ILPB3/423-632/14-5/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2014 r. (data wpływu 27 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozstrzygnięcia, czy wartość umorzonych wierzytelności można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów (z wyłączeniem kwestii dot. oceny przez tut. Organ, czy przedmiotowe wierzytelności stanowią wierzytelności przedawnione) - jest prawidłowe.

W dniu 27 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek - uzupełniony pismem z 16 lutego 2014 r. (data wpływu 19 lutego 2014 r.) - o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie:

* rozstrzygnięcia, czy posiadane przez Spółkę (P) i podpisane przez osobę reprezentującą Spółkę (R) salda na dzień 31 grudnia: 2004 r., 2005 r., 2006 r., 2007 r., 2008 r., 2009 r., 2010 r., 2011 r., 2012 r., 2013 r., oraz na dzień 28 maja 2014 r. uznające dług mogą wywołać skutek w postaci przerwania terminu przedawnienia roszczenia Spółki (P) wobec Spółki (R) za lata 2003-2008 i tym samym można uznać, że wierzytelność ta nie uległa przedawnieniu - pytanie nr 1,

* rozstrzygnięcia, czy wartość umorzonych wierzytelności można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów (z wyłączeniem kwestii dot. oceny przez tut. Organ, czy przedmiotowe wierzytelności stanowią wierzytelności przedawnione) - pytanie nr 2.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów usług VAT. Prowadzi działalność poligraficzną polegającą na produkcji i sprzedaży etykiet samoprzylepnych, zarówno na rynek krajowy jak i zagraniczny (WDT i EXPORT).

W ramach exportu Spółka polska, zwana dalej Spółką (P) sprzedawała swój towar również do Spółki rosyjskiej (R), której siedziba znajdowała się na terytorium Rosji. Przychody powstałe w momencie sprzedaży zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostały zarachowane jako przychody należne związane z działalnością gospodarczą.

Z uwagi na to, że jedynym udziałowcem Spółki (P) jest Spółka norweska (N) (100% udziałów), która do lipca 2014 r., była również jedynym udziałowcem Spółki (R), pomiędzy Spółkami (P) i (R), istniało powiązanie kapitałowe.

Ponieważ w roku 2007 Spółka (R) zaczęła zwlekać z regulowaniem swoich zobowiązań, Spółka (P) zgodnie z art. 35b ust. 1 ustawy o rachunkowości dokonała w roku 2008 odpisu aktualizującego wartość należności. Utworzony w 2008 r. odpis, został zaliczony do pozostałych kosztów operacyjnych i obejmował 100% wartości należności Spółki (R) za lata 2003-2008.

Dla celów podatkowych roku 2008, odpis ten w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowił kosztów uzyskania przychodów z uwagi na to, że nieściągalność należności nie została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1 cytowanego wyżej artykułu.

Pogarszająca się sytuacja na rynku rosyjskim sprawiła, że udziałowiec Spółki (R) w obawie przed utratą kontrahentów z tego regionu w kwietniu 2014 r. podjął decyzję o połączeniu Spółki rosyjskiej (R) z inną Spółką rosyjską (Y). W wyniku połączenia Spółek udziałowiec norweski (N) w zamian za udziały w Spółce (R), otrzymał udziały w Spółce (Y). Tym samym Spółka (R) przestała istnieć i w lipcu 2014 r., została wykreślona z rejestru spółek prowadzonym przez tamtejszy urząd skarbowy.

Zawarta pomiędzy Spółkami (N) i (Y) umowa zawierała klauzulę, że Spółka (Y) nie będzie przejmowała żadnych należności ani zobowiązań Spółki (R). W związku z tym wszelkie zobowiązania Spółki (R) w tym wobec pracowników, budżetu i kontrahentów muszą zostać uregulowane do czasu połączenia się Spółek.

