ILPB3/423-524/10-2/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2010 r. (data wpływu 16 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

* jest nieprawidłowe - w sytuacji, gdy Spółka miała możliwość i nie dokonała odliczenia na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT podatku naliczonego,

* jest prawidłowe - w sytuacji, gdy Spółka nie miała możliwości i nie dokonała odliczenia na podstawie art. 86 ust. 1 w zw. z art. 88 ustawy o VAT podatku naliczonego.

W dniu 16 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka ponosi wydatki na reprezentację w tym m.in. zapłata za taksówki klientów udokumentowane paragonami, które Spółka traktuje jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Spółka płaci za usługi związane z przewozem taksówkami na rzecz Jej klientów. Zakupione przez Spółkę usługi przewozu taksówkami są pośrednio związane z czynnościami opodatkowanymi. W ten sposób Spółka buduje z klientami trwałe relacje, które wpływają na wysokość sprzedaży (czynności opodatkowanych) Spółki. Klienci Spółki nie występowali o wystawienie faktur przez podmioty świadczące usługi przewozu taksówkami. Spółce przekazywali otrzymane od podmiotów świadczących takie usługi paragony.

Spółka stoi na stanowisku, że miałaby prawo do odliczenia podatku naliczonego od faktur dokumentujących takie nabycie, gdyż byłyby to wydatki pośrednio związane z działalnością opodatkowaną. Spółka pragnie uzyskać informacje, czy ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatek naliczony od nabytych usług przewozu taksówkami. Spółka nie jest zainteresowana rozstrzygnięciem w zakresie "wartości netto" nabywanych usług.

Pytanie dotyczy stanu faktycznego i prawnego od 1 grudnia 2008 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku naliczonego wynikającego z paragonów dokumentujących przejazd taksówkami, który nie podlega odliczeniu na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zw. z art. 88 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów, przy czym należy podkreślić, że umieszczenie określonego wydatku w "katalogu negatywnym" nie przesądza o braku związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodem.

W zamkniętym katalogu kosztów niezaliczanych przez ustawodawcę do kosztów uzyskania przychodów ujęto kilkadziesiąt kategorii takich wydatków, w tym między innymi wydatki na reprezentację (art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Za koszty uzyskania przychodów, co do zasady, nie uważa się również, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatku od towarów i usług. Zasada ta wynika z konstrukcji prawnej tego podatku, który z założenia jest neutralny dla przedsiębiorców. Zgodnie bowiem z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Od zasady zakazującej zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług ustawodawca przewidział jednak wyjątki. Jako taki należy traktować regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług, podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku należnego o podatek naliczony - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Stosownie zaś do brzmienia art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Powyższe przepisy są sformułowane jasno i ich literalne brzmienie nie budzi żadnych wątpliwości interpretacyjnych. A zatem, zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2008.01.04, nr IPPB3-423-125/07-4/GJ: "wykładnia systemowa i celowościowa może mieć zastosowanie tylko wówczas, gdy wykładnia gramatyczna budzi wątpliwości. W przeciwnym razie mamy do czynienia z postępowaniem contra legem". Z literalnego brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że jeżeli podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, ani podatek ten nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, to podatek ten można zaliczyć w koszty uzyskania przychodów.

"Oznacza to, że w przypadku, gdy spółce nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług, a naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, spółka będzie mogła - na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - uznać za koszt uzyskania przychodów kwotę niepotrąconego podatku naliczonego od towarów i usług związanego z wydatkami poniesionymi na cele reprezentacji spółki. VAT ten wynika z faktur zakupu artykułów na cele reprezentacji". Taki pogląd wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 2008.02.14, nr ILPB3/423-24/07-2/MC.

Analogiczne stanowisko zawiera również interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 2008.02.19, nr IBPB3/423-317/07/AP/KAN-2279/07 oraz interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 2008.01.30, nr ITPB3/423-209/07/DK.

Zdaniem Spółki, powyższe uzasadnienie ma zastosowanie nie tylko w przypadku wydatków na reprezentację, ale także w przypadku innych uzasadnionych wydatków, które z uwagi na rozbudowany katalog kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów nie mogą być do tych kosztów zaliczone. Najlepszym potwierdzeniem prezentowanego stanowiska są wyjaśnienia Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2008.01.04, nr IP-PB3-423-125/07-4/GJ, w których wyraźnie stwierdzono: "w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca nie uzależnił prawa do zaliczenia nieodliczonego podatku VAT do kosztów uzyskania przychodów od kwalifikacji wydatków. Prawo zaliczenia podatku naliczonego do kosztów uzyskania przychodów dotyczy zarówno wydatku, który stanowi koszt uzyskania przychodów jak i wydatku, który kwalifikowany jest jako nie stanowiący kosztu uzyskania przychodów. Decydujące znaczenie będzie miał cel poniesienia wydatku".

