ILPB3/423-497/09-2/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2009 r. (data wpływu 6 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 6 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka w związku z prowadzoną działalnością dokonuje zakupu artykułów spożywczych, tj. kawy, herbaty (i dodatków do nich, tj. cukru, mleka lub śmietanki), wody oraz innych artykułów napojów niealkoholowych, a także drobnych przekąsek jak cukierki, ciastka czy paluszki. Artykuły te zużywane są podczas obsługi klientów w salonie lub serwisie, podczas spotkań z kontrahentami, przez pracowników na następujących zasadach:

Klienci w oczekiwaniu na obsługę w salonie, czy też na naprawę samochodu są częstowani przez pracowników biura obsługi klienta kawą, herbatą oraz innymi napojami niealkoholowymi, a także drobnymi przekąskami jak cukierki, ciastka czy paluszki zakupionymi przez Spółkę w tym celu. Stworzenie pozytywnego wizerunku między innymi poprzez drobny poczęstunek ma na celu pozyskanie lub utrzymanie danego klienta szczególnie, gdy świadczone usługi generują znaczne przychody.

Podobny poczęstunek Spółka oferuje także podczas spotkań z innymi kontrahentami, od których zakupuje towary, czy usługi lub z którymi współpracuje w innym zakresie. Spotkania tego rodzaju mają miejsce w sytuacji, gdy dla realizacji danej transakcji konieczne jest omówienie zasad współpracy, przekazanie przez pracowników Spółki informacji koniecznych dla realizacji danego projektu, poinstruowanie pracowników podatnika odnośnie użytkowania zakupionych towarów czy usług.

Mając na celu wywiązywanie się ze swoich obowiązków jako pracodawcy oraz dbając o efektywność pracy pracowników, Spółka udostępnia swoim pracownikom wodę, kawę i herbatę do swobodnego użytku w ilościach potrzebnych do zaspokojenia potrzeb poszczególnych pracowników. Sporadycznie podczas spotkań służbowych czy szkoleń wewnętrznych Spółka zapewnia pracownikom drobne słodycze lub inne niealkoholowe napoje.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie pytania nr 1. Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 2 został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 25 września 2009 r. nr ILPB3/423-497/09-3/KS.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla uznania ww. wydatków za koszty uzyskania przychodów konieczne jest spełnienie dwóch warunków: wykazanie, że zostały one poniesione w celu uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz że nie mieszczą się one w zakresie żadnego z wyłączeń wskazanych w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnośnie pierwszego z wymogów, Spółka jest podmiotem gospodarczym nastawionym w swoim działaniu na osiągnięcie i maksymalizację zysków i tym celom podporządkowane są podejmowane przez Nią działania. Zakup artykułów spożywczych oferowanych następnie pracownikom czy kontrahentom ma również służyć temu celowi, poprzez zapewnienie optymalnych warunków pracy czy odbywanych spotkań, wpływających na ich sprawny przebieg i efektywność. W takim wypadku nie sposób kwestionować związku ww. wydatków z przychodami Spółki.

W ocenie Spółki, nie jest także uzasadnione kwalifikowanie ww. wydatków do którejkolwiek z kategorii wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Mocą art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów wydatki reprezentacyjne podatnika, poniesione w szczególności na zakup artykułów spożywczych i napojów. Biorąc pod uwagę, że przepisy prawa nie definiują pojęcia reprezentacji, należy w tym zakresie odnieść się do potocznego rozumienia tego tematu. Zgodnie z definicją przytoczoną w Słowniku Języka Polskiego PWN pod red. prof. Mieczysława Szymczaka, reprezentacja oznacza "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną" (T. III str. 45), zaś termin "okazały" definiowany jest jako wspaniały, imponujący wygląd, obfitość, wystawność, przepych, wspaniałość" (T. II str. 479), a "wystawny" jako świadczący o zamożności, okazale urządzony, zorganizowany, bogaty, wspaniały, suty" (T. III str. 793). Pojęcia te w sposób oczywisty odnoszą się więc do realiów życia społecznego, powszechnego odbioru zachowań - tego, czy stanowią one rozpowszechniony standard, czy też wykraczając poza standard, uznawane są za wyszukane i zwracające uwagę. Analizując regulacje art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, konieczne jest więc w pierwszej kolejności określenie powszechnie obowiązujących standardów zachowań w kontaktach handlowych.

