osób uprawnionych do wystawiania recept oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi reklamy produktu leczniczego polegającej na wręczaniu, oferowaniu i obiecywaniu korzyści materialnych, prezentów i różnych ułatwień, nagród, wycieczek oraz organizowaniu i finansowaniu spotkań promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności wykraczają poza główny cel tego spotkania. Przepisy te nie dotyczą dawania lub przyjmowania przedmiotów o wartości materialnej nieprzekraczającej kwoty 100 złotych, związanych z praktyką medyczną lub farmaceutyczną, opatrzonych znakiem reklamującym daną firmę lub produkt leczniczy.

Wynika z tego, że organizowanie i finansowanie spotkań promocyjnych, podczas których przejawy gościnności nie wykraczają poza główny cel tego spotkania - spełniają warunki reklamy przewidziane przepisami Prawa farmaceutycznego.

Zgodnie z art. 60 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, reklama produktu leczniczego może być prowadzona wyłącznie przez podmiot odpowiedzialny lub na jego zlecenie, natomiast na podstawie art. 60 ust. 4 ww. przepisu, podmiot odpowiedzialny zatrudnia w charakterze przedstawicieli medycznych i handlowych osoby, które mają wystarczającą wiedzę naukową pozwalającą na przekazywanie możliwie pełnej i ścisłej informacji o reklamowanym produkcie leczniczym.

Odnosząc powyższe rozważania do stanu faktycznego, wynikającego z rozpatrywanej sprawy, zauważyć należy, że organizacja spotkań wyjazdowych na konferencje, zjazdy i kongresy naukowe pozwala na spotkanie lekarzy z różnych miejscowości, reprezentujących różne środowiska szpitalne, lecznicze i akademickie, co pozwala dotrzeć z reklamą produktów leczniczych do różnych uczestników. Często brak zapewnienia tym osobom, zakwaterowania, wyżywienia, jak i kosztów dojazdu, uniemożliwiłoby organizację takiego szkolenia, a tym samym nie byłaby możliwa reklama produktów Spółki.

Biorąc zatem pod uwagę przytoczony stan prawny, mający zastosowanie w przedmiotowej sprawie oraz stan faktyczny przedstawiony przez Spółkę, nie można przyjąć, że koszty wydatków poniesionych na pokrycie lekarzom kosztów dojazdu, opłat związanych z wynajmem pokoi hotelowych, wyżywienia podczas organizowanych przez Spółkę konferencji, zjazdów i kongresów, mają charakter wydatków na reprezentację, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem tut. Organu, działania Spółki objęte są definicją reklamy produktu leczniczego zawartą w art. 52 ust. 1 i 2 Prawa farmaceutycznego przy spełnieniu warunku zawartego w art. 58 ust. 1.

Reasumując, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty ponoszone na działania mające na celu reklamowanie produktów Spółki, tj. wydatki na zakwaterowanie, wyżywienie i koszty dojazdów, stanowią koszt uzyskania przychodów.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę pism urzędowych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.