ILPB3/423-616/09-3/ŁM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., reprezentowanej przez doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2009 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 3 sierpnia 2009 r., data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 10 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności - jest prawidłowe.

W dniu 29 lipca 2009 r. (data wpływu 3 sierpnia 2009 r.) do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Spółka złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności. Pismem z dnia 4 sierpnia 2009 r. nr IPIA/071-127/09-2/MM, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie - działając na podstawie art. 170 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa oraz § 1 i § 2 rozporządzenia Ministra Finansów zmieniającego rozporządzenie w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego - przekazał ww. wniosek do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2004 r. Spółka sprzedała K. cztery kolejowe skrzynie biegów. Spółka wystawiła w dniu 13 kwietnia 2004 r. fakturę VAT, opiewającą na kwotę brutto 516.419,36 zł, płatną do 20 kwietnia 2004 r. Wartość netto faktury została zaliczona przez Spółkę do przychodów należnych.

Pomimo wielu monitów, K. nie uiściła kwoty brutto wynikającej z powyższej faktury VAT. W konsekwencji, w dniu 25 lutego 2005 r. Spółka zażądała zwrotu towaru, powołując się na punkt VI ogólnych warunków dostawy, zgodnie z którym towar sprzedany przez Spółkę pozostaje Jej własnością, aż do czasu pełnej zapłaty za niego przez kupującego, a ponadto w razie opóźnienia płatności o więcej niż 30 dni Spółka ma prawo zażądać od nabywcy zwrotu towaru. Spółka powołała się na ogólne warunki dostawy, gdyż stanowiły one integralną część przedłożonej K. oferty, na podstawie której dokonał on w Spółce zamówienia towaru. Tym samym, zgodnie z art. 68 ¹ i art. 70 Kodeksu cywilnego - ogólne warunki dostawy stanowiły integralną część umowy sprzedaży.

Ogólne warunki dostawy nie były jednak opatrzone datą pewną. Nie były one bowiem poświadczone przez notariusza, ani poświadczone urzędowo w żaden inny prawem wymagany sposób (zgodnie z art. 81 § 2 Kodeksu cywilnego, czynność prawna ma datę pewną w razie stwierdzenia dokonania czynności w jakimkolwiek dokumencie urzędowym, w razie umieszczenia na obejmującym czynność dokumencie jakiejkolwiek wzmianki przez organ państwowy, organ jednostki samorządu terytorialnego albo przez notariusza).

Pomimo powyższego wezwania Spółki, towar nie został zwrócony przez K. W konsekwencji, Spółka za pośrednictwem swojego pełnomocnika (pełnomocnictwo ogólne udzielone radcy prawnemu), w dniu 29 maja 2006 r. ponownie wezwała K. do uiszczenia zapłaty za towar wraz odsetkami i to pod rygorem odstąpienia od umowy sprzedaży, zgodnie z art. 491 § 1 Kodeksu cywilnego.

W dniu 30 maja 2006 r. Sąd Rejonowy w G. Wydział XII Gospodarczy ds. Upadłościowych i Naprawczych (zwany dalej także "Sądem Upadłościowym"), ogłosił wszczęcie postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku K.

Nie będąc świadoma faktu ogłoszenia upadłości, w dniu 8 czerwca 2006 r., Spółka za pośrednictwem pełnomocnika, na podstawie art. 491 § 1 Kodeksu cywilnego, odstąpiła od umowy sprzedaży wyżej wymienionych skrzyń.

Pismem z dnia 18 października 2006 r. pełnomocnik Spółki zgłosił do Sądu Upadłościowego przysługującą jej wobec masy upadłości wierzytelność wynikającą z transakcji sprzedaży, powołując się na fakturę VAT wystawioną w kwietniu 2004 r.

Następnie, Sąd Upadłościowy postanowił o umorzeniu postępowania upadłościowego, ze względu na fakt, iż cały majątek upadłego objęty był zastawem rejestrowym ustanowionym na rzecz banku, a w związku z powyższym brak było środków nawet na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego. Sąd Upadłościowy wydał powyższe postanowienie w dniu 10 stycznia 2007 r. Spółka dowiedziała się jednak o powyższym fakcie dopiero w lutym 2009 r. (patrz opis poniżej).

W dniu 22 marca 2007 r. Spółka za pośrednictwem pełnomocnika wystąpiła do Sądu Rejonowego z pozwem przeciwko K., w którym wniosła o nakazanie wydania dwóch skrzyń biegów, powołując się na odstąpienie od umowy sprzedaży dokonane z dniem 6 czerwca 2006 r. Spółka wystąpiła do sądu o wydanie jedynie dwóch z czterech skrzyń, gdyż była w posiadaniu informacji, że pozostałe dwie skrzynie zostały zabudowane w pojeździe użytkowanym przez odbiorcę ostatecznego i nie ma możliwości ich odzyskania.

