ILPB3/423-642/10-4/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Pełnomocnika przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2010 r. (data wpływu 23 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych - jest prawidłowe.

W dniu 23 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z dnia 22 września 2010 r. (data wpływu 24 września 2010 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zawarła z podmiotem zagranicznym z siedzibą w Niemczech (zwanym dalej również: "Wykonawcą") kontrakt (zwany dalej: "Kontraktem"). Przedmiotem kontraktu jest kompleksowa usługa dostarczenia i zainstalowania w wybudowanym przez Spółkę magazynie wysokiego składowania specjalistycznego sprzętu logistycznego. Wyżej wspomniany sprzęt logistyczny jest w pełni zautomatyzowany. W celu jego obsługi niezbędne jest wykorzystywanie oprogramowania komputerowego. Oprogramowanie komputerowe jest na tym sprzęcie zamontowane lub z nim współpracuje. Oprogramowanie komputerowe jest także dostarczone przez Wykonawcę w ramach realizacji Kontraktu.

Zgodnie z Kontraktem, prawa autorskie do ww. oprogramowania komputerowego obsługującego sprzęt logistyczny pozostaną w pełni i bez żadnych ograniczeń przy Wykonawcy. Wykonawca na mocy Kontraktu przyznaje Spółce jedynie nie-przenaszalne prawo do używania tego oprogramowania komputerowego dla potrzeb działalności gospodarczej Spółki, w tym w szczególności, dla celów zapewnienia funkcjonowania magazynu, tj. w zakresie następujących pól eksploatacji:

* pobieranie, pokazywanie, uruchamianie, transmisja i przechowywanie oprogramowania;

* tłumaczenie, dostosowywanie lub jakakolwiek inna zmiana oprogramowania zgodnie z postanowieniami dotyczącymi gwarancji;

* stałe lub czasowe kopiowanie oprogramowania, w części lub całości, jeśli jest ono konieczne dla celów wymienionych powyżej lub dla celów zabezpieczania danych (tekst jedn.: tworzenia kopii zapasowych).

Wykonawca udzielił także Spółce nie-wyłącznego i nie-przenaszalnego prawa do używania dokumentacji przygotowanej przez Wykonawcę w związku z Kontraktem, a koniecznej dla prawidłowego lub koniecznego wykonywania, utrzymywania, zmieniania, dostosowywania, naprawiania, rozszerzania, unowocześniania lub demontażu przedmiotu Kontraktu. Spółka została upoważniona do używania dokumentacji w ramach swojej działalności gospodarczej dla celów zapewnienia sprawnego funkcjonowania magazynu, w szczególności w zakresie następujących pól eksploatacji:

* nagrywanie lub powielanie w jakiejkolwiek formie lub jakimikolwiek środkami, w szczególności poprzez drukowanie, reprodukowanie technikami magnetycznymi i cyfrowymi;

* przekazywanie i udostępnianie pracownikom, współpracownikom i wykonawcom działającym w imieniu Spółki;

* tłumaczenie i zmienianie.

Spółka została upoważniona do korzystania z wyżej wymienionych praw licencyjnych na rzeczywisty lub planowany okres wykorzystywania magazynu lub jego części (w zależności od tego, który z tych dwóch okresów jest dłuższy), ale na okres nie krótszy niż 50 lat od daty rozpoczęcia użytkowania magazynu. W ciągu wyżej wspomnianego okresu udzielenia licencji Wykonawca nie będzie uprawniony do rozwiązania lub wycofania się z udzielonych Spółce praw licencyjnych.

Zgodnie z Kontraktem, wynagrodzenie za wszystkie prawa licencyjne, o którym mowa powyżej, zostało włączone w kwotę wynagrodzenia należną za całość Kontraktu.

Innymi słowy, kwota wynagrodzenia za prawa licencyjne nie została w Kontrakcie w żaden sposób wyodrębniona.

Wykonawca zarejestrował się w Polsce dla celów VAT. Wykonawca nie zarejestrował się w Polsce dla celów podatku dochodowego, uznając, iż jego czynności wykonywane w Polsce na podstawie Kontraktu nie spełniają przesłanek zawartych w art. 5 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (nie stanowią tzw. "zakładu").

