ILPB3/423-542/10-2/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2010 r. (data wpływu 21 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 21 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Na podstawie uchwały Zarządu, Spółka wyemitowała zabezpieczone obligacje na okaziciela. Zgodnie z "Warunkami Emisji" obligacje zostaną wykupione przez Spółkę w dniu 21 lutego 2011 r. W związku z zamiarem objęcia obligacji przez Bank, Spółka zobowiązała się na podstawie podpisanej w dniu 18 lutego 2010 r. umowy do wypłaty jednorazowej prowizji na rzecz Banku.

Zgodnie z oświadczeniem stron, dokonana obecnie wypłata prowizji, o której mowa powyżej stanowi częściowe zaspokojenie roszczeń Banku jako obligatariusza z tytułu zapłaty odsetek od obligacji (do określonej wysokości punktów bazowych w skali roku). Tym samym, wierzytelność o wypłatę odsetek z tytułu obligacji do określonej wysokości punktów bazowych dla każdego roku odsetkowego wygaśnie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka prawidłowo postępuje rozpoznając opisane we wniosku koszty prowizji jako koszty inne niż bezpośrednie i potrącając je w chwili poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz z uwagi na fakt, iż koszty te przekraczają rok podatkowy, Spółka prawidłowo dokonuje ich podziału na dwa lata podatkowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, postępowanie Spółki jest prawidłowe, gdyż:

* jest zgodne z przyjętą przez Spółkę polityką rachunkowości oraz przepisami ustawy o rachunkowości,

* uzyskane w związku z emisją obligacji środki finansowe nie mają bezpośredniego związku z przychodami realizowanymi przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Prowizja bankowa z tytułu zawarcia umowy emisji obligacji nie będzie miała bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przez Spółkę przychodach, lecz jej poniesienie warunkuje możliwość korzystania ze środków finansowych wydatkowanych na bieżącą działalność, a więc warunkuje pośrednio uzyskanie przychodu.

Spółka ujmuje w księgach rachunkowych koszty prowizji, rozliczając je proporcjonalnie przez cały okres trwania umowy obligacji, tym samym nie jest możliwe potraktowanie zapłaconej prowizji jako kosztu uzyskania przychodu jednorazowo, w momencie jej zapłaty.

W świetle powyższego, wydatki na prowizję bankową warunkujące zapłatę przez Bank ceny za emitowane przez Spółkę obligacje stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości trwania umowy o emisji obligacji.

Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.) - dalej: ustawa, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Z kolei, w przepisie art. 15 ust. 4 ustawy określono, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesionymi w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. Stosownie natomiast do postanowień art. 15 ust. 4d ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z przepisu art. 15 ust. 4e ustawy wynika, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 12 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Prowizje bankowe, w tym prowizje w ramach zawieranych przez Spółkę umów obligacji jako rodzaj wynagrodzenia za usługi i czynności bankowe, ustalone kwotowo, bądź procentowo w stosunku do wartości usług wykonywanych przez bank na rzecz klienta, bez wątpienia wykazują pośredni związek z uzyskiwanymi przez podmiot gospodarczy przychodami. Co do zasady, prowizje bankowe podlegają więc zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy. W przypadku jednakże prowizji od pożyczek (kredytów) inwestycyjnych, powiększają one wartość początkową środka trwałego, a ich uwzględnienie w kosztach podatkowych następuje poprzez odpisy amortyzacyjne. Kryteria kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów oraz zasady ich rozliczania powinny wynikać z przyjętej przez Spółkę polityki rachunkowości.

Jak wynika bowiem z treści art. 9 ust. 1 ustawy, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Jeżeli zatem, zgodnie z określoną w rachunkowości zasadą współmierności przychodów i kosztów, podatnik poprzez czynne rozliczenia międzyokresowe ujmuje (rozlicza) koszty w poszczególnych miesiącach, których one dotyczą, to również dla celów podatkowych powinien rozliczać takie koszty proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W efekcie, jeśli Spółka kierując się powyższą zasadą istotności, dla celów bilansowych traktuje prowizje bankowe od obligacji jako istotne dla Jej działalności, to może je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w tym samym czasie, w jakim rozliczane są bilansowo - oczywiście metoda ta dotyczy wyłącznie prowizji nie uwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego.

Prowizja bankowa z tytułu zawierania umowy emisji obligacji nie będzie miała bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, lecz jej poniesienie warunkuje możliwość korzystania ze środków finansowych wydatkowanych na bieżącą działalność, a więc warunkuje pośrednio uzyskanie przychodu. Spółka ujmuje w księgach rachunkowych koszty prowizji, rozliczając je proporcjonalnie przez cały okres trwania umowy emisji obligacji, tym samym nie jest możliwe potraktowanie zapłaconej prowizji za koszt uzyskania przychodu, jednorazowo w momencie jej zapłaty.

Stanowiska organów podatkowych.

Spółka pragnie podkreślić, iż zaprezentowane przez Nią stanowisko, zgodne jest z argumentami przedstawianymi przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach.

I tak przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji o nr ITPB3/423-550/09/DK z dnia 3 grudnia 2009 r. stwierdził, iż z uwagi na fakt, iż Spółka ujmuje w księgach rachunkowych koszty prowizji, rozliczając je proporcjonalnie przez cały okres trwania umowy kredytowej to nie jest możliwe potraktowanie zapłaconej prowizji za koszt uzyskania przychodu, jednorazowo w momencie jej zapłaty.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji o nr ILPB3/423-257/09/DS z dnia 26 czerwca 2009 r., w której wyraził pogląd, iż wobec powyższego, koszty ponoszone przez Spółkę na prowizje bankowe od udzielonych kredytów, w sytuacji gdy okres kredytowania przekracza rok podatkowy, Spółka winna wydatki te odnieść w koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości tegoż okresu. Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego, prowizje od udzielonego kredytu w rachunku bieżącym, jak i od kredytu obrotowego należy rozliczyć w czasie przez ustalony okres - odpowiednio 2 i 7 lat.

Reasumując, koszty prowizji od kredytów bankowych stanowią koszty uzyskania przychodów - stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - proporcjonalnie do długości okresu kredytowania, tj. winny zostać rozliczone w czasie przez okres 2 i 7 lat.

Podsumowanie.

W świetle powyższego, wydatki na prowizję bankową zapłaconą przez Spółkę w związku z zawarciem umowy emisji obligacji stanowią - w ocenie Spółki - koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości trwania umowy, tj. w przedmiotowym przypadku na okres dwóch lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.