W dniu 15 listopada 2007 r. Sąd Rejonowy wydał wyrok zaoczny, nakazujący pozwanemu wydanie dwóch skrzyń.

W dniu 21 lutego 2008 r. Spółka, za pośrednictwem pełnomocnika, skierowała do komornika wniosek o wszczęcie egzekucji w celu wyegzekwowania wydania dwóch skrzyń. Postępowanie egzekucyjne, jak dotychczas nie dało rezultatu.

Jak ostatecznie ustalono, skrzynie zostały jeszcze przed ogłoszeniem upadłości przekazane przez K. do podwykonawcy M. - celem zabudowy ich w podzespole napędowym. Ponieważ K. nie płacił swoich zobowiązań względem podwykonawcy, podwykonawca przed ogłoszeniem upadłości uzgodnił z K., iż własność skrzyń zatrzyma w ramach potrącenia. Następnie podwykonawca przekazał skrzynie do swojej spółki powiązanej na Węgry. Aktualnie, węgierski M. odmawia wydania skrzyń twierdząc, iż są one jego własnością.

W związku z powyższym, w dniu 22 października 2008 r. pełnomocnik Spółki wystąpił do Sądu Upadłościowego o doręczenie mu odpisu postanowienia dotyczącego stanu postępowania upadłościowego toczącego się względem K.

W dniu 23 lutego 2009 r. pełnomocnik Spółki otrzymał wyżej wzmiankowane postanowienie wraz ze stwierdzeniem jego prawomocności.

Z postanowienia wynikało, iż w dniu 10 stycznia 2007 r. Sąd Upadłościowy postanowił o umorzeniu postępowania upadłościowego, ze względu na fakt, iż cały majątek upadłego objęty był zastawem rejestrowym ustanowionym na rzecz banku, a w związku z powyższym brak jest jakichkolwiek środków na pokrycie nawet kosztów postępowania upadłościowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

W celu udzielenia odpowiedzi na pytanie dotyczące możliwości zaliczenia wierzytelności do kosztów podatkowych - jako wierzytelności, której nieściągalność została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - należy najpierw rozważyć skutki dokonanych przez wnioskującego czynności prawnych powstające na gruncie przepisów prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 589 Kodeksu cywilnego, jeżeli zastrzeżono w umowie sprzedaży rzeczy ruchomej prawo jej własności aż do uiszczenia ceny, poczytuje się w razie wątpliwości, że prawo własności rzeczy zostało przeniesione na nabywcę pod warunkiem zawieszającym. Oznacza to, iż własność rzeczy przechodzi na nabywcę dopiero po zapłacie ceny. Jak jednak wynika z art. 590 Kodeksu cywilnego, zastrzeżone w umowie sprzedaży na rzecz sprzedawcy prawo własności stwierdzone pismem, jest skuteczne wobec wierzycieli kupującego, tylko jeżeli pismo ma datę pewną.

W świetle przepisów art. 395 § 1 oraz art. 491-494 Kodeksu cywilnego, odstąpienie od umowy sprzedaży skutkuje tym, iż umowa uważana jest za niezawartą, a strony zobowiązane są zwrócić sobie w naturze wszystko co nawzajem sobie świadczyły.

Stosownie do art. 84 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535 - zwanej dalej "Prawem Upadłościowym") - w kształcie obowiązującym w dacie ogłoszenia upadłości K. - "po ogłoszeniu upadłości zmiana lub wygaśnięcie stosunku prawnego, którego stroną jest upadły, są możliwe tylko według przepisów Prawa Upadłościowego, a czynność prawna dokonana z ich naruszeniem jest bezskuteczna wobec masy upadłości, nawet jeżeli umowa stron przewiduje inny skutek".

Stosując powyższe przepisy do stanu faktycznego zaistniałego w sprawie należy stwierdzić, co następuje.

Z powodu braku opatrzenia warunków dostawy skrzyń datą pewną Spółka nie mogła skutecznie dochodzić ich wydania od podwykonawcy M. (który nabył własność skrzyń od K. najprawdopodobniej w drodze umownego potrącenia ze swoimi wierzytelnościami). Stosownie do art. 590 Kodeksu cywilnego, zastrzeżenie własności rzeczy na rzecz Spółki było bowiem nieskuteczne względem wierzycieli K.