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy część płatności dokonywanych przez Spółkę na podstawie Kontraktu i opisanych w punkcie dotyczącym stanu faktycznego stanowi należność licencyjną, od której Spółka jest zobowiązana do potrącenia 5% podatku u źródła zgodnie z art. 12 ust. 2 i 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Niemcami.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonywane przez Spółkę na podstawie Kontraktu płatności (w żadnej części), nie stanowią opłat licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 2 i 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Niemcami.

Stosownie do art. 12 ust. 3 Umowy określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza: "wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowania lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów".

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 2 Umowy: "przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa".

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 Umowy, nie odnosi się on wprost do należności za użytkowanie programów komputerowych. Biorąc pod uwagę wyłącznie tekst art. 12 ust. 3 Umowy, należności za użytkowanie programów komputerowych mogłyby zostać zakwalifikowane jako należności licencyjne - jedynie w przypadku zakwalifikowania programów komputerowych jako dzieł naukowych.

Powstają zatem wątpliwości odnośnie zakwalifikowania płatności za prawo do korzystania z programów komputerowych. Wątpliwości te, zgodnie z postanowieniami art. 3 ust. 2 Umowy, należy rozstrzygać w oparciu o przepisy prawa krajowego państwa, z którego terytorium dokonywane są płatności, przy czym w pierwszej kolejności należy stosować przepisy krajowego prawa podatkowego.

Polskie prawo podatkowe, w szczególności ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zawiera odrębnej definicji praw autorskich, czy też należności licencyjnych.

W konsekwencji, uwzględniając zasadę obowiązku dokonywania systemowej wykładni przepisów prawa, w celu określenia zakresu praw autorskich według polskich przepisów, należy zatem odnieść się w dalszej kolejności do przepisów ustawy z dnia 4 kwietnia 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o prawie autorskim.

Artykuł 1 ust. 1 pkt 1 prawa autorskiego stwierdza, iż przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W art. 1 ust. 2 pkt 1, stwierdza się zaś, iż przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe kartograficzne oraz programy komputerowe). Stosownie zatem do polskich przepisów, należności płacone za użytkowanie programów komputerowych mogą stanowić należności licencyjne.

Przy interpretowaniu pojęć, jakimi posługuje się Umowa, należy jednak, oprócz przepisów polskiego prawa wewnętrznego, brać dodatkowo także pod uwagę tekst Modelowej Konwencji (stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania dla umów zawieranych przez Polskę), jak i brzmienie Komentarza do tej Modelowej Konwencji (zawierającego uwagi i zastrzeżenia poszczególnych państw odnośnie sposobu interpretowania przez te państwa poszczególnych postanowień Modelowej Konwencji).

Państwa, które nie zgadzają się z tezami postawionymi w Komentarzu, mogą złożyć zastrzeżenie do artykułu lub uwagi do Komentarza w których informują o odmiennym rozumieniu lub stosowaniu danego artykułu. Tekst Modelowej Konwencji wraz z Komentarzem został wypracowany w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień a także swoich uwag i zastrzeżeń co do sposobu interpretowania poszczególnych postanowień Modelowej Konwencji. Komentarz stanowi zatem istotną i wiążącą wskazówkę, jak zgodnie z wolą Państw, należy te zapisy interpretować.

Potwierdza to uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach z dnia 16 września 2002 r. - sygn. akt I SA/Ka 1230/01, zgodnie z którym: " (...) prawidłowe stosowanie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania obowiązujących Polskę wymaga również odniesienia do ustalonych w międzynarodowej pragmatyce zasad, wyrażonych w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD".

W celu uniknięcia ewentualnych wątpliwości odnośnie swego stosunku do programów komputerowych Polska złożyła w Komentarzu do Konwencji Modelowej zastrzeżenie, zgodnie z którym zastrzegła sobie prawo do traktowania i opodatkowania jako należności licencyjnych dochodów osiąganych z tytułu oprogramowania komputerowego, o ile dochód ten nie jest osiągany z tytułu całkowitego przeniesienia praw autorskich związanych z tym oprogramowaniem. Wskazane zastrzeżenie dowodzi intencjom, jakimi kierowała się strona polska przy zawieraniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, a mianowicie objęcie pojęciem należności licencyjnych również dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania praw autorskich objętych programem komputerowym.

