ILPB3/423-50/11-2/GC - Możliwość zaliczenia przez instytut wydatków na sfinansowanie kosztów wynajmu miejsc parkingowych dla pracowników do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Instytutu, przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2011 r. (data wpływu 3 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca posiada status instytutu badawczego. Podstawą jego działania jest ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych (Dz. U. z 2010 r. Nr 96, poz. 618).

Na gruncie siedziby Instytutu znajduje się parking samochodowy, który jest udostępniany pracownikom i klientom Instytutu. Od dnia 1 marca na miejscu parkingu rozpocznie się budowa innego obiektu oraz podziemnego parkingu. W związku z czym na czas budowy Instytut, w celu zapewnienia miejsca do parkowania, postanowił wynająć odpowiednią ilość miejsc parkingowych w okolicy Instytutu.

Pierwotnie Instytut zamierzał całkowicie finansować najem z własnych środków, lecz z uwagi na ograniczoną ilość dostępnych miejsc parkingowych na wynajem (50), zmuszony był do poszukiwania rozwiązań ograniczających liczbę parkujących.

Dlatego, Instytut zamierza pokrywać około 60% czynszu najmu jednego miejsca parkingowego ze środków własnych, natomiast pozostałą część miałby sfinansować pracownik Instytutu.

Zasady i warunki korzystania z parkingu będą uregulowane w decyzji Dyrektora Instytutu oraz umowach zawieranych pomiędzy Instytutem a poszczególnymi pracownikami.

Instytut zatrudnia blisko 170 pracowników, wielu z nich dojeżdża codziennie z odległych miejscowości.

Wnioskodawca podkreśla, że zdobycie wysoko kwalifikowanej kadry do pracy w Instytucie jest niezmiernie trudne. Każdy zatem przywilej, którego nie oferuje inna jednostka, korzystnie wpływa na wyniki rekrutacji. Jako jeden z pozytywnych czynników wpływających na podjęcie decyzji przez rekrutowanych pracowników o zatrudnieniu w Instytucie, należy wymienić możliwość parkowania przy Instytucie, na terenie strzeżonym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy czynsz najmu parkingu, ponoszony przez Instytut, będzie stanowił koszt uzyskania przychodu Instytutu w podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, finansowana przez Instytut część kosztów wynajęcia miejsca parkingowego stanowi dla Instytutu koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Instytutu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Związek kosztów podatkowych z przychodami jest zatem podstawowym warunkiem uznania wydatku za koszt podatkowy. Nie jest to jednak jedyny warunek kwalifikacji wydatku jako kosztu podatkowego. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, zmierzającą do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów. Kosztami będą wydatki poniesione z zamiarem zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby przynosiło ono przychody także w przyszłości.

Związek wydatków z przychodami nie musi być bezpośredni. Jeżeli wydatek nie jest poniesiony w celu uzyskania przychodów wystarczy, że poniesiono go w celu zabezpieczenia lub utrzymania źródła przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesienie części lub całości kosztu wynajmu miejsc parkingowych dla pracowników przez Instytut, w świetle powyższych kwestii, stanowi podstawę do ich uznania za koszt uzyskania przychodów. Instytut otrzyma wymierną korzyść z tego faktu, że zagwarantuje pracownikom parking w pobliżu miejsca ich pracy, w związku z czym zminimalizuje czas spóźnień, wpłynie na oszczędność czasu oraz efektywność pracy pracowników, a ponadto w dużej mierze wywiąże się z zobowiązań, dotyczących dostępu do parkingu.

Przeciwne stanowisko byłoby naruszeniem przepisów prawa podatkowego, ponieważ tylko, jeżeli w konkretnej sprawie analiza postępowania danej osoby w świetle zasad logiki oraz doświadczenia życiowego prowadziłaby do wniosku o oczywistym oraz zupełnym "braku jakiegokolwiek sensu" podjętych działań, zmierzających zasadniczo nie do chęci rzeczywistego osiągnięcia danego przychodu, ale np. do "sztucznego", wyłącznie dla celów podatkowych, wygenerowania kosztów, można by ewentualnie mówić o braku związku przyczynowo - skutkowego. Wówczas bowiem inny jest zamiar podatnika. Zamiast osiągnięcia przychodu, dąży on wyłącznie np. do uniknięcia zapłaty podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższa regulacja wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

* konieczność faktycznego - co do zasady - poniesienia wydatku,

* poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Drugi z tych elementów określić można mianem przesłanki negatywnej, zgodnie z którą ponoszony wydatek nie został ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1.

Zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia wskazanych wydatków do kosztów uzyskania przychodu będzie miało określenie, czy powyższe koszty zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu" zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo - skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Zgodnie z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca posiada na swoim gruncie parking samochodowy, udostępniony pracownikom i klientom. Wnioskodawca, w tym miejscu, zamierza rozpocząć budowę innego obiektu oraz parkingu podziemnego. Na czas budowy, w celu zapewnienia miejsca do parkowania, Instytut planuje wynająć odpowiednią ilość miejsc do parkowania w okolicy i pokrywać koszty najmu. Chcąc ograniczyć liczbę parkujących, z uwagi na ograniczoną ilość miejsc parkingowych, Wnioskodawca zamierza pokrywać tylko 60% czynszu najmu jednego miejsca parkingowego.

Zasady i warunki korzystania z parkingu będą uregulowane w decyzji Dyrektora Instytutu oraz umowach zawieranych pomiędzy Instytutem a poszczególnymi pracownikami.

Do kosztów uzyskania przychodów zasadniczo są zaliczane te wydatki, których poniesienie jest związane z uzyskaniem przychodu. W związku z powyższym, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć tzw. koszty pracownicze. Pojęcie to obejmuje przede wszystkim wydatki, których podstawą jest Kodeks pracy, następnie układy zbiorowe pracy, regulaminy wynagradzania lub umowy o pracę, przepisy bhp. Obowiązek i minimalna wysokość niektórych z tych świadczeń, wynika z przepisów wykonawczych do ustawy - Kodeks pracy. Pojęcie kosztów pracowniczych obejmuje w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, premie, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, nagrody, zwrot kosztów podróży służbowych oraz różnego rodzaju świadczenia dodatkowe, np. diety oraz inne należności związane z podróżą służbową.

Należy zaznaczyć, że przepisy prawa pracy nie nakładają na pracodawcę obowiązku udostępnienia pracownikom miejsc parkingowych. Wydatek ten nie jest zatem obligatoryjny, dlatego obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Wobec powyższego, zaliczenie do kosztów podatkowych dodatkowych świadczeń na rzecz pracowników będzie możliwe wyłącznie wtedy, gdy spełnią one podstawowe założenia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. będą pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym pomiędzy osiąganymi przychodami lub wpłyną na zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. W przedmiotowej sprawie nie można stwierdzić, że taki związek wystąpi. Wnioskodawca nie wykazał w jaki sposób opłacony czynsz, za korzystanie przez niektórych pracowników z parkingu, wpłynie na utrzymanie albo na zabezpieczenie Jego źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 100 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), to pracownik jest obowiązany w szczególności przestrzegać czasu pracy ustalonego w zakładzie pracy (...). Należy zwrócić uwagę, że wskazana przez Wnioskodawcę oszczędność czasu nie wiąże się z wykonywaniem czynności wynikających z zakresu obowiązków pracownika a dotyczy czasu, który pracownik spędza poza pracą (zanim dotrze do pracy), co nie ma wpływu na działalność Instytutu. Należy również wskazać, że przedmiotowe świadczenia dotyczyć będą niektórych pracowników. W związku z tym, świadczenia dot. opłacenia czynszu za pracowników będą świadczeniami o charakterze osobistym.

Reasumując, opłacony przez pracodawcę czynsz za parking, nie będzie stanowił kosztów uzyskania przychodów ze względu na brak określonej, w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przesłanki działania w celu osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych. Kwestie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych zostaną rozstrzygnięte odrębną interpretacją w terminie późniejszym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.