Nawet gdyby podwykonawca, dokonał potrącenia w sposób nieskuteczny, Spółka nie mogła również egzekwować zastrzeżenia prawa własności skrzyń względem K. po ogłoszeniu jego upadłości.

Powołany wyżej przepis art. 84 Prawa Upadłościowego oznacza, iż po ogłoszeniu upadłości strony nie mogą kształtować swoich wzajemnych stosunków prawnych w oparciu o przepisy inne - niż przepisy Prawa Upadłościowego. Dla analizowanej sytuacji, zastosowanie znajdują przepisy zawarte w Oddziale 3 Prawa Upadłościowego pt. "Skutki ogłoszenia upadłości co do zobowiązań upadłego w razie ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku upadłego", które w sposób szczególny regulują wpływ upadłości na sposób dokonywania rozliczeń z majątku upadłego do majątku wierzycieli.

I tak, w art. 101 ust. 1 Prawa Upadłościowego przewidziano, iż: "Zastrzeżone w umowie sprzedaży na rzecz sprzedawcy prawo własności, nie wygasa z powodu ogłoszenia upadłości nabywcy - jeżeli jest skuteczne wobec jego wierzycieli według przepisów Kodeksu cywilnego".

Jak już jednak wyżej stwierdzono, ponieważ ogólne warunki dostawy nie były opatrzone datą pewną, nie były one skuteczne względem wierzycieli zgodnie z art. 590 Kodeksu cywilnego. W konsekwencji, z chwilą ogłoszenia upadłości, tj. z dniem 30 maja 2006 r., zastrzeżone na rzecz Spółki prawo własności skrzyń - wygasło również względem K.

Wreszcie, Spółka nie mogła dochodzić wydania rzeczy w naturze powołując się na odstąpienie od umowy sprzedaży zgodnie z art. 491 Kodeksu cywilnego. Jak już wyżej wspomniano, Spółka w dniu 6 czerwca 2006 r., a więc już po ogłoszeniu upadłości w dniu 30 maja 2006 r., odstąpiła od umowy sprzedaży. Przepisy Oddziału 3 Prawa Upadłościowego regulujące wpływ upadłości na stosunki majątkowe upadłego, nie przewidują możliwości odstąpienia od umowy sprzedaży ruchomości. W konsekwencji, w świetle art. 84 Prawa Upadłościowego, odstąpienie przez Spółkę od umowy sprzedaży - także nie było prawnie skuteczne.

Reasumując, po ogłoszeniu upadłości Spółka mogła skutecznie dochodzić od upadłego jedynie zapłaty sumy pieniężnej wynikającej z faktury sprzedaży VAT - wystawionej w kwietniu 2004 r. W istocie, taką też wierzytelność Spółka zgłosiła do masy upadłości (tj. wyłącznie wierzytelność pieniężną w kwocie brutto wynikającej z faktury VAT wraz z odsetkami za opóźnienie). W styczniu 2007 r. Sąd Upadłościowy wydał postanowienie o umorzeniu postępowania upadłościowego względem K. ze względu na brak majątku wystarczającego na pokrycie kosztów jego upadłości.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nieściągalność wierzytelności jest udokumentowana w sposób pozwalający na zaliczenie jej do kosztów uzyskania przychodu, jeśli sąd wydał postanowienie o umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania. W związku z powyższym, Spółka stoi na stanowisku, iż ma prawo do zaliczenia wartości netto przedmiotowej wierzytelności do swoich kosztów podatkowych - na podstawie art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Spółka dowiedziała się o wydaniu postanowienia o umorzeniu postępowania upadłościowego ze względu na brak majątku wystarczającego na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego, dopiero w lutym 2009 r.

Zdaniem Spółki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne ze względu na udokumentowanie tego faktu postanowieniem sądu - stanowią koszty pośrednie uzyskania przychodu. Nie można ich bowiem powiązać czasowo z żadnym określonym przychodem.

W związku z powyższym, dla potrzeb ich rozliczenia zastosowanie powinien znaleźć art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodów - inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami - są potrącalne w dacie ich poniesienia. Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów (...) uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) (...).

Jak wynika z powyższych regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, datą poniesienia podatkowego kosztu z tytułu nieściągalności wierzytelności - jest data ujęcia jej w księgach jako koszt - na podstawie dowodu - przy czym dowodem tym może być także dowód inny niż faktura lub rachunek.

W art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. b) ww. ustawy, ustawodawca wskazuje wprost, iż dowodem nieściągalności wierzytelności powinno być: "postanowienie sądu o umorzeniu postępowania upadłościowego ze względu na brak majątku wystarczającego nawet na pokrycie koszów upadłości". Ustawodawca nie wskazuje jednak precyzyjnie w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kiedy takie wierzytelności powinny być odpisywane w podatkowe koszty.