Jednocześnie należy jednak podkreślić fakt, że prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego, przekazywane może być na wiele sposobów, z których każdy bardzo odmiennie może określić naturę praw, jakie nabędzie odbiorca (tekst jedn.: w ramach konkretnych umownych uzgodnień, dotyczących programu komputerowego).

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji do art. 12, uwagi zawarte w punkcie 14, 14.1 i 14.2 (patrz strona 191 Komentarza wydanie Domu Wydawniczego ABC z roku 2006), przyznane użytkownikowi programu komputerowego takie prawa licencyjne, które umożliwiają mu jedynie faktyczne korzystanie z programu - tj. bez prawa do powielania go w innych celach - nie stanowią opłat licencyjnych w rozumieniu Modelowej Konwencji. Opłaty te stanowią jedynie dochód z działalności handlowej przedsiębiorstw podlegający opodatkowaniu wyłącznie w państwie siedziby zagranicznego przedsiębiorcy - zgodnie z art. 7 Umowy.

Należy podkreślić, że Polska zastrzegając sobie w Komentarzu generalne prawo do uznawania płatności za korzystanie z programów komputerowych za należności licencyjne, nie zgłosiła równocześnie w Komentarzu do Modelowej Konwencji uwagi, iż nie przyłącza się do interpretacji zakresu pojęcia należności licencyjnych - zawartej w wyżej wspomnianych punktach 14, 14.1 i 14.2 Komentarza (uczyniły to jedynie: Hiszpania, Meksyk, Słowacja i Grecja).

Jak wynika z opisu zawartego w stanie faktycznym, Spółka nabyła prawo do użytkowania programu komputerowego jedynie na własne potrzeby, będąc jednocześnie końcowym użytkownikiem tego programu. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż czynności, do których wykonywania uprawniona jest Spółka ograniczają się do korzystania z programu komputerowego wyłącznie na własne potrzeby w magazynie wysokiego składowania. Poza uruchamianiem programu, archiwizacją oraz dokonywaniem zwielokrotnienia programu w tych celach, Wnioskodawca nie może korzystać z programu na inne sposoby, tym samym nie może udzielać dalszych licencji, dokonywać cesji, wypożyczać ani wydzierżawiać programu.

W związku z powyższym, żadna część opłat przekazywanych przez Spółkę nie ma charakteru należności licencyjnych w rozumieniu Umowy i dlatego nie powinna być objęta dyspozycją art. 12 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Oznacza to, że podmiot polski, czyli Spółka, dokonując wypłaty takiej należności, nie będzie obowiązana do potrącenia od niej podatku dochodowego u źródła.

Ponieważ spółka niemiecka nie posiada zakładu na terytorium Polski (art. 7 ust. 1 Umowy), dochód kontrahenta zagranicznego z tytułu opłat za korzystanie z oprogramowania przez Wnioskodawcę podlegać będzie opodatkowaniu zgodnie z art. 7 Umowy ("Zyski przedsiębiorstw") tylko w państwie siedziby podmiotu uzyskującego taki dochód, czyli w Niemczech.

Podobne stanowisko zajął także Minister Finansów w interpretacji z dnia 31 stycznia 2007 r. nr pisma DD7/033-260/KS/06/4115 (dotyczącej Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Niemcami).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how) wynosi 20% przychodów.

W przypadku, gdy podatnik uzyskujący tego rodzaju dochody ma siedzibę w państwie, z którym Polska ma podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy uwzględnić przepisy tej umowy (art. 21 ust. 2 tej ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Jednocześnie ust. 7 tego artykułu stanowi, że jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, to postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu.

W rozpoznawanej sprawie przepisem szczególnym w stosunku do postanowień art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest art. 12 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z art. 12 ust. 1 tej umowy wynika, iż należności licencyjne, powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, mogą być opodatkowane w Niemczech.

Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Polsce, tj. w państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania).