Koszty ponoszone przez Spółkę, o których mowa w niniejszym wniosku są ponoszone w celu uzyskania lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zatem podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami ustawy o VAT podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty podatku od towarów i usług przy wydatkach związanych z tymi wydatkami jest kosztem podatkowym.

Prawo do zaliczenia do kosztów podatkowych podatku naliczonego od wydatków, które również nie stanowią kosztów uzyskania przychodów potwierdzają takie interpretacje, jak:

* z 7 lipca 2008 r. nr ILPB3/423-213/08-2/EK, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu,

* z 12 czerwca 2008 r. nr ITPB3/423-194A/08/MT, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy,

* z 10 czerwca 2008 r. nr IP-PB3/423-434/08-2/Kr z 5 lutego 2009 r., nr IPPB5/423-223/08-2/MW, z 4 marca 2009 r. nr IPPB3/423-1705/08-2/k.k. wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,

* z 26 maja 2008 r. nr IBPB3/423-224/08/JS (KAN-3005/08) wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

Co do zasady, podatek od towarów i usług nie jest kosztem uzyskania przychodów, z wyjątkiem, gdy na gruncie ustawy o VAT podatnik nie ma możliwości odliczenia podatku naliczonego od wydatków, np. na: usługi noclegowe czy gastronomiczne, paliwa silnikowe. Skoro podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego od tych wydatków, to można podatek naliczony, zgodnie z tym, co wynika z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu. Dlatego też Spółka wnosi o potwierdzenie słuszności Jej stanowiska w tej sprawie.

Ponadto, jak zostało wskazane w stanie faktycznym, część wydatków poniesionych przez Spółkę została udokumentowana paragonami. Są to paragony dokumentujące przejazd taksówkami. Spółka nie odlicza podatku naliczonego wynikającego z tych paragonów, gdyż, na podstawie art. 86 ust. 2 kwotę podatku naliczonego stanowi kwota wynikająca z faktur. Z różnych przyczyn Spółka faktur nie posiada. W związku z tym, w tym przypadku Spółka nie ma prawa do obniżenia podatku naliczonego o podatek należny. A zatem jest spełniona przesłanka wynikająca z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 listopada 2003 r. (sygn. akt SA/SZ 1387/02,) publ. Prz. Podat. 2004/4/49, do kosztów uzyskania przychodów mogą być zaliczone wyłącznie wydatki prawidłowo udokumentowane. Podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych ustalają sposób udokumentowania wydatków zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm., dalej: "ustawa o rachunkowości").

Według art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości, podstawą zapisów w księgach rachunkowych stwierdzających dokonanie operacji gospodarczej są dowody księgowe. Art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości wymienia elementy, które musi zawierać dowód księgowy. Paragony nie zawierają wszystkich tych elementów, jednak zgodnie z utrwaloną linią organy podatkowe dopuszczają by wydatki udokumentowane tylko paragonami mogły być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Jak wskazał Naczelnik II Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w postanowieniu z 5 czerwca 2007 r. (nr 1472/ROP1/423-129/07/KUKM) wynika, iż udokumentowanie transakcji niespełniające wymogów wynikających z przepisów ustawy o rachunkowości nie pozbawia podatnika możliwości zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów. W opisanym przypadku dokumentacja powinna zostać uzupełniona o dodatkowy dowód zastępczy, w którym zawarte zostaną brakujące elementy, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

Natomiast według interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 6 czerwca 2008 r. (nr IP-PB3-423-430/08-2/GJ), paragony fiskalne obejmują wszystkie dane wymagane przez art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości. Ponadto, "pewne braki formalne w dokumentach księgowych zewnętrznych, na ogół brak numeru nip wystawcy, również nie przesądzają o tym, że dany koszt nie wystąpił, co jest zgodne z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy".

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż posiada prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku naliczonego od towarów i usług od nabytych usług hotelarskich, gastronomicznych, zakupów udokumentowanych paragonami za przejazd taksówkami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* nieprawidłowe - w sytuacji, gdy Spółka miała możliwość i nie dokonała odliczenia na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT podatku naliczonego,

* prawidłowe - w sytuacji, gdy Spółka nie miała możliwości i nie dokonała odliczenia na podstawie art. 86 ust. 1 w zw. z art. 88 ustawy o VAT podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Zgodnie z tymi uregulowaniami, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, iż wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Ponoszone koszty należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

W zamkniętym katalogu kosztów niezaliczanych przez ustawodawcę do kosztów uzyskania przychodów ujęto między innymi wydatki na reprezentację, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych (art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Za koszty uzyskania przychodów nie uważa się również, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatku od towarów i usług. Zasada ta wynika z konstrukcji prawnej tego podatku, który z założenia jest neutralny dla przedsiębiorców.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi (osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej oraz osobom fizycznym, wykonującym samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności), przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...).