Biorąc pod uwagę sytuacje finansową Spółki (R), która w sposób jednoznaczny wskazywała, że po uregulowaniu zobowiązań wobec pracowników i budżetu państwa, nie jest ona w stanie uregulować pozostałych zobowiązań w tym wobec kontrahentów, Spółka (P) podjęła decyzję o zwolnieniu Spółki (R) z długu. W tym celu 29 maja 2014 r. została podpisana pomiędzy Spółkami (P) i (R) umowa o zwolnieniu Spółki (R) z długu. Strony umowy zgodnie oświadczyły, "że łączy je stosunek cywilnoprawny z tytułu sprzedaży przez Spółkę (P) na rzecz Spółki (R) określonych towarów" jak również to, że Spółka (R) pozostaje dłużnikiem Spółki (P) co do kwoty stanowiącej łączną wartość wystawionych przez Spółkę (P) na rzecz Spółki (R) faktur sprzedażowych z tytułu sprzedaży towarów". Tym samym Spółka (P) oświadcza, że zwalnia Spółkę (R) z długu określonego w umowie, na co Spółka (R) wyraża zgodę".

Stosując się do wymogów ustawy o rachunkowości (art. 26 ust. 1 pkt 2), która nakłada na jednostki przeprowadzenia na ostatni dzień każdego roku obrachunkowego inwentaryzacji rozrachunków. Spółka (P) w swoich dokumentach księgowych posiada potwierdzone przez Spółkę (R) saldo rozrachunków za lata 2004-2013. Potwierdzenia te zgodnie z obowiązującą ustawą o rachunkowości sporządzane były na koniec każdego roku obrachunkowego (31 grudnia) i podpisywane przez osobę uprawnioną do reprezentowania Spółki (R). Ostatnie potwierdzenie zostało sporządzone, na dzień 28 maja 2014 r. tj. na dzień poprzedzający dzień zawarcia umowy o zwolnieniu Spółki (R) z długu.

W wyniku zawartej 29 maja 2014 r. umowy zwalniającej Spółkę (R) z długu, ustała przyczyna dla której w roku 2008 został utworzony odpis aktualizujący należności. Tym samym zgodnie z art. 35c ustawy o rachunkowości, równowartość dokonanego w roku 2008 odpisu została zaliczona przez Spółkę (P) do pozostałych przychodów operacyjnych, a umorzona wierzytelność w postaci zwolnienia Spółki (R) z długu, została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w dacie zawarcia umowy tj. w miesiącu maju 2014 r. Bowiem zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych "nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne".

Na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu z 9 lutego 2015 r. dotyczące jednoznacznego wskazania, czy ww. wierzytelności stanowią wierzytelności przedawnione czy nie - stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.) Wnioskodawca pismem uzupełniającym wyjaśnił, co następuje.

Wierzytelności Spółki rosyjskiej za lata 2003-2008, które w wyniku zawartej 29 maja 2014 r. umowy o zwolnieniu z długu zostały przez Spółkę polską umorzone, są wierzytelnościami nieprzedawnionymi. Czynności dokonywane przez Spółkę rosyjską, a polegające na corocznym potwierdzaniu salda (ostatnie potwierdzenie 28 maja 2014 r.), powodowały iż dłużnik uznawał swój dług i tym samym dochodziło do każdorazowego przerwania biegu przedawnienia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy posiadane przez Spółkę (P) i podpisane przez osobę reprezentującą Spółkę (R) salda na dzień 31 grudnia: 2004 r., 2005 r., 2006 r., 2007 r., 2008 r., 2009 r., 2010 r., 2011 r., 2012 r., 2013 r., oraz na dzień 28 maja 2014 r. uznające dług, mogą wywołać skutek w postaci przerwania terminu przedawnienia roszczenia Spółki (P) wobec Spółki (R) za lata 2003-2008 i tym samym można uznać, że wierzytelność ta nie uległa przedawnieniu.

2. Czy wartość umorzonych przez Spółkę (P) wierzytelności, można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów w momencie zwolnienia Spółki (R) z długu, tj. w miesiącu maju 2014 r.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie pytania nr 2. Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 1 dot. przerwania terminu przedawnienia roszczenia Spółki (P) wobec Spółki (R) został rozpatrzony postanowieniem o odmowie wszczęcia postępowania w dniu 25 lutego 2015 r. nr ILPB3/423-632/14-4/EK.

