ILPB3/423-575/10-2/GC - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu wydatków na reklamę w internecie.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2010 r. (data wpływu 28 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu dokumentowania kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 28 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu dokumentowania kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi działalność w zakresie usług reklamowych na zlecenie swoich klientów. Reklama ta jest prowadzona za pośrednictwem portali internetowych. Jednym z takich portali, na którym Spółka prowadzi kampanie reklamowe na rzecz swoich klientów jest X - portal społecznościowy, prowadzony przez właścicieli z USA. Amerykańska jednostka, prowadząca portal X, na udokumentowanie zawartych transakcji wystawia dokument w języku polskim, na którym podane są następujące dane: oznaczenie - "faktura", numer faktury, data wystawienia faktury, data wykonania usługi, opis - "płatność za usługi reklamy na X", wraz z dokładnym wskazaniem tytułu reklamy, a także kwotę do zapłaty wyrażoną w walucie USD. Na powyższej fakturze podane są nazwa i adres wystawcy faktury (firmy amerykańskiej), nie ma natomiast podanych danych odbiorcy faktury.

Zgodnie z wyjaśnieniem firmy amerykańskiej, taka faktura, bez podanych danych odbiorcy, jest zgodna z prawem amerykańskim, właściciel portalu X nie wystawia faktur uzupełnionych o pełne dane odbiorcy.

Po otrzymaniu ww. dokumentów, Spółka uzupełnia na odwrocie faktury dane odbiorcy faktury, dokonuje także przeliczenia na walutę polską, faktura jest ponadto zatwierdzona pod kątem formalnym i rachunkowym i podpisana przez osobę uprawnioną.

Płatność za wyżej wymienione faktury jest dokonywana bezpośrednio przez Spółkę za pośrednictwem karty kredytowej, z rachunku bankowego Spółki.

Powyższe wydatki za usługi reklamowe stanowią zawsze koszty bezpośrednie Spółki, które można w bezpośredni sposób powiązać z określonymi przychodami. Spółka posiada dowody potwierdzające istnienie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy powyższymi kosztami a konkretnymi przychodami Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy możliwe jest zaliczenie przez Spółkę powyższych faktur za usługi reklamowe na portalu X, wystawianych przez amerykańską firmę, niezawierających nazwy i adresu odbiorcy (wnioskującej Spółki), do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, po uzupełnieniu przez Spółkę na odwrocie faktury danych odbiorcy i w sytuacji, gdy Spółka posiada ponadto dokumenty potwierdzające poniesienie przez Nią danego wydatku oraz dokumenty potwierdzające istnienie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy powyższymi kosztami a konkretnymi przychodami Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, Spółce przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatków ponoszonych przez Spółkę i udokumentowanych fakturami uzyskanymi za reklamę na portalu X, opisanymi powyżej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Zgodnie z art. 20 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.), podstawą zapisów w księgach rachunkowych - w myśl art. 20 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości - są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane "dowodami źródłowymi". Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

Zgodnie z przepisem art. 20 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.

Artykuł 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

Zgodnie z art. 21 ust. 1a cytowanej ustawy, można zaniechać zamieszczania na dowodzie wymaganych danych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 5 i 6, a więc między innymi podpisu wystawcy dowodu, jeżeli wynikają one z techniki dokumentowania zapisów księgowych. Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych.

Stosownie do art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Użyte przez ustawodawcę sformułowanie "w szczególności" wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego. Faktura uzyskana za reklamę na portalu X, jako zewnętrzny dowód obcy otrzymany od kontrahenta, po uzupełnieniu przez Spółkę na odwrocie danych odbiorcy, spełnia wszystkie warunki określone przepisem art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, może więc być zakwalifikowany, jako dowód księgowy będący podstawą do ujęcia go w kosztach uzyskania przychodów.

Na potwierdzenie słuszności swojej argumentacji, Spółka przedstawia interpretacje podatkowe i orzeczenia sądowe w podobnych sprawach:

* Wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2004 r. (sygn. akt III SA 3041/02)."Wydatki faktycznie poczynione, a jedynie wadliwie, czy też w sposób niepełny udokumentowane, nie mogą być tylko z tego powodu w całości pominięte przy określaniu podstawy opodatkowania, jeżeli mogą być one udowodnione innym środkami dowodowymi zasługującymi na wiarę, chyba że przepis prawa podatkowego przewiduje określony sposób dokumentowania wydatków".

* Wyrok NSA z dnia 1 lutego 2000 r. (sygn. akt I SA/Po 135/99)."Wystawienie wadliwego dowodu księgowego nie niweczy samego faktu poniesienia wydatku, jeżeli służy osiągnięciu przychodów, a podatnik wykazuje innymi dowodami zaistnienie zdarzenia gospodarczego uzasadniającego ten wydatek".

* Wyrok NSA z dnia 27 stycznia 1998 r. (sygn. akt SA/Łd 1056/97)."Dokumenty potwierdzające dokonanie konkretnych transakcji, nie spełniające wszystkich wymagań określonych w art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 121, poz. 591), mogą być uznane za dowody świadczące o poniesionych kosztach, jednakże może to dotyczyć tylko niewielkich uchybień formalnych, np. braku niektórych elementów, które mogą być uzupełnione, a fakt dokonania danej transakcji może być potwierdzony u kontrahenta".

* Wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 marca 2001 r. (sygn. III SA 68/00)."Nie można podzielić stanowiska organów, że podatnik, który wprawdzie poniósł faktycznie koszty, lecz nie posiada dowodów potwierdzających ich poniesienie, nie będzie miał prawa zaliczyć tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Należy przy tym zwrócić uwagę, że przepisy ustawy w zakresie kosztów uzyskania przychodów nie określają zasad, w myśl których powinno być udokumentowane poniesienie kosztów".

* Pismo Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z dnia 22 czerwca 2005 r. (sygn. ZD/406-78/CIT/05)."Spółka informuje, iż na posiadanym przez nią paragonie zostanie opisany (przez uprawnioną osobę) charakter wydatków, ich przeznaczenie, potwierdzone zostanie także sprawdzenie pod kątem formalnym i rachunkowym oraz przeliczenie waluty obcej na krajową. W tej sytuacji, tak uzupełniony paragon stanowić może podstawę kwalifikowania wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Zaznaczyć należy, iż paragon dodatkowo opisany przez Spółkę winien znaleźć potwierdzenie w pozostałym posiadanym materiale dowodowym, na przykład dokumentującym podróże służbowe, ich cel i związek z funkcjonowaniem Podmiotu".

* Pismo Urzędu Skarbowego Poznań-Jeżyce z dnia 24 stycznia 2006 r. (sygn. TD/423-17/05)."Odnosząc się do stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie, należy stwierdzić, iż dowód wystawiony za wykonanie usługi transportowej (przewóz osób), o uzupełnieniu o brakujące dane zawarte w art. 21 ustawy o rachunkowości, stanowić może podstawę kwalifikowania wydatku do kosztów uzyskania przychodu w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 15 ust. 1), pod warunkiem zaistnienia związku przyczynowo - skutkowego z uzyskanym przychodem. Ponadto wydatek ten winien znaleźć potwierdzenie w pozostałym posiadanym materiale dowodowym, na przykład dokumentującym podróże służbowe, ich cel i związek z funkcjonowaniem Podmiotu".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.