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Od zasady nieuznawania podatku od towarów i usług za koszt uzyskania przychodów ustawodawca przewidział jednak szereg wyjątków. Na mocy przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Przy czym zauważyć należy, iż przepis ten daje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług, o ile podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

Innymi słowy, wskazany przepis nie dotyczy sytuacji, w których podatnik miał możliwość skorzystania z odliczenia w podatku od towarów i usług, ale z niej nie skorzystał. Podkreślić trzeba, iż przepis art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych posługuje się zwrotem nieprzysługuje obniżenie kwoty (...) podatku od towarów i usług, a zatem nie można uznać, iż nieskorzystanie z prawa obniżenia podatku jest równoznaczne z nieprzysługiwaniem prawa do obniżenia podatku. Podatnik nie ma zatem swobodnego wyboru między odliczeniem podatku naliczonego VAT od podatku VAT należnego, a zaliczeniem podatku VAT naliczonego do kosztów podatkowych (gdy przysługuje mu prawo do jego odliczenia). Jeśli podatnikowi przysługuje prawo odliczenia podatku VAT, to powinien z tego prawa skorzystać i nie może naliczonego podatku VAT zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Powołany na wstępie uzasadnienia przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule, zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.).

Z przepisów tej ustawy wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane "dowodami źródłowymi" (art. 20 ust. 2). Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 tej ustawy).

Podstawą zapisów w księgach rachunkowych, zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy o rachunkowości, są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

Podstawą zapisów mogą być również sporządzone przez jednostkę dowody księgowe:

Powyższe przepisy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych. Podatnik, uznając określone wydatki za koszty uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, bowiem o te koszty pomniejszona zostaje podstawa opodatkowania. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów, podatnik winien w oparciu o racjonalne i obiektywne przesłanki uzasadnić związek kosztu z przychodem. Na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowo - skutkowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem. Dopiero na podstawie dokumentów potwierdzających faktyczne wykonanie usługi, Spółka ma prawo zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Zwrócić przy tym należy uwagę na istotę dowodów nabycia towarów lub usług w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym. Stosownie do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodami w postępowaniu podatkowym, zgodnie z art. 181 ww. ustawy, mogą być w szczególności księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.

Użyte przez ustawodawcę sformułowanie "w szczególności" wskazuje, iż katalog dowodów jest otwarty. Wskazane jest zatem posiadanie (pod kątem ewentualnego postępowania kontrolnego lub podatkowego) wszelkich dowodów, potwierdzających zaistnienie danego zdarzenia gospodarczego.

Wnioskodawca wskazał, iż ponosi wydatki na reprezentację w tym m.in. na zapłatę za taksówki klientów udokumentowane paragonami, które Spółka traktuje jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Klienci Spółki nie występowali o wystawienie faktur przez podmioty świadczące usługi przewozu taksówkami, przekazywali natomiast Spółce otrzymane od tych podmiotów paragony. Wnioskodawca stwierdził również, iż z różnych przyczyn nie posiada faktur dokumentujących przejazd taksówkami.

Jak wyjaśniono powyżej, kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów normują odrębne przepisy. A zatem, jeżeli na gruncie przepisów o rachunkowości, paragony fiskalne potwierdzające przedmiotowe wydatki, stanowią dowody księgowe, będące podstawą wprowadzenia tych wydatków do ksiąg rachunkowych, taki sposób udokumentowania faktu ich poniesienia jest wystarczający również dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Reasumując powyższe, w stosunku do wydatków na zakup usług przewozu taksówkami, które Spółka traktuje jako wydatki na reprezentację i nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów, Spółka nie może - na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatku naliczonego związanego z tymi wydatkami (wynikającego z paragonów dokumentujących przejazd taksówkami), w sytuacji, gdy Spółka miała możliwość otrzymania faktury VAT i na jej podstawie nie dokonała odliczenia w myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przedmiotowego podatku naliczonego.

Natomiast w sytuacji, gdy Spółka nie miała możliwości otrzymania faktury VAT od czynnego podatnika podatku od towarów i usług i nie dokonała odliczenia na podstawie art. 86 ust. 1 w zw. z art. 88 ustawy o VAT podatku naliczonego, Spółka może - na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów podatek naliczony związany ze wskazanymi wydatkami.

Należy jednocześnie wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), przedmiotem interpretacji indywidualnej są przepisy prawa podatkowego. Wobec tego, tutejszy organ nie dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej uznania paragonu fiskalnego, za dowód księgowy, stanowiący podstawę ujmowania wydatku w księgach rachunkowych. Kwestia ta jest bowiem regulowana przepisami o rachunkowości.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji stwierdzić należy, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Ponadto należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie informuje się, że w zakresie zdarzenia przyszłego dot. podatku dochodowego od osób prawnych wydana została interpretacja indywidualna w dniu 15 września 2010 r. nr ILPB3/423-524/10-3/MM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.