Zdaniem Wnioskodawcy, należności Spółki (R) za lata 2003-2008 na które zgodnie z art. 35b ustawy o rachunkowości został utworzony w roku 2008 odpis aktualizujący wartość należności, który zgodnie z art. 35b ust. 2 cytowanej ustawy, zaliczony został do pozostałych kosztów operacyjnych, nie stanowił kosztów uzyskania przychodów w roku 2008. Powodem nie zaliczenia odpisu do kosztów podatkowych Spółki, było nie spełnienie jednego z warunków zawartych w art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a mianowicie nie została uprawdopodobniona nieściągalność wierzytelności o której mowa w art. 16 ust. 2a. Cytowany wyżej przepis mówi, że "nie uważa się za koszy uzyskania przychodów: odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1".

Zdaniem Spółki należności, które w momencie sprzedaży zostały zarachowane na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych z tytułu działalności gospodarczej, a umorzenie ich nastąpiło w wyniku zwolnienia Spółki (R) z długu, które to zwolnienie zostało potwierdzone umową zawartą w dniu 29 maja 2014 r. i obejmowało wszystkie niezapłacone przez Spółkę (R) faktury sprzedaży za lata 2003-2008, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w miesiącu maju 2014 r., tj. w miesiącu w którym Spółka (R) została przez Spółkę (P) zwolniona z długu i tym samym jej zobowiązanie wygasło. Bowiem zgodnie z art. 508 k.c. "zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie to przyjmuje".

Wierzytelność stanowi uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego, przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika. Jest ona zbywalnym prawem majątkowym. Wierzyciel może podjąć decyzję o zwolnieniu dłużnika z długu. Instytucję tę reguluje art. 508 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Stanowisko takie zaprezentował również Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 1 lutego 2013 r. nr IPTPB3/423-397/12-2/IR w którym stwierdził, że "umorzone wierzytelności zarachowane wcześniej jako przychody należne, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Umorzona wierzytelność stanowić będzie koszt uzyskania przychodów w dacie zawarcia umowy o zwolnienie z długu zaakceptowanej zarówno przez wierzyciela jak i dłużnika".

Ponadto mając na uwadze przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z którym "nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione", należy stwierdzić, iż wierzytelność Spółki (P) za lata 2003-2008 nie uległa przedawnieniu, gdyż termin przedawnienia przerwany był (wielokrotnie) przez czynność potwierdzanego przez Spółkę (R) na koniec każdego roku obrachunkowego (31 grudnia) salda, i tym samym uznawania swojego długu.

W świetle art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych umorzone wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne, można uznać za koszty uzyskania przychodów, jeżeli podatnik zwolnił dłużnika z obowiązku wykonania zobowiązania, a dłużnik zwolnienie to przyjmuje.

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy prawa, jak również ich interpretacje, należy stwierdzić, iż wierzytelność umorzoną na podstawie zawartej pomiędzy Spółkami (P) i (R) umowy o zwolnieniu z długu, można zaliczyć do kosztów podatkowych Spółki w dacie zawarcia umowy tj. 29 maja 2014 r.

Pismem uzupełniającym Wnioskodawca wyjaśnił, co następuje.

Skoro wierzytelności Spółki rosyjskiej nie zostały przez Spółkę polską odpisane jako przedawnione a ich umorzenie nastąpiło w wyniku podpisanej umowy o zwolnieniu dłużnika z długu, należy przyjąć, że wierzytelności te mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w momencie w którym Spółka polska zwolniła Spółkę rosyjską z długu tj. w miesiącu maju 2014 r., bowiem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów tylko tych wierzytelności, które zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), zostały odpisane jako przedawnione oraz wierzytelności umorzonych, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne (art. 16 ust. 1 pkt 44).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy zostały zarachowane jako przychody należne.