Obecnie, zaoferowanie klientowi podczas spotkania czy oczekiwania na obsługę napoju lub drobnych słodyczy nie jest z pewnością traktowane jako przejaw szczególnej okazałości, a jedynie zwykłych drobnych manier. Zaproponowanie takiego poczęstunku wzbudzi podziw klienta i wywoła pozytywne wrażenie. Natomiast jego brak zostanie uznany za zachowanie poniżej obowiązujących standardów i pozostawi wysoce negatywne wrażenie u drugiej strony (tak też np. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Skarżysku - Kamiennej w postanowieniu z dnia 12 września 2007 r. nr DP/415-23/07).

Na podstawie omawianej regulacji nie sposób przyjąć, że reprezentację stanowi każde działanie mające na celu utrzymanie pozytywnego wizerunku Spółki, czy też ochronę przed wywołaniem negatywnego wrażenie. Charakter taki będą miały jedynie działania, które obecnie mogą zostać uznane za szczególnie okazałe, odbiegające od reguł przyjętych w analogicznych sytuacjach (tak też Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 lutego 2008 r. sygn. akt ITPB1/415-604/07/DP).

W ocenie Spółki, nie bez znaczenia jest fakt, że poczęstunek, o którym mowa, jest nieodłącznym elementem obsługi, spotkania czy szkolenia, służy głównemu celowi jakim jest naprawa czy sprzedaż auta, dokonanie określonych uzgodnień z kontrahentem, przekazanie mu określonych informacji na temat działalności podatnika (tak też np. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 15 września 2008 r. sygn. akt ILPB3/423-364/08-2/MC, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 18 lutego 2008 r. sygn. akt IP-PB3-423-471/07-2/DG, Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w postanowieniu z dnia 11 marca 2007 r. sygn. akt 1472/ROP1/423-238/07/MF, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 lipca 2006 r. sygn. akt II FSK 1008/05).

W takim stanie rzeczy, w ocenie Spółki, koszty o których mowa w pkt 1 niniejszego pisma, należy uznać za koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, w zakresie pytania nr 1, uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Do katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczają się koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Konsekwencją tego zapisu jest wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków związanych z reprezentacją.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia reprezentacji, wobec czego uzasadnionym jest odwołanie się do wykładni językowej tego pojęcia.

Reprezentacja, zgodnie z definicją słownikową ("Słownik języka polskiego" pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992), oznacza okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

Przenosząc powyższą definicję na grunt działalności gospodarczej, należy przyjąć, że reprezentacja to działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, które mają na celu kształtowanie oraz utrwalanie pozytywnego wizerunku firmy poprzez np. sposób podejmowania kontrahentów, poczęstunek, czy wręczanie upominków. Należy zatem zauważyć, że działania te mają na celu stworzenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, tj. w relacji z kontrahentami, gośćmi i potencjalnymi klientami.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż Spółka, w związku z prowadzoną działalnością dokonuje zakupu art. spożywczych, tj. kawa, herbata, cukier, mleko lub śmietanka, woda oraz innych artykułów, napojów bezalkoholowych, a także drobnych przekąsek w postaci cukierków, ciastek czy paluszków. Przedmiotowe artykuły spożywcze spożywane są przez klientów oczekujących na obsługę przez pracowników w salonie lub serwisie, jak również przez kontrahentów, z którymi Spółka współpracuje i od których dokonuje zakupu towarów bądź usług.

W świetle powyższego, należy stwierdzić, iż wydatki ponoszone przez Spółkę na zakup art. spożywczych dla klientów oczekujących na obsługę, bądź kontrahentów współpracujących ze Spółką, stanowiące zwyczajowy poczęstunek, należące do powszechnie obowiązujących kanonów kultury i nie majce charakteru okazałości - stanowią koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.