W związku z powyższym, powstaje pytanie czy powinny być one zaliczane do kosztów w dacie wydania powyższych postanowień przez sądy, czy w dacie ich oficjalnego otrzymania przez podatnika.

Ze względu na brak regulacji w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych odnośnie powyżej omawianej kwestii, Spółka stoi na stanowisku, iż ma prawo zaliczyć do swoich kosztów podatkowych wierzytelność, której nieściągalność została udokumentowaną - w tym roku podatkowym, w którym powzięła wiedzę o wydaniu postanowienia o umorzeniu postępowania upadłościowego (tj. w roku otrzymania postanowienia o umorzeniu postępowania upadłościowego).

Spółka otrzymała postanowienie o umorzeniu postępowania upadłościowego dopiero w lutym 2009 r. Dlatego, Spółka stoi na stanowisku, iż w tym właśnie roku podatkowym (2008/2009), będzie miała prawo ująć wierzytelność w księgach jako swój koszt podatkowy z tytułu odpisanych wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15. ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z treści art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) tej ustawy wynika natomiast, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2. Jak stanowi art. 12 ust. 3 ww. ustawy za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Artykuł 16 ust. 2 ww. ustawy stanowi z kolei, iż za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

nbsp a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub

nbsp b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub

nbsp c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

Z treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika z kolei, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, iż ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Po pierwsze, wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Po drugie, wierzytelności określone jako nieściągalne, w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać udokumentowane w sposób określony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy. Po trzecie, wierzytelności mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu. Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie tych przesłanek jednocześnie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w 2004 r. Spółka sprzedała K., cztery kolejowe skrzynie biegów. Wartość netto faktury została zaliczona przez Spółkę do przychodów należnych. Pomimo wielu monitów K. nie uiściła kwoty brutto wynikającej z powyższej faktury VAT. W dniu 30 maja 2006 r. Sąd Rejonowy w G. Wydział XII Gospodarczy ds. Upadłościowych i Naprawczych, ogłosił wszczęcie postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku K. Następnie, Sąd Upadłościowy postanowił o umorzeniu postępowania upadłościowego, ze względu na fakt, iż cały majątek upadłego objęty był zastawem rejestrowym ustanowionym na rzecz banku, a w związku z powyższym brak było środków nawet na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego. Sąd Upadłościowy wydał powyższe postanowienie w dniu 10 stycznia 2007 r. Spółka dowiedziała się jednak o powyższym fakcie dopiero w lutym 2009 r.

Reasumując, wartość netto wierzytelności, której nieściągalność została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się do pytania drugiego związanego z momentem zaliczania do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności należy stwierdzić, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje momentu, w którym nieściągalne wierzytelności zalicza się do kosztów uzyskania przychodów. Niemniej jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę "przypisywania" kosztów do określonego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (...). Przy czym stosownie do treści art. 15 ust. 4e ww. ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Podsumowując, nieściągalne wierzytelności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

* wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w księgach rachunkowych) oraz

* nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana w sposób wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Jednakże, gdy nieściągalność wierzytelności została udokumentowana wcześniej, niż dokonano jej ewidencyjnego odpisania, to odpisaną wierzytelność zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w roku, w którym nastąpił odpis wierzytelności jako nieściągalnej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Sąd Upadłościowy postanowił o umorzeniu postępowania upadłościowego, ze względu na fakt, iż cały majątek upadłego objęty był zastawem rejestrowym ustanowionym na rzecz banku, a w związku z powyższym brak było środków nawet na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego. Sąd Upadłościowy wydał powyższe postanowienie w dniu 10 stycznia 2007 r. Spółka dowiedziała się jednak o powyższym fakcie dopiero w lutym 2009 r. W dniu 23 lutego 2009 r. pełnomocnik Spółki otrzymał wyżej wzmiankowane postanowienie wraz ze stwierdzeniem jego prawomocności.

Sama informacja na temat umorzenia postępowania upadłościowego nawet gdy, odpowiada rzeczywistości, nie może być podstawą udokumentowania nieściągalnej wierzytelności, dopóki podatnik nie będzie dysponował postanowieniem sądu o umorzeniu postępowania upadłościowego.

Reasumując, nieściągalną wierzytelność Spółka może zaliczyć do kosztów podatkowych w dacie spełnienia dwóch warunków, tj. odpisania jej jako nieściągalnej (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz odpowiedniego jej udokumentowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.