ILPB3/423-543/10-2/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2010 r. (data wpływu 21 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIEv

W dniu 21 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Na podstawie uchwały Zarządu, Spółka wyemitowała zabezpieczone obligacje na okaziciela. Zgodnie z "Warunkami Emisji" obligacje zostaną wykupione przez Spółkę w dniu 21 lutego 2011 r. W podpisanej w dniu 1 lutego 2010 r. Umowie Organizacji Emisji Obligacji określono warunki, na jakich wykonywane były przez Dom Maklerski (Oferujący) na zlecenie Spółki (Emitent) czynności związane z przygotowaniem emisji, zaoferowaniem obligacji oraz prowadzeniem ich obsługi. Umowa została zawarta na czas określony trwający do dnia wykupu ostatniej wyemitowanej w ramach umowy Obligacji.

Na podstawie umowy, Oferujący zobowiązał się m.in. do przeprowadzenia badania popytu na przedmiotowe Obligacje, przekazywania uwag potencjalnych Inwestorów, przygotowania Propozycji Nabycia Obligacji, przekazania Emitentowi listy potencjalnych Obligatariuszy, zebrania od potencjalnych Inwestorów Formularzy Przyjęcia, przydzielenia Obligacji Inwestorom, zgodnie z rekomendacją Oferującego. Wpłaty za Obligacje były dokonywane przez Inwestorów na rachunek Oferującego, który następnie przekazał je na konto Emitenta.

Jednocześnie Spółka zobowiązała się do zapłaty Oferującemu wynagrodzenia z tytułu oferowania w wysokości określonego procentu od wartości nominalnej wyemitowanych i objętych obligacji oraz określonej w umowie kwoty stałej. W konsekwencji, powstała różnica w kwocie pomiędzy wartością nominalną Obligacji, a faktycznie otrzymanymi przez Spółkę środkami.

W związku z dokonaną płatnością, Dom Maklerski został zobowiązany do wystawienia faktury VAT w terminie 7 dni od Daty Emisji Obligacji.

Środki uzyskane w drodze Emisji Obligacji pomniejszone o należną Oferującemu kwotę wynagrodzenia, o którym mowa powyżej, zostały przekazane na rachunek Emitenta przed pierwszym dniem roboczym po Dacie Emisji Obligacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszt oferowania Obligacji, którym obciążana jest Spółka, ma charakter kosztu pośredniego w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i powinien z uwagi na fakt, iż przekracza rok podatkowy, być rozliczony proporcjonalnie do długości umowy w zakresie emisji obligacji (tekst jedn.: na dwa lata).

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszony przez Niego koszt tytułem oferowania przez bank emitowanych przez Spółkę obligacji, stanowi koszt uzyskania przychodu w ujęciu podatkowym. Jednocześnie z uwagi na fakt, iż koszt ten nie jest ściśle i bezpośrednio związany z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami, ma on charakter kosztu pośredniego w rozumieniu przepisów podatkowych. Ponadto, z uwagi na fakt, iż koszt ten dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy, ze względu na zawarcie umowy emisji obligacji na okres 2 lat, Spółka prawidłowo dokonała zaliczenia wartości kosztu proporcjonalnie do każdego z lat podatkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

W przedstawionym stanie faktycznym, Spółka ponosi koszty oferowania w celu uzyskania korzyści w postaci uzyskania kapitału na prowadzenie działalności. Koszty te zatem stanowią koszt podatkowy.

Stwierdzić przy tym należy, iż ustawodawca definiuje podział kosztów na bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskanym przychodem. Nie ulega wątpliwości, iż kwota wynagrodzenia za oferowanie obligacji potencjalnym nabywcom nie ma bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, lecz jego poniesienie warunkuje uzyskanie przychodu. Zostaje zatem spełniony warunek kwalifikacji wydatku jako kosztu uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Spółki, w odniesieniu do kosztu oferowania ponoszonego przez Spółkę będzie miała zastosowanie generalna zasada wynikająca z przepisu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która stanowi, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Ponosząc koszt w postaci oferowania, Spółka nie jest w stanie przyporządkować wydatku do roku, w którym uzyska przychody związane z poniesionym wydatkiem. Prawidłowo zatem Spółka dokonuje kwalifikacji kosztu jako mającego charakter kosztu pośredniego. Jednocześnie z uwagi na fakt, iż wartość poniesionego przez Spółkę kosztu dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy - koszt oferowania odnosi się do umowy obligacji zawartej na okres dwóch lat - Spółka prawidłowo dokonała podziału tego kosztu na dwa lata podatkowe.

Spółka pragnie podkreślić, iż zaprezentowana argumentacja, co do podatkowego rozliczenia, zgodna jest z księgowym ujęciem transakcji. W rozliczeniu bilansowym, Spółka dokonała podziału kosztu na dwa lata podatkowe. Zgodnie z określoną w rachunkowości zasadą współmierności przychodów i kosztów, podatnik poprzez czynne rozliczenia międzyokresowe ujmuje (rozlicza) koszty w poszczególnych miesiącach, których one dotyczą. Również dla celów podatkowych powinien rozliczać takie koszty proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. W efekcie, jeśli Spółka, kierując się zasadą istotności, dla celów bilansowych traktuje poniesiony koszt oferowania jako istotny dla Jej działalności, to może je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w tym samym czasie, w jakim rozliczane są bilansowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Obowiązkiem Podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do przepisów art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca dokonał podziału kosztów na:

* koszty bezpośrednio związane z przychodami (art. 15 ust. 4-4c) oraz

* koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, tzw. koszty pośrednie (art. 15 ust. 4d i ust. 4e).

Data potrącalności kosztów zależy od charakteru powiązania tych kosztów z przychodem podatkowym.

Na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie do art. 15 ust. 4d cyt. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jak stanowi art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jak wynika z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, Spółka na podstawie umowy zobowiązała się do zapłaty Oferującemu wynagrodzenia z tytułu oferowania obligacji w wysokości określonego procentu od wartości nominalnej wyemitowanych i objętych obligacji oraz określonej w umowie kwoty stałej.

Wymienione przez Spółkę przedmiotowe wydatki nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, lecz ich poniesienie warunkuje pośrednio uzyskanie przychodu.

Wobec powyższego, koszty ponoszone przez Spółkę, dotyczące umowy przekraczającej rok podatkowy, Wnioskodawca powinien odnieść w koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości trwania tej umowy.

Reasumując, koszty oferowania obligacji stanowią, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów, koszt podatkowy - zgodnie z art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - rozliczany w czasie, proporcjonalnie do długości okresu na jaki zostały wyemitowane obligacje.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.