Z kolei art. 12 ust. 3 ww. umowy zawiera definicję "należności licencyjne", za które uważa się wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Zaznacza się, iż w myśl art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Cytowana w art. 12 umowy definicja należności licencyjnych nie wymienia wprost pojęcia oprogramowania komputerowego, posługując się pojęciem wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, które pozostaje niezdefiniowane w tej umowie. Należy jednak stwierdzić, iż umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawierane przez Polskę wzorowane są na Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Zarówno tekst Modelowej Konwencji jak i Komentarz do Modelowej Konwencji zostały wypracowane w drodze konsensusu przez państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się do stosowania zawartych w nich postanowień. Nie są one źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W pkt 13, 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, iż program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, skoro nie wymieniono dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji "należności licencyjnych", należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak "należność licencyjną".

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 2 umowy polsko - niemieckiej, przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

W polskim ustawodawstwie nie ma definicji programu komputerowego. Jedynie w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 kwietnia 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 z późn. zm.) określono przedmiot praw autorskich, przez który należy rozumieć w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Natomiast w art. 74 ust. 1 tejże ustawy stwierdza się, iż programy komputerowe korzystają z takiej samej ochrony jak utwory literackie.

Stosując zatem, przywołane przepisy definicji należności licencyjnych w polskim ustawodawstwie, należy stwierdzić, iż należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programu komputerowego mieszczą się w definicji należności licencyjnych zawartych w art. 12 umowy polsko - niemieckiej.

Jednocześnie należy podkreślić fakt, że prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego, zgodnego z prawem autorskim, przekazywane może być na wiele sposobów, z których każdy odmiennie określa kwestie natury praw, jakie odbiorca nabywa w ramach konkretnych uzgodnień, dotyczących programu.

Zaliczenie należności, wypłacanych przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu niemieckiego, do odpowiedniej kategorii dochodów, w rozumieniu umowy polsko - niemieckiej zależy od istoty praw, jakie odbiorca nabywa w ramach umowy przewidującej prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka zawarła z podmiotem niemieckim kontrakt, którego przedmiotem jest kompleksowa usługa dostarczenia i zainstalowania w wybudowanym przez Spółkę magazynie specjalistycznego sprzętu logistycznego. W celu jego obsługi niezbędne jest wykorzystywanie oprogramowania komputerowego, które jest także dostarczone przez wykonawcę w ramach realizacji kontraktu.

Zgodnie z kontraktem, prawa autorskie do ww. oprogramowania komputerowego obsługującego sprzęt logistyczny pozostaną w pełni i bez żadnych ograniczeń przy wykonawcy. Wykonawca na mocy kontraktu przyznaje Spółce jedynie nieprzenaszalne prawo do używania tego oprogramowania komputerowego dla potrzeb działalności gospodarczej Spółki.

Wnioskodawca wskazał, iż czynności wykonywane w Polsce przez podmiot niemiecki na podstawie kontraktu nie spełniają przesłanek zawartych w art. 5 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (nie stanowią tzw. "zakładu").

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD, zawartym w punkcie 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

W związku z powyższym, w sytuacji, gdy Spółka nabyła prawo do użytkowania programu komputerowego jedynie na własne potrzeby, będąc jednocześnie końcowym użytkownikiem tego programu i nie może korzystać z programu na inne sposoby (udzielać dalszych licencji, dokonywać cesji, wydzierżawiać programu) wynagrodzenie płatne za zakup oprogramowania na rzecz niemieckiej spółki nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W takiej sytuacji, dochód spółki niemieckiej w postaci wynagrodzenia, jakie otrzymuje za korzystanie z oprogramowania przez Wnioskodawcę, należy kwalifikować jako "zyski przedsiębiorstwa" w rozumieniu art. 7 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zatem, Spółka nie ma obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od należności wypłacanych spółce niemieckiej za korzystanie z oprogramowania, pod warunkiem posiadania przez Nią certyfikatu rezydencji podmiotu niemieckiego.

Reasumując powyższe, część płatności dokonywanych przez Spółkę na podstawie kontraktu i opisanych w stanie faktycznym nie stanowi należności licencyjnej, od której Spółka jest zobowiązana do potrącenia 5% podatku u źródła zgodnie z art. 12 ust. 2 i 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polska a Niemcami.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Ponadto należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.