Powołany wyżej przepis zakazuje, co do zasady, zaliczania umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy umarzana wierzytelność została uprzednio wykazana jako przychód należny podatnika, stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Artykuł 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przychodami należnymi, o których mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są zatem przychody, które w następstwie działalności gospodarczej podatnika stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie ich nie uzyskano.

Z kolei przychody neutralne podatkowo, a więc niestanowiące podstawy ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu, określone zostały w art. 12 ust. 4 tej ustawy.

Wierzytelność stanowi uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego, przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika. Jest ona zbywalnym prawem majątkowym. Wierzyciel może również podjąć decyzję o zwolnieniu dłużnika z długu. Instytucję tę reguluje art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121), zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Wygaśnięcie wierzytelności wskutek zwolnienia z długu następuje z chwilą zawarcia umowy o zwolnieniu z długu lub w terminie późniejszym określonym przez strony.

Jednocześnie należy mieć na uwadze przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Zgodnie z kolei z treścią art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się również za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (z zastrzeżeniem wyjątków zawartych w tym przepisie). Do kosztów uzyskania przychodów kwalifikuje się więc tylko wartość netto umorzonych wierzytelności, gdyż kosztem uzyskania przychodów nie jest podatek od towarów i usług. Podatek ten nie jest również przychodem w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z czym nie podlega uprzedniemu zarachowaniu jako przychód.

Równocześnie w myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Wobec tego umorzone odsetki od zobowiązań nie będą stanowiły dla wierzyciela kosztu uzyskania przychodów. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów u wierzyciela zalicza się jedynie kwotę umorzonej należności głównej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca sprzedawał swój towar do Spółki rosyjskiej (R). Przychody powstałe w momencie sprzedaży zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostały zarachowane jako przychody należne związane z działalnością gospodarczą.

Z uwagi na to, że jedynym udziałowcem Wnioskodawcy jest Spółka norweska (N) (100% udziałów), która do lipca 2014 r., była również jedynym udziałowcem Spółki (R), pomiędzy Spółkami (P) i (R), istniało powiązanie kapitałowe. Pogarszająca się sytuacja na rynku rosyjskim sprawiła, że udziałowiec Spółki (R) w obawie przed utratą kontrahentów z tego regionu w kwietniu 2014 r. podjął decyzję o połączeniu Spółki rosyjskiej (R) z inną Spółką rosyjską (Y). W wyniku połączenia Spółek udziałowiec norweski (N) w zamian za udziały w Spółce (R), otrzymał udziały w Spółce (Y). Tym samym Spółka (R) przestała istnieć i w lipcu 2014 r., została wykreślona z rejestru spółek prowadzonym przez tamtejszy urząd skarbowy. Zawarta pomiędzy Spółkami (N) i (Y) umowa zawierała klauzulę, że Spółka (Y) nie będzie przejmowała żadnych należności ani zobowiązań Spółki (R). W związku z tym wszelkie zobowiązania Spółki (R) w tym wobec pracowników, budżetu i kontrahentów muszą zostać uregulowane do czasu połączenia się Spółek.

Biorąc pod uwagę sytuacje finansową Spółki (R), Wnioskodawca podjął decyzję o zwolnieniu Spółki (R) z długu i w tym celu 29 maja 2014 r. została podpisana pomiędzy Wnioskodawcą i Spółką (R) umowa o zwolnieniu Spółki (R) z długu.

Jak wskazała Spółka, wierzytelności Spółki rosyjskiej (R) za lata 2003-2008, które w wyniku zawartej 29 maja 2014 r. umowy o zwolnieniu z długu zostały przez Wnioskodawcę umorzone, są wierzytelnościami nieprzedawnionymi.

Podsumowując, biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, że w przedstawionych okolicznościach umorzona wierzytelność z tytułu sprzedaży towarów, która uprzednio została zarachowana jako przychód należny Wnioskodawcy, może stanowić koszt uzyskania przychodów stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w momencie zwolnienia Spółki (R) z długu, tj. w maju 2014 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.